Ο Μαρξ προειδοποιούσε πως «το κεφάλαιο είναι νεκρή εργασία, που σαν βρικόλακας, ζει μόνο ρουφώντας το αίμα της ζωντανής εργασίας. Και όσο πιο πολύ ζει, τόσο πιο πολύ αίμα ρουφάει».

Ωστόσο, πλέον δεν αρκεί το αίμα. Απαιτείται και το φίμωμα των συνδικαλιστικών ελευθεριών, ώστε να μην αντιδρούν, να μην οργανώνονται και να μην αντιστέκονται τα θύματα. Το τραγελαφικό είναι ότι ο κύριος υπουργός (μαζί με τους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς τελάληδες της γνωστής λίστας), που φροντίζει για το καλό μας, σπεύδει να μας καθησυχάσει ότι όλα θα γίνονται «μόνο αν το θέλει ο εργαζόμενος», λες και στον χώρο δουλειάς συνηθίζεται να κυριαρχεί η «ελεύθερη βούληση» του εργαζόμενου και όχι η απόφαση της εργοδοσίας. Προσθέτει δε ότι θα τηρηθούν και οι Οδηγίες της ΕΕ για τη «διευθέτηση του χρόνου εργασίας», που έχουν ενσωματωθεί στην ελληνική νομοθεσία και διατήρησαν όλες οι κυβερνήσεις. Αυτό ήταν, τώρα ησυχάσαμε. Ετσι θα γίνει λιγότερο εγκληματική η κυβέρνηση της ΝΔ, λιγότερο άγρια η εργασιακή ζούγκλα, ενώ η νέα ορολογία περί «ευέλικτου εργάσιμου χρόνου», περί «ελευθερίας της επιλογής των εργαζομένων», θα μετατρέψει σε ειδυλλιακό το νέο μεσαιωνικό τοπίο των κάτεργων που σχεδιάζουν. Ολο αυτό μοιάζει να έχει την ίδια λογική με το «Η εργασία απελευθερώνει», που ήταν γραμμένο στην είσοδο του στρατοπέδου συγκέντρωσης Νταχάου. Οι λέξεις όμως δεν αλλάζουν την ουσία των εγκλημάτων και είναι έγκλημα να ποδοπατηθούν δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα αιώνων. Την Πέμπτη, όλη η Ελλάδα ήταν ένα μεγάλο ποτάμι οργής και αντίστασης. Οι εικόνες από τη μεγαλύτερη απεργιακή συγκέντρωση των τελευταίων ετών, στο κέντρο της Αθήνας και στις άλλες πόλεις, ήταν συγκλονιστικές! Δόθηκε μια σκληρή ταξική αναμέτρηση. Απέναντι από τους εργαζόμενους, υπήρξε το μαύρο μέτωπο των επιχειρηματικών ομίλων, της ΓΣΕΕ, της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων. Ομως η δύναμη και το δίκιο ήταν και είναι με το μέρος των πολλών. Η κυβέρνηση θα αναγκαστεί τελικά να πάρει πίσω αυτό το τερατούργημα. Η νέα απεργιακή κλιμάκωση σχεδιάζεται για τις 16 του Ιούνη, για να μην ψηφιστούν οι «ανατροπές του αιώνα». Η εκμετάλλευση δεν διευθετείται, καταργείται!