ΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Εν συντομία

Εύκολο και γλυκό...

6 αχλάδια, ώριμα αλλά σκληρά, 570 γραμμ. γλυκό κρασί, 2 κουταλιές της σούπας χυμός αχλάδι συμπυκνωμένος, μια κουταλιά της σούπας ζάχαρη, ένα ξυλάκι κανέλας, δυο ολόκληρα γαρίφαλα, μια κουταλιά της σούπας λικέρ αχλάδι ή πορτοκάλι, 30 γραμμάρια φουντούκια χοντροκομμένα και καβουρδισμένα, και... πάμε.

Ρίχνουμε σε μια κατσαρόλα το κρασί, το χυμό αχλάδι, το ξυλάκι της κανέλας και τα γαρίφαλα και τα αφήνουμε σε μέτρια θερμοκρασία να πάρουν βράση. Εχουμε ήδη ξεφλουδίσει τα αχλάδια και τα προσθέτουμε στην κατσαρόλα και τα περιχύνουμε με το μείγμα του κρασιού, για να μη χάσουν τη γυαλάδα τους. Σκεπάζουμε την κατσαρόλα και σιγοβράζουμε τα αχλάδια για 25 λεπτά περίπου. Φυσικά, κατά διαστήματα θα ανοίγουμε την κατσαρόλα, για να γυρίζουμε τα αχλάδια και να τα περιχύνουμε με το μείγμα του κρασιού. Οταν τελειώσει το βράσιμο, θα τα αφήσουμε να κρυώσουν μέσα στο κρασί. Επειτα με μια τρυπητή κουτάλα θα βγάλουμε τα αχλάδια και θα τα βάλουμε όρθια σε μπολ. Από το κρασί θα αφαιρέσουμε το ξυλάκι της κανέλας και το ξαναβράζουμε σε μέτρια θερμοκρασία, μέχρι να μείνει περίπου το μισό. Προσθέτουμε τη ζάχαρη και ανακατεύουμε μέχρι να διαλυθεί καλά και να πήξει ελαφρώς η σάλτσα. Θα τα βγάλουμε από τη φωτιά και θα προσθέσουμε το λικέρ. Τέλος, θα περιχύσουμε με τη σάλτσα τα αχλάδια και θα τα βάλουμε στο ψυγείο. Θα τα πασπαλίσουμε με τα καβουρντισμένα φουντούκια και καλή απόλαυση. Η κάθε μερίδα περιέχει μονάχα 150 θερμίδες.

Μικρές σελίδες

Ενα διασκεδαστικό, ποιητικό μπουκέτο αισθήσεων, πλούσιο σε συστατικά και αποχρώσεις κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Περίπλους». Πρόκειται για τη σειρά έξι απολαυστικών και ευκολοδιάβαστων βιβλίων, που αποτελούν πρωτότυπες, πολύπλευρες και πολυδιάστατες παρουσιάσεις των αισθήσεων μέσα από τη φυσιολογία τους, αλλά και τη μουσική τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο. Η κριτική τα χαρακτήρισε μυστικά, μαγικά ταξίδια και μεθυστικές καταδύσεις στον κόσμο που μας περιβάλλει. «Η φυσική ιστορία των αισθήσεων: Οσφρηση, Γεύση, Ακοή, Οραση, Συναισθήματα» είναι γραμμένη από την πανεπιστημιακό και συγγραφέα: Ντιαν Ακερμαν. Τι λέτε να πάρουμε μια γεύση; Ας δοκιμάσουμε, έτσι, για να ξέρουμε τι μας γίνεται.

Ποιητικά

Η ζωγραφιά μου

«Μπόι δυο πήχες / κόψη κακή / γένια με τρίχες / εδώ κι εκεί / Δυο μάτια μαύρα / χωρίς κακία, / γεμάτα λάβρα / μα και βλακεία / Πηγάδι στόμα / μαλλιά χυτά / γεμίζεις στρώμα / μόνο με αυτά / Κούτελο θείο, / λίγο πλατύ, / τρανό σημείο / του ποιητή.

