Η διατροφή του παιδιού παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξή του. Οι διατροφικές συνήθειες των γονιών, οι προτιμήσεις τους σε ορισμένες τροφές και ο αποκλεισμός μερικών άλλων από το διαιτολόγιό τους, καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τη διατροφική συμπεριφορά του παιδιού.

Αν, για παράδειγμα, το παιδί βλέπει τον πατέρα ή τη μητέρα να αποφεύγει να τρώει, π.χ., τα όσπρια, ή ψάρια, τότε και το παιδί, μιμούμενο τους γονείς, θα υιοθετήσει αυτήν τη συμπεριφορά.

Το καθημερινό διαιτολόγιο του παιδιού θα πρέπει να είναι εμπλουτισμένο με τις απαραίτητες βιταμίνες, πρωτεΐνες, ασβέστιο, βασικό παράγοντα στην ανάπτυξη των οστών, άμυλο για ενέργεια και, φυσικά, πολλά φρούτα και βιταμίνες.

Το πρωινό, με γάλα και δημητριακά και ένα φρούτο, ή χυμό είναι ό,τι καλύτερο. Αλλοι συνδυασμοί είναι: Τοστ με τυρί και ζαμπόν και γάλα, ή μέλι και βούτυρο και ένα ποτήρι γάλα. Ενδιάμεσα, τα φρούτα είναι πολύ καλύτερα από τα κρουασάν και τα πατατάκια.

Το μεσημεριανό του θα πρέπει να περιλαμβάνει, δύο φορές τη βδομάδα ψάρι, κοτόπουλο, αυγό, όσπρια, ρύζι, μακαρόνια, πατάτες, μαύρο ψωμί και ξηρούς καρπούς, γιαούρτι σαν επιδόρπιο με μέλι και ξηρούς καρπούς ή δημητριακά και, φυσικά, δύο φορές τη μέρα γάλα σκέτο, όχι με ζάχαρη ή κακάο, μια φορά τη βδομάδα κόκκινο κρέας. Το βραδινό δεν πρέπει επίσης να παραλείπεται. Ενα ποτήρι γάλα και φρούτο, ή ένα τοστ με σαλάτα, η οποία πρέπει να συνοδεύει το μεσημεριανό φαγητό, θεωρείται πλήρες γεύμα.

Το φαγητό θα πρέπει να είναι μαγειρεμένο με ελαιόλαδο, το οποίο θα προσθέσουμε στο τέλος, αφού έχει ψηθεί το φαγητό, ενώ από από το καθημερινό διαιτολόγιο δε θα πρέπει να λείπουν τα φρούτα και τα λαχανικά.

Χρήσιμες συμβουλές:

• Αν για οποιονδήποτε λόγο το παιδί αρνείται να φάει αυγό, κάντε το ομελέτα και βάλτε τη στο σάντουιτς που θα πάρει για το σχολείο, μαζί με ντομάτα και μαρούλι.
• Αν δεν τρώει φακές ή φασόλια, βράστε τα και σερβίρετε σαν σαλάτα με καλαμπόκι, ρύζι και λαχανικά, ενώ τα ρεβίθια λιωμένα στο μπλέντερ γίνονται πολύ ωραίοι ρεβιθοκεφτέδες.

Η μαγειρική χρειάζεται φαντασία και η μεσογειακή κουζίνα παρέχει πολλές δυνατότητες για μια ισορροπημένη διατροφή. Ετσι και το παιδί τρώει από όλα και δε στερείται τις βιταμίνες, τα μέταλλα και τα ιχνοστοιχεία που χρειάζεται για τη σωστή ανάπτυξή του.

