Ενα αλλιώτικο κουλούρι, που θα αποτελέσει κολατσιό για μας και τα παιδιά μας, προτείνουμε για σήμερα. Για να φτιάξουμε τη ζύμη, χρειαζόμαστε: 1 κιλό αλεύρι (για όλες τις χρήσεις), 1 κύβο μαγιά φρέσκια, 200 γρ. καλαμποκέλαιο, 3 κουταλάκια αλάτι, 2 κουταλάκια ζάχαρη και χλιαρό νερό. Ζυμώνουμε όλα τα υλικά και βάζουμε τόσο νερό όσο χρειαστεί για να βγει μια αφράτη ζύμη. Τη σκεπάζουμε και την αφήνουμε για μισή ώρα σε ζεστό μέρος να φουσκώσει. Επειτα, κόβουμε ένα κομμάτι και φτιάχνουμε ένα κουλούρι που το πάχος του να είναι όσο ο αντίχειρας. Το ίδιο επαναλαμβάνουμε μέχρι να τελειώσει το ζυμάρι. Κατόπιν, σε μια μεγάλη κατσαρόλα με νερό που βράζει, ρίχνουμε μέσα όσα κουλούρια χωράνε (χωρίς να έρχονται σε επαφή). Οταν αυτά αναδυθούν στην επιφάνεια του νερού, τα βγάζουμε, τα αραδιάζουμε σε λαδωμένο ταψί, ρίχνουμε και λίγο σουσάμι από πάνω και τα ψήνουμε στο φούρνο (στους 270 βαθμούς) μέχρι να ροδίσουν. Είναι θεσπέσια!

Συνεχίζουμε σήμερα το οδοιπορικό μας στη Δαύλεια του Παρνασσού, με σύμβουλο την αναγνώστρια του «Ριζοσπάστη» Κατερίνα Δασκαλάκη, η οποία γνωρίζει καλά τα κατατόπια, μια που κατάγεται από την περιοχή. Ας μη φλυαρούμε όμως κι ας ετοιμαστούμε ένα από τα επόμενα Σαββατοκύριακα, ή ακόμη και αυθημερόν, να ζήσουμε από κοντά τις ομορφιές της περιοχής.

Το κάστρο της Δαύλειας, η παλιά ισχυρή Ακρόπολή της, υψώνεται στα νότια του οικισμού της. Με βάση Πελασγική, τα υπολείμματα μεσαιωνικού κτίσματος και τα ερείπια χριστιανικού ναΐσκου, των Αγίων Θεοδώρων, από τα χρόνια του Μεσαίωνα, βρίσκεται κτισμένο πάνω στα θεμέλια του ναού της Πολλιάδος Αθηνάς. Σίγουρα ο επισκέπτης ανταμείβεται με το παραπάνω με μια βόλτα μέχρι το τείχος του κάστρου και με την υπέροχη θέα του μεγάλου κάμπου.

Η Μονή Ιερουσαλήμ βρίσκεται σε ένα πανέμορφο καταπράσινο περιβάλλον σε υψόμετρο 900 μέτρων. Απέχει μόνο 15 λεπτά από τη Δαύλεια και είναι μια πολύ όμορφη ανάβαση ανάμεσα στα έλατα. Το Μοναστήρι αποτελεί ένα από τα πιο αξιόλογα θρησκευτικά κέντρα από την εποχή της Τουρκοκρατίας. Ιδρύθηκε το 1088, στα χρόνια του Αλεξίου Α`, αυτοκράτορα του Βυζαντiου. Οι εικόνες και οι τοιχογραφίες του είναι έργα του 17ου αιώνα, βυζαντινής τεχνοτροπίας, χρονολογία ανοικοδόμησης και της εκκλησίας του Μοναστηριού. Η καίρια θέση του το έκανε σταθμό στην ιστορία της Κεντρικής Ελλάδας. Μετά από την επίσκεψη στο υπέροχο μοναστήρι της Παναγίας και τις περιπλανήσεις στο μοναδικό τοπίο, μπορούμε να ξεκουραστούμε και να απολαύσουμε ένα πικ-νικ (αρκεί να το έχουμε προβλέψει) στους κατάλληλα διαμορφωμένους χώρους.

Η κατασκήνωση που λειτουργεί στον Λαπαθιά είναι ένας υπέροχος χώρος μέσα στην καρδιά του ελατοδάσους. Ο επισκέπτης, ξεκινώντας από εδώ, μπορεί να θαυμάσει το πλούσιο οικοσύστημα της περιοχής, με τη σπάνια χλωρίδα και πανίδα της.

Μέσα στη Δαύλεια βρίσκεται και άλλος ένας θρησκευτικός χώρος άξιος προσοχής, το μεταβυζαντινό ξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου. Είναι ρυθμού Βασιλικής με τοιχογραφίες του 18ου αιώνα. Επίσης υπάρχουν πολλά σπηλαιολογικά ευρήματα.

