Από τη σκοπιά της συγκεκριμένης παράταξης είναι και κατανοητό και αποδεκτό το πρόβλημά που έχει: Τη νοιάζει η καταγωγή του επίδοξου αγοραστή της εταιρείας, όπως και το κατά πόσο θα καταλήξει στα χέρια αποκλειστικά ενός επιχειρηματικού ομίλου. Δε τη νοιάζει αν η ΛΑΡΚΟ θα αξιοποιηθεί προς όφελος του ελληνικού λαού. Γιατί δε γίνεται να στηρίζεις και το λαϊκό όφελος και να δέχεσαι γενικά και αόριστα «το κράτος οπωσδήποτε να συνεχίσει να συμμετέχει στο μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας, για τον έλεγχο και την ορθολογική διαχείριση του ορυκτού πλούτου της χώρας» (ψήφισμα που εγκρίθηκε σε ημερίδα που οργάνωσαν τα σωματεία της εταιρείας τον περασμένο Νοέμβρη). Η επίκληση - γενικά - της διατήρησης της εταιρείας και της «ορθολογικής διαχείρισής» της είναι το επιχείρημα με το οποίο, ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, έχουν στηρίξει διαχρονικά τις μειώσεις των μισθών, την εισβολή εργολάβων κτλ. Σε μια σειρά άλλους χώρους, με αντίστοιχα επιχειρήματα αυτές οι παρατάξεις μπαίνουν μπροστά και καλούν τους εργάτες να αναζητήσουν αξιόπιστους επενδυτές (βλ. ναυπηγεία Σκαραμαγκά), καλλιεργώντας την αυταπάτη ότι κάτι τέτοιο θα λειτουργούσε προς δικό τους όφελος.
Η αγωνία τους είναι αν θα βρεθεί ένα «καλός» και «σοβαρός» επιχειρηματίας, ποσώς τους ενδιαφέρει αν αυτός θα συνεχίσει να λεηλατεί τον ορυκτό πλούτο της χώρας και θα εκμεταλλεύεται τους εργάτες της ΛΑΡΚΟ. Με γεια τους με χαρά τους... Δεν έχουν όμως κανένα δικαίωμα να τσουβαλιάζουν το ΚΚΕ με πολιτικές δυνάμεις που βάζουν πλάτη στην ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης.
Ξέρουν πολύ καλά πως την ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ δε θα τη βρουν να εναντιώνεται σε μια συγκεκριμένη μερίδα του κεφαλαίου. Το πρόβλημα του ΚΚΕ δεν είναι σε ποιον απ' όλους τους κεφαλαιοκράτες θα καταλήξει ο πλούτος του λαού, ούτε και το πώς αυτό θα συμβεί. Το ζήτημα στο οποίο το ΚΚΕ διαθέτει όλες του τις δυνάμεις είναι πώς ο πλούτος του λαού θα γίνει δική του ιδιοκτησία και θα αξιοποιείται για τα δικά του συμφέροντα. Γι' αυτό και διεκδικεί να γίνει ο ορυκτός πλούτος (και η ΛΑΡΚΟ) της χώρας λαϊκή περιουσία, να αναπτύσσεται και να οργανώνεται προς όφελος αληθινά των λαϊκών συμφερόντων.
Τέτοια ήταν και η παρέμβαση που ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ έκανε στην ημερίδα που οργάνωσαν τα σωματεία τον περασμένο Νοέμβρη. Τέτοια είναι και η παρέμβαση που δυναμώνει το ΚΚΕ, ενάντια στο ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ που έχει μπει στην τελική ευθεία (το οποίο επισπεύδεται όχι «ερήμην» της κυβέρνησης και της πολιτικής ηγεσίας - όπως ισχυρίζεται η ΔΑΚΕ - αλλά κατά συνέπεια ακριβώς της πολιτικής που στηρίζει και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και οι Ανεξ. Ελληνες και ο ΣΥΡΙΖΑ και όλοι εκείνοι που ταυτίζουν την ανάπτυξη με τις επενδύσεις των μονοπωλίων). Τέτοιοι είναι και οι στόχοι με τους οποίους παρεμβαίνουν και τα μέλη του Κόμματος, τόσο μέσα στο εργοστάσιο όσο και γενικά στο Μέταλλο.
Αν η ΔΑΚΕ ψάχνει να βρει το ΚΚΕ και τις δυνάμεις του ανάμεσα σ' εκείνους που διαφωνούν με κάποια μονοπώλια για να στείλουν τους εργάτες στην αγκαλιά κάποιων άλλων μονοπωλίων, είναι γελασμένη.
