Καλά είναι τα ταξίδια, η κηπουρική και η διακόσμηση κατά καιρούς να γίνονται. Ενα πράγμα όμως είναι καθημερινό. Το φαγητό. Θα μου πείτε είναι δυνατόν να έχουμε εκεί συνεχώς το νου μας; Δυστυχώς, δε γίνεται διαφορετικά. Ισως σε μερικές δεκαετίες να λυθεί το πρόβλημα με χαπάκια ή σταγόνες, τέλος πάντων με κάποιο φαρμακευτικό παρασκεύασμα, ως τότε όμως, θέλουμε ή όχι, αυτό θα μας απασχολεί δυο φορές την ημέρα. Ας κάνουμε λοιπόν σήμερα «Πένες με ζαμπόν ή μπέικον» και ας ευχηθούμε να έχουμε μια καλή Κυριακή. Θα χρειαστούμε ένα πακέτο πένες, δυο τρεις ντομάτες, τρεις φέτες ζαμπόν, τρεις λιαστές ντομάτες, δυο τρία φύλλα βασιλικού, τρεις κουταλιές λάδι, ένα μικρό κρεμμυδάκι λιωμένο στο μίξερ αν γίνεται και αλάτι - πιπέρι. Βάζουμε τις πένες να βράσουν σε άφθονο αλατισμένο νερό. Οσο αυτές θα βράζουν σε μια άλλη κατσαρόλα θα βάλουμε το λάδι, το κρεμμυδάκι και την ντομάτα χοντροκομμένη που θα λιώσουμε μέσα στην κατσαρόλα με το πιρούνι. Μόλις πάρουν βράση θα ρίξουμε τη λιαστή ντομάτα και θα τα αφήσουμε για τέσσερα λεπτά. Θα σουρώσουμε τις πένες, θα ρίξουμε τη μισή σάλτσα μέσα στην κατσαρόλα και θα θα ρίξουμε πάλι τις πένες μέσα. Μετά θα περιχύσουμε με την υπόλοιπη σάλτσα. Οταν σερβίρουμε στα πιάτα θα ρίξουμε πάνω στις πένες τα φύλλα του βασιλικού.

Motion Team

«Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας(ΠΟΥ), μετά από έρευνες που γίνονται σε ερευνητικά κέντρα στην Ευρώπη αλλά και σε άλλες χώρες, που σημειώνονται υψηλά ποσοστά κρουσμάτων. Μάλιστα, όπως επισημαίνει ο Οργανισμός, αν δε ληφθούν μέτρα άμεσης καταπολέμησης της εξάπλωσης των αλλεργιών μέχρι το 2015, θα υποφέρει από αλλεργίες ο μισός πληθυσμός των οικονομικά ανεπτυγμένων χωρών.

Καταρχήν να δώσουμε τον ορισμό, τι είναι αλλεργία: Είναι η κατάσταση κατά την οποία ο οργανισμός, αντιδρά έντονα σε συνθήκες περιβάλλοντος, όπως είναι η έκθεση στη γύρη και τη σκόνη, αντίδραση κατά την οποία συμμετέχει στο σύνολό του ο οργανισμός μας και όχι μεμονωμένα κάποιο όργανο του σώματός μας, πχ τα μάτια ή ή μύτη.

Οι αλλεργίες, διακρίνονται σε:

• δερματικές, όπως εξάνθημα, έκζεμα.
• αναπνευστικές,εκδηλώνεται κυρίως με αλλεργική ρινίτιδα, δηλαδή, επίμονο φτέρνισμα, φαγούρα στη μύτη, επίμονη καταρροή, βουλωμένη μύτη για μεγάλο χρονικό διάστημα.
• άσθμα, επίμονος βήχας και σφύριγμα αναπνοής, δύσπνοια, βάρος στο στήθος.
• κνίδωση, με μεγάλα εξανθήματα στο δέρμα.
• αναφυλαξία,συνδυασμός όλων των παραπάνω κρουσμάτων.

Κύρια αιτία εξάπλωσης των αλλεργιών, μεταξύ άλλων, είναι η ρύπανση του περιβάλλοντος, το άγχος, η αυξημένη συγκέντρωση αλλεργιογόνων στις κατασκευές, στα υλικά οικοδομών, σε κλινοσκεπάσματα, στα σωματίδια που αιωρούνται στις πόλεις και ιδιαίτερα εκεί που υπάρχουν σε εξέλιξη μεγάλα κατασκευαστικά έργα, όπως πχ τα έργα που γίνονται στην Αθήνα για την Ολυμπιάδα.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι η χώρα μας συγκαταλέγεται μεταξύ των χωρών με τη μεγαλύτερη αύξηση αλλεργιών, όπως είναι οι ΗΠΑ, Αυστραλία, Καναδάς και πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Μάλιστα, η μεγαλύτερη αύξηση αλλεργιών καταγράφεται πλέον σε παιδιά, παρά σε ενήλικες, σε ποσοστό ένα στα πέντε, γεγονός που προδιαθέτει τη μελλοντική πορεία της διάστασης του προβλήματος».

