Ο Μαρξ προειδοποιούσε πως «το κεφάλαιο είναι νεκρή εργασία, που σαν βρικόλακας, ζει μόνο ρουφώντας το αίμα της ζωντανής εργασίας. Και όσο πιο πολύ ζει, τόσο πιο πολύ αίμα ρουφάει».

Ωστόσο, πλέον δεν αρκεί το αίμα. Απαιτείται και το φίμωμα των συνδικαλιστικών ελευθεριών, ώστε να μην αντιδρούν, να μην οργανώνονται και να μην αντιστέκονται τα θύματα. Το τραγελαφικό είναι ότι ο κύριος υπουργός (μαζί με τους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς τελάληδες της γνωστής λίστας), που φροντίζει για το καλό μας, σπεύδει να μας καθησυχάσει ότι όλα θα γίνονται «μόνο αν το θέλει ο εργαζόμενος», λες και στον χώρο δουλειάς συνηθίζεται να κυριαρχεί η «ελεύθερη βούληση» του εργαζόμενου και όχι η απόφαση της εργοδοσίας. Προσθέτει δε ότι θα τηρηθούν και οι Οδηγίες της ΕΕ για τη «διευθέτηση του χρόνου εργασίας», που έχουν ενσωματωθεί στην ελληνική νομοθεσία και διατήρησαν όλες οι κυβερνήσεις. Αυτό ήταν, τώρα ησυχάσαμε. Ετσι θα γίνει λιγότερο εγκληματική η κυβέρνηση της ΝΔ, λιγότερο άγρια η εργασιακή ζούγκλα, ενώ η νέα ορολογία περί «ευέλικτου εργάσιμου χρόνου», περί «ελευθερίας της επιλογής των εργαζομένων», θα μετατρέψει σε ειδυλλιακό το νέο μεσαιωνικό τοπίο των κάτεργων που σχεδιάζουν. Ολο αυτό μοιάζει να έχει την ίδια λογική με το «Η εργασία απελευθερώνει», που ήταν γραμμένο στην είσοδο του στρατοπέδου συγκέντρωσης Νταχάου. Οι λέξεις όμως δεν αλλάζουν την ουσία των εγκλημάτων και είναι έγκλημα να ποδοπατηθούν δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα αιώνων. Την Πέμπτη, όλη η Ελλάδα ήταν ένα μεγάλο ποτάμι οργής και αντίστασης. Οι εικόνες από τη μεγαλύτερη απεργιακή συγκέντρωση των τελευταίων ετών, στο κέντρο της Αθήνας και στις άλλες πόλεις, ήταν συγκλονιστικές! Δόθηκε μια σκληρή ταξική αναμέτρηση. Απέναντι από τους εργαζόμενους, υπήρξε το μαύρο μέτωπο των επιχειρηματικών ομίλων, της ΓΣΕΕ, της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων. Ομως η δύναμη και το δίκιο ήταν και είναι με το μέρος των πολλών. Η κυβέρνηση θα αναγκαστεί τελικά να πάρει πίσω αυτό το τερατούργημα. Η νέα απεργιακή κλιμάκωση σχεδιάζεται για τις 16 του Ιούνη, για να μην ψηφιστούν οι «ανατροπές του αιώνα». Η εκμετάλλευση δεν διευθετείται, καταργείται!

Από την πρόσφατη Γενική Συνέλευση του Συνδικάτου

Τη συσπείρωση γύρω από το ταξικό τους σωματείο επιβεβαίωσαν οι μεταλλεργάτες με τη μαζική συμμετοχή τους στην εκλογοαπολογιστική συνέλευση που έγινε την προηγούμενη βδομάδα, αλλά και στην 24ωρη απεργία στις 10 Ιούνη.

Η δράση του Συνδικάτου δεν χρειάζεται «συστάσεις» στους εργαζόμενους. Τη γνωρίζουν από πρώτο χέρι, ζουν τη συνδικαλιστική τους οργάνωση καθημερινά στο πλευρό τους, συμμετέχουν στη λειτουργία της και αγκαλιάζουν τους αγώνες όπου πρωτοστατεί.

