Στο 2ο κείμενο ένας νέος έρχεται αντιμέτωπος με σύνθετα και δύσκολα κατανοητά πολλές φορές ζητήματα, όπως είναι οι Διεθνείς οικονομικές και γεωπολιτικές εξελίξεις. Ζητήματα που απαιτούν ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια επεξήγησης σε φίλους και οπαδούς του Κόμματος, ακόμα και μέσα στην Οργάνωση.

Η δυσκολία αυτή αυξάνεται στα μέλη της ΚΝΕ και όσο πάμε σε μικρότερους ηλικιακά συντρόφους, όχι τόσο όσον αφορά στην κατανόηση της Θέσης μας, όσο στην πολιτική της προπαγάνδα, ώστε να γίνει κτήμα ακόμα περισσότερων νέων. Ενδεικτικό είναι, εξάλλου, ότι στις συζητήσεις μας ακόμα και με ένα υποψήφιο μέλος του Κόμματος και της ΚΝΕ, πολύ σπάνια, η κουβέντα βαθαίνει σε θέματα όπως τι είναι και γιατί δημιουργείται η κρίση, την έννοια του Κεφαλαίου κ.ο.κ. Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν λέμε ότι πρέπει να φτάσουμε και στο άλλο άκρο, δηλαδή να μην προχωράμε σε προτάσεις στρατολογίας με κάποιον που συμφωνεί με το Πρόγραμμα και το Καταστατικό, επειδή μπορεί να μην έχει κατανοήσει πλήρως τη θεωρία της αξίας. Αντίθετα, να γίνουμε πιο ικανοί σαν μέλη του Κόμματος, να μη φοβόμαστε να ανοίγουμε τέτοιες συζητήσεις, επιμένοντας στο να γινόμαστε πιο απαιτητικοί απ' τους εαυτούς μας, στην εμβάθυνση και καλύτερη γνώση αυτών των πτυχών της κοσμοθεωρίας μας.

Με την τριχοτόμηση των Θέσεων καλούμαστε κάποιοι για 1η φορά να τοποθετηθούμε σε θέματα που μέχρι τώρα θεωρούσαμε (εσφαλμένα) ότι ανήκουν σε κάποιους συγκεκριμένους «ειδικούς», ίσως και χρεωμένους σε αυτούς τους τομείς, με εμάς τους υπόλοιπους να καταπιανόμαστε με τα τρέχοντα και καθημερινά. Η απόφαση να έχουμε στα χέρια μας ένα ξεχωριστό κείμενο για το γενικότερο πλαίσιο, μέσα στο οποίο δρούμε και παλεύουμε, βοηθάει στο να μην κάνουμε απλώς ένα «πέρασμα» στην ενότητα αυτή και να χαθεί ανάμεσα στα πολλά, αλλά να αφιερώσουμε χρόνο στο διάβασμα και τη μελέτη της. Ταυτόχρονα, γίνεται ξεκάθαρο ότι κάθε μέλος του Κόμματος και της ΚΝΕ οφείλει να γνωρίζει τη μεγάλη εικόνα. Οταν, δηλαδή, πάμε να βγάλουμε συμπεράσματα, να κάνουμε έναν απολογισμό της δράσης μας, να κρίνουμε τις διαθέσεις του κόσμου, πιο μπροστά θα πρέπει να έχουμε υπόψιν μας την πραγματικότητα μέσα στην οποία καλούμαστε να δράσουμε.

