Το εργατικό κίνημα, και πιο γενικά το κοινωνικό κίνημα με όλες τις εκδοχές του, βρίσκεται σε μια ιδιαίτερη καμπή με διακριτά στοιχεία αμηχανίας, αυτή δεν συνδέεται μόνο - και πάντως όχι κυρίως - με ποσοτικά δεδομένα. Κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί βέβαια ότι το ποσοστό των συνδικαλισμένων σε επιμέρους κλάδους εργασίας, σε οργανώσεις συνταξιούχων και νεολαίων παρουσιάζει μια τάση σταθεροποίησης σε επίπεδα, ανάλογα προς την ένταση των προβλημάτων της εποχής που διανύουμε. Πέρα από αυτό όμως υπάρχουν και ενδείξεις ποιοτικής υποχώρησης: Μια σειρά κινητοποιήσεις, λαϊκές παρεμβάσεις, παραστάσεις διαμαρτυρίας, πορείες και συλλαλητήρια πραγματοποιήθηκαν στον τρέχοντα χρόνο. Εάν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί θα πρέπει να παρατηρήσουμε την αμυντικότητα στο χαρακτήρα, την έλλειψη μαζικότητας, τη συντεχνιακή αντίληψη, την ασάφεια ως προς τον ταξικό προσανατολισμό. Και αναφέρομαι στο συνδικαλιστικό κίνημα ως ολότητα, όχι στο χαρακτήρα και τη δράση του ΠΑΜΕ και των σωματείων που συμμετέχουν σε αυτό.

Δεν πρέπει φυσικά να εκλαμβάνεται ως ελάσσονος σημασίας και ο παράγοντας Covid, στην αντεργατική αξιοποίηση του οποίου πολλοί συνεισέφεραν πέραν της κυβέρνησης. Από την άλλη, το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα υφίσταται σε όλο του το εύρος τις βαριές συνέπειες της «πρώτη φορά αριστερής κυβέρνησης», ΣΥΡΙΖΑ, αυτοενοχοποιείται, δείχνει να έχει χάσει την αισιόδοξη τόλμη του. Κάτω από το βάρος της αντεπαναστατικής ανατροπής στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, ο λαός διέρχεται μια περίοδο γεμάτη αμηχανία, εσωστρέφεια, αναθεωρητικές ψηλαφήσεις, έως και παραίτηση. Ιδανικές συνθήκες για ολική επίθεση της άρχουσας τάξης και των κομμάτων της προκειμένου εξ εφόδου να αφαιρέσουν ό,τι κερδήθηκε με αγώνες δεκαετιών: Εθνικές συλλογικές συμβάσεις, οκτάωρο, πενθήμερο, κατώτατος μισθός και ημερομίσθιο, πλήρης απασχόληση, προστασία έναντι απολύσεων, συνδικαλιστικά δικαιώματα, πανεπιστημιακή αυτοτέλεια, προστασία του περιβάλλοντος, αρμοδιότητες και υπηρεσίες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, προστασία της πρώτης κατοικίας, δημόσιος χαρακτήρας των υπηρεσιών παροχής βασικών αγαθών (νερό, ηλεκτρική ενέργεια, οδικό δίκτυο, καθαριότητα και διαχείριση σκουπιδιών, αθλητικοί χώροι και χώροι πρασίνου), κοινωνική ασφάλιση και συντάξεις...

Ζήτημα είναι αν υπάρχει έστω ένας κάποιος τομέας, θεσμός, κοινωνική διεργασία, παραγωγική διαδικασία, οποιαδήποτε έκφανση ανθρώπινης δραστηριότητας που δεν βομβαρδίζεται ανελέητα, εμμονικά, σχεδόν απροκάλυπτα. Ακόμα και οι προβαλλόμενες την κάθε φορά αιτιάσεις από τα κυβερνητικά επιτελεία και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό έχουν χαρακτηριστικά αυταρέσκειας, θρασύτητας, έως τα όρια του χλευασμού. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, οι κυβερνήσεις της μετασοβιετικής εποχής σε παγκόσμια κλίμακα είναι η εκφυλισμένη πολιτική εκδοχή ενός συστήματος που «πέθανε» πραγματικά στις μέρες του Οκτώβρη 1917 και που από μια «δυστροπία» της ιστορικής εξέλιξης επέστρεψε σαν βρυκόλακας σε κατάσταση παρατεταμένης στέρησης. Πίνει με βουλιμία ανθρώπινο ιδρώτα και αίμα, μολύνει ό,τι αγγίζει, μετατρέπει σε ζόμπι ό,τι δαγκώνει. Δεν έχει γυρίσει ο κόσμος, όπως πολλοί φαντάζονται, δεκαετίες πίσω, δεν υπήρξε προηγούμενη εποχή που να μοιάζει με τη σημερινή. Ολα τα «χθες» είχαν αντίπαλο την προσδοκία των πολλών ανθρώπων, την ακλόνητη ελπίδα ότι αύριο θα είναι καλύτερα τα πράγματα, ότι υπάρχει κίνηση προς τα μπρος, ότι κάπου στον πλανήτη κάτι σπουδαίο θα συμβεί ή ξεκίνησε κιόλας. Ακόμα και στην περίοδο της ναζιστικής λαίλαπας τίποτα δεν στάθηκε ικανό να φρενάρει τις νομοτέλειες της ιστορικής εξέλιξης. Τώρα βιώνουμε μια μετατραυματική κατάσταση άτυπης καταστολής, ένα παγόβουνο έχει καταπλακώσει την ανθρώπινη συνείδηση.