Οπως τώρα, με τη διεκδίκηση κλαδικής ΣΣΕ Ναυπηγοεπισκευαστικών Εργασιών πανελλαδικής εμβέλειας, για την κατοχύρωση 7ωρου, 5ήμερου, 35ωρου που έχουν κατακτήσει εδώ και 10ετίες οι μεταλλεργάτες, παλεύοντας ταυτόχρονα για αξιοπρεπή μεροκάματα και αυξήσεις, θωράκιση εργασιακών δικαιωμάτων κ.ά.

Πλούσια δράση ανέπτυξε το Συνδικάτο ακόμα και μέσα στην πανδημία, για κάθε πτυχή που αφορά την εργατική οικογένεια, πρώτα και κύρια την Υγεία, την Παιδεία, τον Πολιτισμό, ενάντια στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος όπου ζουν οι εργαζόμενοι και τα παιδιά τους, αναδεικνύοντας τα κέρδη ως την αιτία της όξυνσης των προβλημάτων για τον λαό, αλλά και ως εμπόδιο για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του.

Η δράση αυτή αναδεικνύει στον κάθε εργαζόμενο τι συνδικάτα χρειάζεται, μπροστά στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται, ανέφερε στον «Ριζοσπάστη» ο πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου, Σωτήρης Πουλικόγιαννης, μιλώντας για την ανάγκη να δυναμώσει το Συνδικάτο με τις εκλογές, να γίνουν καινούργια βήματα στην οργάνωση στους χώρους δουλειάς, «να πετάξουν από τον σβέρκο τους οι εργαζόμενοι τους εργατοπατέρες του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού, στην ΠΟΕΜ και την ΓΣΕΕ».

Περιγράφοντας την κατάσταση στον κλάδο, στέκεται στις συνέπειες που έχουν για τους εργαζόμενους οι επιχειρηματικοί ανταγωνισμοί, το κυνήγι του κέρδους, η επιτάχυνση της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης. Ολα χαρακτηριστικά αυτού του συστήματος - όπως και η καπιταλιστική κρίση - όπου μεγάλες επιχειρήσεις κλείνουν, συγχωνεύονται, συρρικνώνονται ή γιγαντώνονται.

Τα τελευταία μόνο χρόνια, παραδοσιακά μεγάλοι χώροι, όπως για παράδειγμα η «Χαλυβουργία», η «Χαλυβουργική», από εργοστάσια παραγωγής χάλυβα έχουν μετατραπεί σε αποθήκες. Οι εργαζόμενοι στα ναυπηγεία παραμένουν όμηροι στις συμπληγάδες των ανταγωνισμών και των γεωστρατηγικών σχεδιασμών των ιμπεριαλιστών. Η ΠΙΤΣΟΣ έκλεισε, τα ΕΑΣ συρρικνώνονται κ.ο.κ. Εργαζόμενοι χάνουν τη δουλειά τους, τσακίζονται εργασιακά δικαιώματα, μετατρέπονται σε εργολαβικούς, κυριαρχούν 10ωρα, απλήρωτες υπερωρίες, συμβαίνουν συχνά εργατικά «ατυχήματα».

«Το Συνδικάτο παρεμβαίνει σε όλα αυτά τα μέτωπα, πρωτοστατεί στην οργάνωση της διεκδίκησης των εργαζομένων», αναφέρει ο Σωτ. Πουλικόγιαννης, εξηγώντας ότι η δράση της συνδικαλιστικής οργάνωσης απλώνεται σε κάθε ζήτημα, σε κάθε πτυχή που αφορά τους όρους ζωής της εργατικής τάξης.