Ενα ακέφαλο πτώμα ανακαλύπτεται στην κοιλάδα του Γάγγη, το 1899, μέσα στο καζάνι του αρχιβαφέα Ζιντούλ Χέιρ. Η έρευνα που διεξάγει ο επιθεωρητής Ιοσαφάτ Μ. Πίμποντι, ένας εξηντάχρονος Βρετανός μπλαζέ τύπος, ο οποίος θα οδηγηθεί από τους πιστούς της μαύρης Κλαξ, της θεάς του Ολέθρου, στους λαβύρινθους της διεφθαρμένης αποικιακής αγγλικής διοίκησης. Ενα αστυνομικό μυθιστόρημα με χιούμορ, αλλά και με ιστορικές προεκτάσεις, που μας επιτρέπει να πάρουμε μια γεύση από την Ινδία του 19ου αιώνα, του αιώνα της αγγλικής αποικιοκρατίας. Ο κεντρικός ήρωας, ο Πίμποντι, είναι ένας άλλος Ηρακλής Πουαρό των τροπικών, ο χονδρός, φιλήδονος και είρωνας τύπος, που με τον κυνισμό του προσπαθεί να κρύψει την ευγενική και ρομαντική καρδιά του. Μιλάμε για το «Αρσενικό και λεπτό κορδόνι στην Ινδία» του Πάτρικ Μπόμαν ( Εκδόσεις «Περίπλους»). Ο συγγραφέας γεννήθηκε το 1948 στη Στοκχόλμη και ζει στο Παρίσι.

Μια που ακόμη βρισκόμαστε στο Ηράκλειο Κρήτης και έχουμε ήδη επισκεφτεί την Κνωσό, λέμε να πάμε και στη Φαιστό, την πατρίδα του Επιμενίδη, κατά τον Στράβωνα. Εξήντα τρία χιλιόμετρα είναι ο δρόμος που μας χωρίζει. Τι λέτε, πάμε; Νομίζουμε ότι η απόφασή μας είναι απόλυτα σωστή. Ομως, καλό θα ήταν να θυμηθούμε μερικά πράγματα μέχρι να φτάσουμε. Η Φαιστός είναι ένας από τους πιο σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους της Κρήτης και έχει έκταση 8.400 τ.μ.

...της πόλης άρχισε το 1900 από Ιταλούς αρχαιολόγους και οι έρευνες που έγιναν αποκάλυψαν την ύπαρξη δυο διαδοχικών ανακτορικών φάσεων: Την Περίοδο των Παλαιών Ανακτόρων 1900-1700 π.Χ. και την περίοδο των Νέων Ανακτόρων 1650-1400 π.Χ. Τα περισσότερα από τα σημερινά ερείπια ανήκουν στα νέα ανάκτορα. Σε αντίθεση με το ανάκτορο της Κνωσού, εδώ δεν έγιναν εκτεταμένες αναστηλώσεις από τους ανασκαφείς. Ετσι, ό,τι θα δούμε θα είναι αυθεντικό και ο καθένας ανάλογα με τις γνώσεις του, αλλά κυρίως με τη φαντασία του θα διαμορφώνει το χώρο, θα μεταμορφώνει τα χαλάσματα, θα ανοικοδομεί και θα αναστυλώνει το ανάκτορο και το θέατρο και θα ξαναδίνει ζωή στις εορταστικές εκδηλώσεις και καθισμένος στις ωραίες κερκίδες θα παρακολουθεί το θέαμα. Επειτα, θα διασχίζει την οδό των τελετών. Στη Β/Α γωνιά της δυτικής αυλής θα δούμε το ιερό, που, όπως πιστεύεται, έχει σχέση με τις τελετουργίες της αυλής. Θα ανέβουμε τη μνημειώδη κλίμακα του νέου ανακτόρου, για να φτάσουμε στα μεγάλα Προπύλαια. Και από εκεί θα βρεθούμε στην κεντρική αυλή. Η ανατολική πτέρυγα αποτελείται από χώρους, μεταξύ των οποίων αναφέρονται η δεξαμενή των καθαρμών και το χυτήριο μετάλλων. Πρόκειται για ένα σύνθετο κτίσμα, εμπορικού, βιομηχανικού και, κυρίως θρησκευτικού - τελετουργικού χαρακτήρα. Μερικοί από τους μελετητές πιστεύουν ότι η κεντρική αυλή ήταν χώρος για τα αγωνίσματα ακροβατικής ταυρομαχίας (ταυροκαθάψια) έτσι όπως τις είδαμε στις τοιχογραφίες της Κνωσού.