Δεν μπορούμε, για παράδειγμα, στη συνεδρίαση της ΚΟΒ να αρκούμαστε μόνο στο ότι «ο κόσμος δεν καταλαβαίνει», δίχως να λαμβάνουμε υπόψη τη γενικότερη κατάσταση υποχώρησης του εργατικού κινήματος στη χώρα μας και διεθνώς ή ακόμα όταν στη δίνη της καθημερινότητας μας καταλαμβάνει η απογοήτευση και νομίζουμε ότι αυτός ο ρημαδο-τροχός της Ιστορίας έχει κολλήσει στη λάσπη και δεν λέει να γυρίσει, όπως παλεύουμε και ονειρευόμαστε, χωρίς την ίδια στιγμή να τα συσχετίζουμε με τη συνολικότερη κατάσταση οπισθοχώρησης του ΔΚΚ, το βαθμό χειραφέτησης της εργατικής τάξης. Αν, δηλαδή, μεταφέρουμε μια εικόνα, χωρίς τις πτυχές αυτές, τότε η όποια ερμηνεία στις διαθέσεις των μαζών θα ναι αποσπασματική, ξεκομμένη από το γενικότερο πλαίσιο που διαμορφώνει και καθορίζει τις διαθέσεις αυτές και επομένως λαθεμένη ή έστω παραπλανητική, αφού το αποτέλεσμα μιας πράξης εξηγείται μόνο αν πιάσουμε το νήμα από την αιτία που την προκάλεσε. Από αυτή τη σκοπιά, θεωρώ πως έχει αξία να γνωρίζουμε και να κατανοούμε τους διεθνείς συσχετισμούς στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Γιατί άλλη ερμηνεία δίνουμε, όταν εξηγούμε την όξυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων και τις διεκδικήσεις της Τουρκίας, βλέποντάς τες μέσα από το μικροσκόπιο του διεθνούς ανταγωνισμού, όπως καταγράφεται η όξυνση των σχέσεων ΗΠΑ - Ρωσίας και η νέα συμφωνία της Τουρκίας με την τελευταία για τους «S-400», ενώ αποτελεί ταυτόχρονα πολύτιμο εταίρο των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ, διαθέτοντας τη 2η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη. Και από την άλλη μεριά, άλλη ερμηνεία θα δώσουμε σε όλες αυτές τις προκλητικές ενέργειες της τουρκικής αστικής τάξης, αν δεχτούμε ότι έχουμε να κάνουμε απλώς με έναν τρελό Σουλτάνο (!), όπως παρουσιάζουν τα ΜΜΕ.

Αντίστοιχα, για να μπορέσουμε πιο αποτελεσματικά να φωτίσουμε τις αιτίες για τη «στροφή» που έκανε η ΕΕ, λαμβάνοντας ενιαία δημοσιονομικά μέτρα στα κράτη - μέλη της, δεν γίνεται να αφήσουμε απέξω τους λόγους που οδήγησαν τη Γερμανία και τις χώρες του αποκαλούμενου σκληρού Βορρά να συμβιβάσουν τις αντιθέσεις τους και να προχωρήσουν σε κοινό δανεισμό με τις υπόλοιπες χώρες, που μεταξύ άλλων αποτυπώνεται και η προσπάθεια αποφυγής περαιτέρω κλυδωνισμού στο εσωτερικό της ΕΕ μετά και το Brexit.

Σε αυτό το θέμα ειδικά, θεωρώ ότι πρέπει να σταθούμε, διότι ακουμπάνε αρκετά στον λαό ιδεολογήματα, όπως ότι ο κοινός δανεισμός σηματοδοτεί ένα νέο φιλολαϊκό ξεκίνημα για την ΕΕ, ότι παύει η ηγεμονία της Γερμανίας υπέρ των φτωχών κρατών του Νότου. Σε κάθε περίπτωση, ως πρωτοπορία, οφείλουμε να ερμηνεύουμε τις εξελίξεις αυτές από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης, με άξονα τον απεγκλωβισμό της από ιδεολογήματα γύρω από τη δυνατότητα μετατροπής της ΕΕ ως ένωσης λαών, αποκαλύπτοντας πως κάθε κίνηση που αποσκοπεί στην εμβάθυνση και ενοποίηση της ΕΕ, αποτελεί μόνο εχθρική εξέλιξη για τους λαούς της Ευρώπης, καθώς ισχυροποιείται η ένωση των εχθρών των λαών σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Κλείνοντας, η συζήτηση πάνω στο 2ο κείμενο σε συνδυασμό πάντα με τα άλλα δύο βοηθάει ιδιαίτερα, ώστε να ξεμπλοκάρουμε, να μη φοβόμαστε να τοποθετούμαστε στα όργανα πάνω σε σύνθετα και αντικειμενικά δύσκολα θέματα, διότι ένα μικρό ποσοστό μόνο των μελών μας απασχολείται καθημερινά με ζητήματα όπως είναι ο διεθνής ανταγωνισμός, οι οικονομικές και στρατιωτικές εξελίξεις, πέρα από την ανάγνωσή τους στον «Ριζοσπάστη» και στην ΚΟΜΕΠ. Πρέπει να αποτελέσει το Συνέδριο το έναυσμα για βαθύτερη μελέτη με την αξιοποίηση παλιών και νέων εκδόσεων της «Σύγχρονης Εποχής», επικαιροποιημένων επεξεργασιών, άρθρων της ΚΟΜΕΠ, βήμα για να γίνουμε πιο ικανοί στη δύσκολη και επίπονη προσπάθεια της ανασύνταξης του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος, στην ενδυνάμωση και πολλαπλασιασμό των επαναστατικών δυνάμεων σε κάθε γειτονιά και κλάδο, την ορμητική ανάπτυξη των Κομματικών Οργανώσεων. Προετοιμαζόμαστε από σήμερα για την κοινωνία του αύριο, στην οποία κανένας δεν θα περισσεύει!

