Ηταν τέτοιο το νεολαιίστικο «ξέσπασμα», τέτοια η συμμετοχή που έσπασε ρεκόρ, που όλοι έχουν να το λένε ότι ακόμα και η «εξάπλωση» του Φεστιβάλ σε νέους χώρους μέσα στο αχανές πάρκο Τρίτση αποδείχτηκε μικρή. Αν κάτι μένει στον καθένα είναι ότι συμμετείχε σε ένα τριήμερο που ξεχώρισε για τη ζωντάνια και τη μαζική συμμετοχή της νεολαίας από κάθε γωνιά της Αττικής, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα ελευθερίας κι ελπίδας.

Οι εικόνες είναι συγκλονιστικές: Επί τρεις μέρες νέοι άνθρωποι αλλά και μεγαλύτεροι σε ηλικία συναντιούνται στις πολιτικές συζητήσεις, γεμίζοντας ταυτόχρονα όλες τις Σκηνές όπου αυτές πραγματοποιούνται, σαν να γίνονται δύο και τρία Φεστιβάλ ταυτόχρονα... Δίνουν «παρών» στις συναυλίες, απολαμβάνουν όσα έχουν στερηθεί εδώ και σχεδόν δύο χρόνια, κάνουν την ανάγκη τους πραγματικότητα για πρόσβαση στην ποιοτική καλλιτεχνική δημιουργία που αφήνει αποτύπωμα, εμπνέει, διαμορφώνει αγωνιστική στάση, δίνει κουράγιο για τους αγώνες της επόμενης μέρας.

Δεν είναι μόνο η πρωτόγνωρη συμμετοχή σε μια πολιτική συγκέντρωση του ΚΚΕ, αλλά και το κλίμα που φανερώνει το «τεντωμένο αυτί» στις θέσεις του Κόμματος για τις εξελίξεις, την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Είναι το γεγονός ότι δεκάδες χιλιάδες συγκεντρωμένοι ακούνε με προσοχή κάθε πρόταση και κάθε λέξη από την ομιλία του Δ. Κουτσούμπα και τον χαιρετισμό του Ν. Αμπατιέλου. Είναι η ατμόσφαιρα, το γεγονός ότι εκτός από τα συνθήματα που κάθε τόσο σκίζουν την ατμόσφαιρα, δεν ακούγεται «κιχ». Είναι τα χιλιάδες υψωμένα χέρια κατά την ολοκλήρωση της συγκέντρωσης, στο άκουσμα της θρυλικής «Διεθνούς».

Γιατί μέσα στους εργατικούς, στους φοιτητικούς και τους μαθητικούς αγώνες, αργά ή γρήγορα, θα ξανασυναντηθούν οι χιλιάδες νέοι και νέες που συγκινημένοι και περήφανοι χειροκροτούσαν τους εργαζόμενους διανομείς της «e-food» όταν αυτοί μπήκαν με τα μηχανάκια τους στο Φεστιβάλ, πανηγυρίζοντας για την κατάκτησή τους. Στους δρόμους του αγώνα, σε χώρους δουλειάς και γειτονιές θα βρεθούν ξανά όσοι χάρηκαν που είδαν συντρόφους και αγωνιστές μετά από πολλά χρόνια στο Φεστιβάλ, παίρνοντας κουράγιο ο ένας από τον άλλον.

Θα ξανασυναντηθούν όλοι εκείνοι που μέσα σε τρεις μέρες έμαθαν για την ηρωική Παρισινή Κομμούνα και για την πρώτη έφοδο της εργατικής τάξης στον ουρανό, όσα δεν έχουν ακούσει ποτέ στο αστικό σχολείο και πανεπιστήμιο.

Θα συναντηθούν όσοι βρέθηκαν σε μία από τις πολλές συζητήσεις, είτε για τον αγώνα για το μπλοκάρισμα των αντεργατικών νόμων είτε για την επίθεση στα μορφωτικά δικαιώματα της νέας γενιάς είτε για την εργαλειοποίηση της επιστήμης στα στενά όρια της κερδοφορίας που εκδηλώνεται με χαρακτηριστική ένταση στις συνθήκες της πανδημίας.

Θα ανταμώσουν όλοι εκείνοι που βρέθηκαν το βράδυ του Σαββάτου στην πολιτική συγκέντρωση, μετατρέποντάς την σε μια ογκώδη διαδήλωση. Μια διαδήλωση, με σαφές το μήνυμα της νέας γενιάς, που παίρνει την απόφαση να τολμήσει για να ζήσει όπως της αξίζει, για να προχωρήσει μπροστά, να μπει ορμητικά στην πάλη για να ξεμπερδεύει με το χτες της εκμετάλλευσης και να διεκδικήσει το σήμερα και το αύριο της πραγματικής ελευθερίας: Τον Σοσιαλισμό.

RIZOSPASTIS

RIZOSPASTIS

Το «παρών» στη μεγάλη πολιτική συγκέντρωση του Σαββάτου έδωσαν συνδικαλιστές από μια σειρά κλάδους και χώρους δουλειάς, πρωτοπόροι αγωνιστές εργατοϋπάλληλοι που δίνουν τη μάχη για το μεροκάματο, για το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά.

Επίσης άνθρωποι του καλλιτεχνικού και του αθλητικού χώρου, πανεπιστημιακοί, καθώς και απόστρατοι αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων.

Από το μεγάλο ραντεβού και το προσκλητήριο του ΚΚΕ δεν θα μπορούσαν να λείπουν και εκπρόσωποι της ηρωικής δρακογενιάς, της ΕΑΜικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, που πέρασαν από φωτιά και σίδερο κρατώντας ψηλά τη σημαία. Εκεί, στην πρώτη γραμμή παρά τα εκατό του χρόνια ο Μακρονησιώτης αγωνιστής Λάζαρος Κυρίτσης.

Παρευρέθηκαν ακόμα οι πρέσβεις της Κούβας και του Βιετνάμ, καθώς και εκπρόσωπος της πρεσβείας της Παλαιστίνης.

Επίσης, ο αγωνιστής δήμαρχος Πάτρας Κώστας Πελετίδης.

Τη δική τους θέση είχαν πάρει στη συγκέντρωση οι εκπρόσωποι των Κομμουνιστικών Νεολαίων που συμμετείχαν στο Φεστιβάλ, παρακολουθώντας την ομιλία και διαβάζοντάς την μεταφρασμένη στις γλώσσες τους.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Το ταξίδι του 47ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» κορυφώνεται σήμερα εδώ, ακριβώς όπως του αρμόζει:

Με μια τεράστια πολιτική συγκέντρωση που απλώνεται απ' άκρη σ' άκρη σε όλο τον χώρο του πάρκου που αξιοποιούμε, και που θα ολοκληρωθεί με τις συναυλίες και τα αφιερώματα που θα ακολουθήσουν.

Είμαστε πολύ ικανοποιημένοι που με αυτές τις συγκλονιστικές εκδηλώσεις δώσαμε τη δυνατότητα σε δεκάδες χιλιάδες νέους που ήρθαν για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ να ανασάνουν και να πάρουν δύναμη.

Να συνειδητοποιούν ότι σε όλα αυτά που ζουν ούτε μόνοι είναι, ούτε μόνοι μπορούν να τα αντιμετωπίσουν.

Με ιδιαίτερη χαρά καλωσορίζουμε, μετά από δύο χρόνια, τις αντιπροσωπείες των 24 Κομμουνιστικών Νεολαιών από όλο τον κόσμο και την αντιπροσωπεία της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Δημοκρατικών Νεολαιών, που συμμετέχουν στο Φεστιβάλ, πραγματοποιώντας έτσι και την πρώτη διά ζώσης συνάντηση σημαντικού αριθμού οργανώσεων από τότε που ξέσπασε η πανδημία.

Εκφράζουμε και από αυτό το βήμα την αλληλεγγύη μας σε όλους τους λαούς που υποφέρουν από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, σε όλους τους λαούς που αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο.

Ιδιαίτερα εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον λαό της Κούβας, αυτού του νησιού της ανθρωπιάς μέσα στον ωκεανό της βαρβαρότητας, που είναι σήμερα ξανά στο στόχαστρο.

Τα μηνύματα συμπαράστασης των εργαζομένων στα delivery από τη γειτονική Τουρκία στον δίκαιο, μαζικό και τόσο ελπιδοφόρο αγώνα των εργαζομένων στην «e-food» είναι μία μικρή γεύση από τον δρόμο που χτίζουμε οι λαοί των δύο χωρών.

Τέτοια ήταν και η μεγάλη επιτυχία της αντιιμπεριαλιστικής κατασκήνωσης της Οργάνωσής μας στη Μυτιλήνη τον Ιούλη, με το ανατρεπτικό και διεθνιστικό μήνυμα που έστειλε από κοινού με τους συντρόφους από την ΚΝ Τουρκίας.

Καλωσορίζουμε, επίσης, τους κατοίκους των πυρόπληκτων περιοχών της χώρας μας που βρίσκονται σήμερα εδώ. Ηταν συγκινητική η ανταπόκριση στο κάλεσμα της ΚΝΕ για συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης και στο πλαίσιο του Φεστιβάλ.

Τους τα παραδίδουμε με την υπόσχεση να συνεχίσουμε να είμαστε δίπλα τους στον αγώνα που δίνουν για να μπορέσουν να ζήσουν στον τόπο τους, τώρα που «σβήσανε τα φώτα» της δημοσιότητας, να λάμψει η αλληλεγγύη!

Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι,

Ολοκληρώνουμε σήμερα εδώ στο Πάρκο Τρίτση τις φεστιβαλικές εκδηλώσεις.

Ολο το ταξίδι του Φεστιβάλ, από τα μέσα του καλοκαιριού που ξεκίνησε να διασχίζει τη χώρα μέχρι τις κεντρικές εκδηλώσεις εδώ στην Αθήνα, μας επιτρέπει να μιλάμε για ένα από τα πιο μαζικά, τα πιο δυναμικά, τα πιο πετυχημένα Φεστιβάλ των τελευταίων χρόνων.