Στο Καμηλάρι, δυο χιλιόμετρα Ν/Δ, βρίσκεται ο Τάφος Μεσομινωικής Περιόδου και είναι αρκετά καλοδιατηρημένος. Οι τοίχοι του θόλου, που έχει καταρρεύσει, διατηρούνται σε ύψος 2μ. περίπου και τρία χιλιόμετρα Β/Δ θα δούμε κατάσπαρτα τα ερείπια της μινωικής έπαυλης ή του μικρού ανακτόρου της Αγίας Τριάδας και στα Ν/Δ του αρχαιολογικού χώρου. Το συγκρότημα χρονολογείται περίπου στα 1600 - 1550 π.Χ. και πιστεύεται ότι ήταν τα θερινά ανάκτορα των βασιλέων της Φαιστού ή ο μόνιμος τόπος διαμονής κάποιου ανώτερου αξιωματούχου, ενώ σε απόσταση μόλις εκατόν πενήντα μέτρων έχουν βρεθεί οι συλλογικοί τάφοι της 3ης και της 4ης χιλιετίας π.Χ. Σε έναν από αυτούς βρέθηκε η σαρκοφάγος της Αγίας Τριάδας, διακοσμημένη με παραστάσεις θρησκευτικού και λατρευτικού χαρακτήρα.

Δεν είναι μόνον αυτά που αναφέραμε που θα τραβήξουν την προσοχή μας, όταν επιτέλους φτάσουμε εκεί. Είναι και αυτά, αλλά και πολλά άλλα που θα τα δουν μόνον εκείνα τα μάτια που όταν κοιτούν ξέρουν να βλέπουν. Φτάσαμε και εδώ χωρίζουμε. Αυτή η επίσκεψη πρέπει να είναι μοναχική και σιωπηλή και η άσκοπη φλυαρία δεν της ταιριάζει.

«Η πόλη. Εχει τις ώρες του έτους της: Την άνοιξή της και το θέρος της, το φθινόπωρο και το χειμώνα της. Εχει καρδιά και νου, αίμα και σάρκα, αρθρώσεις και μέλη, αρτηρίες και μυώνες, σπονδυλική στήλη και πνεύμονες. Είναι μια ενσάρκωση ψυχής και ένας βίος, και μια μοναδική, ανεπανάληπτη "μοίρα" », γράφει ο Ντίμης Αποστολόπουλος στο βιβλίο του «Ο κύκλος των στοχασμών».

Ολη η σοφία του συγγραφέα βρίσκεται συμπυκνωμένη μέσα στον μικρό αλλά κομψό τόμο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Περίπλους» (χορηγία του Ιδρύματος Α. Γ. Λεβέντη). Ο Ντίμης Αποστολόπουλος γεννήθηκε το 1909 και πέθανε το 1962. Με σπουδές Νομικής και Φιλοσοφικής ασχολήθηκε με τη Λογοτεχνία και κυρίως με τη Φιλοσοφία. Τον απασχόλησαν ο Μπερξόν, ο Κινγκεργκάαρντ, ο Χάιντεγκερ, Ο Σαρτρ, ο Καποδίστριας και ο Καζαντζάκης. Ο τελευταίος μιλώντας για το συγγραφέα είχε πει ότι «λίγοι στην Ελλάδα έχουν την ευαισθησία του και την ψυχική του ανάταση».