Το εργατικό κίνημα, και πιο γενικά το κοινωνικό κίνημα με όλες τις εκδοχές του, βρίσκεται σε μια ιδιαίτερη καμπή με διακριτά στοιχεία αμηχανίας, αυτή δεν συνδέεται μόνο - και πάντως όχι κυρίως - με ποσοτικά δεδομένα. Κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί βέβαια ότι το ποσοστό των συνδικαλισμένων σε επιμέρους κλάδους εργασίας, σε οργανώσεις συνταξιούχων και νεολαίων παρουσιάζει μια τάση σταθεροποίησης σε επίπεδα, ανάλογα προς την ένταση των προβλημάτων της εποχής που διανύουμε. Πέρα από αυτό όμως υπάρχουν και ενδείξεις ποιοτικής υποχώρησης: Μια σειρά κινητοποιήσεις, λαϊκές παρεμβάσεις, παραστάσεις διαμαρτυρίας, πορείες και συλλαλητήρια πραγματοποιήθηκαν στον τρέχοντα χρόνο. Εάν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί θα πρέπει να παρατηρήσουμε την αμυντικότητα στο χαρακτήρα, την έλλειψη μαζικότητας, τη συντεχνιακή αντίληψη, την ασάφεια ως προς τον ταξικό προσανατολισμό. Και αναφέρομαι στο συνδικαλιστικό κίνημα ως ολότητα, όχι στο χαρακτήρα και τη δράση του ΠΑΜΕ και των σωματείων που συμμετέχουν σε αυτό.

Δεν πρέπει φυσικά να εκλαμβάνεται ως ελάσσονος σημασίας και ο παράγοντας Covid, στην αντεργατική αξιοποίηση του οποίου πολλοί συνεισέφεραν πέραν της κυβέρνησης. Από την άλλη, το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα υφίσταται σε όλο του το εύρος τις βαριές συνέπειες της «πρώτη φορά αριστερής κυβέρνησης», ΣΥΡΙΖΑ, αυτοενοχοποιείται, δείχνει να έχει χάσει την αισιόδοξη τόλμη του. Κάτω από το βάρος της αντεπαναστατικής ανατροπής στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, ο λαός διέρχεται μια περίοδο γεμάτη αμηχανία, εσωστρέφεια, αναθεωρητικές ψηλαφήσεις, έως και παραίτηση. Ιδανικές συνθήκες για ολική επίθεση της άρχουσας τάξης και των κομμάτων της προκειμένου εξ εφόδου να αφαιρέσουν ό,τι κερδήθηκε με αγώνες δεκαετιών: Εθνικές συλλογικές συμβάσεις, οκτάωρο, πενθήμερο, κατώτατος μισθός και ημερομίσθιο, πλήρης απασχόληση, προστασία έναντι απολύσεων, συνδικαλιστικά δικαιώματα, πανεπιστημιακή αυτοτέλεια, προστασία του περιβάλλοντος, αρμοδιότητες και υπηρεσίες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, προστασία της πρώτης κατοικίας, δημόσιος χαρακτήρας των υπηρεσιών παροχής βασικών αγαθών (νερό, ηλεκτρική ενέργεια, οδικό δίκτυο, καθαριότητα και διαχείριση σκουπιδιών, αθλητικοί χώροι και χώροι πρασίνου), κοινωνική ασφάλιση και συντάξεις...