Τουλάχιστον 30 χρόνια είχαν να πραγματοποιηθούν τόσο μαζικές εκδηλώσεις του Φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα και αλλού... Αλλά και στα Γιάννενα, στο Ηράκλειο και σε τόσες ακόμα πόλεις είδαμε φέτος τις πιο πετυχημένες εκδηλώσεις των τελευταίων αρκετών χρόνων.

Αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια σε όσους δούλεψαν για αυτήν την επιτυχία, και ήταν πολλοί αυτοί, μέλη και φίλοι της ΚΝΕ, αλλά και μεγαλύτεροι σύντροφοι, ο καθένας από το μετερίζι του.

Σφίγγουμε σε όλους θερμά το χέρι!

Ιδιαίτερα συγχαίρουμε και καλωσορίζουμε τα εκατοντάδες νέα μέλη της ΚΝΕ, τους νέους μας συντρόφους και τις νέες συντρόφισσες, που βρίσκονται στο πρώτο Φεστιβάλ της οργανωμένης τους ζωής και είχαν και αυτοί τη δική τους ξεχωριστή συμβολή.

Αποδεικνύεται περίτρανα ότι το Φεστιβάλ δεν θα μπορούσε να λείψει, ειδικά φέτος, που είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη κάθε νέου και νέας να ψυχαγωγηθούν, να περάσουν καλά, να αθληθούν, να βρεθούν και να συζητήσουν με άλλους νέους σαν και αυτούς, ιδιαίτερα μετά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο.

Και, φυσικά, δεν είναι τυχαίο ότι τόσοι νέοι άνθρωποι επέλεξαν το Φεστιβάλ της ΚΝΕ για να τα κάνουν αυτά.

Πρόκειται για ένα πραγματικό νεανικό ξέσπασμα.

Κόσμος χαρούμενος, νεανικά πρόσωπα χαμογελαστά, δυνατά, αισιόδοξα και κυρίως αληθινά, σε αντίθεση με αυτά που χρησιμοποιούν τα αστικά κόμματα για ντεκόρ στις εξαγγελίες τους...

Πολύ μεγάλο είναι όμως σήμερα και το ενδιαφέρον νέων ανθρώπων για τη δράση και τις θέσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ.

Η ανταπόκριση που βρήκε το σύνθημα - κάλεσμα του Φεστιβάλ ενισχύει κι άλλο την αποφασιστικότητά μας ώστε η νέα γενιά:

- ΝΑ ΤΟΛΜΗΣΕΙ, για να ζήσει όπως της αξίζει και όχι απλά να επιβιώνει.

- ΝΑ ΤΟΛΜΗΣΕΙ και να προχωρήσει μπροστά, αφήνοντας πίσω όσους προσπαθούν να την πείσουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική από τη σημερινή εκμεταλλευτική κοινωνία που σαπίζει, με τα αποτελέσματα να φαίνονται σε όλους τους τομείς.

- ΝΑ ΤΟΛΜΗΣΕΙ και να μπει ορμητικά στην πάλη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και το χτίσιμο της κοινωνίας της πραγματικής ελευθερίας, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Η πραγματική τόλμη είναι να αμφιβάλλεις, να πηγαίνεις κόντρα στο - κυρίαρχο σήμερα - ρεύμα της υποταγής, του «δεν αλλάζει τίποτα», της επιλογής του μικρότερου, δήθεν, κακού.

Και επειδή τόλμη στην πράξη χωρίς τόλμη στις ιδέες, χωρίς να βάζεις υψηλούς στόχους, δεν μπορεί να υπάρξει, τολμηρός είναι ο νέος και η νέα που οργανώνονται στην ΚΝΕ.

Αλλωστε, το αποτέλεσμα και της φετινής μας προσπάθειας για το Φεστιβάλ αυτό ακριβώς δείχνει:

Τη δύναμη της οργανωμένης, σχεδιασμένης δράσης εθελοντών ομοϊδεατών, μακριά από συμφέροντα και χορηγούς, με κίνητρο όχι το κέρδος, αλλά την ασίγαστη θέλησή μας να αλλάξουμε τα πράγματα, να μπορέσουμε να ζήσουμε σε μια κοινωνία στο ύψος των σύγχρονων δυνατοτήτων που η ανθρώπινη εργασία έχει δημιουργήσει.

Στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ μπορεί κάθε νέος και νέα να έρθει σε επαφή με έναν άλλο Πολιτισμό, πέρα από αυτόν της μαζικής κατανάλωσης και των σάπιων αξιών.

Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ δίνει πολιτική διέξοδο στα αδιέξοδα που συναντά κάθε νέος και νέα στην προσπάθεια που κάνει να πραγματοποιήσει τα όνειρά του.

Εδώ μπορεί κάθε νέος να ζήσει μια εμπειρία που ξεφεύγει από αυτό που πολλοί ονόμασαν «δυστοπία» μέσα στην πανδημία, κρύβοντας ότι είναι η κανονικότητα του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου.

Εδώ κυριαρχεί η συντροφικότητα και η συλλογικότητα, αντί ο ατομικισμός και η λογική «ο θάνατός σου, η ζωή μου».

Ολα αυτά μπορεί να διακρίνει ο καθένας και η καθεμιά που βρέθηκε στις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ φέτος.

Γιατί η εικόνα με μια θάλασσα νέων στις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ σε κάθε πόλη είναι στην πραγματικότητα εικόνα από τη νεολαία όπως παλεύει η ΚΝΕ να είναι, μαχητική, πρωταγωνίστρια, τολμηρή!

Το σίγουρο είναι ότι με όλους αυτούς τους νέους και τις νέες θα βρεθούμε ξανά από αύριο, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στους χώρους Αθλησης και Πολιτισμού.

Θα συνεχίσουμε τη συζήτηση για όλα αυτά που απασχολούν τη νεολαία, για το παρόν και το μέλλον της, για τη διέξοδο που προτείνει το Κόμμα μας.

Με παρακαταθήκη την αύρα των φετινών Φεστιβάλ, τα μέλη και οι φίλοι της ΚΝΕ θα μπούμε αποφασιστικά μπροστά για να δυναμώσει η συμβολή της νέας γενιάς στους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, να βάλει τη σφραγίδα της παντού με τη μαζική συμμετοχή της.

Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Κλείνοντας αυτόν τον χαιρετισμό, θέλουμε και από αυτό το βήμα να αποχαιρετήσουμε έναν από τους στυλοβάτες του Φεστιβάλ από τα πρώτα κιόλας βήματα αυτού του θεσμού: Τον μεγάλο μας μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, που «έφυγε» πρόσφατα από τη ζωή.

Εχουμε ακόμα νωπές τις μνήμες από εκείνη τη συγκλονιστική βραδιά τον Σεπτέμβριο του 2017, όταν, σε προχωρημένη πια ηλικία, επισκέφθηκε το Φεστιβάλ για πολλοστή αλλά και τελευταία φορά, έκατσε στις μπροστινές καρέκλες αυτής εδώ της Σκηνής και παρακολούθησε συγκινημένος το αφιέρωμα που είχαμε ετοιμάσει προς τιμήν του.

Αφιερώνουμε τη σημερινή μέρα του Φεστιβάλ στον Μίκη Θεοδωράκη και δίνουμε υπόσχεση ότι θα δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας για να συνεχίσει το έργο του να γίνεται γνωστό στη σημερινή νέα γενιά, αλλά και στις επόμενες.

Να τις εμπνέει στον αγώνα μέχρι «να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση», στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, για τον νέο κόσμο, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Φίλες και φίλοι,

Είμαστε όλοι εδώ! Παρόντες! Το ΚΚΕ, η ΚΝΕ είναι εδώ! Είμαστε εδώ, αποφασισμένοι να «γυρίσουμε τον ήλιο». Να κάνουμε πράξη «το όνειρο όλων των πεινασμένων και των αδικημένων». Για «όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι»!

Η μεγάλη επιτυχία του φετινού Φεστιβάλ μάς γεμίζει όλους χαρά και αισιοδοξία. Είναι πραγματικά ένα μήνυμα αγωνιστικής ανάτασης, συμπόρευσης νέων δυνάμεων με το ΚΚΕ.

Δεν είναι και λίγο πράγμα στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, να υπάρχει ένας τέτοιος θεσμός, που όχι μόνο να αντέχει στο χρόνο, αλλά και να δυναμώνει, να βελτιώνεται και να ανανεώνεται, να αγκαλιάζει όλο και περισσότερους νέους και νέες.

Πολλοί βιάστηκαν στο παρελθόν να μιλήσουν για το τέλος των ιδεολογιών, ακόμα και για το τέλος της Ιστορίας. Τα ακούσαμε και πρόσφατα αυτά, με αφορμή τον θάνατο του μεγάλου Μίκη Θεοδωράκη.

Τους διαψεύδουμε, με εκκωφαντικό τρόπο, όλοι εμείς που είμαστε σήμερα εδώ, κάτω από αυτές τις σημαίες και αυτά τα συνθήματα, κάτω από τις νότες του Μίκη και τους στίχους του Ρίτσου, όλων των μεγάλων ποιητών μας, που θα πλημμυρίσουν σε λίγο αυτόν τον χώρο. Τους διαψεύδουν, βέβαια, και οι ίδιες οι αντιφάσεις του συστήματός τους.

Το γεγονός ότι αποτυγχάνει συστηματικά να δώσει ελπίδα στους νέους ανθρώπους, να απαντήσει στις ανάγκες τους που φυσιολογικά διευρύνονται. Αντίθετα, τους πάει από τη μία απογοήτευση στην άλλη, τους οδηγεί να αισθάνονται πως χάνουν τα χρόνια τους χωρίς να πετυχαίνουν αυτά που θα ήθελαν.