«Ακόμα και στην περίοδο της πανδημίας δεν σταματήσαμε ούτε μια στιγμή τη λειτουργία του Συνδικάτου, με όλα τα απαραίτητα υγειονομικά μέτρα, για να μη μείνει κανένας εργάτης μόνος του. Παλέψαμε και καταφέραμε την επαναλειτουργία με όλες τις ειδικότητες του "Θριάσιου" Νοσοκομείου, ενάντια στην απόφαση της κυβέρνησης για μετατροπή του σε Covid. Παλέψαμε και συνεχίζουμε, σε συντονισμό με άλλους φορείς, ενάντια στη χωματερή της Φυλής, αυτής που ετοιμάζεται στο Σχιστό, ενάντια στους αντιδραστικούς σχεδιασμούς σε βάρος του ΕΠΑΛ στο Πέραμα, ενάντια στα καζάνια των εταιρειών πετρελαιοειδών σε Πέραμα, Κερατσίνι, Δραπετσώνα.

Μέσα από κινητοποιήσεις και μαζικές διαδικασίες, συζητώντας μέσα στα εργοστάσια με όλα τα μέτρα, αναδείξαμε τη δυναμική που έχει η οργανωμένη δράση. Οτι μέσα από το ΠΑΜΕ, για τη δημιουργία του οποίου το Συνδικάτο Μετάλλου πρωτοστάτησε, μπορούμε σε συντονισμό με τους εργάτες και των άλλων κλάδων να έχουμε θετικά αποτελέσματα, κάποιες κατακτήσεις, να ανασυντάξουμε το εργατικό κίνημα, ενάντια στα εμπόδια που βάζουν οι εργοδότες και τα τσιράκια τους, οι εργατοπατέρες στη ΓΣΕΕ».

Αυτήν τη δυναμική που διαμορφώνουν η οργάνωση και ο αγώνας των εργατών, ανέδειξε και ο πρόεδρος του Παραρτήματος Πειραιά του Συνδικάτου, Ακης Αντωνίου, μιλώντας για τη μάχη που δίνεται στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη για την υπογραφή και εφαρμογή της κλαδικής ΣΣΕ στη ναυπηγοεπισκευή:

«Πατώντας πάνω στην προηγούμενη εμπειρία, κάναμε μεγάλο άνοιγμα στους χώρους δουλειάς για να γίνει υπόθεση των εργαζομένων η υπογραφή της καινούργιας ΣΣΕ. Μόνο το τελευταίο διάστημα οργανώσαμε δύο μαζικές 24ωρες απεργίες που έσπασαν την αδιαλλαξία των εργοδοτών και από εκεί που αξίωναν 4ετή σύμβαση με 2% αύξηση το χρόνο, κάθισαν στο τραπέζι και υπογράψαμε προσύμφωνο για την εφαρμογή της ΣΣΕ σύμφωνα με τις προτάσεις των εργατών από την 1η Οκτώβρη.

Βέβαια το δύσκολο είναι η εφαρμογή της. Οι εργοδότες έχουν ένα ολόκληρο θεσμικό πλαίσιο να τους καλύπτει που διαμορφώνουν η μία κυβέρνηση μετά την άλλη. Για παράδειγμα, για να γίνει υποχρεωτική η Σύμβαση θα πρέπει να την αποδεχτεί το 50% συν 1% της εργοδοτικής Ενωσης κ.ά., ενώ τώρα ενισχύονται ακόμα παραπέρα με το νομοσχέδιο της κυβέρνησης που σμπαραλιάζει εντελώς τον σταθερό ημερήσιο χρόνο.

Ομως, έχουμε συγκεντρώσει πλούσια πείρα, ξέρουμε ότι είναι στο χέρι των εργατών να επιβάλουν το δίκιο τους και το έχουν αποδείξει. Και ήδη υπάρχουν ελπιδοφόρα μηνύματα. Παράλληλα, με τις επιτυχημένες απεργίες, το τελευταίο διάστημα έχουμε εγγραφές εργαζομένων σε χώρους δουλειάς και μάλιστα νέων ηλικιών που δεν έχουν εμπειρία από τους αγώνες, ή από δικαιώματα που είχαν οι παλιότεροι».