Γύρω από τον οικισμό της Δαύλειας υπάρχουν παλιοί νερόμυλοι, που διασώζουν το βασικό τους εξοπλισμό. Δυο αξιόλογα υδροκίνητα συγκροτήματα με νερόμυλους για το άλεσμα σιτηρών, μαντάνια για το χτύπημα των μάλλινων υφασμάτων και μικρές μονάδες παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος την περικλείουν.

Το ρολόι του οικισμού Δαύλειας στέκει επιβλητικό από το 1928 κοντά στην είσοδο της κεντρικής πλατείας και σηματοδοτεί την πολιτιστική κληρονομιά της Δαύλειας.

Το παλιό μετόχι είναι ένα άλλο κτίριο πολιτιστικού και αισθητικού ενδιαφέροντος του δήμου. Ο παραδοσιακός οικισμός είχε διώροφα λιθόκτιστα κεραμοσκεπή σπίτια που ξεχωρίζουν σήμερα ανάμεσα στις νέες κατασκευές. Οι σιδεριές στους εξώστες και στους φεγγίτες των ανοιγμάτων, συνήθως στους ισόγειους χώρους που χρησιμοποιούνται κυρίως για επαγγελματική χρήση, αποτελούν τυπικά μορφολογικά στοιχεία των παλιών αυτών κτιρίων.

Εξαιρετικά όμορφες είναι οι λιθόκτιστες βρύσες που στολίζουν διάφορα σημεία του χωριού. Οι πιο παλαιές πέτρινες βρύσες είχαν οπωσδήποτε γούρνα, για να πίνουν από εκεί τα ζώα και μασούρι, ένα κομματάκι σωλήνα, για να πίνουν οι άνθρωποι. Ο ταξιδιώτης και σήμερα μπορεί να ξεδιψάσει σε μια από αυτές τις βρύσες με το κρυστάλλινο γάργαρο νερό κατευθείαν από τις πηγές του Παρνασσού.

Ενας πολύ όμορφος τόπος συνάντησης και ψυχαγωγίας είναι η γραφική πλατεία του χωριού. Τα παραδοσιακά καφενεία, η πέτρινη βρύση με το τρεχούμενο νερό και τα τεράστια πλατάνια μπροστά από την εκκλησία των Αγίων Αναργύρων συνθέτουν μια μοναδική εικόνα. Μπορούμε, λοιπόν, να απολαύσουμε τον πατροπαράδοτο ελληνικό καφέ, το ούζο, αλλά και το τοπικό τσίπουρο που συνοδεύεται με νόστιμες και χορταστικές ποικιλίες. Υπάρχουν επίσης καφετέριες, ζαχαροπλαστείο, μικρά όμορφα ψητοπωλεία, καθώς και μπαράκια που λειτουργούν χειμώνα - καλοκαίρι. Μην παραλείψουμε τις πάρα πολύ καλές παραδοσιακές ταβέρνες, όπου μπορούμε να απολαύσουμε τις καταπληκτικές στερεοελλαδίτικες γεύσεις και πολλούς μερακλίδικους μεζέδες.

Μια διαδρομή με πολύ πράσινο είναι να ξεκινήσουμε από τη Δαύλεια και να κατευθυνθούμε προς την Αράχωβα, όπου και φτάνουμε σε 20 λεπτά. Θαυμάζουμε τις τοπικές ομορφιές και κατευθυνόμαστε προς τον Εθνικό Δρυμό Παρνασσού, που βρίσκεται ανάμεσα στην Αράχοβα, στους Δελφούς και τον Επτάλοφο. Παρουσιάζει έντονο γεωμορφολογικό ενδιαφέρον, λόγω της δομής του υπεδάφους και της ύπαρξης εντυπωσιακών σπηλαίων και βραχωδών κορυφών τόσο στο χώρο του, όσο και στη γύρω περιοχή. Επίσης συναντούμε πλατάνια, ιτιές, πεύκα κλπ.

Μετά θα κατηφορίσουμε προς τους Δελφούς, όπου και θα θαυμάσουμε την άγρια ομορφιά, το ναό του Απόλλωνα, το αρχαίο θέατρο, την Κασταλία πηγή και τα άλλα πολλά και σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα. Επειτα κατευθυνόμαστε προς την Ιτέα, όπου θα φτάσουμε σε 30 λεπτά και αφού κάνουμε κι εκεί μια στάση, συνεχίζουμε προς τη Δεσφίνα όπου παίρνουμε μιαν ανάσα στην ωραία της πλατεία. Σε 20 λεπτά, βρισκόμαστε στην Αντίκυρα απολαμβάνοντας την καταγάλανη θάλασσα. Εως εδώ ήταν μια καταπληκτική διαδρομή και προτείνουμε να επιστρέψουμε στη Δαύλεια, περνώντας από το μαρτυρικό Δίστομο.

Μια ακόμα διαδρομή, λιγότερο «περιπετειώδης», που αξίζει όμως κι αυτή, είναι: Σε 15 λεπτά, από τη «βάση» μας, φτάνουμε στη Χαιρώνεια για να θαυμάσουμε το αρχαίο Λιοντάρι. Σε 10 λεπτά βρισκόμαστε στη Λιβαδειά, όπου και κάνουμε μια βόλτα στα νερά της Κρύας.

