Πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι και δεν καταφέραμε να πάμε μέχρι την Τζια, που λέει ο λόγος. Δεν ανεβήκαμε σ' ένα κότερο, έτσι για το καλό, για να πάρουμε έναν άλλο αέρα, θαλασσινό, κοσμοπολίτικο, διαπλεκόμενο επιτέλους. Ανθρωποι είμαστε και εμείς, να μη γνωρίσουμε την «αύρα» της διαπλοκής; Και καθώς βαρά η κολοκύθα δε θα αποκτήσουμε πότε τέτοια εμπειρία- ευτυχώς - θα πιούμε κάτι στη στεριά. Ενα κοκτέιλ που έχει και αυτό τις... διαπλοκές του αφού ανακατεύονται πολλά ποτά μαζί. Πάμε

Στρίπερ: δυο εκατοστά του λίτρου Μαλιμπού, ένα εκατοστό του λίτρου λικέρ λευκής σοκολάτας, τρία εκ. λιτ. Βότκα, ένα δάχτυλο Γρεναδίνη και χυμό πορτοκαλιού. Γεμίζουμε το σέικερ με παγάκια. Ρίχνουμε μέσα τα υλικά και τα χτυπάμε. Σερβίρουμε σε ψηλό ποτήρι και το γεμίζουμε με χυμό πορτοκαλιού.

Βένους: 1,5 εκατοστά του λίτρου Νόιλ Πρατ, 1,5 εκατοστά του λίτρου Λικέρ βερίκοκο, 4 εκατοστά του λίτρου Βότκα. Ανακατεύουμε καλά τα υλικά στο ποτήρι ανακατέματος και τα σερβίρουμε σε ποτήρι για κοκτέιλ διακοσμημένο με ένα κερασάκι και με ένα φύλλο μέντας.

Είχαμε αναφερθεί στο προηγούμενο τεύχος για τη δυσλεξία και είχαμε υποσχεθεί ότι θα συνεχίσουμε με τον δυσλεκτικό έφηβο, το παιδί που ξαφνικά αρχίζει να γίνεται άνδρας. Ο δυσλεκτικός έφηβος μπορεί να έχει ξεπεράσει κάποια προβλήματα από την παιδική του ηλικία, μπορεί να διαβάζει κομπιαστά, αργά ή ακόμα με άνεση, αλλά να μην κατανοεί αυτά που διαβάζει. Η ικανότητα συγκέντρωσης και προσοχής κατά τη γραφή ή την ανάγνωση είναι σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Δυσκολεύεται να αντιγράψει σωστά από τον πίνακα, με αποτέλεσμα να μεταφέρει λάθος τα όσα είπε ο δάσκαλος, ώστε να διαβάσει ανάλογα στο σπίτι. Οι εργασίες του δίνουν την εντύπωση στο δάσκαλο ότι ο μαθητής βαριέται και ότι δεν ενδιαφέρεται για μάθηση, χωρίς να αναδεικνύεται η πραγματική αιτία που γεννά το πρόβλημα, που είναι η δυσλεξία. Η οργάνωση λείπει παντελώς από τη ζωή του, αφού βρίσκεται μονίμως σε σύγχυση. Μπερδεύει τα μαθήματα της βδομάδας, παίρνει μαζί του βιβλία άλλης μέρας, γυρεύει απεγνωσμένα το σωστό τετράδιο ή το βιβλίο στην τσάντα, στο γραφείο ή στο δωμάτιό του, ενώ την ίδια στιγμή νιώθει εκνευρισμένος, αφού νομίζει ότι κάποιος έχει αλλάξει θέση στα πράγματά του ή ότι «άνοιξε η γη και τα κατάπιε». Η δυσκολία να μεταφέρει τη σκέψη και τις ιδέες του στο γραπτό λόγο ξεπερνά κάθε δική μας φαντασία, είναι κάτι το ανεπανάληπτο για τη δική μας νόηση και αντίληψη, πόσο μάλλον αν διανοηθούμε να αναζητήσουμε νόημα στην προσπάθειά μας και να αποκρυπτογραφήσουμε τον ιδιόρρυθμο γραφικό χαρακτήρα του. Παράλληλα, ο δυσλεκτικός μαθητής είναι υπερευαίσθητος στην κριτική, χάνει πολύ εύκολα την αυτοπεποίθησή του και αποθαρρύνεται. Με άλλα λόγια, ο δυσλεκτικός μαθητής βρίσκεται σε μια καθημερινή και χρόνια ψυχική οδύνη, λόγω της απελπισμένης προσπάθειας που κάνει να βγει από μια κατάσταση που τον κάνει να αισθάνεται άσχημο, αποτυχημένο, να νιώθει απογοήτευση για τον εαυτό του, που όμως δεν μπορεί να κάνει στην ουσία τίποτα, αφού δεν κατανοεί την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, ούτως ώστε να βρει τη λύση, που απαιτεί ο κοινωνικός του περίγυρος, ώστε να γίνει αποδεκτός.