«Δεν βλέπουμε τις αρχαιρεσίες σαν μια εθιμοτυπική διαδικασία αλλά ως μία μάχη για να δυναμώσουν οι δεσμοί του Συνδικάτου με τους εργαζόμενους και που δείχνει τον απολογισμό, τα θετικά και αρνητικά της δουλειάς μας. Δηλαδή, ένας σταθμός αξιολόγησης», λέει με τη σειρά του στον «Ριζοσπάστη» ο πρόεδρος του Παραρτήματος Ελευσίνας του Συνδικάτου, Νίκος Τουτουτζάκης.

Αναφερόμενος στην προσπάθεια του Συνδικάτου να αποκτήσει ακόμα πιο γερά πόδια μέσα σε χώρους δουλειάς, μας λέει: «Προσπαθούμε να στήσουμε πυρήνες πρωτοπόρων εργαζομένων, επιτροπές στους χώρους δουλειάς. Χωρίς να τα "φουσκώνουμε", χωρίς να παραβλέπουμε τις μεγάλες αδυναμίες και τις δυσκολίες, γίνεται μια προσπάθεια που οι εργαζόμενοι, ακόμα και αν δεν συμμετέχουν, εκτιμάνε, μετράνε το Συνδικάτο.

Καταφέραμε να χαρτογραφήσουμε και να ιεραρχήσουμε εργασιακούς χώρους, μεγάλα εργοστάσια που έχουν απλωθεί στην περιοχή με πάνω από 500 εργαζόμενους, στην πλειοψηφία τους νέοι. `Η σε άλλες επιχειρήσεις με δεκάδες εργαζόμενους».

Ο ίδιος δίνει μια ενδιαφέρουσα πλευρά για τους δρόμους που ανοίγει η δουλειά του Συνδικάτου για όλα τα θέματα που «καίνε» την εργατική - λαϊκή οικογένεια: «Σε πολλούς χώρους η εργοδοσία δεν επιτρέπει παρουσία συνδικαλιστών. Ομως, με τη μάχη στην οποία πρωτοστατήσαμε για να μη μετατραπεί το "Θριάσιο" Νοσοκομείο σε νοσοκομείο κορονοϊού, άνοιξαν δρόμοι. Σε συνεργασία με γιατρούς, συλλόγους, φορείς της περιοχής μπήκαμε στους χώρους δουλειάς, αποκτήσαμε δεσμούς με εργαζόμενους».

Αναφέρει μάλιστα και συγκεκριμένα παραδείγματα: Σε κάποιες επιχειρήσεις της περιοχής γίνονται πλέον σταθερά συγκεντρώσεις με μαζική συμμετοχή, ενώ σε μεγάλη κατασκευαστική έγινε παρέμβαση για τις άθλιες συνθήκες που δουλεύουν μετανάστες εργάτες, με καλή συμμετοχή και στην απεργία της περασμένης Πέμπτης, όπου έγιναν και εγγραφές στο Συνδικάτο, νέων εργαζομένων και μεταναστών.

«Σε άλλα εργοστάσια, με συχνά εργατικά "ατυχήματα", οι εργαζόμενοι βλέπουν ότι αν δεν ήταν το Συνδικάτο, δεν θα είχαν ληφθεί ούτε τα στοιχειώδη μέτρα που πάρθηκαν από την εργοδοσία για την προστασία της υγείας τους», λέει και καταλήγει:

«Κόντρα στους αρνητικούς συσχετισμούς στο Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας, όπου δρουν οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, προσπαθούμε να ανοίξουμε δρόμους συνολικά για τα προβλήματα που φορτώνει και βασανίζουν την εργατική - λαϊκή οικογένεια αυτή η πολιτική. Και αυτή η προσπάθεια φιλοδοξούμε να αποτυπωθεί και στις εκλογές του Συνδικάτου μας».

Από τη συζήτηση με τα μέλη της Διοίκησης του Συνδικάτου Οικοδόμων

Με αφορμή τις αρχαιρεσίες μιλούν στον «Ριζοσπάστη» ο Γιάννης Αναγνώστου και ο Παύλος Αλεξανδράκης, πρόεδρος και γραμματέας του Συνδικάτου, αντίστοιχα, για την πείρα από τις μάχες των προηγούμενων ετών, αλλά και την οργάνωση των εργαζομένων του κλάδου των Κατασκευών απέναντι στο αντεργατικό νομοσχέδιο.

