Γρηγοριάδης Κώστας

Πάντως, ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος έχουν την παραμικρή διαφορά με την πολιτική της κυβέρνησης. Δε διαφωνούν, επίσης, με τη λογική των τραπεζών - ιδιοκτητών των προαναφερομένων εργοστασίων ότι όποιο δε φέρνει μπόλικα κέρδη θα κλείνει. Ετσι επιτάσσουν οι νόμοι της «ελεύθερης αγοράς». Ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος έχουν την παραμικρή διαφωνία με την ευρωενωσιακή πολιτική «απελευθέρωσης» της αγοράς λιπασμάτων, που εφάρμοζε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και συνεχίζει η σημερινή, οδηγώντας στην αύξηση των σχετικών εισαγωγών και στο λουκέτο τα αντίστοιχα εργοστάσια Δραπετσώνας και Πτολεμαΐδας. Και δεν έχουν, βέβαια, άλλη γνώμη, απ' αυτήν της νέας ΚΑΠ, που οδηγεί στο ξεκλήρισμα των μικρών αγροτών και στη μείωση της αγροτικής παραγωγής, άρα και σε λιγότερη ζήτηση λιπασμάτων.

Αν, μετά απ' όλ' αυτά, αναρωτιέστε, σε τι συμπαραστέκεται ο Π. Ψωμιάδης, ρωτήστε τον ίδιο...

Περί υπεράσπισης του αισθήματος ασφαλείας του πολίτη, έκανε λόγο ο νέος υπουργός Δημόσιας Τάξης, Β. Πολύδωρας, στην πρόσφατη τελετή ανάληψης των καθηκόντων του. Πολύ γρήγορα, όμως, έκανε καθαρό τι ακριβώς εννοεί. Την άλλη κιόλας μέρα, η επιχείρηση διαμόρφωσης χώρου για νέο «κύτταρο», στην προ πολλού υπερκορεσμένη χωματερή των Ανω Λιοσίων, συνοδεύτηκε από ΜΑΤ, κλούβες, αστυνομοκρατία και απειλές, σε βάρος της Διαδημοτικής Επιτροπής Αγώνα και των κατοίκων, που αντιστέκονται και δεν αντέχουν την παραπέρα υποβάθμιση της ζωής τους. Την ίδια μέρα και την ίδια περίπου ώρα, στη Θεσσαλονίκη, οι εργαζόμενοι της Βιομηχανίας Φωσφορικών Λιπασμάτων έπαιρναν κι αυτοί μια πρώτη και χειροπιαστή γεύση, από τις αντίστοιχες δυνάμεις των κρανοφόρων και των ΜΑΤ, σχετικά με το τι ακριβώς εννοούσε ο Κ. Καραμανλής, όταν μιλούσε, πρόσφατα, περί «επιτάχυνσης των μεταρρυθμίσεων για το καλό του τόπου και της κοινωνίας». Και για όσους διατηρούσαν ακόμη αμφιβολίες, την αμέσως επόμενη μέρα, ακολούθησε ο ξυλοδαρμός των απεργών τραπεζοϋπαλλήλων...

Οι τράπεζες είναι οι αδιαμφισβήτητες πρωταθλήτριες στην κερδοφορία στη χώρα μας. Για παράδειγμα, οι έξι μεγαλύτεροι τραπεζικοί όμιλοι (Εθνική, Αλφα, Γιούρομπανκ, Εμπορική, Αγροτική και Πειραιώς) κερδίζουν κάθε μέρα περισσότερα από 7,7 εκατ. ευρώ, ενώ μόνο στο 9μηνο Γενάρη - Σεπτέμβρη του 2005 απέσπασαν σε κέρδη το αστρονομικό ποσό των 2 δισ. ευρώ. Κέρδη, τα οποία προέρχονται από την τοκογλυφική καταλήστευση των λαϊκών στρωμάτων και την εντεινόμενη συνεχώς εκμετάλλευση των τραπεζοϋπαλλήλων.

Και όμως, ο κ. Αράπογλου, διευθύνων σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας και πρόεδρος της Ενωσης Ελληνικών Τραπεζών, πιστεύει ότι το εργατικό κόστος «με τις παρούσες συνθήκες είναι εξαιρετικά υψηλό»! Αυτό υποστήριξε, τις προάλλες, στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής, ισχυριζόμενος, μάλιστα, ότι ο κάθε τραπεζοϋπάλληλος κοστίζει 50.000 ευρώ το χρόνο, για μισθό, επιδόματα και εργοδοτικές εισφορές. Προφανώς, ο κ. Αράπογλου καταφεύγει στη γνωστή λαθροχειρία, τσουβαλιάζοντας τις υπέρογκες αμοιβές των μεγαλόσχημων στελεχών, μάνατζερ και των διαφόρων διευθυντάδων (μαζί και τη δική του), με τους μισθούς των τραπεζοϋπαλλήλων, για να βγάλει το μέσο όρο που τον βολεύει. Στην πραγματικότητα, οι ετήσιες καθαρές αποδοχές της μεγάλης πλειοψηφίας των τραπεζοϋπαλλήλων δε φτάνουν ούτε στο 1/3 του προαναφερόμενου ποσού.

Τα όσα είπε ο κ. Αράπογλου, όμως, δεν περιέχουν μόνο το στοιχείο της πρόκλησης. Αποκαλύπτουν, επίσης, τις πραγματικές επιδιώξεις της πλουτοκρατίας, όπως και τους πραγματικούς στόχους της κυβερνητικής πολιτικής των αντιδραστικών αλλαγών στις εργασιακές σχέσεις και των λοιπών αντιλαϊκών «μεταρρυθμίσεων». Πολύ περισσότερο, επειδή ο κ. Αράπογλου δεν είναι ο οποιοσδήποτε, αλλά διορισμένος από την κυβέρνηση στη θέση την οποία κατέχει.

