Και συνεχίζουμε με ένα πιο εύκολο κοκτέιλ, που δεν απαιτεί τόσες πολυτέλειες. Με το «Ντίζι»(Ζάλη). 2/3 Ουίσκι Αμερικάνικο, 1/3 Τσίπουρο και μισή κουταλιά της σούπας μέλι. Ρίχνετε τα ποτά στο σέικερ και τα χτυπάτε καλά.

Δένδρα η δενδρύλλια, αναρριχώμενα και αειθαλή φυλλοβόλα φυτά, που κατάγονται από τις θερμές και τροπικές χώρες και ανάμεσα σ' αυτά ο Φίκος. Ο ανθεκτικός με την εξαιρετική διακοσμητική αξία. Αειθαλές, μεγάλης ανάπτυξης, όταν καλλιεργείται ελεύθερα, με βλαστούς άκαμπτους που αναπτύσσονται κατακορύφως και φέρουν πολλά φύλλα. Φύλλα παχιά, ελλειπτικά, που διακρίνονται για το βαθύ πράσινο χρώμα τους. Οι Φίκοι προτιμούν το φως και αντέχουν στον ήλιο. Αναπτύσσονται και στο λιγοστό φως, αλλά οι βλαστοί τους παίρνουν μεγαλύτερο μήκος, γίνονται μαλακοί και τα φύλλα μικρότερα. Το χειμώνα πρέπει να είναι περιορισμένα, ενώ όσο ζεσταίνει ο καιρός θέλουν πιο πολύ νερό και περισσότερο φως. Επίσης έχουν ανάγκη από καθάρισμα των φύλλων. Αυτά μονάχα και τίποτε περισσότερο δε ζητά ο Φίκος ο αγαπητός, ο προσιτός, ο φιλικός, ο αγέραστος...

Ας μην πετάμε το ψωμί που μας έμεινε. Πάντα θα έχουμε κάτι να το κάνουμε. Ας σας αρέσει το σκορδόψωμο, τότε κόψτε το μπαγιάτικο ψωμί σε φέτες λεπτές, ανακατέψτε ελαιόλαδο και λιωμένο σκόρδο σε ένα μπολ και με το μείγμα, αλείψτε μία μία φέτα ξεχωριστά. Επειτα ενώστε το ψωμί και τυλίξτε το σε αλουμινόχαρτο. Βάλτε το στο φούρνο μέχρι να ζεσταθεί πολύ καλά και το σερβίρετε.

Αναλώσιμες ιδέες...

Κάποιος λόγος, προσωπικός ή έστω αντικειμενικός, σας κρατά μέσα στο σπίτι και θέλετε να περάσετε δυο ώρες ευχάριστα. Πως; Πεταχτείτε και προμηθευτείτε μια κασέτα. Ζητήστε την ταινία «Ρονίν» του Φρακενχάιμερ με τον Ρόμπερτ ντε Νίρο. Ρονίν, θα πει στα γιαπωνέζικα ο «έκπτωτος Σαμουράι», ο πολεμιστής, ο οποίος για να κερδίσει το ψωμί του ...πουλά τις πολεμικές του ικανότητες ως «ελεύθερος επαγγελματίας»! Ενα εξαιρετικό αστυνομικό θρίλερ, που σίγουρα θα συνεπάρει τον θεατή.

Επιμέλεια Τιτίνα ΔΑΝΕΛΛΗ

Αυτές τις μέρες έχω την αίσθηση πως δεν πατώ στη γη της Ελλάδας, αλλά πως ανέμελα ταξιδεύω, καθισμένη πάνω σ' ένα δίχρωμο συννεφάκι, που πότε υπερισχύει η πράσινη και πότε η γαλάζια του απόχρωση, σε χώρο μαγικό.

Αυτές τις μέρες πραγματικά είμαι «ανέμελη», διότι γνωρίζω καλά ότι όποια απόχρωση και εάν τελικά κυριαρχήσει, το τέλος του ταξιδιού των τριάντα τόσων ημερών θα είναι το ίδιο: Το αδιέξοδο, η έκπτωση από τον παράδεισο της προεκλογικής υποσχεσιολογίας, η φρίκη της σκληρής πραγματικότητας. Η ανεργία, το «κλείδωμα» ακόμα και του ονείρου μιας αξιοπρεπούς σύνταξης, η λιτότητα και η παράλογη λογική της αποδοχής του ελάχιστου... με περιμένει, έτσι κι αλλιώς.