«Οι αρχαιρεσίες γίνονται μετά από 3,5 χρόνια πλούσιας δράσης, κατά τη διάρκεια των οποίων δώσαμε μια σειρά από μάχες. Συμπίπτουν με τον αγώνα που δίνουμε απέναντι στο αντεργατικό νομοσχέδιο που έρχεται να τσακίσει και να επιβάλει και να θεσμοθετήσει, να γενικεύσει την απλήρωτη δουλειά όσο και όποτε θέλουν οι εργοδότες. Αυτό το καθεστώς "ζούγκλας" παλεύουμε να ξηλώσουμε, και στο πλαίσιο αυτό, η ενίσχυση του Συνδικάτου θα δώσει απάντηση σε κυβέρνηση και κατασκευαστικούς ομίλους, θα συμβάλει ώστε η επόμενη μέρα να μας βρει στους χώρους δουλειάς με το κεφάλι ψηλά, ακόμα πιο δυνατούς», υπογραμμίζουν.

Η «διευθέτηση» και το 10ωρο είναι θέμα συζήτησης στα μεγάλα έργα, καθώς απειλούν την υπερωριακή αμοιβή με την οποία πασχίζουν να αυξήσουν το εισόδημά τους. Η δουλειά την Κυριακή αυξάνει την εντατικοποίηση και τους στερεί μια μέρα ξεκούρασης. Η χορήγηση ρεπό για τις απλήρωτες υπερωρίες αποτελεί κοροϊδία, με δεδομένο ότι «σε έξι μήνες που θα έρθει η ώρα για το ρεπό, θα έχει τελειώσει η δουλειά και θα έχεις βρεθεί στην ανεργία».

Εμπαιγμό αποτελεί και η πολυδιαφημισμένη εξίσωση της αποζημίωσης απόλυσης υπαλλήλων και εργατοτεχνιτών, καθώς «ο οικοδόμος δεν ξέρει τι θα πει αποζημίωση», απολύεται χωρίς να πάρει φράγκο και τις περισσότερες φορές αδυνατεί λόγω των προϋποθέσεων να μπει στο Ταμείο Ανεργίας.

Οπως εξηγούν οι συνδικαλιστές, στους σχεδιασμούς της αστικής τάξης στην Αττική περιλαμβάνονται μια σειρά από μεγάλα έργα, όπως το Ελληνικό και η επέκταση του Μετρό. Οι ρυθμίσεις που επιβάλλουν έναν σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα απαντούν ακριβώς στο ερώτημα με τι όρους θα πραγματοποιηθούν αυτά τα έργα, φροντίζουν να ανοίξει η δουλειά με συνθήκες γαλέρας.

«Αυτοί παίρνουν τα μέτρα τους και εμείς πρέπει να πάρουμε τα δικά μας», ξεκαθαρίζουν και επαναλαμβάνουν την ανάγκη να δυναμώσουν το Συνδικάτο, η δράση και ο αγώνας. «Σήμερα, υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να δουλεύουμε λιγότερες ώρες, με καλύτερες συνθήκες και όρους, να έχουμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Το εμπόδιο που δεν επιτρέπει να γίνει αυτή η δυνατότητα πράξη είναι η οργάνωση της παραγωγής με κριτήριο το κέρδος», επισημαίνουν, ενώ διαπιστώνουν πως το ίδιο εμπόδιο είναι αυτό που στερεί από τον λαό υποδομές που έχει ανάγκη, όπως την κατασκευή νοσοκομείων και σχολείων, την υλοποίηση έργων αντιπλημμυρικής προστασίας και αντισεισμικής θωράκισης.

Αυτή η δράση του Συνδικάτου θα αποτελέσει συνέχεια μιας σταθερής αναμέτρησης που αναπτύχθηκε με την εργοδοσία και την κυβέρνηση το προηγούμενο διάστημα για τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των οικοδόμων όλων των ειδικοτήτων.

