«Η ΝΔ είναι πλήρως αντίθετη στη φοροεισπρακτική πολιτική της κυβέρνησης (του ΠΑΣΟΚ) εις βάρος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και ελεύθερων επαγγελματιών, οι οποίοι βρίσκονται σε συνεχή διωγμό» (Δημήτρης Σιούφας - 28/11/2002).

Αυτά έλεγαν για τα αντίστοιχα μέτρα της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ τα προαναφερόμενα στελέχη της ΝΔ και σημερινοί υπουργοί Οικονομίας και Ανάπτυξης, αντίστοιχα. Τώρα, τέσσερις μήνες μετά τις εκλογές, οι ίδιοι ακριβώς έρχονται να συνεχίσουν την ίδια ακριβώς πολιτική της απελθούσας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, βάζοντας μπροστά άλλη μια φοροεισπρακτική επιδρομή σε βάρος των αυτοαπασχολούμενων και εξασφαλίζοντας, ταυτόχρονα, ευεργετικά «παράθυρα» για τις μεγάλες επιχειρήσεις. Μάλιστα, ο Γ. Αλογοσκούφης δήλωσε και τα εξής, παρουσιάζοντας το σχετικό νομοσχέδιο: «Η περαίωση είναι μια νέα αρχή για το φορολογικό σύστημα». Με άλλα λόγια, μια νέα αρχή στη συνέχεια της ίδιας και χειρότερης αντιλαϊκής πολιτικής. `Η, αλλιώς, από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη. Ολοι όσοι ψήφισαν τη ΝΔ, για να γλιτώσουν απ' το ΠΑΣΟΚ, ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους...

Ολο και λιγότερο διαβάζουν οι Αμερικανοί. Αυτό σημειώνει σχετική έρευνα, που πραγματοποιήθηκε από το αμερικανικό Εθνικό Ιδρυμα για τη Λογοτεχνία, τα στοιχεία της οποίας μεταδόθηκαν από τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία. Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, μεταξύ του 1982 και 2002, ο αριθμός των αναγνωστών μειώθηκε κατά 10%, ενώ στη διάρκεια των τελευταίων δώδεκα μηνών κάτι λιγότεροι από τους μισούς Αμερικανούς διάβασαν ένα οποιοδήποτε βιβλίο. Και μπορεί η τάση της μείωσης να αφορά σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, αλλά τα πρωτεία έχουν οι κατά κανόνα φτωχότεροι ισπανόφωνοι, ενώ, στις ηλικιακές ομάδες, οι νέοι 18 - 24 ετών έχουν, επίσης, εγκαταλείψει σε μεγάλο βαθμό το διάβασμα.

«Πρόκειται πράγματι για μια εθνική κρίση», εκτιμά το προαναφερόμενο Ιδρυμα και έχει δίκιο. Αραγε, υπάρχουν και ποια είναι τα ανάλογα στοιχεία για τη δική μας χώρα; Ποιες είναι οι αντίστοιχες τάσεις;