Εδώ θα μπορούσε κανείς να απαντήσει και με δύο λόγια: Ανεπαρκής διάγνωση. Οσο για την ενημέρωση και επιμόρφωση δασκάλων και γονιών, ώστε οι τελευταίοι να μην γίνονται βορά στους ιδιώτες που καραδοκούν για να δώσουν τάχα λύση στο πρόβλημα, με το αζημίωτο βέβαια, είναι προφανές ότι δεν υπάρχει. Εκτός αυτού, η πολιτεία έχει την εντύπωση ότι τα παιδιά αυτά είναι «ανεπίδεκτα μαθήσεως», τη στιγμή που είναι διαπιστωμένο από σχετικές έρευνες στο εξωτερικό ότι έχουν τις δυνατότητες να ενταχθούν μετά από ειδική αγωγή στη μαθησιακή πράξη. Φυσικά, αυτό προϋποθέτει έγκαιρη διάγνωση του προβλήματος από ειδικό στο σχολείο, γεγονός που συνεπάγεται σωστή εκπαίδευση των εκπαιδευτικών, που, σε συνεργασία με άλλους ειδικούς ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς, να είναι σε θέση να αντιμετωπίζουν ανάλογες καταστάσεις στα σχολεία.

Το κιτρινο σπιτι

Αυτοπρωσοπογραφία

Μα ο δικός μας νους δεν ήταν συνεχώς στην όμορφη πόλη, με τα ωραία και φθηνά σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες καταστήματα, αφού το βλέμμα χόρτασε την ομορφιά του τοπίου, αφού πέρασε η πρώτη έκπληξη από τα κορίτσια της βιτρίνας, αφού πήραμε "μυρωδιά" τι καπνό φουμάρουν στα περίφημα "κόφι σοπς" δε μας κράταγε τίποτε. Πήραμε το τραμ και βρεθήκαμε στο Μουσείο του Βαν Γκονγκ.

O Vincent van Gogh γεννήθηκε στα 1853 και σε ηλικία 27 χρόνων αποφάσισε να γίνει ζωγράφος, χωρίς ούτε ο ίδιος ούτε κανείς άλλος να έχει υποψιαστεί τα εξαιρετικά καλλιτεχνικά δώρα, με τα οποία τον είχε προικίσει η φύση. Μέχρι εκείνη τη μοιραία στιγμή που πήρε αυτή την απόφαση είχε σπαταλήσει τον εαυτό του σε διάφορες και αδιάφορες δραστηριότητες, όπως καθηγητής, αρτ ντίλερ και άλλα επαγγέλματα στα οποία δεν έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον. Στην αρχή έζησε στις Βρυξέλλες, μετά στο Ετέν με τους γονείς του και από το 1881 εγκαταστάθηκε στη Χάγη. Εκεί πήρε μερικά μαθήματα ζωγραφικής από τον εξ αγχιστείας εξάδελφό του, τον Αντον Μοβ. Ομως, ο Βίνσεντ δεν ήταν ένας συμβατικός άνθρωπος και φυσικά δε θα μπορούσε να είχε συμβατικούς έρωτες. Ετσι η ανορθόδοξη σχέση του με τη Σιεν Χόρνικ, μια ανύπαντρη έγκυο γυναίκα, έκανε τους γονείς του και τον εξάδελφό του να απομακρυνθούν από κοντά του. Το Σεπτέμβρη του 1883 ο Βαν Γκονγκ διέλυσε τη σχέση του με τη Σιεν και πήγε στη Drenthe, για να ζωγραφίσει σκηνές από την αγροτική ζωή της Ολλανδίας. Μέσα σε λίγους μήνες η έλλειψη συντροφιάς, μοντέλων, αλλά και υλικών για να ζωγραφίσει, τον οδήγησαν πίσω στους γονείς του. Υπήρξε θαυμαστής του μεγάλου Γάλλου ζωγράφου Ζαν Φρανσουά Μιλιέ (1814 -1875) και προσπάθησε να ακολουθήσει το παράδειγμά του και να διαλέγει θέματα από την απλή καθημερινή ζωή.