Γι' αυτό και είναι υποχρεωμένοι να προσπαθούν να πείσουν τη νέα γενιά να συμβιβαστεί με τα λίγα, να κάνει στόχους της τους στόχους των εκμεταλλευτών της και να αναζητά, πότε δεξιά και πότε αριστερά, κάποιον λίγο καλύτερο διαχειριστή της ίδιας βαρβαρότητας.

Οσο κι αν φαίνεται να τον έχουν πετύχει προσωρινά αυτόν τον στόχο, είναι αδύνατο να τον πετυχαίνουν διαρκώς. Αλλωστε, η πολύ μεγάλη συμμετοχή στο φετινό Φεστιβάλ αυτό ακριβώς δείχνει: Οτι υπάρχει σε αυτόν τον τόπο και διευρύνεται μια κρίσιμη μάζα πρωτοπόρων νέων που «δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό», που ψάχνονται, που αμφισβητούν και αναζητούν, που δεν πείθονται τόσο εύκολα από το σχέδιο που παρουσίασε πριν λίγες μέρες στη ΔΕΘ ο κ. Μητσοτάκης.

Ενα σχέδιο που συνοψίζεται στο «όλα για τους λίγους, κι αν περισσέψει κάτι, βλέπουμε...», που είναι σήμερα πιο υποψιασμένοι απέναντι στις παγίδες που τους ξαναστήνουν όσοι υπόσχονται ότι έχουν τη μαγική συνταγή για να κάνουν αυτό το βάρβαρο σύστημα λίγο πιο δίκαιο.

Για να δυναμώνει μέρα με τη μέρα ένα κίνημα που θα οργανώνεται στους χώρους δουλειάς και Εκπαίδευσης, στις γειτονιές, αλλά θα αποκτά όλο και περισσότερο ενιαίους στόχους, πανελλαδικά χαρακτηριστικά και συντονισμό. Και ένα τέτοιο κίνημα το ΚΚΕ μπορεί να το εγγυηθεί ως νους, καρδιά και οργανωτής του. Υποσχόμαστε ότι θα δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας σε αυτή την υπόθεση.

Τους λέμε, επίσης, πως είναι ώρα οι νέοι και οι νέες να τολμήσουν! Να τολμήσουν να πάνε σε μεγαλύτερο βάθος την αμφισβήτησή τους προς το κράτος, το σύστημα και τα κόμματα που το υπηρετούν.

Να τολμήσουν να σκεφτούν έξω από τα σημερινά πλαίσια, να δουν τα πράγματα και τον κόσμο στην κίνησή του και όχι στη σχετική, φαινομενική στασιμότητα.

Να τολμήσουν να αναλογιστούν πώς θα μπορούσαμε και θα έπρεπε να ζούμε στον 21ο αιώνα και ποιος είναι ο ένοχος που αυτό δεν συμβαίνει.

Να τολμήσουν να αφήσουν πίσω ενδοιασμούς, προκαταλήψεις και δισταγμούς. Να πάρουν και αυτοί τη θέση τους στις γραμμές της ΚΝΕ, της Οργάνωσης που πρεσβεύει και μάχεται για ό,τι πιο καινοτόμο, ό,τι πιο τολμηρό γέννησε η ανθρώπινη σκέψη.

Αγώνες για την προστασία του φυσικού πλούτου, των λαϊκών περιουσιών, της ανθρώπινης ζωής, από τις καταστροφικές πυρκαγιές, αλλά πάνω από όλα από την εμπρηστική πολιτική που ακολουθεί και η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ.

Αγώνες για την προστασία της υγείας και της ζωής, ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική διαχείρισης της πανδημίας, που τώρα επιχειρεί να επιφέρει νέο πλήγμα στο δημόσιο σύστημα Υγείας και τους εργαζόμενους σε αυτό, με πρόσχημα τον αναγκαίο εμβολιασμό, τροφοδοτώντας - βολικές για το σύστημα - ανορθολογικές σκοταδιστικές θεωρίες.

Αγώνες για την προστασία των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων από τα μέτρα που η κυβέρνηση έφερε μέσα στο καλοκαίρι, όπως ήταν οι νόμοι Χατζηδάκη, για την κατάργηση του 8ωρου, για την απαγόρευση της απεργίας και της συνδικαλιστικής δράσης, για την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής Ασφάλισης.

Αγώνες για τη μόρφωση των παιδιών μας, που έρχονται αντιμέτωπα με ένα ακόμη πιο σκληρό, ταξικό σχολείο, ένα σχολείο πολλών ταχυτήτων, που η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής άφησε εκτός ΑΕΙ χιλιάδες νέους ανθρώπους.

Είναι κάτι περισσότερο από ένα κάλεσμα λαϊκής οργάνωσης και αυτοοργάνωσης, όπως αυτή που με συγκινητικό τρόπο εκδηλώθηκε στις πρόσφατες πυρκαγιές στην Εύβοια κι αλλού, για να σώσει ο λαός το βιος του που δεν μπορούσε να προστατεύσει το κράτος.

Το σύνθημα αυτό στοχεύει βαθιά, στην καρδιά του προβλήματος.

Καλεί τον λαό να πάρει συνολικά την υπόθεση στα χέρια του, να μην έχει καμία εμπιστοσύνη στο σημερινό κράτος και τις κυβερνήσεις του, οι οποίες αρχικά εμφανίζονται ως σωτήρες και τελικά καταλήγουν σε εμπρηστές των λαϊκών συμφερόντων.

Το σημερινό κράτος, που εμφανίζεται γυμνό, ανίκανο και δυσκίνητο, όταν είναι να προστατεύσει τον λαό από τις φυσικές καταστροφές, είναι το ίδιο κράτος που μετά τις καταστροφές προωθεί ταχύτατα σχέδια δήθεν ανασυγκρότησης, μαζί με τα κοράκια της λεγόμενης πράσινης ανάπτυξης, που προσδοκάνε νέα μεγάλα κέρδη από τις «πράσινες» - στην πραγματικότητα όμως - κατάμαυρες επενδύσεις.

Αυτό το κράτος που δεν μπορεί να εξασφαλίσει ΜΕΘ, νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας, να οργανώσει ουσιαστική ενημέρωση για τον εμβολιασμό, να εξασφαλίσει αίθουσες και προσωπικό για την καθαριότητα και την υγιεινή στα σχολεία και τις σχολές, είναι το ίδιο κράτος που αποζημιώνει πλουσιοπάροχα τους ιδιώτες κλινικάρχες και τους άλλους επιχειρηματίες της Υγείας, γιατί - όπως λένε όλα τα άλλα κόμματα - ο δημόσιος τομέας πρέπει να συνυπάρχει με τον ιδιωτικό.

Αυτό το κράτος που με κάθε ευκαιρία τσακίζει τους μισθούς και το λαϊκό εισόδημα, εκτοξεύει τη φοροληστεία, είναι το ίδιο κράτος που σηκώνει τα χέρια ψηλά μπροστά στην ακρίβεια και τις ανατιμήσεις προϊόντων, γιατί εκεί κυριαρχούν οι νόμοι της ελεύθερης οικονομίας και αγοράς, δηλαδή η κερδοφορία του κεφαλαίου.

Αμέτρητα τα παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι το σημερινό κράτος δεν είναι κάτι ουδέτερο, δεν είναι ένα οικοδόμημα πάνω από κοινωνικές τάξεις και συμφέροντα που υπάρχει τάχα για το καλό όλων και που ο λαός θα πρέπει απλά κάθε 4 χρόνια να βρίσκει τον κατάλληλο διαχειριστή αυτού του οικοδομήματος.

Το σημερινό κράτος δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας μηχανισμός καταπίεσης, καταστολής, εκμετάλλευσης, διαιώνισης της αδικίας.

Είναι το κράτος των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, που έχει κάνει σημαία του την ατομική ευθύνη, για να κρύψει τον εχθρικό - για τις λαϊκές ανάγκες - χαρακτήρα του.

Με αυτό το κράτος, με αυτήν την οικονομία, με αυτήν την κοινωνική οργάνωση πρέπει να αναμετρηθεί, να συγκρουστεί ο λαός, αν θέλει να σώσει τον ίδιο του τον εαυτό και τα παιδιά του.

Κι αυτό δεν είναι μόνο το καταστάλαγμα των πρόσφατων εξελίξεων, είναι ένα δίδαγμα διαχρονικό και ιστορικό.

Από τις μεγάλες στιγμές της λαϊκής πάλης στη χώρα μας, από τις μεγάλες εφόδους στους ουρανούς, όπως της Παρισινής Κομμούνας, τις νίκες όπως του Οκτώβρη στη Ρωσία. Οποτε η εργατική τάξη, ο λαός απαίτησε να ικανοποιηθούν οι ανάγκες του, πίστεψε στη δύναμή του και πήρε την τύχη του στα χέρια του, μόνο τότε ο τροχός της Ιστορίας γύρισε μπροστά.

Μόνο τότε ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, όταν αποφασίσει να βαδίσει τον δρόμο της ανατροπής, για να πάρει ο ίδιος στα χέρια του το τιμόνι της εξουσίας. Κι αυτό το συμπέρασμα έχει τη δική του αξία σήμερα.

RIZOSPASTIS

Αλήθεια, σήμερα, στην εποχή της ψηφιακής οικονομίας και της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, που υπάρχουν όλες οι επιστημονικές, τεχνολογικές και παραγωγικές δυνατότητες για να ζήσουμε πολύ καλύτερα:

Γιατί να βλέπουμε κατακτήσεις δεκαετιών όπως το 8ωρο να παίρνονται πίσω, αντί να εργαζόμαστε λιγότερες ώρες, απολαμβάνοντας καλύτερο επίπεδο ζωής, δωρεάν κι υψηλού επιπέδου υπηρεσίες Υγείας, μόρφωσης και πολιτισμού;

Γιατί να βλέπουμε κλάδους της οικονομίας, περιοχές ολόκληρες, με τεράστιες δυνατότητες, να ρημάζουν και να καταστρέφονται, μόνο και μόνο επειδή δεν χωράνε στο παραγωγικό μοντέλο της εξωστρέφειας και της μονοκαλλιέργειας του τουρισμού;

Με δυο λόγια, τι είναι αυτό που μπαίνει εμπόδιο στη λαϊκή ευημερία, τι είναι αυτό που κάνει τον τροχό της Ιστορίας να γυρνάει προς τα πίσω αντί προς τα μπρος;

Οποια πλευρά κι αν εξετάσουμε, θα διαπιστώσουμε και το ποιοι και το πώς θυσιάζουν τις ανάγκες μας στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους.

