Δώδεκα διηγήματα αποτελούν τον καλαίσθητο τόμο, που κυκλοφόρησε από τη «Σύγχρονη Εποχή» με τον τίτλο «Το καραβάνι των γυμνών». Δώδεκα μικρά αριστουργήματα, γραμμένα με έμπνευση, με πίκρα και με πόνο από το θαυμαστό χέρι του συναδέλφου Τάσου Αυγερινού.

Δώδεκα εξαιρετικές ιστορίες αναπλάθουν τη δεκαετία του '20, όταν οι τραγικοί πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία προσπαθούσαν να νικήσουν τη φτώχεια, να ξορκίσουν το θάνατο, να ξεριζώσουν τις τρομερές αναμνήσεις, για να ριζώσουν στην αφιλόξενη «μάνα Ελλάδα», που τους πέταξε στον Ξηρόκαμπο του Βόλου, σε μιαν άγονη περιοχή γεμάτη από πέτρες. Πέτρωσαν τα δάκρυά τους ίσως, πέτρινη, όμως, η καρδιά τους δεν έγινε. Αντίθετα, μάλιστα. Ο συγγραφέας, με γλώσσα ρέουσα, αποφεύγει με δεξιοτεχνία να πέσει στην παγίδα του μελό.

Ο Τάσος Αυγερινός, με μέτρο και μαεστρία, περιγράφει την εποχή, με ευαισθησία «ζωγραφίζει» τον τόπο και με τρυφερότητα σκιαγραφεί τις πονεμένες ανθρώπινες φυσιογνωμίες, χωρίς ακρότητες, όμως. Ρεαλιστικά και ποιητικά συγχρόνως. Ενα από τα πιο δυνατά διηγήματα αυτού του τόμου είναι η «Λύκαινα». Είναι μια ιστορία έτσι δοσμένη, που μας κάνει να πιστεύουμε ότι, ευτυχώς, ο Παπαδιαμάντης άφησε πνευματικούς απογόνους.