Πριν από δώδεκα περίπου χρόνια είχα αγοράσει ένα βιβλίο, το οποίο δε διάβασα. Στην αρχή το ανέβαλα και μετά από λίγο το λησμόνησα μέσα στα ράφια της βιβλιοθήκης μου και της μνήμης μου. Πριν από δύο μήνες περίπου ένας αγαπητός φίλος μού χάρισε ένα βιβλίο και με παρότρυνε να το διαβάσω. Είμαι σίγουρος ότι θα σου αρέσει, μου είπε. Το κοίταξα. Το εξώφυλλο κάτι αόριστα μου θύμιζε και αποφάσισα να το αρχίσω. Ομως από τη στιγμή που διάβασα τις δυο πρώτες σελίδες κατάλαβα πως δε θα το άφηνα από τα χέρια μου. Ετσι έγινε και το διάβασα χωρίς διακοπή. Απνευστί. Το θέμα του; Μοιάζει κοινό στην κεντρική ιδέα της αληθινής αυτής ιστορίας και τετριμμένη. Ο συγγραφέας αφηγείται την περιπέτεια μιας φιλίας. Ομως η γραφή δεν είναι κοινή. Είναι εξαιρετική, τόσο εξαιρετική, ώστε ο αναγνώστης να έχει την εντύπωση ότι κανείς ποτέ πριν από τον συγκεκριμένο συγγραφέα δεν έχει μιλήσει για μια βαθιά, ανιδιοτελή, φιλική σχέση. Αναφερόμαστε στο βιβλίο του Τόμας Μπέρχαρντ «Ο ανιψιός του Βίντγκενστάιν, μια φιλία», που κυκλοφόρησε το 1989 από τις εκδόσεις «ΕΣΤΙΑ». Ο συγγραφέας αφηγείται με μοναδικό τρόπο τη φιλία του με τον Παύλο Βίντγκενστάιν, τον οποίο οι πάμπλουτοι συγγενείς του είχαν αποκληρώσει και οι ψυχίατροι είχαν εξοντώσει. Ο Παύλος είναι καταδικασμένος να περνά τη ζωή του στα ψυχιατρεία, ενώ ο ίδιος Μπέρχαρντ στα σανατόρια. Πολλά είναι εκείνα που τους ενώνουν, εκτός από τη μουσική. Είναι οι ασθένειες, η βαθιά καλλιέργεια, η ευαισθησία, το πάθος για την πραγματική τέχνη, οι ίδιες προτιμήσεις για τα βιεννέζικα καφενεία, η αντιπάθειά τους για τα βραβεία, οι ενδιαφέρουσες συζητήσεις τους πάνω σε φιλοσοφικά θέματα, η κοινή αντιπάθειά τους για την εξοχή και, φυσικά, ο τρόμος του θανάτου. Είναι τρομερές οι σκηνές που περιγράφονται μέσα στο μικρό αλλά περιεκτικό αυτό βιβλίο, σκηνές από τα τελευταία χρόνια του αριστοκράτη, που αποποιήθηκε κάθε δικαίωμα από την πατρική κληρονομιά, να περιφέρεται άρρωστος, γέρος και ανήμπορος στους δρόμους της Βιέννης, κρατώντας ένα δίχτυ με ελάχιστα ψώνια, με την ανάσα κομμένη, να σέρνει τα βήματά του και να μην μπορεί πια να χαρεί τίποτε, διότι η πάμπλουτη οικογένειά του, τον έχει καταδικάσει. Ηταν για αυτούς ο απροσάρμοστος, ο τρελός, αφού όχι μόνον δεν ενδιαφέρθηκε, αλλά στην ουσία περιφρόνησε τα χρήματα της οικογένειάς του, καθώς ήξερε από πού προέρχονταν: από εμπόριο όπλων! Ο Παύλος Βίντγκεστάιν ήταν ανιψιός του μεγάλου φιλοσόφου Λούντβιχ Βίντγκεστάιν, που υπήρξε μαθητής για μονάχα ένα εξάμηνο του Μπ. Ράσελ κι αυτό διότι το επόμενο εξάμηνο έγινε ...δάσκαλός του. Κι αυτός, όπως αργότερα και ο ανιψιός του, αποποιήθηκε την πατρική κληρονομιά!

Ο Τόμας Μπέρχαρντ γεννήθηκε το 1931. Το 1970 τιμήθηκε με το σημαντικότερο λογοτεχνικό βραβείο της Γερμανίας. Πέθανε στις 12 Φεβρουαρίου του 1989.