Από τον φαύλο κύκλο, της εναλλαγής ανάμεσα στην οικονομική ανάπτυξη και την κρίση, που τον πληρώνουν διαρκώς με νέες θυσίες οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, από την πανδημία, με τις εκατόμβες νεκρών, με τα διαλυμένα συστήματα Υγείας, με τις θεραπείες και εμβόλια, που γίνονται αντικείμενο ανταγωνισμού και κερδοφορίας, από την έλλειψη αντιπυρικής, αντιπλημμυρικής και αντισεισμικής προστασίας, γιατί οι προτεραιότητες του κεφαλαίου και του αστικού κράτους κρίνουν ως περιττά τέτοια έργα, από όλα αυτά και άλλα πολλά προκύπτει η σημερινή κοινωνία και οικονομία που λειτουργούν με κριτήριο τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, είναι αυτά που ακυρώνουν τις μεγάλες δυνατότητες της εποχής, της επιστήμης και της τεχνολογίας, και πάνω απ' όλα την αξιοποίησή τους προς όφελος του λαού.

Αυτά τα συμφέροντα έχουν υπηρετήσει όλες οι εκδοχές κυβερνήσεων που ζήσαμε την τελευταία τουλάχιστον εικοσαετία. Κυβερνήσεις μονοκομματικές και συνεργασίας. Κεντροδεξιές και κεντροαριστερές. Δεξιές και δήθεν αριστερές. Κυβερνήσεις με πρωθυπουργούς και υπουργούς τεχνοκράτες και ειδικούς.

Ολα δοκιμάστηκαν και το συμπέρασμα ήταν ότι κάθε νέα κυβέρνηση έπαιρνε τη σκυτάλη και συνέχιζε από εκεί που σταμάτησαν οι προηγούμενες.

Από κάθε κυβερνητική θητεία, η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία έβγαινε με λιγότερα δικαιώματα και με περισσότερα βάρη στις πλάτες της. Γιατί οι κυβερνήσεις μπορεί να αλλάζουν, δεν αλλάζει όμως το ποιος έχει στα χέρια του την εξουσία, ποιος αποφασίζει και καρπώνεται τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι.

Σήμερα, όλα αυτοί που ευθύνονται για τα σημερινά αδιέξοδα υπόσχονται ξανά καλύτερες μέρες.

-- Προβάλλουν τη μετάβαση σε έναν πιο δίκαιο και φιλικό προς το περιβάλλον πράσινο καπιταλισμό.

-- Μιλάνε για νέα κοινωνικά συμβόλαια, για μια νέα κοινωνική συμφωνία, για ένα νέο πράσινο New Deal.

-- Εχουν κάνει σημαία τους την νέα ιερή αγελάδα της ΕΕ, το Ταμείο Ανάκαμψης που θα φέρει επενδύσεις, χρήμα και δήθεν καλές δουλειές για τον λαό.

Κι αυτά τα λένε - έστω και με αποχρώσεις ή παραλλαγές - όλα τα άλλα κόμματα. Για μια ακόμη φορά προσπαθούν να εξαπατήσουν.

Κι απευθυνόμαστε ιδιαίτερα στους νέους ανθρώπους, στα νέα παιδιά που δίκαια αγωνιούν και νοιάζονται για την καταστροφή του περιβάλλοντος.

Δεν μπορούν να προστατεύσουν το περιβάλλον οι κυβερνήσεις που ευθύνονται για την καταστροφή εκατομμυρίων στρεμμάτων δασών όλα αυτά τα χρόνια, που έχουν ξεχειλώσει ο ένας μετά τον άλλο την περιβαλλοντική νομοθεσία για να γίνονται φαστ τρακ επενδύσεις.

Δεν είναι δυνατόν να είναι προστάτης και σωτήρας του περιβάλλοντος η ΕΕ, που έχει βασική της πολιτική την αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει», που σημαίνει ότι οι πολυεθνικές μπορούν ανενόχλητες να μολύνουν, αρκεί να καλύπτουν τα εγκλήματά τους με λίγα ευρώ παραπάνω στο παγκόσμιο χρηματιστήριο ρύπων.

Αρα, κάποιο λάκκο έχει η φάβα.

Να γιατί βλέπουμε να απαξιώνονται τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες στη χώρα, που θα μπορούσαν να στηρίξουν έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης υπέρ του λαού.

Σε αυτές τις μπίζνες λοιπόν θα πάνε τα πακέτα του Ταμείου Ανάπτυξης και ο λαός θα τα πληρώσει πολύ ακριβά, όχι μόνο με φόρους και χαράτσια, όχι μόνο με αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα, που είναι τα προαπαιτούμενα για τις δόσεις από το Ταμείο Ανάκαμψης και που ψηφίζονται σωρηδόν στη Βουλή.

Θα τα πληρώσει και με πολλούς άλλους τρόπους:

Θα τα πληρώσει ως ακριβότερο ρεύμα, με τα τιμολόγια να έχουν πάρει ήδη φωτιά, γιατί εκεί οδηγούν η εξάρτηση από τις διακυμάνσεις της διεθνούς αγοράς, η περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και η απελευθέρωση της Ενέργειας, όπως είχε προβλέψει το ΚΚΕ, και όχι σε πιο φτηνό ρεύμα, όπως μας κορόιδευαν εδώ και χρόνια οι οπαδοί αυτής της πολιτικής.

Θα τα πληρώσει ως ανατιμήσεις στα προϊόντα που θα παράγονται με ακριβότερη Ενέργεια, ως ενεργειακή φτώχεια που στο μέλλον θα αφορά ακόμα περισσότερα νοικοκυριά.

Θα τα πληρώσει όμως και με νέους μεγάλους κινδύνους, γιατί οι νέες αγορές, στο έδαφος των σημερινών οξύτατων ανταγωνισμών, εξασφαλίζονται πάνω από όλα με νέους πολέμους, νέες επεμβάσεις, νέα επιθετικά ιμπεριαλιστικά σχέδια, στα οποία η χώρα μας, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων, συμμετέχει ενεργά και μάλιστα σε ρόλο πρωτοπαλίκαρου των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Αυτό που έκαναν εδώ και μια εικοσαετία όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις με την ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Αφγανιστάν και σε άλλες χώρες. Και τώρα τα ίδια κόμματα, η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ, εμφανίζονται ως «αθώες περιστερές» και ως «τεθλιμμένοι συγγενείς», μιλώντας για δήθεν «αποτυχία της Δύσης να αποκαταστήσει τη δημοκρατία».

Τα νέα σχέδια εμπλοκής στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, στην περιοχή και ευρύτερα, είναι ήδη εδώ και έχουν τις υπογραφές όλων τους. Εχουν τις υπογραφές όλων οι συμφωνίες με τις ΗΠΑ για τις βάσεις, μετατρέποντας ακόμα περισσότερο τη χώρα σε μαγνήτη κινδύνων. Εχουν τις υπογραφές όλων τα τεράστια εξοπλιστικά προγράμματα που δεν έχουν σχέση με την άμυνα της χώρας.

Εχουν τις υπογραφές όλων η συμμετοχή σε ΝΑΤΟικές αποστολές και ασκήσεις, τα σχέδια περικύκλωσης της Ρωσίας και της Κίνας, η αποστολή πολεμικού στρατιωτικού υλικού στη Σαουδική Αραβία, οι πολύμορφες συνεργασίες με το Ισραήλ, το κράτος - δολοφόνο του Παλαιστινιακού λαού, αλλά και οι απάνθρωπες συμφωνίες για την αντιμετώπιση των προσφύγων που δημιουργεί αυτή η πολιτική.

Γι' αυτό και όλοι εισπράττουν τα εύσημα από τον πρέσβη των ΗΠΑ στην Ελλάδα. Και όλα αυτά τα εγκληματικά προσπαθούν να τα δικαιολογήσουν στον λαό, στο όνομα της ειρήνης και της ασφάλειας, της προστασίας των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας από την τουρκική επιθετικότητα, που δήθεν θα διασφαλίσουν οι ισχυροί μας σύμμαχοι.

Είναι στάχτη στα μάτια. Είναι η άλλη όψη των παζαριών για διευθετήσεις με ΝΑΤΟική σφραγίδα σε Αιγαίο και Κυπριακό.

Οι αιτίες που τροφοδοτούν τους ανταγωνισμούς των αστικών τάξεων Ελλάδας - Τουρκίας, όχι μόνο δεν αντιμετωπίζονται, αλλά αντίθετα δυναμώνουν, σ' ένα παγκόσμιο περιβάλλον οξύτατων ανταγωνισμών και ανακατατάξεων, όπως η πρόσφατη συμφωνία AUKUS, ανάμεσα σε ΗΠΑ, Ην. Βασίλειο και Αυστραλία.

Οι πρόσφατες εξελίξεις στο Αφγανιστάν αποκαλύπτουν πώς συμπεριφέρονται ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στους συμμάχους τους.

Γι' αυτό κι όταν τα ελληνικά κόμματα του ευρωατλαντισμού μάς μιλήσουν την επόμενη φορά για τους «διαβολικά καλούς» και «ισχυρούς συμμάχους» μας, που δήθεν υπερασπίζονται τα «εθνικά συμφέροντά μας», ας φέρουμε στο μυαλό μας την εικόνα του αεροδρομίου στην Καμπούλ. Είναι πέρα για πέρα διδακτική!