Οταν οι τραπεζίτες θεωρούν «εξαιρετικά υψηλό» το κόστος των 12.000 έως 18.000 ευρώ (συνολικές ετήσιες καθαρές αποδοχές τραπεζοϋπάλληλου) ή των λίγων χιλιάδων ευρώ περισσότερων (αν συνυπολογιστούν οι εργοδοτικές εισφορές), τότε ο καθένας μπορεί να καταλάβει ποιο είναι το πραγματικό νόημα της διαβόητης ανταγωνιστικότητας, τι σημαίνει κυνηγητό των επιχειρηματικών κερδών, κλπ., κλπ., και αν θα έρθουν ποτέ οι «καλύτερες μέρες», που τάζει ανέξοδα ο Κ. Καραμανλής, για να «περάσει» τις προωθούμενες αντεργατικές αλλαγές χωρίς αντίσταση και πολιτικό κόστος.

Συμπληρωματικά, πάρτε υπόψη σας ότι τα έσοδα των τραπεζών ανά εργαζόμενο σημείωσαν αύξηση το 2005, περισσότερο από 50%, σε σύγκριση με το 2004 και τα ετήσια κέρδη τους - πάλι ανά εργαζόμενο - κυμαίνονται γύρω στις 35.000 ευρώ...

Συνέβη προχτές. Λίγο μετά που οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έδωσαν με αποφασιστικό τρόπο τη μάχη στις 11 εισόδους περιμετρικά των κεντρικών γραφείων της «Αλφα Μπανκ» (πρόκειται για ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο), κάποιος πετάχτηκε σ' ένα βιβλιοπωλείο και επέστρεψε με κάτι στίχους του Μπρεχτ:

«Οποιος σπίτι μένει σαν αρχίζει ο αγώνας \ Κι αφήνει άλλους ν' αγωνιστούν για την υπόθεσή του \ Πρέπει προετοιμασμένος να 'ναι: γιατί \ Οποιος δεν έχει τον αγώνα μοιραστεί \ Θα μοιραστεί την ήττα. \ Ούτε μια φορά δεν αποφεύγει τον αγώνα \ Αυτός που θέλει τον αγώνα ν' αποφύγει: γιατί \ Θ' αγωνιστεί για την υπόθεση του εχθρού \ Οποιος για τη δική του υπόθεση δεν έχει αγωνιστεί».

Προφανές, πως οι στίχοι δεν αφορούσαν τους παρόντες, που ήδη είχαν ανταποκριθεί στο καθήκον τους, ματώνοντας μάλιστα. Η μάχη είναι μπροστά ακόμα. Στη Βησσαρίωνος, όπου βρίσκονται τα γραφεία της ΟΤΟΕ, με το ζόρι είχαν μαζευτεί 15Ο «απεργοί», από το περιβάλλον της συμβιβασμένης ηγεσίας της ΟΤΟΕ. Οι τράπεζες, με εξαίρεση τους χώρους όπου έδωσαν τη μάχη οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, ήταν χωρίς περιφρούρηση. Ηταν, δηλαδή, πολλοί οι απόντες. Είναι ένα ζήτημα: Για ποιον «πάλευαν» αυτοί που απέφυγαν τον αγώνα; Ο Μπρεχτ έχει δώσει ήδη από το 1934 την απάντηση.

Η συγκεκριμένη πρόσκληση προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις ΗΠΑ και Ισραήλ, που εξέφρασαν δυσαρέσκεια για τη «ρωσική λοξοδρόμηση» από την ενιαία στάση που έχει υιοθετηθεί για πλήρη απομόνωση της ισλαμιστικής οργάνωσης. Εντούτοις, η Μόσχα, επικαλούμενη την ανάγκη ύπαρξης διαύλων επικοινωνίας για να πειστεί η δημοκρατικά εκλεγμένη, πρέπει να επισημάνουμε για άλλη μια φορά, παλαιστινιακή κυβέρνηση να αποκηρύξει τη βία και να αναγνωρίσει το Ισραήλ, βρήκε έναν όχι τόσο απρόσμενο «σύμμαχο»: τη Γαλλία.

Μέχρι πάντως να πραγματοποιηθεί αυτή η συνάντηση αλλά και να σχηματίσει κυβέρνηση η «Χαμάς», κάτι που τοποθετείται προς το Μάρτη, οι πιέσεις των ΗΠΑ, Ισραήλ και ΕΕ οξύνονται καθημερινά. Στη δημοσιότητα ήρθαν, αν και διαψεύστηκαν αμέσως, ακόμη και σενάρια πραγματικού στραγγαλισμού των, ήδη, βαθύτατα ταλανισμένων παλαιστινιακών εδαφών, προκειμένου να υποσκαφτεί το κύρος της «Χαμάς» και να ξεσπάσει εναντίον της η λαϊκή δυσαρέσκεια. Τα μέτρα, από την άλλη, που σχεδιάζει να λάβει το Ισραήλ δεν απέχουν πολύ από τον επ' αόριστον αποκλεισμό των Παλαιστινίων, γεγονός που, σε συνδυασμό με όλα τα προαναφερόμενα, επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά ότι ο «εκδημοκρατισμός» που ευαγγελίζεται η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της στοχεύει μόνο στα «καλά και συμφέροντα» για την αμερικανική πολιτική.