Το Φεβρουάριο του 1888, κουρασμένος από την έντονη ζωή της πρωτεύουσας αποσύρθηκε στο Αρλ, για να βρει ζεστασιά και ηρεμία. Ο Βαν Γκονγκ είχε τη φιλοδοξία να συνεχίσει τη ζωγραφική, να γίνει ένας καλός πορτρετίστας, που θα είχε την πολυτέλεια να πληρώνει μοντέλα να ποζάρουν για εκείνον. Επίσης, στο Αρλ διάλεξε το «Κίτρινο σπίτι» στο οποίο επιθυμούσε μαζί με τον φίλο και ζωγράφο Πολ Γκωγκέν να το κάνει μια «καλλιτεχνική αποικία». Εκεί ζωγράφισε το διάσημο πίνακά του με τη νεκρή φύση, τα «Ηλιοτρόπια», για να διακοσμήσει το δωμάτιο του Γκωγκέν.

Τα πρώτα σημάδια της ασθένειας του Βίνσεντ έκαναν την εμφάνισή τους, ένα είδος επιληψίας που πήρε τη μορφή της απογοήτευσης και των ψυχωτικών χτυπημάτων, κάτι που ανάγκασε τον Γκωγκέν να αφήσει το όνειρο της καλλιτεχνικής αποικίας και να φύγει για τη Μαρτινίκα. Η τρέλα του Βαν Γκογκ γίνεται όλο και πιο δυνατή, και καθώς αυτή προχωρά, με τα ίδια μεγάλα βήματα προχωρά και εκείνος σαν καλλιτέχνης και ζωγραφίζει αριστουργήματα. Στις 27 Ιούλη του 1890 θα αυτοπυροβοληθεί στο στήθος και δυο μέρες αργότερα θα υποκύψει στα τραύματα, έχοντας στο πλευρό τον αγαπημένο του αδελφό, ο οποίος θα τον "ακολουθήσει" έξι μήνες αργότερα. Τα δυο αδέλφια είναι θαμμένα πλάι πλάι στο νεκροταφείο του Aveers- sur - Oise. Αφήνουμε το Μουσείο Βαν Γκονγκ μελαγχολικοί, επειδή μας έφτασε ο χρόνος. Αχ αυτός ο χρόνος σε κανέναν τελικά δεν περισσεύει. Ούτε στους περαστικούς από μια άγνωστη μέχρι χτες πόλη. Μα δυστυχώς σε τελική ανάλυση, όλοι περαστικοί είμαστε από παντού. Ετσι δεν είναι;

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αγαπητές καπνίστριες,

Ξέρω ότι μοιάζετε ζόρικες και αδάμαστες. Κρύβετε μέσα σας μια επαναστάτρια, που κάθε μέρα κάνει μια επανάσταση για να εξοντώσει τον εχθρό: τον ίδιο της τον εαυτό!