Ζήτημα είναι αν υπάρχει έστω ένας κάποιος τομέας, θεσμός, κοινωνική διεργασία, παραγωγική διαδικασία, οποιαδήποτε έκφανση ανθρώπινης δραστηριότητας που δεν βομβαρδίζεται ανελέητα, εμμονικά, σχεδόν απροκάλυπτα. Ακόμα και οι προβαλλόμενες την κάθε φορά αιτιάσεις από τα κυβερνητικά επιτελεία και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό έχουν χαρακτηριστικά αυταρέσκειας, θρασύτητας, έως τα όρια του χλευασμού. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, οι κυβερνήσεις της μετασοβιετικής εποχής σε παγκόσμια κλίμακα είναι η εκφυλισμένη πολιτική εκδοχή ενός συστήματος που «πέθανε» πραγματικά στις μέρες του Οκτώβρη 1917 και που από μια «δυστροπία» της ιστορικής εξέλιξης επέστρεψε σαν βρυκόλακας σε κατάσταση παρατεταμένης στέρησης. Πίνει με βουλιμία ανθρώπινο ιδρώτα και αίμα, μολύνει ό,τι αγγίζει, μετατρέπει σε ζόμπι ό,τι δαγκώνει. Δεν έχει γυρίσει ο κόσμος, όπως πολλοί φαντάζονται, δεκαετίες πίσω, δεν υπήρξε προηγούμενη εποχή που να μοιάζει με τη σημερινή. Ολα τα «χθες» είχαν αντίπαλο την προσδοκία των πολλών ανθρώπων, την ακλόνητη ελπίδα ότι αύριο θα είναι καλύτερα τα πράγματα, ότι υπάρχει κίνηση προς τα μπρος, ότι κάπου στον πλανήτη κάτι σπουδαίο θα συμβεί ή ξεκίνησε κιόλας. Ακόμα και στην περίοδο της ναζιστικής λαίλαπας τίποτα δεν στάθηκε ικανό να φρενάρει τις νομοτέλειες της ιστορικής εξέλιξης. Τώρα βιώνουμε μια μετατραυματική κατάσταση άτυπης καταστολής, ένα παγόβουνο έχει καταπλακώσει την ανθρώπινη συνείδηση.

Κι όμως:

Κάτω από τον πάγο υπάρχει ζωή, και διεργασίες. Αυτό το φαινομενικά «ακίνητο» συσσωρεύει τεράστια αποθέματα αντίληψης, γνώσης, ενέργειας και αποφασιστικότητας.

Η ζωή δεν θα πάει πίσω, θα ξεκινήσει από εκεί ακριβώς που σταμάτησε!

Το ξέρουν οι όπου Γης εξουσιαστές, όσο πιο πολύ ουρλιάζουν τόσο πιο πολύ τρέμουν τη θύελλα που έρχεται! Φτάνει μονάχα εμείς σύντροφοι να δουλέψουμε ήρεμοι, μεθοδικοί, ανεπηρέαστοι από τα προσωρινά αρνητικά φαινόμενα, πιο ατσαλωμένοι μπροστά στις περισσότερες δυσκολίες που θα ακολουθήσουν στον προσεχή χρόνο. Η ιστορική εξέλιξη περνά και από κλειστές στροφές, εκεί ακριβώς είναι που το Κόμμα δείχνει τη στόφα του, την ικανότητά του να χαράξει δρόμους φυγής προς τα μπρος.

Αυτό που βίωσε η ανθρωπότητα την περίοδο 1989-1991 δεν ήταν απλό επεισόδιο, ήταν σοκαριστικό και απρόσμενο! Τώρα ξέρουμε καλά τα γιατί και το πώς, λίγο - λίγο το κουβάρι ξετυλίγεται και καμιά σχέση δεν έχει η αλήθεια με τις άθλιες επεξεργασίες όλων όσων λιθοβολούν με μίσος το πρωτόλειο θαύμα της μεγάλης σοβιετικής πατρίδας!

Για τα λάθη πονέσαμε ήδη πολύ, καιρός πια να βροντοφωνάξουμε για τα μεγάλα τα πανανθρώπινα επιτεύγματα, για τα άλματα που πραγματοποίησε εκείνη η κοινωνία προς το μέλλον. Δεν απολογούμαστε σύντροφοι, δεν είμαστε κατηγορούμενοι, είμαστε υπερασπιστές μιας τεράστιας νίκης της εργατικής τάξης, τέτοιας που ποτέ πριν ούτε μετά γνώρισε η ανθρωπότητα. Και δεν είμαστε διατεθειμένοι να χαρίσουμε ούτε ένα χιλιοστό από εκείνη την κατάκτηση! Πολύτιμη προίκα και παρακαταθήκη μας θα γίνουν και τα λάθη και οι παρεκκλίσεις, ακόμα και η ανατροπή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Είμαστε κόμμα της εργατικής τάξης, του προλεταριακού διεθνισμού, δεν αυτομαστιγωνόμαστε σαν τα «λευκά περιστέρια» (χριστιανική αίρεση) της προεπαναστατικής Ρωσίας. Υπολογίζουμε το χθες, παλεύουμε για το σήμερα, με το μυαλό και την καρδιά μας να σημαδεύει το αύριο: Μαρξιστικό, λενινιστικό, σοσιαλιστικό!