Τα μέλη της Διοίκησης του Συνδικάτου ξεχωρίζουν στον απολογισμό της δράσης τη σταθερή παρουσία του Συνδικάτου στους χώρους δουλειάς, ειδικά στα μεγάλα εργοτάξια, τη συλλογική συζήτηση με τους εργαζόμενους σε συχνές ανοιχτές συνελεύσεις, την οργάνωση αγώνων και με απεργιακές κινητοποιήσεις που κατέληξαν στην υπογραφή διμερών εργοταξιακών συμβάσεων, τη διεκδίκηση μέτρων προστασίας της υγείας και του εισοδήματος των οικοδόμων κατά τη διάρκεια της πανδημίας.

Η σχετική ανάκαμψη που σημειώθηκε στην οικοδομή από το 2016, μετά από μια δεκαετή κρίση και παρατεταμένη ανεργία, έφερε τους εργαζόμενους αντιμέτωπους με δραματικά επιδεινωμένους όρους αμοιβής και εργασίας, εξηγούν οι συνδικαλιστές.

«Αφού την προηγούμενη την πλήρωσαν οι οικοδόμοι με ανεργία και ανατροπές στις συμβάσεις εργασίας, την τωρινή κρίση την πληρώνουν με εντατικοποίηση, ξεζούμισμα κ.ο.κ. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι οικοδόμοι κλήθηκαν να δουλεύουν Σάββατο και Κυριακή, ειδικά τα καλοκαίρια συνεχόμενα για βδομάδες, με ωράρια εξαντλητικά, 10 και 12 ώρες», επισημαίνει ο Γ. Αναγνώστου. Στην ίδια κατεύθυνση, ο Π. Αλεξανδράκης προσθέτει στην εικόνα τα χαμηλά μεροκάματα, της τάξης των 25 και 35 ευρώ, τα εξαντλητικά ωράρια που τεντώνονταν συνεχώς, τις υπερωρίες που πληρώνονταν με «κουπόνια» για το σούπερ μάρκετ.

«Τώρα που έχει μεροκάματο, άσε να δουλέψουμε», ήταν αυτό που κυριαρχούσε αρχικά στο μυαλό των περισσότερων εργαζομένων, όπως εξηγούν. Ωστόσο, η κατάσταση έφτανε στο απροχώρητο και η επίμονη παρέμβαση του Συνδικάτου, που βρέθηκε ξανά και ξανά στα εργοτάξια, ανοίγοντας τη συζήτηση στις συνελεύσεις για τα σοβαρά προβλήματα και καλώντας τους ίδιους τους εργαζόμενους να καταθέσουν τις σκέψεις και τις προτάσεις τους, έφερε αποτελέσματα.

«Με σταθερή παρουσία και παρέμβαση του Συνδικάτου στα μεγάλα εργοτάξια, με Γενικές Συνελεύσεις στις οποίες συμμετείχαν οι εργαζόμενοι, δώσαμε μάχη στα μεγαλύτερα έργα που υπήρχαν», σημειώνει ο Π. Αλεξανδράκης.

«Στην αρχή υπήρχε φόβος, κλίμα τρομοκρατίας. Στην περίπτωση ενός εργοταξίου αφορμή για να αλλάξει το κλίμα στάθηκαν οι απολύσεις 8 εργαζομένων από έναν εργολάβο. Η πρώτη κατάκτηση ήταν να παρθούν πίσω οι απολύσεις, ενώ η μάχη που δόθηκε οδήγησε στη δημιουργία μιας μικρής σωματειακής επιτροπής, είχε αποτέλεσμα να αυξηθεί η εμπιστοσύνη στο Συνδικάτο, να ανέβει το κύρος του», συνεχίζει.

Κάτω από την παρέμβαση του Συνδικάτου, οι εργαζόμενοι άρχισαν να προβληματίζονται για το γεγονός ότι ενώ η δουλειά είχε ανέβει, οι ίδιοι πληρώνονταν το ίδιο με την περίοδο που κυνηγούσαν το μεροκάματο με το ...τουφέκι. «Στην κουβέντα μπήκε η ανάγκη να υπογράψουμε Συμβάσεις, να ανέβει το μεροκάματο, να εξασφαλιστούν σταθερά ωράρια, ζητήματα ασφάλειας στους χώρους δουλειάς και άλλα μέτρα», σημειώνει ο Γ. Αναγνώστου.