/ Μακρύ ρουθούνι, / πλατύ σχιστό, κι ένα πιγούνι, / σαν το Χριστό. / Μούρη αγρία / και ζαρωμένη, / χλομή και κρύα / σαν πεθαμένη / Χρώμα κανένα / δεν της ταιριάζει / και ολοένα / βαφή αλλάζει. / Δόντια φαφούτη / όλο σχισμάδες / ύφος τσιφούτη / για μαστραπάδες /

Ο σατιρικός ποιητής Γεώργιος Σουρής γεννήθηκε στη Σύρο το 1853 και πέθανε στην Αθήνα το 1919. Το τεράστιο σε όγκο έργο του αγαπήθηκε από τους συγχρόνους του αλλά και από τους μεταγενέστερους. Με την πηγαία και ανεξάντλητη έμπνευσή του διακωμωδούσε τα τρωτά της κοινωνίας, της πολιτικής, της θρησκείας, του θρόνου αλλά και τις αδυναμίες των Ελλήνων. Το 1886 παρασημοφορήθηκε από τον πρωθυπουργό Χαρίλαο Τρικούπη και το 1906 προτάθηκε από τη Βουλή των Ελλήνων για το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Το 1915 τιμήθηκε με το Μετάλλιο Γραμμάτων και Τεχνών.

Σχέση στοργής

Ο Ζερόμ Λεντόν, o «άνθρωπος βιβλίο» όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι του, ο ανυπότακτος εκδότης των «Edition de Minuit» του οποίου η «φυγή» του τον Απρίλη του 2001, προκάλεσε τη θλίψη της γαλλικής διανόησης, ήταν ελάχιστα γνωστός στη χώρα μας. Παράδειγμα η γράφουσα, η οποία θαύμαζε τις εκδόσεις «Minuit», αλλά αγνοούσε την «ψυχή» τους. Τώρα όμως, με αφορμή ένα μικρό κομψό βιβλίο που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Πόλις», γραμμένο με τρυφερότητα και χιούμορ από τον εξαιρετικό συγγραφέα Ζαν Εσενόζ («Οι Ψηλές ξανθιές»), όχι μόνο έμαθε πολλά για αυτή την αντισυμβατική προσωπικότητα, που αγωνίστηκε για την ποιότητα των εκδοτικών του επιλογών και δε διαπραγματεύτηκε ποτέ με τη λογοκρισία και την αποικιοκρατία, αλλά πια έχει την εντύπωση ότι τον γνώρισε. Γι' αυτό και λυπήθηκε πολύ για το θάνατό του, ετεροχρονισμένα βέβαια, αφού η γνωριμία της με τον Λεντόν έγινε μετά το θάνατο του τελευταίου. Ο σημαντικός και βραβευμένος Γάλλος συγγραφέας Ζαν Εσενόζ, μιλά για τον ιδιόρρυθμο εκδότη του σε χρόνο ενεστώτα, με πολλή αγάπη, θαυμασμό και σεβασμό. Δεν τον αγιοποιεί, αντιθέτως μάλιστα, απλώς τον εξηγεί και τον περιγράφει χωρίς να ωραιοποιεί τη σχέση τους. Σχέση συγγραφέα - εκδότη, σχέση δυνατή, δύσκολη όμως. Πολλή δύσκολη. Ιδίως, όταν ο εκδότης, που δεν ενδιαφέρεται για το κέρδος, προσπαθεί συνεχώς να κάνει ένα είδος μετάγγισης «αιματηρών αξιών» στο συγγραφέα του. Δυο γενιές, δυο σεμνές προσωπικότητες, δυο διαφορετικοί χαρακτήρες σε μια συναρπαστική διαδρομή είκοσι χρόνων. Αξίζει να το διαβάσετε.

Καθ' οδόν στο Κάιρο

Associated Press

«Στο Κάιρο, οι αρχαίοι αιγυπτιακοί, οι ρωμαϊκοί, οι ελληνικοί, οι κοπτικοί και οι μουσουλμανικοί αρχαιολογικοί χώροι σμίγουν με το σύγχρονο πολιτισμό».