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλο χαμένο χρόνο. Πόσες φορές δεν ντύθηκαν με φανταχτερά χρώματα οι μύθοι, οι αυταπάτες, οι ψευδαισθήσεις ότι είναι δυνατόν να ταιριάξουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου με αυτά του λαού.

Δεν υπάρχουν περιθώρια για νέες αυταπάτες.

Το κυβερνητικό πρόγραμμα της σημερινής κυβέρνησης Μητσοτάκη, όπως και των προηγούμενων, αλλά και το πρόγραμμα όλων των αστικών κομμάτων, είναι ήδη γραμμένο. Είναι γραμμένο με βάση τις αντιλαϊκές δεσμεύσεις του Ταμείου Ανάκαμψης, που είναι το νέο υπερμνημόνιο της ΕΕ σε βάρος των λαών.

Είναι γραμμένο με βάση τον στόχο της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της χώρας, που σηματοδοτεί την εμπλοκή της Ελλάδας στα επικίνδυνα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς.

Αυτό το πρόγραμμα η μεν ΝΔ το προωθεί περισσότερο με το «μαστίγιο» και την πυγμή, βάζοντας πότε - πότε μια μικρή δόση καρότου, ο δε ΣΥΡΙΖΑ κυρίως με το «καρότο» και την κοροϊδία μέσα από την καλλιέργεια νέων ψευδαισθήσεων, αν κι αυτός ως κυβέρνηση δεν έχασε την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει πότε - πότε και το μαστίγιο της καταστολής.

Δεν είναι τυχαίο ότι ανέσυραν και το χρεοκοπημένο σύνθημα «η Ευρώπη αλλάζει», συνδέοντάς το με την πιθανή επικράτηση στη Γερμανία του πιο «αμαρτωλού» κόμματος της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.

Εδώ, βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε να αποθεώνει τον Αμερικανό Πρόεδρο Μπάιντεν και να εμφανίζει την εκλογή του ως ελπίδα των λαών και των κινημάτων. Αλλά εμείς δεν ξεχνάμε ότι είναι αυτός ο Μπάιντεν, που οργανώνει στα πρότυπα του Τραμπ το πιο εξοντωτικό εμπάργκο ενάντια στην Κούβα.

Γι' αυτό και εμείς όλοι και όλες εδώ στην Ελλάδα «είμαστε Κουβανοί». Η Κούβα έχει την αμέριστη αλληλεγγύη μας, «hasta la victoria siempre».

Είναι μέγιστη υποκρισία εκ μέρους των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης να διαμαρτύρονται και να υψώνουν τόνους για τους αντιλαϊκούς νόμους της κυβέρνησης, την ίδια στιγμή που αποδέχονται το στρατηγικό πλαίσιο πάνω στο οποίο αυτοί βασίζονται, ενώ παράλληλα έχουν ψηφίσει τους μισούς και πάνω από τους νόμους αυτούς.

Γι' αυτό κοροϊδεύει τον λαό ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν λέει ότι αύριο θα μπορεί να εφαρμόσει «ανεμπόδιστος το πρόγραμμά του», επειδή δήθεν «δεν θα δεσμεύεται από μνημόνια».

Δεν υπάρχει πιο χοντρό ψέμα από αυτό. Αφού δεσμεύεται από το μνημόνιο των μνημονίων, τη στρατηγική της ΕΕ. Προσπαθεί να ξαναπουλήσει το ίδιο παραμύθι με λίγο διαφορετικό περιτύλιγμα.

Τι έλεγε τότε, την περίοδο 2012-2015; Οτι μπορούν να υπάρχουν δανειακές συμβάσεις χωρίς μνημόνια και αντιλαϊκά μέτρα. Τι λέει τώρα; Οτι μπορεί να υπάρχει ένα καλό Ταμείο Ανάκαμψης, με δανεικά, χωρίς αντιλαϊκά προαπαιτούμενα. Αλλη μια κοροϊδία δηλαδή.

Αυτή η κοινή στρατηγική, παρά τις επιμέρους διαφορές, είναι που επιτρέπει και τη μεταπήδηση στελεχών από το ένα κόμμα στο άλλο.

Αυτή η κοινή στρατηγική είναι που επιτρέπει για παράδειγμα στον κ. Μητσοτάκη, στον πρόσφατο ανασχηματισμό, από τη μία να τοποθετεί ακροδεξιούς υπουργούς και από την άλλη να συζητά με πρώην υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ, άσχετα αν τελικά ο αρραβώνας δεν καταλήγει πάντα σε γάμο.

Αυτή είναι η αποκρουστική «σούπα» του αστικού πολιτικού συστήματος, που μπορεί να ανακατεύεται κάθε φορά, όμως την κουτάλα την κρατά σταθερά η ολιγαρχία του πλούτου.

Γι' αυτό και κανένας δεν πρέπει να παρασυρθεί από τη φαγωμάρα τους κι από την προσπάθειά τους να εμφανιστούν με αγεφύρωτες διαφορές, ενισχύοντας ψεύτικα διλήμματα παγίδευσης του λαού. Με την ίδια ευκολία που τρώγονται σήμερα, με την ίδια ευκολία αύριο και μεθαύριο ψηφίζουν από κοινού αντιλαϊκούς νόμους.

Ο λαός πρέπει να τους πετάξει στα μούτρα αυτά τα ψεύτικα διλήμματα.

Και το δίλημμα «Μητσοτάκης ή χάος» της ΝΔ και το δίλημμα «προοδευτική διακυβέρνηση ή Μητσοτάκης» του ΣΥΡΙΖΑ.

Αποδείχθηκε ότι καμία τέτοια κυβέρνηση δεν μπορεί να βγει έξω από τις ράγες που καθορίζει η ανταγωνιστικότητα της καπιταλιστικής οικονομίας, η στρατηγική της ΕΕ και η εξουσία του κεφαλαίου.

Ο δε μύθος της δήθεν «προοδευτικής διακυβέρνησης» έχει χρεοκοπήσει σε όλη την Ευρώπη και στην Ελλάδα.

Η επίθεση σε βάρος μας δεν πρόκειται να σταματήσει, αν δεν την σταματήσουμε εμείς, αν δεν οργανώσουμε την αντεπίθεσή μας. Εδώ βρίσκεται και η προοδευτική διέξοδος.

Σ' αυτήν τη μεγάλη πρωτοβουλία για να ανοίξει ο δρόμος μια πραγματικά ελπιδοφόρα διέξοδο, σας καλούμε να συμπορευτούμε.

Το ΚΚΕ μπαίνει μπροστά και διαθέτει όλες του τις δυνάμεις για να οργανώσει ο λαός την αντεπίθεσή του, για να καθορίζουν οι εργαζόμενοι τις εξελίξεις προς όφελός τους. Να οργανώσουμε την πάλη μας για τα προβλήματά μας, να φέρουμε τις ανάγκες μας στο προσκήνιο, να αναμετρηθούμε με τους μεγάλους ενόχους για την κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα, την εξουσία του κεφαλαίου και τους συμμάχους της, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Σε αυτόν τον αγώνα έχουμε πολύτιμα, αλλά ακόμη αναξιοποίητα όπλα:

Πολύτιμο όπλο είναι η οργάνωση, η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Η οργάνωση στους χώρους δουλειάς, στους χώρους μόρφωσης, στις εργατικές γειτονιές. Ολες οι προσπάθειες θα ξεκινούν από καλύτερη αφετηρία, αν βγαίνουν πιο ενισχυμένα τα εργατικά σωματεία, οι σύλλογοι αυτοαπασχολουμένων της πόλης και της υπαίθρου, των βιοπαλαιστών αγροτών, οι σύλλογοι γυναικών, οι φορείς των νέων που είναι στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στις σχολές κατάρτισης.

Πολύτιμο όπλο είναι η κοινωνική συμμαχία. Γιατί υπάρχει ένας κοινός αντίπαλος και είναι το μεγάλο κεφάλαιο και η εξουσία του, οι κυβερνήσεις του και τα κόμματά του. Γιατί απέναντι στον κατακερματισμό, στη λογική «ο καθένας για τον εαυτό του» πρέπει να αντιπαρατεθούν τα κοινά αιτήματα, ενότητα και πάλη όλου του εργαζόμενου λαού:

-- Για την εξασφάλιση αξιοπρεπούς εργατικού - λαϊκού εισοδήματος

-- Για την κατάργηση των αντιλαϊκών φόρων κάθε είδους

-- Για την κατάργηση όλου του αντεργατικού πλαισίου, για να μείνουν στα χαρτιά και ο νόμος Χατζηδάκη και όλοι οι άλλοι αντεργατικοί νόμοι που διαμορφώνουν τη σημερινή ζούγκλα.

-- Για να πληρώσουν οι λίγοι και μεγάλοι και όχι τα μόνιμα υποζύγια, ο λαός.

-- Η επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα, το κύμα πλειστηριασμών, οι ταξικοί φραγμοί στην Εκπαίδευση, η υπεράσπιση των λαϊκών ελευθεριών ενάντια στην κρατική καταστολή και τις απαγορεύσεις, η υπεράσπιση της υγείας και της ζωής του λαού, η διεκδίκηση ουσιαστικής ανακούφισης των αυτοαπασχολούμενων και των φτωχών αγροτών, είναι στην προμετωπίδα των λαϊκών διεκδικήσεων.

-- Με απεμπλοκή και απεξάρτηση της χώρας απ' τα επικίνδυνα σχέδια του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ, το κλείσιμο όλων των ξένων στρατιωτικών βάσεων στην Ελλάδα, την αποδέσμευση από αυτούς τους οργανισμούς με τον λαό στην εξουσία. Το δυνάμωμα του αγώνα ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, στα σχέδια αλλαγής διεθνών συνθηκών και συνόρων, στα παζάρια συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου υπό «ευρωΝΑΤΟική εποπτεία».

