Αυτές τις μέρες έχω την αίσθηση πως δεν πατώ στη γη της Ελλάδας, αλλά πως ανέμελα ταξιδεύω, καθισμένη πάνω σ' ένα δίχρωμο συννεφάκι, που πότε υπερισχύει η πράσινη και πότε η γαλάζια του απόχρωση, σε χώρο μαγικό.

Αυτές τις μέρες πραγματικά είμαι «ανέμελη», διότι γνωρίζω καλά ότι όποια απόχρωση και εάν τελικά κυριαρχήσει, το τέλος του ταξιδιού των τριάντα τόσων ημερών θα είναι το ίδιο: Το αδιέξοδο, η έκπτωση από τον παράδεισο της προεκλογικής υποσχεσιολογίας, η φρίκη της σκληρής πραγματικότητας. Η ανεργία, το «κλείδωμα» ακόμα και του ονείρου μιας αξιοπρεπούς σύνταξης, η λιτότητα και η παράλογη λογική της αποδοχής του ελάχιστου... με περιμένει, έτσι κι αλλιώς.

Σήμερα όμως είναι Κυριακή και δε θέλω με τίποτε να χαλάσω τη διάθεσή μου. Θα γλυκάνω τις ανησυχίες μου φτιάχνοντας και τρώγοντας «Σκαλτσούνια νηστίσιμα». Πρέπει να συνηθίσω στη νηστεία...

Πώς το κάνω; Δεν είναι και τόσο εύκολο να γλυκαθείς και να γλυκάνεις. Κοσκινίζω το αλεύρι (τρία φλιτζάνια του τσαγιού) και το ανακατεύω με ένα κουταλάκι μπέικιν πάουντερ. Τα βάζω σε μια μικρή λεκάνη και ρίχνω ένα φλιτζάνι ταχίνι. Το τρίβω καλά μέχρι να γίνει ένα με το αλεύρι. Κάνω μια γουβίτσα στη μέση και ρίχνω μια γεμάτη κουταλιά μέλι αραιωμένο σε ανθόνερο. Και πάλι ζυμώνω καλά και τη ζύμη την ανοίγω σε φύλλο πάχους μισού πόντου. Ανακατεύω σε μπολ την καρυδόψιχα(1/2 φλιτζάνι), το μέλι, τις σταφίδες (1/2 φλιτζάνι του τσαγιού), τη μαρμελάδα από πορτοκάλι και την αμυγδαλόψιχα (1/2 φλιτζάνι του τσαγιού). Μετά κόβω τη ζύμη σε στρογγυλούς δίσκους (περίπου εννιά εκατοστά η διάμετρος), βάζω επάνω στο μισό δίσκο μια κουταλιά γέμιση, κλείνω το δίσκο και σχηματίζεται ένα μισοφέγγαρο. Τα τοποθετώ σε μια λαμαρίνα, τα ψήνω σε μέτριο φούρνο και έτσι όπως είναι ζεστά τα ραντίζω με ανθόνερο... Στρώνω μια πιατέλα άχνη, τα τοποθετώ στη σειρά και τα πασπαλίζω με άχνη.

Επειτα πηδώ από το πρασινογάλανο συννεφάκι, σπάω την «κλειδωμένη» πόρτα του παραδείσου και τα απολαμβάνω.