Κι όμως:

Κάτω από τον πάγο υπάρχει ζωή, και διεργασίες. Αυτό το φαινομενικά «ακίνητο» συσσωρεύει τεράστια αποθέματα αντίληψης, γνώσης, ενέργειας και αποφασιστικότητας.

Η ζωή δεν θα πάει πίσω, θα ξεκινήσει από εκεί ακριβώς που σταμάτησε!

Το ξέρουν οι όπου Γης εξουσιαστές, όσο πιο πολύ ουρλιάζουν τόσο πιο πολύ τρέμουν τη θύελλα που έρχεται! Φτάνει μονάχα εμείς σύντροφοι να δουλέψουμε ήρεμοι, μεθοδικοί, ανεπηρέαστοι από τα προσωρινά αρνητικά φαινόμενα, πιο ατσαλωμένοι μπροστά στις περισσότερες δυσκολίες που θα ακολουθήσουν στον προσεχή χρόνο. Η ιστορική εξέλιξη περνά και από κλειστές στροφές, εκεί ακριβώς είναι που το Κόμμα δείχνει τη στόφα του, την ικανότητά του να χαράξει δρόμους φυγής προς τα μπρος.

Αυτό που βίωσε η ανθρωπότητα την περίοδο 1989-1991 δεν ήταν απλό επεισόδιο, ήταν σοκαριστικό και απρόσμενο! Τώρα ξέρουμε καλά τα γιατί και το πώς, λίγο - λίγο το κουβάρι ξετυλίγεται και καμιά σχέση δεν έχει η αλήθεια με τις άθλιες επεξεργασίες όλων όσων λιθοβολούν με μίσος το πρωτόλειο θαύμα της μεγάλης σοβιετικής πατρίδας!

Για τα λάθη πονέσαμε ήδη πολύ, καιρός πια να βροντοφωνάξουμε για τα μεγάλα τα πανανθρώπινα επιτεύγματα, για τα άλματα που πραγματοποίησε εκείνη η κοινωνία προς το μέλλον. Δεν απολογούμαστε σύντροφοι, δεν είμαστε κατηγορούμενοι, είμαστε υπερασπιστές μιας τεράστιας νίκης της εργατικής τάξης, τέτοιας που ποτέ πριν ούτε μετά γνώρισε η ανθρωπότητα. Και δεν είμαστε διατεθειμένοι να χαρίσουμε ούτε ένα χιλιοστό από εκείνη την κατάκτηση! Πολύτιμη προίκα και παρακαταθήκη μας θα γίνουν και τα λάθη και οι παρεκκλίσεις, ακόμα και η ανατροπή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Είμαστε κόμμα της εργατικής τάξης, του προλεταριακού διεθνισμού, δεν αυτομαστιγωνόμαστε σαν τα «λευκά περιστέρια» (χριστιανική αίρεση) της προεπαναστατικής Ρωσίας. Υπολογίζουμε το χθες, παλεύουμε για το σήμερα, με το μυαλό και την καρδιά μας να σημαδεύει το αύριο: Μαρξιστικό, λενινιστικό, σοσιαλιστικό!

Η συλλογική μας συνείδηση είναι το Κόμμα σύντροφοι, ένα κόκκινο τραίνο που δεν σταματάει ποτέ! Ταξιδεύει φορτωμένο τα όνειρα, τις ελπίδες της εργατικής τάξης κι έχει προορισμό το μέλλον, τη νέα εποχή της ανθρώπινης κοινωνίας.

«...πλια δεν θα τρέφει ο κόρφος μου για σένα

σκλάβα, τυφλή κι αλυσωμένη γέννα

Με γαλ' αντρείας και λευτεριάς την πλάση

Μάνα - λαός θα τηνε ξαναπλάσει!»

Κ. Βάρναλης