Πολύτιμο όπλο είναι η αλληλεγγύη. Η πρόσφατη εμπειρία από τις πυρόπληκτες περιοχές, η διαρκής προσπάθεια εργατικών σωματείων, φορέων της νεολαίας για να στηρίξουν έμπρακτα τους πυρόπληκτους, τα παραδείγματα από χώρους δουλειάς, όπου η δράση της εργοδοσίας βρίσκει απέναντί της δεκάδες εργάτες που η απόλυση του ενός γίνεται υπόθεση εκατοντάδων εργατών, μπορούν να συμβάλουν στη διαμόρφωση αγωνιστικής ανάτασης, κάνοντας κανόνα το «ένας για όλους και όλοι για έναν».

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι εργαζόμενοι στην αλυσίδα «e-food», με τις δυναμικές κινητοποιήσεις τους αυτή τη βδομάδα που κατάφεραν να κάμψουν την εργοδοσία. Εχουν την αλληλεγγύη μας και το παρατεταμένο χειροκρότημά μας.

Μέσα απ' τους καθημερινούς αγώνες μπορούμε να διαμορφώσουμε ένα πανελλαδικά συντονισμένο κίνημα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Απέναντι σε έναν ισχυρό και πανούργο - αλλά όχι παντοδύναμο αντίπαλο - πρέπει και μπορεί να υψωθεί η μεγάλη δύναμη της λαϊκής πρωτοβουλίας.

Να είστε σίγουροι: Κανένα αντεργατικό μέτρο, κανένας αντεργατικός νόμος από αυτούς που διαμορφώνουν τη σημερινή γαλέρα δεν θα καταργηθεί, αν δεν νιώσουν οι εκμεταλλευτές και οι κυβερνήσεις τους την καυτή ανάσα του εργατικού - λαϊκού κινήματος, αν αυτούς τους νόμους δεν τους αχρηστεύσει η ίδια η εργατική - λαϊκή πάλη.

Η πολιτική των αστικών κομμάτων εκτός από πυγμή φανερώνει και φόβο. Υπηρετούν μια τάξη που ξέρει πολύ καλά ότι ο τροχός της ταξικής πάλης δεν μπορεί να σταματήσει.

Είναι μάλιστα τέτοιος ο φόβος τους, που έφτασαν στο σημείο να σπαταλήσουν τον - πολύτιμο γι' αυτούς - χώρο και χρόνο στα Μέσα Ενημέρωσής τους και να κάνουν μέγα πολιτικό θέμα το γεγονός ότι ένα νέο κορίτσι φόρεσε μια μπλούζα με το σφυροδρέπανο, ακριβώς επειδή η νεολαία όλου του κόσμου ταύτισε τα «θέλω» της με τη δική της στάση.

Τόσο τους πονάει και τόσο τους φοβίζει ο σοσιαλισμός, η κόκκινη σημαία και το σφυροδρέπανο.

Κι αυτό είναι το πιο πολύτιμο όπλο που μπορεί να δώσει δυναμική και προοπτική στον καθημερινό αγώνα.

Ο σοσιαλισμός είναι η πραγματική πρόοδος, η κοινωνία στην οποία οι εργαζόμενοι βγαίνουν απ' το περιθώριο της πολιτικής ζωής και συμμετέχουν ενεργά στη λήψη, στην εφαρμογή και στον έλεγχο των αποφάσεων, γιατί έχουν πλέον την εξουσία στα δικά τους χέρια.

Η κοινωνική ιδιοκτησία είναι το πραγματικά νέο, ώστε να πάψει να λειτουργεί η οικονομία με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος. Πάνω σ' αυτό το γόνιμο έδαφος ο κεντρικός σχεδιασμός της παραγωγής μπορεί να θέσει και να πετύχει επιστημονικά καθορισμένους κοινωνικούς στόχους στην αγροτική και βιομηχανική παραγωγή, στις κοινωνικές υπηρεσίες. Και το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που με το Πρόγραμμά του φωτίζει ότι αυτός ο δρόμος και μπορεί και πρέπει να ανοίξει.

Το ΚΚΕ έχει σχέδιο για το σήμερα και το αύριο, σύγχρονο επαναστατικό Πρόγραμμα, που φωτίζει αυτήν τη διέξοδο, τις δυνατότητες του σοσιαλισμού, τις δυνατότητες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Ελλάδα.

Οταν πριν 30 χρόνια λυσσομανούσαν όλοι - δεξιοί, φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες, μετανοημένοι αριστεροί - πως «δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική» πέρα από το γερασμένο καπιταλιστικό σύστημα, το ΚΚΕ κράτησε ψηλά την κόκκινη σημαία!

Κρατήθηκε όρθιο, γιατί έμεινε πιστό στα «μεγάλα μεγέθη», που μας υπενθύμισε ο μεγάλος Μίκης στην τελευταία του επιστολή. Και αυτά τα μεγάλα μεγέθη, της ιστορικής μας διαδρομής, αλλά κι όσα μεγάλα κατακτήσαμε αυτά τα 30 χρόνια, είναι που κρατάνε ζωντανή την ελπίδα και εμπνέουν την καθημερινή πάλη σήμερα.

Ολα αυτά τα χρόνια:

Υπερασπιστήκαμε χωρίς ταλαντεύσεις, αλλά και χωρίς εξιδανικεύσεις, τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα, κόντρα στον αντικομμουνισμό κάθε απόχρωσης.

Εξετάσαμε κριτικά και επιστημονικά την ιστορική πορεία του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος και του ΚΚΕ, ως αναπόσπαστο κομμάτι του. Επεξεργαστήκαμε σύγχρονο επαναστατικό Πρόγραμμα. Αποκαλύψαμε στον λαό την αλήθεια για την ΕΕ, γι' αυτήν τη σιδερένια φυλακή των λαών της Ευρώπης, όταν όλοι οι άλλοι την εμφάνιζαν ως μονόδρομο κι απάνεμο λιμάνι.

Παλέψαμε ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις επεμβάσεις του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ, ενάντια στη συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτούς τους σχεδιασμούς, που μετατρέπουν τη χώρα μας σε θύτη άλλων λαών.

Στηριγμένοι στο Πρόγραμμά μας, δεν προδώσαμε την εργατική τάξη και τον λαό, όταν σύσσωμοι οι μηχανισμοί του συστήματος πάσχιζαν να συρθεί το Κόμμα πάση θυσία σε μια κυβέρνηση της καπιταλιστικής - εχθρικής από χέρι για τον λαό - διαχείρισης.

Δεν κάτσαμε στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης με τους εκμεταλλευτές και τους άρπαγες. Δεν υπογράψαμε «κοινωνικά συμβόλαια» που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η κωδική ονομασία της ταξικής συμφιλίωσης, δηλαδή της υποταγής των πολλών στους λίγους.

Δεν χτίσαμε Μόριες, όπως άλλοι, αλλά οργανώσαμε την αλληλεγγύη στους πρόσφυγες.

Δεν είδαμε ως διαβολικά καλό κανένα κοράκι, είτε ονομάζεται Τραμπ, είτε Μπάιντεν, αλλά συνεχίσαμε να βρισκόμαστε στο πλευρό των λαών που αγωνίζονται και αντιστέκονται.

Είμαστε περήφανοι γι' αυτές τις επιλογές μας, που σήμερα μπορούν να τις κατανοήσουν πολύ περισσότερες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις.

Ηταν επιλογές που έδωσαν τη δυνατότητα στο εργατικό κίνημα, στον λαό και στη νέα γενιά να συνεχίσει να «αναπνέει».

Χάρη σε αυτήν τη στάση όλα αυτά τα χρόνια, το Κόμμα μας μπόρεσε να είναι νους και καρδιά, μπροστάρης σε κάθε μάχη, για την απόκρουση και την καθυστέρηση αντιλαϊκών μέτρων, για την απόσπαση έστω και της παραμικρής κατάκτησης.

Με βαθιά ταυτόχρονα γνώση, ότι στο σημερινό σύστημα μπορούν να υπάρχουν και κατακτήσεις, αλλά κεκτημένα μόνιμα και σταθερά δεν μπορούν να υπάρξουν, όσο δεν ανοίγει ο δρόμος της ριζικής ανατροπής.

Το Κόμμα μας συνεχίζει να ανοίγει ρωγμές στο σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα. Τη δύσκολη περίοδο της πανδημίας δεν «κλάψαμε τη μοίρα μας», γίναμε φωνές ενωμένες και δυνατές. Γιατί η πανδημία μπορεί να άφησε και να συνεχίζει να αφήνει ένα τραγικό αποτύπωμα, όμως φανέρωσε ποιος είναι αυτός που έχει την πραγματική αξία, την πραγματική δύναμη. Ποιος είναι ο αναγκαίος και ο απαραίτητος και ποιος ο περιττός και ο επιζήμιος για την κοινωνία.

Για πρώτη φορά χειροκροτήθηκαν όσοι κινούν τον κόσμο, έστω και χωρίς να το συνειδητοποιούμε όλοι στην ολότητά του: Οι γιατροί και οι νοσοκόμοι των δημόσιων μονάδων Υγείας, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες στα σούπερ μάρκετ, οι εργαζόμενοι διανομής φαγητού και ποτού, οι εργάτες στην παραγωγή και διανομή Ενέργειας Τηλεπικοινωνιών, οι ταχυδρόμοι και οι courier, όλοι οι εργαζόμενοι.

Αυτοί κρατάνε όρθιες και ζωντανές τις κοινωνίες. Οταν σταματήσουν αυτοί, σταματούν τα πάντα, οι πόλεις νεκρώνουν! Το είδαμε με τα μάτια μας.

Είδαμε ότι είναι αλήθεια αυτό που λέει το σύνθημα που φωνάζουμε εδώ και χρόνια στις συγκεντρώσεις μας: «Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά»!