Δεν μπορούσε να είναι πιο εύστοχη η παρατήρηση που έκανε ένας ομιλητής στο πρόσφατο παναγροτικό συλλαλητήριο στην Αθήνα: «Θέλουν να μας κάνουν δούλους στα χωράφια μας, να δουλεύουμε για τις πολυεθνικές για ένα κομμάτι ψωμί», είπε κι ας μην βιαστεί κανείς να τον κατατάξει πολιτικά στους... «συνήθεις ύποπτους» που προειδοποιούσαν από χρόνια τη φτωχή αγροτιά για το ζοφερό μέλλον που της ετοιμάζουν. Κάθε άλλο. Είναι η ίδια η εμπειρία που βιώνουν καθημερινά οι φτωχοί αγρότες και κτηνοτρόφοι, η οποία οδηγεί όλο και περισσότερους στο συμπέρασμα, ότι η «βίαιη κολιγοποίηση» της μικρομεσαίας αγροτιάς, δεν ήταν ένα σύνθημα για επικοινωνιακούς λόγους. Ηδη χιλιάδες μικροπαραγωγοί διαφόρων κατηγοριών προϊόντων και στη χώρα μας, βιώνουν στο πετσί τους τι θα πει «συμβολαιακή γεωργία» δουλεύοντας περίπου ως «φασονατζήδες» για μεγάλες μεταποιητικές βιομηχανίες αποκομίζοντας ελάχιστο εισόδημα, αν δεν μπαίνουν κιόλας «μέσα», ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια που η βαθιά καπιταλιστική κρίση πλήττει και τη γεωργία.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτές «οι συμβάσεις έργου» μικρών παραγωγών με καπιταλιστικές μεταποιητικές επιχειρήσεις του αγροτοδιατροφικού τομέα, προβάλλονται από την κυβέρνηση και την ΕΕ, περίπου ως η... σωτηρία των αγροτών, ως μέτρο «προστασίας» του αγροτικού επαγγέλματος! Επιδίωξη της τρικομματικής συγκυβέρνησης είναι αυτή η πρακτική να επεκταθεί, παράλληλα με την προώθηση άλλων μέτρων για τη δημιουργία καθετοποιημένων μονάδων παραγωγής και μεταποίησης αγροτοδιατροφικών προϊόντων, σε «αγροτοκτηνοτροφικά πάρκα». Η προμήθεια αγροτικών εφοδίων, θα προέρχεται αποκλειστικά από συγκεκριμένες πηγές που θα «δένουν» τον αγρότη και τον κτηνοτρόφο από αυτές, ενώ από συγκεκριμένους καπιταλιστές του αγροτικού χώρου θα απορροφάται και η παραγωγή του, το ύψος και η αξία της οποίας θα καθορίζονται από συμβόλαιο. Το ότι τυπικά ο ίδιος μπορεί να εμφανίζεται ως κάτοχος ιδιοκτησίας (γης ή ζωικού κεφαλαίου, υποθηκευμένων στις περισσότερες περιπτώσεις) δεν μπορεί να κρύψει τη διαδικασία προλεταριοποίησης των μικρών αγροτοκτηνοτρόφων που η συγκυβέρνηση προωθεί με όλο και πιο εντατικούς ρυθμούς.
Για το 2013 ανακοινώθηκε νέα αύξηση των αμυντικών δαπανών και υψηλοί στόχοι όσον αφορά την ανάπτυξη, στο πλαίσιο πάντα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης που ακολουθεί εδώ και χρόνια η Κίνα. Ενας δρόμος που έχει διευρύνει τις κοινωνικές ανισότητες και την τεράστια διαφθορά που η κινέζικη ηγεσία θέτει ως προτεραιότητα την αντιμετώπισή της, ωστόσο είναι απότοκο της ίδιας της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Ο στόχος για την ανάπτυξη στο 7,5%, με παράλληλες υποσχέσεις για δημιουργία εννιά εκατομμυρίων νέων θέσεων εργασίας, στα αστικά κέντρα, προμηνύουν στην πραγματικότητα μεγαλύτερα κέρδη για το κεφάλαιο. Η «ανάπτυξη» δείχνει να στρέφεται στην τεράστια εσωτερική αγορά ώστε να αντισταθμιστούν οι συνέπειες της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που έχει επηρεάσει τις εξαγωγές.
Την ίδια στιγμή η Κίνα ανακοίνωσε νέα αύξηση των αμυντικών δαπανών κατά 10,7%, για το έτος 2013, η οποία είναι άμεσα συνδεδεμένη με τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που οξύνονται.