Είστε πολύ αισιόδοξες και έχετε την αυταπάτη ότι είστε προικισμένες γενετικά σαν τον υγιέστατο Κουβανό μουσικό που τον είδαμε να καπνίζει από τα πέντε του χρόνια αδιαλείπτως στην ταινία- ντοκιμαντέρ «Buena Vista social club». Μα πώς να το κάνουμε δεν κατάγεστε από αυτόν και το γνωρίζετε.

Σας γράφω από αγάπη, επειδή αγαπώ το ωραίο ισχυρό φύλο. Ημουνα καπνιστής επί είκοσι συναπτά έτη και το έκοψα μαχαίρι πριν από δέκα χρόνια. Μαχαίρι, τρόπος του λέγειν. Με διάφορες δικαιολογίες, κατά τη διάρκεια των εορτών και αργιών, σε διάφορες επετείους που δεν ήταν δα και τόσο σημαντικές και ονομαστικές εορτές φίλων, και φίλων των φίλων μου, άναβα ένα τσιγάρο, ίσως και δύο. Μετά την ηδονή της παρέκκλισης, απολάμβανα και την αγγελική ικανοποίηση της μετάνοιας και της επιστροφής στη νομιμότητα. Ομως, το τελειωτικό χτύπημα ενάντια σε αυτή την κακή συνήθεια δόθηκε κατά τη διάρκεια της προβολής της αμερικανικής ταινίας «The Insider» που ασφαλώς την έχετε και σεις δει. Και καθώς ασκώ το επάγγελμα του δικηγόρου, με αγωνία παρακολούθησα τις δίκες εναντίον μεγάλων εταιριών παρασκευής τσιγάρων στις ΗΠΑ. Οι «εντιμότατοι» αυτοί επιχειρηματίες είναι ικανοί, προκειμένου να μας παραμυθιάσουν, να βάλουν, δίκην διαφήμισης, τον Ηρακλή και τον Σερ Λάνσελοτ να καπνίζουν τη δική τους μάρκα (όλοι οι σύγχρονοι «ήρωες», κατάσκοποι, οδηγοί αγώνων αυτοκινήτου κλπ., έχουν πήξει βεβαίως στη νικοτίνη) και επειδή τα πρώτα τσιγάρα ενός μελλοντικού καπνιστή συνοδεύονται από παρενέργειες, οι "ειδικοί" κάνουν τα πάντα για να τον πείσουν ότι αξίζει τον κόπο να εθιστεί, προβάλλοντας το πρότυπο της δυναμικής, της ατρόμητης και ελεύθερης ανθρώπινης ύπαρξης με ένα τσιγάρο στα χείλη.

Σας είδα καλές μου φίλες, σας είδα να καπνίζετε αρειμανίως και σας λυπήθηκα. Γνωρίζω καλά ότι νιώθετε απελευθερωμένες και είστε κάθε στιγμή έτοιμες να επιτεθείτε σε όποιον προσπαθήσει να σας συνετίσει. Είστε όμορφες, μοναδικές και μεθυστικές υπάρξεις, που εκτός όμως από την παρουσία σας, η οποία προκαλεί ζάλη, μας ζαλίζει και ο καπνός του τσιγάρου σας. Εσείς διαλέξατε: ελευθερία και θάνατο, εμείς όμως έχουμε άλλες επιλογές. Θέλουμε να ζήσουμε. Γι' αυτό, όταν σας ζητάμε ευγενικά να σβήσετε το τσιγάρο σας, δεν το κάνουμε για να σας στερήσουμε την απόλαυσή σας, αλλά επειδή η γνώση φέρνει το φόβο, και εμείς έχουμε συνειδητοποιήσει απόλυτα τις βλαβερές συνέπειες του καπνού. Λυπηθείτε μας επιτέλους. Σας παρακολούθησα να καπνίζετε: νευρικές ή αμέριμνες, προκλητικές ή αθώες, αμετανόητες και τι ανόητες που είστε. Σβήστε το επιτέλους.

Με αγάπη ΝΙΚΟΣ ΡΑΛΛΗΣ

Μετά την ανάγνωση της αυτής της επιστολής πήραμε την απόφαση: Θα το «κόψουμε». `Η τουλάχιστον θα προσπαθήσουμε.