Αυτά είναι λοιπόν τα Μεγάλα Μεγέθη, και μέσα στις περιπέτειες που ζούμε, μέσα στα αδιέξοδα που βιώνουμε, ας κάνουμε όλοι και όλες έναν άλλον απολογισμό. Πέρα από λεπτομέρειες, πέρα από επιμέρους διαφορές και προβληματισμούς, που μπορούν να λυθούν μέσα στη ζωή και τον αγώνα, να κρατήσουμε τα Μεγάλα και Σημαντικά.

Και να πάρουμε την απόφαση:

Να συμπορευτούμε με το ΚΚΕ, να κάνουμε πράξη το σύνθημα του 47ου Φεστιβάλ της ΚΝΕ:

«Να ζεις, να τολμάς, να προχωράς - Για την κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας, τον σοσιαλισμό»

Γεια σας! Καλή δύναμη και υγεία σε όλους και όλες!

Δεν είχαμε αμφιβολία ότι η μαζικότητα και το μήνυμα συμπόρευσης με το ΚΚΕ που εξέπεμψε το Φεστιβάλ θα κέντριζαν τα αντανακλαστικά πρώτα απ' όλα των σεσημασμένων αντικομμουνιστών, οι οποίοι έσταζαν χολή και σε όλη την πορεία κορύφωσης των εκδηλώσεων. Τον τίτλο πάντως του «έχω το κείμενο γραμμένο από πριν και το προσαρμόζω απλώς στην περίσταση» τον κερδίζει επάξια ο Λιάκος της «Δημοκρατίας». Ο οποίος, ανάμεσα σε διάφορα ειρωνικά σχόλια για την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ, καταλήγει στο γνωστό ...πασατέμπο ότι «το ΚΚΕ δεν δέχεται έλεγχο στα οικονομικά του». Καταλαβαίνουμε ότι οι εικόνες του Φεστιβάλ προκαλούν εκτροπές σε κλινικά πάσχοντες από αντικομμουνισμό. Και αφού έχει δοκιμάσει τα πάντα και δεν γίνεται τίποτα, του συνιστούμε την ομοιοπαθητική: Δυο φορές τη μέρα, από δύο ώρες, να βλέπει βιντεάκια με στιγμιότυπα του Φεστιβάλ στο «902.gr» και στο site του «Οδηγητή». Για καλό και για κακό, ας έχει και κάνα υπογλώσσιο μαζί του...

Η παρουσίαση έγινε από την Μαρίνα Λαβράνου, υπεύθυνη του Τμήματος Δικαιοσύνης και Λαϊκών Ελευθεριών της ΚΕ του ΚΚΕ, και την Στέλλα Παπαοικονόμου, μέλος του Τμήματος Δικαιοσύνης.

Η Μαρίνα Λαβράνου αναφέρθηκε στην επιδίωξη της έκδοσης να συμβάλει στην αποκάλυψη της αστικής δημοκρατίας ως μορφής της δικτατορίας του κεφαλαίου. Οπως επίσης και στην ανάδειξη των προσαρμογών που κάνει το αστικό κράτος με βάση τις εκάστοτε επιλογές της αστικής τάξης.

Κάτω από αυτό το πρίσμα αναφέρθηκε στις προσαρμογές στο Σύνταγμα, όπως με την τελευταία αναθεώρηση, αλλά και σε αλλαγές που είναι σε εξέλιξη στο Νομικό Δίκαιο ώστε να υπηρετηθούν καλύτερα τα τρέχοντα σχέδια της αστικής τάξης που συμπυκνώνονται στην «πράσινη ανάπτυξη» και την «ψηφιακή μετάβαση». Αλλαγές που έχουν στόχο τη διαμόρφωση φιλικού επενδυτικού περιβάλλοντος, που περιλαμβάνει από αυτήν τη σκοπιά εκσυγχρονισμούς του αστικού κράτους, μαζί με τη διευρυμένη περιστολή των λαϊκών ελευθεριών. Ολοκληρώνοντας την παρέμβασή της, ανέδειξε ότι το περιεχόμενο της έκδοσης επιβεβαιώνει την επαναστατική θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού, την ανάλυση για το κράτος, επομένως και την ανάγκη τσακίσματός του από την εργατική τάξη, για να οικοδομήσει το δικό της κράτος και την κοινωνία που θα έχει στο επίκεντρο τις ανάγκες της.

Μετά το τέλος της παρουσίασης οι παρευρισκόμενοι είχαν την ευκαιρία να προμηθευτούν την έκδοση, που άλλωστε σε όλο το τριήμερο συγκέντρωσε το ενδιαφέρον των επισκεπτών του Φεστιβάλ.

Πέρα από το καθιερωμένο πρόγραμμα δραστηριοτήτων των «γωνιών» τα παιδιά έφτιαξαν τον... δικό τους ρυθμό με την καθοδήγηση του μουσικού Βασίλη Βασιλάτου. Μέσα από το συγκεκριμένο εργαστήρι, πολλά από τα παιδιά απέκτησαν μια πρώτη γνωριμία με τα κρουστά και τη μουσική.

Η συνέχεια περιλάμβανε πολλά χαμόγελα και αναμνήσεις, αφού πραγματοποιήθηκε πάρτι για τους μικρούς φίλους της ΚΝΕ που συμμετείχαν τον Ιούλη στην παιδική κατασκήνωση στο πλαίσιο του Αντιιμπεριαλιστικού Διημέρου της Οργάνωσης. Μέσα από βίντεο και φωτογραφίες τα παιδιά θυμήθηκαν τις μοναδικές στιγμές χαράς και ξεγνοιασιάς που έζησαν στην κατασκήνωση, τις εκδρομές, τις περιηγήσεις, τη μεγάλη συγκέντρωση, τη γνωριμία με συνομήλικα προσφυγάκια και τα συνθήματα της συναδέλφωσης του ελληνικού με τον τουρκικό λαό που φώναξαν εκείνες τις μέρες.

Οι ομάδες των παιδιών ανανέωσαν το ραντεβού τους στις γειτονιές, όπου το επόμενο διάστημα, με άξονα τη συμπλήρωση 80 χρόνων από την ίδρυση του ΕΑΜ θα πραγματοποιήσουν εκδρομές και επισκέψεις και θα ασχοληθούν με πολύμορφες δραστηριότητες.

Ρεπορτάζ και από το υπόλοιπο πλούσιο πρόγραμμα του Φεστιβάλ θα δημοσιεύσει ο «Ριζοσπάστης» στο αυριανό φύλλο, στο τετρασέλιδο «Νεολαία».

Η καλλιτεχνική επιμέλεια και η ενορχήστρωση ήταν του Γιάννη Παπαζαχαριάκη και το ταξίδι στους στίχους του Δ. Χριστοδούλου το κάναμε με τις δυνατές και τρυφερές ερμηνείες της Πέγκυς Ζήνα και του Παντελή Θαλασσινού.

Ηταν ταυτόχρονα ένα αφιέρωμα που έδεσε απόλυτα με τον φόρο τιμής που απότισε όλο το Φεστιβάλ στον μεγάλο μας Μίκη Θεοδωράκη, αφού ξεκίνησε ορχηστρικά με τους δικούς του «Χαρταετούς» που καταχειροκροτήθηκαν από τις πρώτες νότες.

Ο Δημήτρης Χριστοδούλου ήταν ένας από τους παραγωγικότερους μεταπολεμικούς λογοτέχνες, με 30 ποιητικές συλλογές, 15 μυθιστορήματα και 14 θεατρικά έργα. Αγαπήθηκε ιδιαίτερα για τους στίχους του που μελοποιήθηκαν από τους σημαντικότερους Ελληνες συνθέτες και αποτύπωσαν τους καημούς και τις ελπίδες του ελληνικού λαού. Κι αυτό αποτυπώθηκε από την πρώτη στιγμή και στο αφιέρωμα του Φεστιβάλ, με την Πέγκυ Ζήνα και τον Παντελή Θαλασσινό να ανεβαίνουν μαζί στη σκηνή ερμηνεύντας το «Ποιος δρόμος είναι ανοιχτός» του Γ. Μαρκόπουλου. Από το μελωδικότατο «Μια καλημέρα είναι αυτή» του Μάνου Λοΐζου και το «Βραδιάζει» του Μίκη Θεοδωράκη, ο Παντελής Θαλασσινός έδωσε στη συνέχεια τη σκυτάλη στην Πέγκυ Ζήνα για να ερμηνεύσει επίσης γνωστά και αγαπημένα τραγούδια του Μίκη, όπως το «Γωνιά - Γωνιά» και το «Παράπονο», αλλά και να εκφράσει τη χαρά της για το αντάμωμά της με τον κόσμο στο Φεστιβάλ, όπου βρέθηκε για πρώτη φορά.

Η Λαϊκή Σκηνή τίμησε και με το παραπάνω τον τίτλο της σ' αυτό το αφιέρωμα, που στάθηκε ιδιαίτερα και στη μακρά συνεργασία του Δ. Χριστοδούλου με τον Γιώργο Ζαμπέτα: «Μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει», «Κι αν θα διαβείς τον ουρανό», «Κοντά στα ξημερώματα», «Τι να φταίει» κ.ά.

Και το φινάλε στράφηκε και πάλι στις λαϊκές μουσικές του Μίκη, με τους καλλιτέχνες στη σκηνή να ενώνουν τις φωνές τους στο «Είναι μεγάλος ο καημός» και «Βράχο βράχο τον καημό μου» και τον κόσμο να συμμετέχει κατανυκτικά.

Την εμφάνιση του Γ. Μαργαρίτη προϋπάντησαν μελωδικά ο γιος του, Κώστας Μαργαρίτης, και η Φραντζέσκα Μιχάλη, που «ζέσταναν» το κοινό πριν την εμφάνισή του στη σκηνή, με τον ίδιο να ανάβει για τα καλά το κέφι με τις γνωστές επιτυχίες του όπως «Δρόμοι του πουθενά», «Μονάχα εσύ», «Το καλύτερο μπεγλέρι», «Στο κελί 33», «Πεθαίνω για σένα», καθώς και τραγούδια άλλων ερμηνευτών προκαλώντας απανωτά χειροκροτήματα.