Η συλλογική μας συνείδηση είναι το Κόμμα σύντροφοι, ένα κόκκινο τραίνο που δεν σταματάει ποτέ! Ταξιδεύει φορτωμένο τα όνειρα, τις ελπίδες της εργατικής τάξης κι έχει προορισμό το μέλλον, τη νέα εποχή της ανθρώπινης κοινωνίας.

«...πλια δεν θα τρέφει ο κόρφος μου για σένα

σκλάβα, τυφλή κι αλυσωμένη γέννα

Με γαλ' αντρείας και λευτεριάς την πλάση

Μάνα - λαός θα τηνε ξαναπλάσει!»

Κ. Βάρναλης

Οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ και ο Προσυνεδριακός Διάλογος έχουν το δικό τους ενδιαφέρον για μένα που ανήκω στον περίγυρο του Κόμματος.

Χρειάζεται να χαιρετίσω την ειλικρίνεια των Θέσεων, η οποία με βοηθάει να δω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα στελέχη και τα απλά μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, στην καθημερινή τους πάλη.

Στη δουλειά, δεν είναι λίγες οι φορές που έχω δει πρωτοπόρους συναδέλφους - μέλη του ΚΚΕ να δέχονται σκληρή έως άδικη κριτική. Σαν να μη φτάνει το κυνήγι που τρώνε από την εργοδοσία, ακούνε πολλά που δεν στέκουν. Σε αυτήν τη λούμπα έχω πέσει κι εγώ, ειδικά όταν ήμουν μικρότερος στην ηλικία. Οσο περνάει ο καιρός, βλέπω πιο καθαρά τα πράγματα.

Χαιρετίζω την εκδοτική επιμέλεια που δείχνει το ΚΚΕ, στο τύπωμα και στη διανομή των Θέσεων. Θέλω να συγχαρώ όλους όσοι δούλεψαν πάνω σε αυτό, σε όλα τα στάδια, μέχρι να φτάσουν στα χέρια μου οι Θέσεις. Φιλολογικά, έχει γίνει καλή δουλειά, η γλώσσα είναι προσιτή, προσεγμένη, μετρημένη, χωρίς εξαλλοσύνες. Είναι σημαντικό και με βοηθάει στη μελέτη, χωρίς να με κουράζει.

Πολύ σημαντικό είναι και το ότι οι συνάδελφοι στη δουλειά και μέλη του ΚΚΕ, είναι ανοιχτοί σε όσα έχω να πω πάνω στις Θέσεις. Με τη σειρά μου, χρειάζεται να δουλέψω σε αυτήν την κατεύθυνση, να διαβάσω πιο πολύ και να μην πετάω ό,τι κατεβάζει το κεφάλι μου. Να παίρνω υπόψη και την κούραση των συναδέλφων που δίνουν πολύ από το χρόνο τους, συχνά όλο το χρόνο τους, κόβοντας ακόμα και από τον ύπνο τους, τρέχοντας όλη μέρα.

Η σημασία της αυτομόρφωσης καταγράφεται στις Θέσεις, για παράδειγμα όσον αφορά την καθοδήγηση, την οργανωτική δουλειά, τη μελέτη των προβλημάτων, αλλά αφορά κι εμένα ως εξωκομματικό και οι εξωκομματικοί χρωστάμε τη δική μας αυτοκριτική, αντί να πετάμε με ευκολία πέτρες. Το Κόμμα βοηθάει στην κατεύθυνση της αυτομόρφωσης με τις εκδόσεις και τα ηλεκτρονικά μέσα που έχει κι εμείς χρειάζεται να ανταποκριθούμε, παρακολουθώντας τις εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής», την ΚΟΜΕΠ, τον «Οδηγητή» (κι ας μην είμαστε πια τόσο νέοι), τον «Ριζοσπάστη», ενισχύοντας όσο μπορούμε.

Εύχομαι καλές εργασίες!

Καταρχάς συμφωνώ με τις Θέσεις του Κόμματος, όπως αυτές αποτυπώνονται στα τρία κείμενα για το 21ο Συνέδριο.

Ορθά το Κόμμα επικεντρώνεται στα οργανωτικά θέματα, στο ανέβασμα του ιδεολογικού - πολιτικού επιπέδου συνολικά στο Κόμμα και στην ενίσχυση, με όπλο τα δύο παραπάνω, του διακριτού και αυτοτελούς χαρακτήρα της παρέμβασης των δυνάμεών μας, ώστε να τονίζεται η επαναστατική προοπτική της πρότασης του Κόμματος, για ριζικές ανατροπές με την αλλαγή των ηνίων της εξουσίας και περάσματός της στα χέρια της εργατικής τάξης, ως μόνη διέξοδος προς όφελος όλων των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων.