Ναγκίμπ Μαχφούζ.

Η μεγαλύτερη πόλη της Αφρικής και η καρδιά του αραβικού κόσμου. Τοποθετημένη εκεί όπου η Ανατολή συναντά τη Δύση, συνδυάζει τον εξωτισμό του ενός με τη σοφία του άλλου. Η πόλη, με τους χίλιους μιναρέδες, τα γραφικά ανατολίτικα παζάρια και τις πυκνοκατοικημένες συνοικίες, αποτελεί σπάνιο μείγμα ενός παρελθόντος, που παλεύει να συμβιώσει με το σύγχρονο μέλλον. Μια πόλη γεμάτη μυστήριο και ανατολίτικη μαγεία.

Το Κάιρο χτίστηκε το 969 μ.Χ. και ονομάστηκε Ελ Καχίρα που σημαίνει «νικηφόρος». Οι Φατιμίδες έκτισαν το Κάιρο κοντά στους λόφους του Μοκάταμ και συνέχισαν να κτίζουν παλάτια και τζαμιά σ' εκείνο το σημείο. Κάποτε ο Σαλαχεντίν ο Αγιούμπι έγινε αρχηγός της χώρας. Το 1183 μ.Χ. γύρω από την πόλη Ελ Καχίρα κτίστηκε η Σιταντέλα του Σαλαχεντίν. Για αρκετούς αιώνες, τότε που οι Μαμελούκοι κυβερνούσαν τη χώρα, είχαν κτιστεί πολλά τζαμιά και διάφορα άλλα κτίρια.

Στα μέσα του 19ου αιώνα ο ευρωπαϊκός πολιτισμός άρχισε να εμφανίζεται στο Κάιρο. Σήμερα το Κάιρο έχει πληθυσμό περίπου 15.000.000. Είναι η μεγαλούπολη, όπου συνυπάρχουν όλες οι εθνότητες και οι θρησκείες. Πολλές σιδερένιες και πέτρινες γέφυρες συνδέουν το Κάιρο με τις νησίδες Γκεζίρα και Ρόντα, καθώς και με την αριστερή όχθη του Νείλου. Στο Κάιρο υπάρχουν αρκετά αρχαιολογικά μνημεία, από τα οποία τα πιο γνωστά είναι οι Πυραμίδες και η Σφίγγα της Γκίζας, η κλιμακωτή πυραμίδα του Ζοζέρ στη Σακάρα, η Σιταντέλα του Σαλαχεντίν με το επιβλητικό τζαμί του Μοχάμεντ Αλι, το παλαιότερο τζαμί στον ισλαμικό κόσμο, το Αλ Αζχάρ, με το επίσης παλαιότερο πανεπιστήμιο στον αραβικό κόσμο. Το πανεπιστήμιο αυτό χτίστηκε τους πρώτους χρόνους της καθιέρωσης του Ισλαμισμού. Το Κοπτικό μουσείο, που περιέχει συλλογή χριστιανικών αντικειμένων και εικόνων του Αιγυπτιακού Χριστιανισμού. Το ανεπανάληπτο παζάρι Χαν - ελ - Χαλίλ. Ο πανύψηλος πύργος του Καΐρου. Επίσης, υπάρχουν σημαντικά μνημεία από τη χριστιανική εποχή, όπως η εκκλησία της Παναγίας και η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.

Οπου και να βρεθείς στην Αίγυπτο, νομίζεις ότι κάποιος σε παρακολουθεί. Οτι θέλει να σου εμπιστευτεί μυστικά αιώνων, σ' εσένα, έναν άγνωστο, ακριβώς γιατί είσαι άγνωστος και δεν πρόκειται να σε ξαναδεί ούτε να τον μαρτυρήσεις. Καμιά φορά νομίζεις κιόλας ότι σε κοροϊδεύουν. Εχεις φανταστεί τις πυραμίδες, λ.χ. σαν κάτι το εξωπραγματικό. Οχι πως δεν είναι, δηλαδή, (ένα από τα επτά θαύματα βλέπεις). Αλλά σου φαίνεται αστείο να χτίζουν τους τάφους τους μόλις γεννηθούν και πριν ακόμα τους τελειώσουν να έχουν πεθάνει (ο φουκαράς ο Τουταγχαμών πέθανε μόλις 18 χρονών). Από τεχνικής πλευράς, βέβαια, δε γερνάει ποτέ, κλπ.