Αναφέρθηκε επίσης στη συνάντησή του με τον Μίκη Θεοδωράκη πριν λίγα χρόνια, τον οποίο χαρακτήρισε «παγκόσμιο δημιουργό» και τον τίμησε τραγουδώντας το «Στρώσε το στρώμα σου για δυο», με την ορχήστρα να κλείνει το κομμάτι με απόσπασμα από τον «Ζορμπά». Αξιοσημείωτη ήταν και η αναφορά του στη συνάντηση το 2010 με τον στιχουργό Μανώλη Ρασούλη.

Στον χώρο της Λαϊκής Σκηνής βρέθηκε και ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, με τον Γ. Μαργαρίτη να τον καλωσορίζει από σκηνής, σχολιάζοντας ότι «τη φτάσαμε τη Θεσσαλονίκη και μάλλον την ξεπεράσαμε», εννοώντας το μεγάλο λαϊκό γλέντι που έδωσε στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ εκεί. Μετέπειτα, κάνοντας διάλειμμα, ο Γ. Μαργαρίτης κάθισε στο τραπέζι μαζί με τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και είχαν μια εγκάρδια συνομιλία.

Οι πιστοί «θαμώνες» των νησιώτικων γλεντιών ξανάκουσαν μετά από καιρό τον αυθεντικό «καριώτικο» σκοπό, κι ας ήταν ένα αλλιώτικο γλέντι λόγω των μέτρων για την πανδημία. «Να 'μαστε καλά να ξανανταμώσουμε! Ζήτω η ΚΝΕ», ήταν τα λόγια με τα οποία καλωσόρισε το κοινό ο Ν. Φάκαρος.

Το «παρών» έδωσαν εκεί και οι διεθνείς αντιπροσωπείες Κομμουνιστικών Νεολαιών που φιλοξενήθηκαν στη χώρα μας στο πλαίσιο του Φεστιβάλ.

Με την Μαρία Παπαγιάννη

Ακόμα, συναντήθηκε με τον ομοσπονδιακό προπονητή Στίβου Γιώργο Πομάσκι, τον μπασκετμπολίστα Νίκο Παππά.

Συναντήθηκε επίσης με τον πανεπιστημιακό Γιάννη Μηλιό και την Μαρία Παπαγιάννη, λογοτέχνη και σύζυγο του αξέχαστου μεγάλου μουσικοσυνθέτη Θάνου Μικρούτσικου.

Με την Ρίτα Αντωνοπούλου

Με τον Γ. Πομάσκι

Με τους Μ. Ανδρουλιδάκη, Γ. Κότσιρα, Κ. Τριανταφυλλίδη

Με την Μαρία Φαραντούρη

Με τον Β. Παπακωνσταντίνου

Με τον Γ. Μαργαρίτη

Με τους Π. Θαλασσινό, Ν. Παππά, Νατάσσα Μποφίλιου και Μ. Πασχαλίδη

«Σύντροφοι αγαπημένοι μου, σήμερα είναι η τελευταία μέρα της "Εποχής του θερισμού". Αυτής της περιοδείας. Δεν ξέραμε ότι θα καταλήξουμε έτσι, τόσο υπέροχα. Είμαστε πραγματικά πολύ συγκινημένοι που είμαστε εδώ σήμερα, που μοιραζόμαστε τέτοια αίσθηση, καλλιτεχνική και μουσική. Χαίρομαι που παίζουμε μπροστά σας, χαιρόμαστε που είμαστε μαζί σας», είπε στο ξεκίνημα της συναυλίας, καταχειροκροτούμενη από την κατάμεστη από επισκέπτες Κεντρική Σκηνή, και συνέχισε με γνωστά αγαπημένα της τραγούδια, παλαιότερα αλλά και αυτά που περιλαμβάνονται στον τελευταίο δίσκο της «Η εποχή του θερισμού».

Σημαντική στιγμή ήταν όταν κάλεσε στη σκηνή τον πατέρα της και «ψυχή» του συγκροτήματος «Ρωμιοσύνη», Νίκο, ο οποίος τη συνόδεψε με την κιθάρα του στα τραγούδια του μεγάλου Μίκη Θεοδωράκη «Βασίλεψες αστέρι μου», «Λεβέντης», «Οταν σφίγγουν το χέρι».

Κατά τη διάρκεια της συναυλίας αναφέρθηκε επίσης στις γυναίκες που δολοφονήθηκαν το τελευταίο διάστημα, τονίζοντας την ανάγκη «να διαλύσουμε αυτήν τη σάπια κοινωνία» και εισπράττοντας ένα παρατεταμένο χειροκρότημα.

Κλείνοντας ευχαρίστησε την ΚΝΕ που για άλλη μια χρονιά «άνοιξε την αγκαλιά της» στην ίδια, στον Θέμη Καραμουρατίδη και στους συνεργάτες της.

Συνέχισε παρουσιάζοντας δύο τραγούδια από την καινούργια του δουλειά με τίτλο «Αντίλαλος» κι αμέσως μετά κάνοντας «βουτιά» σε αγαπημένα κομμάτια της δισκογραφίας του. Τραγούδι του 1984, «πάνε πολλά χρόνια από τότε, κάθε φορά λέω να το αφήσω στην άκρη, αλλά δεν αφήνουν οι συνθήκες... έτσι κι αλλιώς πάντα θα φοβάμαι γι' αυτά που γίνονται και θα γίνονται χωρίς εμάς», είπε, δίνοντας το σύνθημα για το «Φοβάμαι», ενώ θύμισε ότι «εδώ είναι και ο Μικρούτσικος παιδιά» κι ερμήνευσε κομμάτια από τη δισκογραφία του με τον αξέχαστο Θάνο Μικρούτσικο.

Τα δυνατά κομμάτια εναλλάσσονταν με τα καταπληκτικά σολαρίσματα των μουσικών του κι άλλοτε έδιναν τη θέση τους στη μελωδικότητα γιατί... «και ο Λοΐζος είναι εδώ», όπως μας θύμισε πριν τραγουδήσει για τον Τσε. Κι ύστερα ήρθε και ταίριαξε το Πουέρτο Ρίκο, γιατί «αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει» και οι αναφορές στον Τσε δέθηκαν μ' αυτές στον Νίκο Μπελογιάννη.

Ετσι όπως έπρεπε αποχαιρέτησε το Φεστιβάλ της ΚΝΕ τον Μίκη Θεοδωράκη, τον άνθρωπο που έκανε τραγούδι τις αγωνίες, τους πόθους και τα οράματα του λαού, που έντυσε μουσικά τις ιαχές των συλλαλητηρίων και τη βοή της μάχης. Τραγουδώντας. Αλλωστε, όπως είπε ο Μ. Ανδρουλιδάκης, «δεν είναι απών. Είναι εδώ...».

Η Κεντρική Σκηνή πλημμύρισε με τη μουσική του Μίκη και τα λόγια του δικού μας ποιητή, του κομμουνιστή ποιητή Γιάννη Ρίτσου. Η προσωπική, καλλιτεχνική, δημιουργική σχέση μεταξύ τους κράτησε μια ζωή, χαρίζοντάς μας μερικά από τα πιο δυνατά και όμορφα τραγούδια. Αλλωστε ο Γ. Ρίτσος πάντα ξεχώριζε την προσφορά του Μ. Θεοδωράκη στην ποίηση, «που με τη μουσική του την έβγαλε από τις σκοτεινές, βαρύθυμες βιβλιοθήκες, την έβγαλε στον καθαρό αέρα και την έφερε ως το τραπέζι του λαού, πλάι στο ποτήρι και το ψωμί του».

Με την είδηση του χαμού του Μ. Θεοδωράκη η ΚΝΕ αποφάσισε όλη η τρίτη μέρα του Φεστιβάλ να είναι αφιερωμένη στον μεγάλο μουσικοσυνθέτη και το συγκεκριμένο αφιέρωμα να δίνει τον τόνο...

Ο κόσμος που είχε γεμίσει απ' άκρη σ' άκρη όλη την Κεντρική Σκηνή δεν σταματά στιγμή να τραγουδά...

«Αυτές οι καρδιές δεν βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο...». Και η συναυλία ξεκινά.

Τραγούδια από τη «Ρωμιοσύνη» και τον «Επιτάφιο» ερμηνεύουν οι Γ. Κότσιρας, Κ. Τριανταφυλλίδης και Ρ. Αντωνοπούλου. Τραγούδια που έχουν εκφράσει μεγάλες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας και του λαϊκού κινήματος.

Στη συνέχεια ανεβαίνει στη σκηνή η Μαρία Φαραντούρη. Ο κόσμος όρθιος την χειροκροτά. Η ίδια, συγκινημένη, αναφέρει πως είναι παρούσα στη μεγάλη γιορτή της νεολαίας από το 1ο Φεστιβάλ και πως μαζί με τον Μίκη τραγουδούσε όλα αυτά τα χρόνια «για τα όνειρα και τους αγώνες μας». Επειτα ερμηνεύει τραγούδια από τις «Γειτονιές του κόσμου». Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ακούστηκαν οι μοναδικοί στίχοι, υλοποιώντας την επιθυμία του συνθέτη αυτοί να επανεκτελεστούν στη Σκηνή του Φεστιβάλ... «Γεια σου, χαρά σου λεφτεριά», «Ετσι μικρό ήταν το όνειρό μας...».

Στο αφιέρωμα συμμετείχε χορωδία αποτελούμενη από τις Ροδάνθη Κασκαφέτου, Πολυξένη Καράκογλου, Μαριλίζα Λούντζη και Νατάσα Μουσάδη.