«Δημιουργήσαμε την κοινωνία της ξεκούρασης, ενώ οι Αμερικανοί την κοινωνία της εργασίας. Το ευρωπαϊκό μοντέλο δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες. Καιρός να το επαναξιολογήσουμε». Τα λόγια ανήκουν στον Κλάους Ζίμερμαν, πρόεδρο του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών του Βερολίνου και, βέβαια, χτυπούν ακόμη περισσότερο την ...καμπάνα, για το σύνολο των εργασιακών σχέσεων και, κυρίως, για το ημερήσιο και εβδομαδιαίο ωράριο εργασίας στη Γερμανία, αλλά και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, μαζί και τη δική μας. Ηδη, στη Βρετανία περισσότερο από το 25% του εργατικού δυναμικού εργάζεται τουλάχιστον 48 ώρες τη βδομάδα. Πρόσφατα, η γερμανική πολυεθνική «Ζίμενς» απαίτησε και απέσπασε από το αντίστοιχο γερμανικό συνδικάτο τη μετατροπή του 35ωρου εργασίας τη βδομάδα σε 40ωρο, χωρίς καμιά αύξηση αποδοχών και, ταυτόχρονα, την κατάργηση των ετήσιων επιδομάτων για θερινές διακοπές και του δώρου Χριστουγέννων. Σε αντίθετη περίπτωση, απειλούσε ότι θα «μετακομίσει» στην Ουγγαρία, όπου τα ημερομίσθια είναι υποπολλαπλάσια των γερμανικών. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση της Γαλλίας βάζει σε συζήτηση την αύξηση της εργασιακής βδομάδας των 35 ωρών, ο Γερμανός καγκελάριος θέλει να αυξήσει τις εβδομαδιαίες ώρες από 38,5 που είναι σήμερα στο ομοσπονδιακό επίπεδο σε 40, ενώ, στη Βαυαρία, αυξήθηκε ήδη από τις 40 σε 42 ώρες με απόφαση της τοπικής κυβέρνησης.

Κι αν αναρωτιέστε, γιατί γίνονται όλ' αυτά, οι μεγάλες επιχειρήσεις, οι κάθε λογής πολιτικοί και συνδικαλιστικοί «υπηρέτες» τους, όπως και το ανάλογο προσωπικό στα ΜΜΕ, έχουν έτοιμες τις απαντήσεις: Πρέπει να ανταγωνιστούμε τις ΗΠΑ. Πρέπει να ανεβάσουμε τους ρυθμούς ανάπτυξης. Δηλαδή, να αυξηθεί ο βαθμός εκμετάλλευσης των εργαζομένων, να γίνουν πολύ περισσότερα τα κέρδη των πολυεθνικών, ώστε να ανταγωνιστούν τις αντίστοιχες αμερικανικές. Και πάει λέγοντας...

Με άλλα λόγια, ενώ έχουν περάσει 120 περίπου χρόνια από την ηρωική εξέγερση των εργατών του Σικάγου, που αποτέλεσε την αφορμή για την καθιέρωση της Εργατικής Πρωτομαγιάς και έθεσε τα θεμέλια για το 8ωρο. Ενώ ούτε καν σύγκριση δεν μπορεί να γίνει, σχετικά με τις παραγωγικές δυνατότητες της εποχής εκείνης, με τη σημερινή. Ενώ μια ελάχιστη μειοψηφία πλουτοκρατών στις καπιταλιστικές χώρες κατέχουν τεράστια και αμύθητα πλούτη, πολλές φορές περισσότερα απ' όσα απολαμβάνει το σύνολο των εργαζομένων και παραγωγών αυτού του πλούτου. Ενώ μεγαλώνουν συνεχώς οι στρατιές των ανέργων και των φτωχών, οι κεφαλαιοκράτες θέλουν να γυρίσουν τις εργασιακές σχέσεις στο 19ο αιώνα.

Κι επειδή όλ' αυτά μπορεί να σας γέννησαν απορίες, για το τι συμβαίνει στις ΗΠΑ, όπου κυριαρχεί το κλίμα «τρομοφοβίας» και «τρομοϋστερίας» και τα τύμπανα του πολέμου κατά της ...τρομοκρατίας, σας μεταφέρουμε τι έγραψε πρόσφατα, στην εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς», ένας Αμερικανός, γνωστός οικονομολόγος και αναλυτής, που κάθε άλλο παρά έχει σχέση με οτιδήποτε αριστερό και, πολύ περισσότερο, κομμουνιστικό. Εγραφε, συγκεκριμένα, ο Paoul Krugman, σημειώνοντας ιδιαίτερα το γεγονός πως η πολιτική της αμερικανικής κυβέρνησης δεν οδηγεί σε αύξηση της απασχόλησης: «Γεγονός είναι ότι η οικονομική ανάπτυξη προσπερνά τους Αμερικανούς. Οι μέσες εβδομαδιαίες αποδοχές των εργαζομένων αυξήθηκαν τον τελευταίο χρόνο μόλις κατά 1,7%, ποσοστό πολύ χαμηλότερο του πληθωρισμού. Πού πάει, λοιπόν, η ανάπτυξη; Δεν είναι μυστικό: Τα μετά φόρων εταιρικά κέρδη ως ποσοστό του ΑΕΠ έχουν φθάσει σε επίπεδα, που δεν έχουμε συναντήσει από το 1929».