Και γύρω - γύρω να χοροπηδάνε οι καμήλες, να σε κοιτάζουν παραπονεμένες και να βλέπεις στο μάτι τους την ικεσία: - Αφήστε με επιτέλους ήσυχη, να αναπαυτεί εν ειρήνη, το υπεραιωνόβιο και ταλαίπωρο ζωντανό. Αφήστε με!

Ακολούθως μεταβαίνεις στη Μέμφιδα, την αρχαία πρωτεύουσα των Φαραώ. Ο Νείλος, δημιουργός ο ίδιος της Αιγύπτου, μοναδική πηγή ζωής πάνω σ' αυτό το τεράστιο υψίπεδο από ασβεστόλιθο και ψαμμίτη, είναι ο υδάτινος δρόμος που μας οδηγεί στην πόλη αυτή στην έρημο Σακάρα.

Στο δρόμο της επιστροφής ίσως χρειαστεί να σταματήσεις σε κάποιο κατάστημα, όπου θα έχεις την ευκαιρία να μάθεις την τέχνη κατασκευής των παπύρων. Τελικά, αποφασίζεις ν' αγοράσεις παπύρους. Και αγοράζεις πολλούς. Για να μην παραπονιέται κανένας. Ενα για δώρο της γιαγιάς, ένα της θείας, ένα της πεθεράς.

Φεύγοντας από κει περνάς από το εργοστάσιο των αρωμάτων. Εκεί μαθαίνεις τις ιδιότητες του κάθε αρώματος. Αφού, λοιπόν, μορφώθηκες κανονικά, θα ήταν παράλειψη να μην παρακολουθήσεις ένα πλωτό θέαμα μετά χορού κοιλιάς σε πλωτό πολυτελές εστιατόριο, όπου ανακατεύεται η ινδοευρωπαϊκή φυλή και κουζίνα με την εκπληκτική αραβική φυλή και κουζίνα, και το ακόμα πιο εκπληκτικό θέαμα του χορού της κοιλιάς που, περιέργως, μοιάζει με τέχνη. Μάλλον είναι τέχνη. Τίποτα το χυδαίο, για το οποίο κάποια πεινασμένα μάτια ίσως έχουν προετοιμαστεί.

Το Κάιρο δεν ξυπνάει ποτέ, γιατί απλά δεν κοιμάται ποτέ. Η πόλη των αμέτρητων ταξί - είδος εν πλήρει ανεπαρκεία στη χώρα μας - του συνονθυλεύματος των αρωμάτων, της ρύπανσης, των τροχαίων ατυχημάτων, του παζαριού (που επιβάλλεται), του Νείλου και του θρησκευτικού πουριτανισμού. Η πόλη της έκπληξης, του απρόοπτου, του ξαφνικού, όπου τελείως απροσδόκητα μπορεί κάποιος να σε ζητήσει σε γάμο επιτόπου, προσφέροντας στον πατέρα σου 100 καμήλες.

Η πόλη της φιλοξενίας (δε φεύγεις από μαγαζί αν δεν έχει πιει καφέ, αν δεν έχεις φάει γλυκό ή καπνίσει αργιλέ). Η πόλη της αντίθεσης, της μεγάλης φτώχειας και του μεγάλου πλούτου, μας αποχαιρετά, αφήνοντας στη μνήμη μας τις πιο όμορφες και τις πιο αξέχαστες εμπειρίες μας.

Από το ανέκδοτο βιβλίο της Χριστίνας Μαυροειδή «Νείλος, αντιθέσεις και Ελληνισμός».