Σήμερα όμως είναι Κυριακή και δε θέλω με τίποτε να χαλάσω τη διάθεσή μου. Θα γλυκάνω τις ανησυχίες μου φτιάχνοντας και τρώγοντας «Σκαλτσούνια νηστίσιμα». Πρέπει να συνηθίσω στη νηστεία...

Πώς το κάνω; Δεν είναι και τόσο εύκολο να γλυκαθείς και να γλυκάνεις. Κοσκινίζω το αλεύρι (τρία φλιτζάνια του τσαγιού) και το ανακατεύω με ένα κουταλάκι μπέικιν πάουντερ. Τα βάζω σε μια μικρή λεκάνη και ρίχνω ένα φλιτζάνι ταχίνι. Το τρίβω καλά μέχρι να γίνει ένα με το αλεύρι. Κάνω μια γουβίτσα στη μέση και ρίχνω μια γεμάτη κουταλιά μέλι αραιωμένο σε ανθόνερο. Και πάλι ζυμώνω καλά και τη ζύμη την ανοίγω σε φύλλο πάχους μισού πόντου. Ανακατεύω σε μπολ την καρυδόψιχα(1/2 φλιτζάνι), το μέλι, τις σταφίδες (1/2 φλιτζάνι του τσαγιού), τη μαρμελάδα από πορτοκάλι και την αμυγδαλόψιχα (1/2 φλιτζάνι του τσαγιού). Μετά κόβω τη ζύμη σε στρογγυλούς δίσκους (περίπου εννιά εκατοστά η διάμετρος), βάζω επάνω στο μισό δίσκο μια κουταλιά γέμιση, κλείνω το δίσκο και σχηματίζεται ένα μισοφέγγαρο. Τα τοποθετώ σε μια λαμαρίνα, τα ψήνω σε μέτριο φούρνο και έτσι όπως είναι ζεστά τα ραντίζω με ανθόνερο... Στρώνω μια πιατέλα άχνη, τα τοποθετώ στη σειρά και τα πασπαλίζω με άχνη.

Επειτα πηδώ από το πρασινογάλανο συννεφάκι, σπάω την «κλειδωμένη» πόρτα του παραδείσου και τα απολαμβάνω.

Ο Αλέχο Καρπαντιέ, γεννήθηκε στην Αβάνα από πατέρα Γάλλο και μητέρα Ρωσίδα. Μια διακήρυξη ενάντια στον πρόεδρο Ματσάδο τον οδηγεί στη φυλακή, εκεί όπου θα γράψει και το πρώτο του μυθιστόρημα «Ευλογητός ο θεός». Το 1932 αποφυλακίζεται και καταφεύγει στο Παρίσι, όπου σπουδάζει μουσικολογία και γνωρίζεται με τον υπερ-ρεαλισμό. Το 1939 με την έναρξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, επιστρέφει στην Κούβα και διευθύνει ένα ραδιοφωνικό πρόγραμμα, ενώ συγχρόνως διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας. Το 1943 ταξιδεύει στην Αϊτή, από το 1959 ζει στο Καράκας και στα 1959 επιτέλους επιστρέφει στην Κούβα, όπου και αναλαμβάνει τη διεύθυνση κρατικών εκδόσεων. Πεθαίνει το 1980 στο Παρίσι, όπου ήταν πρεσβευτής της Κούβας. Ο Αλέχο Καρπεντιέ είναι ένας από τους κορυφαίους συγγραφείς και αυτό το μυθιστόρημα («Μεθόδου Τέχνασμα»), που σήμερα θα ξαναδιαβάσουμε, είναι το καλύτερό του από όσα τουλάχιστον έχουν στα ελληνικά μεταφραστεί.

Επειτα, έχοντας περπατήσει μια ολόκληρη ώρα, έχοντας ασκήσει το σώμα, έχοντας γεμίσει, κινητοποιήσει αλλά και ικανοποιήσει όλες μας τις αισθήσεις, παίρναμε το δρόμο της επιστροφής... Οποιος έφτανε πρώτος στο αυτοκίνητο, με τα μάτια γεμάτα από την έκδηλη ομορφιά, με τα μάγουλα κατακόκκινα από το οξυγόνο και το τρέξιμο, έλεγε «πεινάω», πράγμα που σήμαινε ότι ήταν ο νικητής. Και, φυσικά, ζητούσε το «έπαθλό» του: Καυτή ψαρόσουπα και φρέσκο ψάρι. Σαν μικρό παιδί περίμενε το χαλβά, ευγενική προσφορά του καταστήματος.