Εχω ορισμένες παρατηρήσεις αναφορικά με τα κείμενα των Θέσεων.

1η παρατήρηση: Στο 1ο κείμενο, στη Θέση 22 λέει: «Η πρωτοβουλία στην επικοινωνία με περίγυρο και η αξιοποίηση όλων των μέσων επικοινωνίας για προπαγάνδα». Θεωρώ ότι δεν έχουν γίνει επαρκή βήματα από το 20ό Συνέδριο μέχρι σήμερα σε αυτήν την κατεύθυνση. Παραμένει το μεγάλο έλλειμμα στην ενημέρωση των θέσεων και δράσεών μας, στις ποικιλόμορφες κινητοποιήσεις μας για όλα τα ζητήματα που με μορφή «χιονοστιβάδας» «καίνε» τις ζωές των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, λόγω της «εφ' όλης της ύλης» επίθεσης της αστικής τάξης και της κυβέρνησής της, εναντίον πρωτίστως της εργατικής τάξης, αλλά και συνολικά της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού μας. Η συνεχής δημιουργία νέων διαδικτυακών ιστοσελίδων, καθαρά κομματικού ή του ταξικού κινήματος (ΠΑΜΕ κ.ά.), δεν επαρκούν. Είναι δεδομένο βεβαίως ότι πλέον οι άνθρωποι - όλων των ηλικιών - ενημερώνονται καθημερινά όλο και περισσότερο από το διαδίκτυο. Το ραδιόφωνο παραμένει - και λόγω της ευκολίας του - βασικό μέσο ενημέρωσης. «Σερφάροντας» στο διαδίκτυο, λόγω του «αχανούς» όγκου πληροφοριών και ειδησεογραφικών ιστοσελίδων (ηλεκτρονικές εφημερίδες, portal) και συνεχούς ροής ειδήσεων δημιουργείται στον χρήστη η ψευδαίσθηση «επιλογής» της ενημέρωσης, πλουραλισμού. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν ισχύει. Επίσης, πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι μένουν ελάχιστα σε ένα κείμενο και σε διάρκεια ας πούμε μιας ώρας «σερφάροντας» έχουν επισκεφθεί αρκετές διευθύνσεις διαφορετικού περιεχομένου, όχι απαραίτητα ειδησεογραφικού. Λόγω της γενικευμένης απογοήτευσης, της σύγχυσης και της αποστροφής της πολιτικής επικαιρότητας (αποσπασματική ενημέρωση), δείχνουν απέχθεια στις κομματικές τοποθετήσεις. Αυτό πιστοποιείται και στη χαμηλή επισκεψιμότητα και των κομματικών και συνδικαλιστικών ιστοσελίδων μας. Για παράδειγμα, πρέπει να προβληματίσει το γεγονός ότι ενώ οι ψηφοφόροι του Κόμματος είναι σταθερά πάνω - κάτω γύρω στις 300 χιλιάδες πανελλαδικά, θεωρούμε επιτυχία όταν για ένα σοβαρό γεγονός (π.χ. μια μεγάλη κινητοποίηση) επισκέπτονται το portal του ΚΚΕ ή της ΚΝΕ 30 ή 60 χιλιάδες άνθρωποι.

Προτείνω τη διεύρυνση των διαδικτυακών παρεμβάσεών μας, όποτε είναι αυτό δυνατό, σε λιγότερο «χρωματισμένα» διαδικτυακά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Επίσης, θεωρώ ότι έχει υποτιμηθεί συνολικά από το Κόμμα η δυνατότητα παρέμβασής μας σε ραδιοφωνικές εκπομπές που ανοίγουν μικρόφωνα στους ακροατές. Η πάγια αντίληψη του Κόμματος ότι «δεν παρεμβαίνουμε σε αντιδραστικές εκπομπές» ή «αυτήν την εκπομπή την ακούν μόνο περιθωριακοί, λούμπεν, απολιτίκ κ.λπ.» δεν ισχύει. Υπάρχουν ένα σωρό εργαζόμενοι διαφόρων κλάδων οι οποίοι εργάζονται βραδινές και μεταμεσονύχτιες ώρες. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια η τάση αυτή διευρύνεται. Για παράδειγμα: Σεκιουριτάδες, ντελιβεράδες, πρατήρια καυσίμων, οι διαχρονικά εργαζόμενοι εκ περιτροπής σε εφημερίες, όπως οι γιατροί, φαρμακοποιοί, ταξιτζήδες, Σώματα Ασφαλείας, άλλοι επιστήμονες, π.χ. δικηγόροι, σημαντική μερίδα των παραπάνω - αν όχι η πλειοψηφία - ακούνε τέτοιες εκπομπές. Επομένως το ακροατήριο είναι πολύ μεγαλύτερο από όσο φαντάζονται πολλοί. Πρέπει να οργανώσουμε τη συστηματική παρέμβασή μας σε τέτοιες εκπομπές, ξεπερνώντας την αντικειμενική δυσκολία της ώρας. Αξιοποιώντας και φίλους του Κόμματος που εργάζονται, έστω περιστασιακά, τέτοιες ώρες. Το κενό της απουσίας μας σε αυτόν τον χώρο παράγει άγνοια των θέσεών μας και δράσεών μας και τελικά αντίδραση, παθητικότητα και οπισθοδρόμηση.

