Με την ανεργία να προσεγγίζει το 13% και περίπου 600 χιλ. άνεργους σε όλη την Ελλάδα να ψάχνουν τρόπους για να συνεχίσουν να «στέκονται στα πόδια τους», η πολιτική δημαγωγία για εκατοντάδες χιλιάδες «ευκαιρίες»... απασχόλησης και κατάρτισης αποτελεί στήριξη μιας ψευδεπίγραφης ελπίδας.

Σήμερα ωστόσο, σε δεκάδες πόλεις της χώρας, οι ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα και οι εργαζόμενοι που τις αποτελούν, διεκδικούν αγωνιστικά συγκεκριμένα μέτρα ουσιαστικής στήριξης των ανέργων και μια διαφορετική πολιτική, τόσο για το διάστημα που διαρκεί η ανεργία, όσο και για αργότερα, με θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης, με αποδοχές που θα απαντούν στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, με πλήρη δικαιώματα και μακρόχρονη προοπτική.

Η αύξηση του επιδόματος ανεργίας στο 80% του κατώτερου μεροκάματου, για όσο θα διαρκεί η ανεργία, είναι ένα μόνο από τα μέτρα που προτείνει το ΠΑΜΕ, το οποίο έχει στηρίξει ενεργητικά όλες τις πρωτοβουλίες που πήραν κατά διαστήματα οργανώσεις ανέργων στην Εύβοια, την Πάτρα, τη Λάρισα και την Αθήνα. Ταυτόχρονα, το ΠΑΜΕ, με συνέπεια και επιμονή, αποκαλύπτει και πολεμάει τα ψευτοπρογράμματα κατάρτισης και απασχόλησης.

Για την κυβέρνηση, η μείωση της ανεργίας - ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης είχε φτάσει να μιλάει και για κατάργησή της σε ένα προεκλογικό πολιτικό παροξυσμό - περνάει μέσα από την ανάπτυξη. Η ανάπτυξη στηρίζεται στην επίτευξη ικανής «ανταγωνιστικότητας». Η ανταγωνιστικότητα, σύμφωνα με τους επιχειρηματίες και την κυβέρνηση, περνάει μέσα από τις «νέες» εργασιακές σχέσεις, την «απασχολησιμότητα» και την «ευελιξία».

Στο μεταξύ, αμέτρητα προγράμματα κατάρτισης, απόκτησης εργασιακής εμπειρίας, δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας και... τόνωσης της «επιχειρηματικότητας», έρχονται να ξεγελάσουν χιλιάδες ανέργους και να τους προσφέρουν, δήθεν, τις δυνατότητες που τους λείπουν για να βρουν δουλιά. Οι «ενεργητικές» πολιτικές απασχόλησης, σε αντίθεση με τις «παθητικές», υποτίθεται ότι συντελούν στη μείωση της ανεργίας, ενώ στην πραγματικότητα βοηθούν στη στατιστική αυξομείωσή της, ώστε κάποιες φορές οι δείκτες να είναι πρόσφορες για πολιτική εκμετάλλευση από την κυβέρνηση. Ουσιαστικά, όλα λειτουργούν σαν άλλοθι για να καθορίζουν οι εργοδότες τους όρους εργασίας όπως θέλουν, χωρίς καμία δέσμευση!

Στη βάση αυτής της πολιτικής κατεύθυνσης, την ίδια ώρα που εκατοντάδες δισ. δραχμές διοχετεύονται στους εργοδότες και σ' αυτούς που έχουν στήσει ποικιλόμορφους «εκπαιδευτικούς οργανισμούς», το επίδομα ανεργίας είναι στις 3.432 δραχμές ή στο 50,9% του βασικού μεροκάματου, κι αυτό μέχρι την επόμενη αύξηση του μεροκάματου, που όσο μικρή και να είναι θα ρίξει το ποσοστό του επιδόματος ακόμη περισσότερο. Το χειρότερο όμως είναι ότι με τα χρήματα των εργαζομένων παρέχεται φτηνή έως και δωρεάν εργασία στους εργοδότες και δοκιμάζονται στην πράξη όλες οι αντεργατικές σχέσεις, στο χρόνο εργασίας, τις αποδοχές, τα άλλα δικαιώματα.