Πολλές φορές, πάλι, δεν ανεβαίναμε μέχρι πάνω. Σταματούσαμε στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, και στεκόμαστε κάτω από τον ίσκιο των λυγερών κυπαρισσιών με την καρδιά σφιγμένη, με μάτια υγρά. Θρηνούσαμε σιωπηλά τα διακόσια παλικάρια, τους μάρτυρες της ματωμένης Πρωτομαγιάς του 1944. Τιμούσαμε εκείνους τους ατρόμητους, που δε δείλιασαν και δε δίστασαν να δώσουν τη μοναδική ζωή τους για έναν κόσμο καλύτερο, που κάποτε ίσως θα έρθει.

Η Μονή της Καισαριανής είναι αφιερωμένη στα Εισόδια της Θεοτόκου, και σήμερα λειτουργεί ως αρχαιολογικός χώρος. Πού βρίσκεται; Είναι καλά χωμένη σε μια κοιλάδα στη δυτική πλαγιά του Υμηττού, ανάμεσα στις πηγές της Καλλοπούλας, στα βόρεια της Κρυοκεφαλής, που κατά τον καιρό της Τουρκοκρατίας λεγόταν «Κοτς Μπασί». Η ονομασία της Καισαριανής μάς παραδίδεται το 1200 στην επιστολή του αυτοεξόριστου στην Κέα Μιχαήλ Χωνιάτη προς τον ηγούμενο της Μονής. Κατά την ερμηνεία, το όνομα προέρχεται από τον ιδρυτή της, κάποιον ονόματι Καισάριο ή από τους Καίσαρες, αδελφούς του αυτοκράτορα, εξόριστους στην Αθήνα από την Ειρήνη την Αθηναία. Την ίδια εποχή το Μοναστήρι παραδίδεται ως «Σάντα Συριανή» σε έγγραφο του πάπα Ινοκέντιου του Γ` το 1208, μετά την εγκαθίδρυση της Φραγκοκρατίας στην πόλη των Αθηνών. Αυτά μας πληροφορεί σ' ένα δημοσίευμά της η Αικατερίνη Παντελίδου-Αλεξιάδου, που χωρίς εκείνη να το γνωρίζει μάς έκανε να αγαπήσουμε περισσότερο την Καισαριανή. Και αυτό, γιατί όσο περισσότερα γνωρίζεις για έναν χώρο, τόσο τον αγαπάς πιο πολύ. Φυσικά αυτό δεν είναι απόλυτο, γιατί υπάρχουν και φορές που λειτουργεί και αντιστρόφως. Ας είναι, προχωράμε...

Η Μονή του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου του Κυνηγού ή των Φιλοσόφων, βρίσκεται στη βόρεια άκρη της κορυφογραμμής επάνω σε ένα ύψωμα και μοιάζει σαν να εποπτεύει την πεδιάδα των Μεσογείων και το λεκανοπέδιο της Αθήνας. Το όνομά της προέρχεται από τον Βασίλειο Κυνηγό, της οικογένειας των Φιλοσόφων, που είχαν με την οικογένεια των Λαμπαρδών τη Μονή Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου του Φιλοσόφου στη Δημητσάνα. Και αυτή η μαρτυρία προκύπτει από μια επιστολή του Μιχαήλ Χωνιάτη.

Υπάρχουν τόσα πολλά που θα μπορούσε να πει κανείς για τον ευλογημένο αυτό τόπο, όμως δυστυχώς δεν υπάρχει ο ανάλογος χώρος. Αλλωστε, για να είμαστε και ειλικρινείς, δεν έχουμε και το χρόνο. Ετσι, εντελώς ξαφνικά, καθώς γράφαμε αυτές τις γραμμές, μας κυρίευσε μια απερίγραπτη νοσταλγία να την επισκεφτούμε. Κοντεύει ένας χρόνος που δεν έχουμε πατήσει το πόδι μας εκεί. «Πετάμε την πένα», όπως συνηθίζαμε να λέμε τον περασμένο αιώνα..., δηλαδή κλείνουμε τον υπολογιστή και φύγαμε. Ισως σας συναντήσουμε εκεί. Στην κορυφή!