Με απόφαση των ίδιων των εργαζομένων οργανώθηκε ο αγώνας, που είχε αποτέλεσμα την υπογραφή διμερών εργοταξιακών συμβάσεων στα τρία μεγαλύτερα εργοτάξια που λειτουργούσαν, κάτι που διαμόρφωσε συνθήκες σε όλη την Αττική για άσκηση πίεσης με βάση τους όρους των συμβάσεων συνολικά στον κλάδο.

«Μετά τη μάχη της υπογραφής των Συμβάσεων έπρεπε να δοθεί και η μάχη για την εφαρμογή τους», επισημαίνουν οι συνδικαλιστές και περιγράφουν τα εμπόδια που έπρεπε να ξεπεράσουν στην προσπάθεια αυτή. Για παράδειγμα, ενώ υπογράφηκε διμερής Σύμβαση με τον «Ακτορα», η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και το υπουργείο Εργασίας αρνήθηκαν να την κάνουν υποχρεωτική, με εργαλείο τους αντεργατικούς νόμους, καθώς ο συγκεκριμένος εργοδότης δεν κάλυπτε το 50% των εργαζομένων στο έργο. Ετσι, η μάχη συνεχίστηκε ώστε να υπογράψουν όλοι οι εργολάβοι και υπεργολάβοι. «Σε όποιον δεν υπογράφει, δεν μπαίνουμε για δουλειά», ήταν η απόφαση των εργαζομένων και του Συνδικάτου.

«Μας έβαλαν ένα σωρό εμπόδια, αλλά τελικά καταφέραμε και τα σπάσαμε και στα έργα. Ηταν κάτι που μαθεύτηκε σε άλλους χώρους, βοήθησε να αναθαρρήσει ο κλάδος. Και σήμερα, στο έργο της ανάπλασης του Φαλήρου, η Σύμβαση εξακολουθεί να ισχύει», αναφέρει ο πρόεδρος του Συνδικάτου. Το συγκεκριμένο μέτωπο πάλης «λειτούργησε ως μοχλός πίεσης για να διαμορφωθεί κλίμα για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης στον κλάδο», συμπληρώνει ο Π. Αλεξανδράκης, υπενθυμίζοντας ότι οι κατασκευαστές πιέστηκαν για πρώτη φορά μετά το 2009 να συζητήσουν για την κλαδική Σύμβαση.

Με παρακαταθήκη την πείρα αυτή, το Συνδικάτο έδωσε τον τελευταίο χρόνο τη μάχη για την προστασία της υγείας και του εισοδήματος των εργαζομένων. «Στις συνθήκες της πανδημίας η δράση δεν σταμάτησε στιγμή. Είναι χαρακτηριστικό ότι την πρώτη μέρα που τέθηκαν σε ισχύ περιοριστικά μέτρα, βρεθήκαμε σε όλα τα μεγάλα εργοτάξια για να συζητήσουμε με τους εργαζόμενους», αναφέρει ο Γ. Αναγνώστου.

Μέσα από τη διαδικασία αυτή διαμορφώθηκε πλαίσιο αιτημάτων, ώστε να λειτουργούν πόστα με εργαζόμενους που δεν θα αλλάζουν, να παρθούν μέτρα για την καθημερινή απολύμανση στις χημικές τουαλέτες, να χορηγούνται μάσκες, αντισηπτικά.

Την ίδια στιγμή, το κομμάτι του κλάδου που δουλεύει στη συμβατική οικοδομή βρέθηκε χωρίς δουλειά και εισόδημα, και το Συνδικάτο έστρεψε τις πρωτοβουλίες του και στη διεκδίκηση μέτρων στήριξης. «Μετά από τρεις παρεμβάσεις καταφέραμε να ενταχθεί ο κλάδος στο μέτρο και να πάρουν οι εργαζόμενοι το επίδομα των 800 ευρώ, από το οποίο είχαν αρχικά αποκλειστεί», λένε στον «Ριζοσπάστη».