2η παρατήρηση: Στο 3ο κείμενο, στη Θέση 17 λέει: «Οι δυνάμεις που στηρίζει το Κόμμα έχουν την πλειοψηφία σε 14 Ομοσπονδίες, 20 Εργατικά Κέντρα». Στη συνέχεια, στη Θέση 34 λέει: «Σήμερα μετά την 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του 2016 (...) 9 Ομοσπονδίες και 16 Εργατικά Κέντρα». Τι από τα δύο ισχύει σήμερα; Νομίζω ότι χρήζει διόρθωσης ή διευκρίνισης, επειδή δημιουργεί συγχύσεις.

3η παρατήρηση: Στο 3ο κείμενο, στη Θέση 17 λέει: «Στο παρόν κείμενο παραλείπουμε την κατηγορία "βοήθεια στην οικογενειακή επιχείρηση", γιατί η συμμετοχή των μεταναστών σε αυτή είναι αμελητέα». Δεν νομίζω ότι είναι αμελητέα, επειδή υπάρχουν αρκετές οικογένειες μεταναστών, κυρίως παλιών αλβανικής καταγωγής - και όχι μόνο - που δραστηριοποιούνται οικογενειακώς σε χώρους όπως τα ταξί (σημαντικό ποσοστό ιδιοκτήτες ταξί, πολλοί οδηγοί), στα περίπτερα, διάφορα μικροκαταστήματα, π.χ. ψητοπωλεία, μίνι μάρκετ κ.α. Στην οικοδομή: Μικροεργολάβοι, τεχνίτες, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι κ.λπ. Επομένως, πρέπει όλα αυτά να ληφθούν υπόψη στον σχεδιασμό της παρέμβασής μας στους αυτοαπασχολούμενους.

Συμπερασματικά, πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη τη σημερινή πραγματικότητα στις συνειδήσεις της πλειοψηφίας των εργαζομένων, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί στη νέα κατάσταση όπου καλούμαστε να δράσουμε. Κρίσιμο ζήτημα θεωρώ πως είναι να κατορθώσουμε να ενημερώνουμε καθημερινά τους εργαζόμενους για τις ποικιλόμορφες δράσεις του Κόμματος και του ταξικού κινήματος με δεδομένα τα νέα εμπόδια, όχι μόνο λόγω πανδημίας, ώστε να φτάνει η φωνή μας παντού.

Φυσικά η προσωπική επαφή όλων μας, πρώτα απ' όλα στους χώρους δουλειάς, είναι πάντα αναντικατάστατη. Ομως έχω διαπιστώσει πως ακόμα και παραδοσιακοί ψηφοφόροι, επιρροές, συμπαθούντες, μεγάλο μέρος των οποίων δεν ενημερώνεται από τα κομματικά ΜΜΕ, δεν διαβάζει τις εκδόσεις μας, δεν γνωρίζει την καθημερινή μας δράση, απογοητεύεται, είναι επιρρεπής στην αστική προπαγάνδα και διαστρέβλωση, υιοθετεί συχνά αντιδραστικές και αντιεπιστημονικές θεωρίες (π.χ. θεωρίες συνωμοσίας, άρνηση της πανδημίας κ.λπ.), με αποτέλεσμα μακροχρόνια αποχή από τον οργανωμένο αγώνα. Μπορούμε με σωστή επεξεργασία και σχέδιο να μετρήσουμε βήματα αλλαγής αυτής της κατάστασης προς όφελος του Κόμματος και του ταξικού κινήματος.