Αυτά βλέπουν οι Ευρωπαίοι κεφαλαιοκράτες και «φουλάρουν» με τη σειρά τους, ακόμη περισσότερο, τις μηχανές του ανταγωνισμού και της άγριας εκμετάλλευσης. Και οι εργάτες, τα λαϊκά στρώματα, είτε βρίσκονται στην από δω, είτε στην από κει όχθη του Ατλαντικού, καλούνται να πληρώσουν τα «σπασμένα»...

Ο συγγραφέας, ορθά, θεωρεί ότι ο ελληνικός εμφύλιος «ανήκει στους ολοκληρωτικούς πολέμους του 20ού αιώνα». Οτι η φυλακή, ως ιδρυματικός θεσμός, δημιούργησε το «υποκείμενο» πολιτικοί κρατούμενοι, αλλά η διαμόρφωση αυτού του «υποκειμένου» δεν έγινε τόσο «από τα πάνω», από τους εξουσιαστικούς θεσμούς. Προπαντός και ουσιαστικά, έγινε «από τα κάτω», από τους ίδιους τους πολιτικούς κρατουμένους. Αλλωστε, εκείνοι - στη μεγάλη πλειοψηφία τους κομμουνιστές - ήταν που με τους λαϊκούς και απελευθερωτικούς αγώνες τους, από το μεσοπόλεμο και εντεύθεν, πρωτοστάτησαν στην ωρίμανση και μαζικοποίηση του συνειδητοποιημένου κοινωνικού «υποκειμένου». Ακριβώς γι' αυτό «γέννησαν» τους πρωτόγνωρους θεσμούς της ΠΕΕΑ (Λαϊκής Αυτοδιοίκησης, Δικαιοσύνης, Παιδείας, Πολιτισμού). Ακριβώς γι' αυτό, αντιστάθηκαν σε ντόπιους δυνάστες, ξένους κατακτητές, «συμμάχους» εισβολείς, διώξεις, δολοφονίες, βασανιστήρια, εγκλεισμούς, εκτελέσεις και στην Κατοχή και στα εμφυλιακά χρόνια. Γι' αυτό, με την οργανωτική, μορφωτική, ατομική και συλλογική πολιτιστική δράση και δημιουργία του, αυτό το πολυάνθρωπο «υποκείμενο» άντεξε τα εμφυλιακά κολαστήρια, αλλά και ακόμα και εκεί έγραψε - μεταφορικά και κυριολεκτικά - «ιστορία». Γιατί «ιστορία» είναι και οι συγκλονιστικές γραπτές και προφορικές μαρτυρίες πολιτικών κρατουμένων, τις οποίες περιλαμβάνει το βιβλίο.

Η υπόθεση της Ζάνα και των άλλων βουλευτών του DEP - που την Τρίτη θα μάθουν, αν θα ξαναδικαστούν για «σχέσεις με τρομοκρατική οργάνωση», καθώς τότε αναμένεται η σχετική απόφαση του Εφετείου - είναι αποκαλυπτική, όσον αφορά στον προσχηματικό χαρακτήρα της «φιλελευθεροποίησης» στην Τουρκία, ελέω της πλήρωσης των κριτηρίων της Κοπεγχάγης. Η «μεταρρύθμιση» γίνεται στα χαρτιά, ενώ οι καταπιεστικές πρακτικές του μετακεμαλικού κράτους συνεχίζονται (κι όχι μόνο σε βάρος της κουρδικής μειονότητας) και το αντάρτικο αναζωπυρώνεται...