Παράλληλα, στο επίκεντρο τέθηκαν τα αιτήματα για τη θωράκιση του δημόσιου συστήματος Υγείας και μια σειρά από μέτρα για την προστασία του λαού από τον ιό. «Είχαμε παρέμβαση για μια σειρά από ζητήματα: Για τον συνωστισμό στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς με τα οποία πηγαινοέρχονται στη δουλειά οι οικοδόμοι. Για τις συνθήκες σε χώρους δουλειάς, όπως τα σούπερ μάρκετ και τα νοσοκομεία, που δουλεύουν οι γυναίκες και τα παιδιά τους, για τα προβλήματα της ανεργίας και της απώλειας εισοδήματος σε άλλους κλάδους, που επίσης τα ζούσαν στην οικογένειά τους», υπογραμμίζει ο Π. Αλεξανδράκης.

Αντίστοιχα, το Συνδικάτο άπλωσε την παρέμβασή του σε ζητήματα που αφορούν τη ζωή της λαϊκής οικογένειας: Εδωσε το «παρών» στη μάχη σωματείων και φορέων ενάντια στη χωματερή στη Φυλή και τα «καζάνια» των εταιρειών πετρελαιοειδών στις γειτονιές του Πειραιά, πήρε πρωτοβουλίες για τα προβλήματα και τις ελλείψεις σε Κέντρα Υγείας και νοσοκομεία, πρωτοστάτησε στην κινητοποίηση ενάντια στην καταστολή στη Νέα Σμύρνη.

Ιδιαίτερη αναφορά κάνουν οι συνδικαλιστές στη δουλειά για την οργάνωση των μεταναστών, που αποτελούν πολύ μεγάλο μέρος του κλάδου. «Το Συνδικάτο έχει αγκαλιάσει από την πρώτη στιγμή τους μετανάστες», λένε. Τα τελευταία χρόνια έχει ενισχυθεί το πλαίσιο αιτημάτων με διεκδικήσεις για ιδιαίτερα ζητήματα που αντιμετωπίζουν, έχει συσταθεί Επιτροπή Μεταναστών, μεταφράζονται ανακοινώσεις σε μια σειρά από γλώσσες. «Γίνεται μια πιο συστηματική προσπάθεια να συζητήσουμε τι είναι το Συνδικάτο και γιατί χρειάζεται όλοι μαζί, ενωμένοι σαν μια γροθιά, να σταθούμε απέναντι στον κοινό εχθρό», σημειώνουν. Οπως διαπιστώνουν, η δράση αυτή αντανακλάται όχι μόνο στο μητρώο του Συνδικάτου, αλλά και στην αυξημένη συμμετοχή μεταναστών στα ψηφοδέλτια για τα παραρτήματα και την κεντρική διοίκηση που έχουν διαμορφωθεί μπροστά στις αρχαιρεσίες.

Η ενίσχυση του Συνδικάτου, και μέσα από τη συμμετοχή περισσότερων εργαζομένων στις αρχαιρεσίες του, θα αποτελέσει συμβολή σε όλες τις μάχες και τα ανοιχτά μέτωπα: «Στον αγώνα απέναντι στο νομοσχέδιο, στη μάχη για να υπογραφούν Συλλογικές Συμβάσεις με αυξήσεις στους μισθούς, με κατοχύρωση του 7ωρου - 5ήμερου, στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, κόντρα σε όσους θέλουν τα συνδικάτα κάτω από τον έλεγχο κυβέρνησης και εργοδοσίας», καταλήγουν. Αλλωστε, όπως αποδείχθηκε τα τελευταία χρόνια, «μόνο με το Συνδικάτο μπορούν οι οικοδόμοι να προασπίσουν τα συμφέροντα και τα δικαιώματά τους, να βάλουν εμπόδια στο ξεσάλωμα της εργοδοσίας».