Τα όσα είπε ο κ. Αράπογλου, όμως, δεν περιέχουν μόνο το στοιχείο της πρόκλησης. Αποκαλύπτουν, επίσης, τις πραγματικές επιδιώξεις της πλουτοκρατίας, όπως και τους πραγματικούς στόχους της κυβερνητικής πολιτικής των αντιδραστικών αλλαγών στις εργασιακές σχέσεις και των λοιπών αντιλαϊκών «μεταρρυθμίσεων». Πολύ περισσότερο, επειδή ο κ. Αράπογλου δεν είναι ο οποιοσδήποτε, αλλά διορισμένος από την κυβέρνηση στη θέση την οποία κατέχει.

Οταν οι τραπεζίτες θεωρούν «εξαιρετικά υψηλό» το κόστος των 12.000 έως 18.000 ευρώ (συνολικές ετήσιες καθαρές αποδοχές τραπεζοϋπάλληλου) ή των λίγων χιλιάδων ευρώ περισσότερων (αν συνυπολογιστούν οι εργοδοτικές εισφορές), τότε ο καθένας μπορεί να καταλάβει ποιο είναι το πραγματικό νόημα της διαβόητης ανταγωνιστικότητας, τι σημαίνει κυνηγητό των επιχειρηματικών κερδών, κλπ., κλπ., και αν θα έρθουν ποτέ οι «καλύτερες μέρες», που τάζει ανέξοδα ο Κ. Καραμανλής, για να «περάσει» τις προωθούμενες αντεργατικές αλλαγές χωρίς αντίσταση και πολιτικό κόστος.

Συμπληρωματικά, πάρτε υπόψη σας ότι τα έσοδα των τραπεζών ανά εργαζόμενο σημείωσαν αύξηση το 2005, περισσότερο από 50%, σε σύγκριση με το 2004 και τα ετήσια κέρδη τους - πάλι ανά εργαζόμενο - κυμαίνονται γύρω στις 35.000 ευρώ...