Με εμπιστοσύνη στο ΚΚΕ εύχομαι καλή επιτυχία στο 21ο Συνέδριο.

Το κύριο χαρακτηριστικό του Κόμματος, όπως και όλων των Κομμουνιστικών Κομμάτων, είναι ότι καθοδηγείται από την επαναστατική θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού. Ομως, δεν αρκεί να το διακηρύττουμε μόνο με το Καταστατικό, χρειάζεται επιπλέον τα καθοδηγητικά στελέχη, εκτός από την αγωνιστική εμπειρία και διάθεση, να έχουν και επαρκή θεωρητική κατάρτιση για να μπορούν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες να καθοδηγούν την εργατική τάξη και όλο τον εκμεταλλευόμενο και καταπιεζόμενο λαό στο σωστό δρόμο, που οδηγεί στην κοινωνική απελευθέρωση.

Δυστυχώς, μετά το αντεπαναστατικό 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και την 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ αναρριχήθηκαν στην ηγεσία του Κόμματος στελέχη που, παρά τις αγωνιστικές περγαμηνές τους, ήταν ανεπαρκώς καταρτισμένα μαρξιστικά και δέχονταν άκριτα τις θεωρητικές επεξεργασίες και κατευθύνσεις του ΚΚΣΕ. Ετσι το ΚΚΕ ακολουθώντας το αντεπαναστατικό πλέον και συμβιβασμένο με τη διεθνή μπουρζουαζία ΚΚΣΕ, οδηγήθηκε και αυτό σε απαράδεκτες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, όπως τη διάλυση των παράνομων Οργανώσεων, την προσφορά στην Ενωση Κέντρου τζάμπα ψήφων στις εκλογές του Φλεβάρη του '64, τον εφησυχασμό και απροετοιμασία για την αντιμετώπιση της χουντικής δικτατορίας. Μετά την πτώση τις χούντας, νόμιμο πλέον το Κόμμα, συμμάζεψε όλους τους «καλλίφωνους προφέσορες» και τους τοποθέτησε σε καθοδηγητικά πόστα. Συγκρότησε με την ΕΑΡ τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και συμμετείχε στις κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα και, τέλος, οδηγήθηκε στο πλέον εγκληματικό ανοσιούργημα, χειροκρότησε την περεστρόικα, την διαφήμισε σαν «επανάσταση μέσα στην επανάσταση», σαν «επαναστατικές αλλαγές κοσμογονικού χαρακτήρα», που τάχα θα διόρθωνε τα στραβά του σοσιαλισμού. Πρόσφερε δε στον Γκορμπατσόφ σαν συμβολικό δώρο ένα αγαλματίδιο του Ηρακλή για το ηράκλειο έργο που επιτελεί. Είναι πράγματι ηράκλειο κατόρθωμα να διαλύσεις ένα ολόκληρο στρατόπεδο, που στήθηκε με τόσες θυσίες και αίμα. Είναι πράγματι ηράκλειο κατόρθωμα να σβήσεις την ελπίδα και να ρίξεις όλη την ανθρωπότητα στην απογοήτευση. Μα ακριβώς γι' αυτό το κατόρθωμα βράβευσε και η άλλη πλευρά τον Γκορμπατσόφ με το βραβείο Νόμπελ.

Τώρα το Κόμμα είδε και στιγμάτισε όλα αυτά τα στραπάτσα, δεν είδε όμως ακόμα ότι σε κάθε δεξιόστροφη καμπή του Κόμματος είχαμε και αριστερόστροφα ξεστρατίσματα αγωνιστών.

Τώρα το Κόμμα, ύστερα από τόσες δεκαετίες και τόσα στραπάτσα, είδε και στιγμάτισε το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, όμως τότε, που το χειροκροτούσε και υιοθετούσε το συμβιβαστικό και προδοτικό του πνεύμα, κάποιοι αγωνιστές είδαν το κακό, το καταπολέμησαν και διαχώρισαν τη θέση τους. Το ίδιο έγινε όταν το Κόμμα χειροκροτούσε την περεστρόικα, όπως και λίγο - πολύ σε όλες τις δεξιόστροφες καμπές του. Είναι ώρα λοιπόν να δει τώρα το Κόμμα πώς θα συμμαζέψει και θα δικαιώσει όλους αυτούς τους αγωνιστές, που διαχώρισαν τότε τη θέση τους.

Εύχομαι το 21ο Συνέδριο να γίνει σταθμός ανασύνταξης και ισχυροποίησης του ΚΚΕ.