Και η τελευταία πρόταση για εξόρμηση ξεκινώντας πάντα από τη Δαύλεια είναι η ακόλουθη: Κατευθυνόμαστε προς το σιδηροδρομικό σταθμό (απέχει 8 χλμ.), περνάμε την αερογέφυρα της Δαύλειας και κάνουμε αριστερά προς Λαμία για να διασχίσουμε λίγα λεπτά αργότερα την Αγία Παρασκευή και σε 4 χλμ. να βρεθούμε στην Κάτω Τιθορέα. Από εδώ ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει καλύτερα από κάθε άλλο σημείο τη μοναδική επιβλητικότητα και μεγαλοπρέπεια του ορεινού όγκου του Παρνασσού. Από την κεντρική πλατεία της Κάτω Τιθορέας, εάν έχουμε χρόνο για μια σύντομη επίσκεψη, ξεκινά και ο δρόμος για την Ανω Τιθορέα, η οποία βρίσκεται 5 χλμ. νοτιότερα. Περνώντας την Κάτω Τιθορέα συνεχίζουμε προς την Αμφίκλεια, ο δρόμος είναι αρκετά καλός, αλλά θέλει προσοχή, αφήνοντας πίσω μας τα σπίτια του χωριού και ακολουθούμε τον αισθητά στενότερο δρόμο που κυριολεκτικά σκαρφαλώνει στην απότομη πλαγιά με συνεχόμενες, εναλλασσόμενες στροφές, συνεχίζουμε προς το Πολύδροσο και μετά προς το Επτάλοφο. Η αίσθηση που μας δημιουργείται κοιτώντας γύρω μας είναι μοναδική. Η βλάστηση εδώ είναι πιο πυκνή με ψηλά σκουρόχρωμα έλατα. Εδώ μπορούμε να φάμε σε μια από τις φιλόξενες οικογενειακές ταβέρνες που προσφέρουν ντόπια κρέατα και τοπικές λιχουδιές. Από εδώ κατηφορίζουμε προς την Αράχωβα, αφού διασχίσουμε την πανέμορφη ορεινή πεδιάδα και πίνουμε το καφεδάκι μας σε ένα παραδοσιακό καφενείο. Αφήνοντας την κοσμοπολίτικη Αράχωβα με κατεύθυνση προς Λιβαδειά περνούμε από το Ζεμενό και σε 3,5 χλμ. συναντούμε τη διασταύρωση προς Δαύλεια.

Ας αφήσουμε, λοιπόν, πίσω το γρήγορο ρυθμό της εποχής και ας επιτρέπουμε στον εαυτό μας «να γίνει ένα» με την περιοχή και τους δικούς της ρυθμούς, που εμπεριέχουν διαφορετικό νόημα...

Μια αληθινή ιστορία, που απασχόλησε πολύ την κοινή γνώμη στη Βρετανία (από τηλεοπτικές εκπομπές μέχρι τη Βουλή των Λόρδων), κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Αλκυών». Πρόκειται για το βιβλίο «Φυγάδες - Μια αληθινή ιστορία αγάπης και κινδύνου», που έγραψαν οι πρωταγωνιστές Jack και Zena Briggs (ψευδώνυμα). Η Ζίνα και ο Τζακ είναι νέοι, ζουν στο Γιορκσάιρ, γνωρίζονται (το 1992), κάνουν παρέα - με απόλυτη μυστικότητα - ερωτεύονται και μπαίνουν σε απίστευτες καταστάσεις. Γιατί η Ζίνα είναι Πακιστανή, με γονείς πιστούς μουσουλμάνους, που τηρούν απόλυτα τις παραδόσεις τους παρότι ζουν χρόνια στη Δύση, ενώ ο Τζακ λευκός. Η παράδοση των μουσουλμάνων θέλει τους υποχρεωτικούς γάμους. Δηλαδή, ο πατέρας καθορίζει το γαμπρό που θα παντρευτεί η απόλυτα αγνή κόρη του. Αν εκείνη τύχει και γνωριστεί με άλλον (ομόθρησκο ή μη), η τιμωρία είναι σκληρή. Ετσι και γι' αυτούς τους δυο νέους, όταν μαθεύτηκε η σχέση τους, η οικογένεια της Ζίνας προσέλαβε ντετέκτιβ για να τους βρει, αλλά και έναν κυνηγό επικηρυγμένων με έναν σκοπό: να τους σκοτώσει και τους δύο. Κάτι που έχει επαναληφθεί στο παρελθόν, σε ανάλογες περιπτώσεις. Ετσι άρχισαν να ζουν σαν φυγάδες. Η ιστορία τους, συγκινητική και σκληρή μαζί, είναι η μαρτυρία δύο νέων που δε διέπραξαν κανένα έγκλημα πέρα από το να ερωτευτούν. Αποτελεί, ακόμα, ένα τρομερό «κατηγορώ» κατά μίας, υποτίθεται, πολυ-πολιτισμικής κοινωνίας, η οποία επιτρέπει να συμβαίνουν τέτοιες βαρβαρότητες.