«Τη μια μέρα, λοιπόν, θα με δεις εδώ, την άλλη εκεί, την άλλη και γω δεν ξέρω πού. Να, χτες δούλευα στο τσίρκο, σήμερα θα πάω σε γιορτή, αύριο ίσως έρθω στο δικό σου σχολείο ή την πλατεία της γειτονιάς σου. Η δουλιά μου είναι να γυρίζω ασταμάτητα δίνοντας γέλιο και χαρά», λέει κάποια στιγμή ο ήρωας του παραμυθιού. Και τα παιδιά, και όχι μόνον τα παιδιά, έχουν ανάγκη από γέλιο και από χαρά.

Δώδεκα εξαιρετικές ιστορίες αναπλάθουν τη δεκαετία του '20, όταν οι τραγικοί πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία προσπαθούσαν να νικήσουν τη φτώχεια, να ξορκίσουν το θάνατο, να ξεριζώσουν τις τρομερές αναμνήσεις, για να ριζώσουν στην αφιλόξενη «μάνα Ελλάδα», που τους πέταξε στον Ξηρόκαμπο του Βόλου, σε μιαν άγονη περιοχή γεμάτη από πέτρες. Πέτρωσαν τα δάκρυά τους ίσως, πέτρινη, όμως, η καρδιά τους δεν έγινε. Αντίθετα, μάλιστα. Ο συγγραφέας, με γλώσσα ρέουσα, αποφεύγει με δεξιοτεχνία να πέσει στην παγίδα του μελό.

Ο Τάσος Αυγερινός, με μέτρο και μαεστρία, περιγράφει την εποχή, με ευαισθησία «ζωγραφίζει» τον τόπο και με τρυφερότητα σκιαγραφεί τις πονεμένες ανθρώπινες φυσιογνωμίες, χωρίς ακρότητες, όμως. Ρεαλιστικά και ποιητικά συγχρόνως. Ενα από τα πιο δυνατά διηγήματα αυτού του τόμου είναι η «Λύκαινα». Είναι μια ιστορία έτσι δοσμένη, που μας κάνει να πιστεύουμε ότι, ευτυχώς, ο Παπαδιαμάντης άφησε πνευματικούς απογόνους.

Ο Ικαρος, ο τολμηρός γιος του Δαιδάλου θέλησε να πετάξει προς τον ήλιο και έκαψε τα κέρινα φτερά του. Ομως με αυτήν του την πτήση έδωσε το όνομά του στο νησί και στο γύρω πέλαγος.

Με το που αναφέραμε το όνομα Ικαρος βρεθήκαμε στο δρόμο για Ικαρία.

Η Ικαρία έγινε γνωστή από την περιπέτεια του Ικάρου, από τις θερμοπηγές της, από το κρασί της, από τις φυσικές ομορφιές της και τους παραδοσιακούς οικισμούς της, από την καλοσύνη των κατοίκων της.

Οι πληροφορίες για την ιστορία της κατά την αρχαιότητα είναι λιγοστές. Από τα ευρήματα στο ναό της Ταυροπόλου Αρτέμιδος στο Νας, προκύπτει ότι τον 7ο αιώνα π.Χ. είχε ήδη κατοικηθεί. Στους Βυζαντινούς χρόνους τώρα το κέντρο της ήταν η Οινόη ή Οίνη, το 1204 εντάχτηκε στη λατινική αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης, το 1484 παραχωρήθηκε στους Ιππότες της Ρόδου και το 1521 καταλήφθηκε από τους Τούρκους. Οι κάτοικοι πήραν μέρος στην Επανάσταση του 1821 και από το 1835 ως το 1869 αποτέλεσε μαζί με τη Λέρο, την Κάλυμνο και την Πάτμο την Τετράνησο. Στις 28 Οκτωβρίου του 1912 η λαϊκή συνέλευση των επαναστατημένων Ικαριωτών ανακήρυξε την ένωσή της με την Ελλάδα. Λίγες μέρες αργότερα το νησί απελευθερώθηκε. Αυτά περίπου γνωρίζαμε όταν ξεκινήσαμε το νοερό ταξίδι μας.

Ανάμεσα στην Ικαρία, στη Σάμο και την Πάτμο, μέσα στη γαλάζια θάλασσα «φυτρώνουν» τα τρία μικρά νησιά: οι Φούρνοι. Οι Φούρνοι, που λες και υπάρχουν μονάχα για να προσφέρουν στον εξαντλημένο και ταλαιπωρημένο άνθρωπο της πόλης, ήρεμες διακοπές. Ακόμα και το καλοκαίρι. Μια εικόνα έρχεται στο νου μας: η κεντρική πλατεία γεμάτη από πλατάνια. Τα σπίτια, παλιά και νέα είναι πλημμυρισμένα από λουλούδια και γύρω - γύρω υψώνονται οι αμυγδαλιές, οι μυρτιές, οι φραγκοσυκιές και δύο... ανεμόμυλοι. Στους όρμους θα ανακαλύψουμε τα λιμανάκια, εκεί που τον Αύγουστο, αυτόν ή κάποιον άλλο, δεν έχει σημασία, θα βουτάμε μέσα στο καταγάλανο κρυστάλλινο νερό. Και θα νιώθουμε ελεύθεροι και μοναδικοί κάτοικοι του πλανήτη. Θα νομίζουμε, ότι είμαστε μόνοι στη Γη, μόνοι στη θάλασσα. Αυταπάτες; Ισως. Και λοιπόν, καλές είναι κι αυτές.