Για παράδειγμα, άνεργοι, στα πλαίσια του προγράμματος STAGE, εργάζονται επί 11 μήνες σε διάφορες επιχειρήσεις, παράγουν ή προσφέρουν υπηρεσίες στον ίδιο βαθμό με άλλους εργαζόμενους και αμείβονται απευθείας από τον ΟΑΕΔ με στάνταρ αποζημίωση 125.000 δραχμών! Οι άνεργοι αυτοί δεν ασφαλίζονται, έχουν μόνο ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Στην προοπτική του μοντέλου που γίνονται προσπάθειες να οικοδομηθεί τώρα, δε θα υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ των ανέργων και των εργαζομένων. Γρήγορες διαδικασίες κατάρτισης σε ορισμένο αντικείμενο θα μπορούν να καλύπτουν έκτακτες ανάγκες του κεφαλαίου, οι εργαζόμενοι θα αλλάζουν συχνά επάγγελμα και εργοδότη, ο άνεργος μια θα απασχολείται και μια θα καταρτίζεται, ενώ με τη μερική απασχόληση, μια θέση εργασίας θα μοιράζεται σε δυο και τρεις εργαζόμενους, με ανάλογες συνέπειες στο βιωτικό τους επίπεδο. Μια κοινωνία γεμάτη «μισοανέργους» ή «μισοεργαζόμενους», ένας εργασιακός μεσαίωνας.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, η ΓΣΕΕ αναφέρεται «φιλολογικά» στην ανάγκη αύξησης του επιδόματος ανεργίας - είναι και από τα πλέον χαμηλότερα στην Ευρωπαϊκή Ενωση - και χειροκροτεί τα ενεργητικά μέτρα, ζητώντας μάλιστα την ενίσχυσή τους και τη διοχέτευση σε αυτά περισσότερων πόρων!

Με προηγούμενους νόμους, η κυβέρνηση έχει φροντίσει να στήσει εκείνο το μηχανισμό που κρίνει ως τον πιο κατάλληλο, ώστε οι κατευθύνσεις που πρωτοεμφανίστηκαν στη διαβόητη «Λευκή Βίβλο», να γίνουν πράξη. Ηδη ο ΟΑΕΔ αναγόρευσε την επίτευξη της «απασχολησιμότητας» σε ένα βασικό στόχο του. Αυτή την περίοδο όμως βρίσκεται σε εξέλιξη ο διαγωνισμός για την επιλογή εταιρίας που θα χρησιμοποιηθεί στην κατάρτιση «επιχειρησιακού σχεδίου» για τον Οργανισμό. Μετά από αυτό, όλες του οι κατευθύνσεις θα αναθεωρηθούν ώστε να εξυπηρετήσουν την κυβερνητική πολιτική.

Ο «νέος» Οργανισμός θα συνδυάσει τη λειτουργία του με τα ιδιωτικά γραφεία ευρέσεως εργασίας και τα γραφεία ενημέρωσης που ήδη έχει αρχίσει να δημιουργεί με τη συμμετοχή και των εργοδοτών. Η επιδότηση των ανέργων θα υπονομευτεί μέχρι καταργήσεως - υπάρχει σχετική μελέτη του Εθνικού Ινστιτούτου Εργασίας κατά παραγγελία του υπουργείου Εργασίας, που προτείνει «εξορθολογισμό» της επιδότησης και αυστηρότερες προϋποθέσεις - οι ενεργητικές πολιτικές θα απορροφούν τον κύριο όγκο του προϋπολογισμού του.

Ενας ακόμη από τους βασικούς άξονες διεκδίκησης που θέτει το ΠΑΜΕ είναι να σταματήσει το ξεπούλημα σημαντικών επιχειρήσεων του δημόσιου τομέα. Η δημόσια περιουσία θυσιάστηκε και συνεχίζεται να θυσιάζεται στο «βωμό» της διαβόητης σύγκλισης, η οποία όχι απλά παραδίδεται στο ιδιωτικό κεφάλαιο, αλλά ουσιαστικά βγαίνει στο «σφυρί», ικανοποιώντας κατ' αυτόν τον τρόπο τις ορέξεις και τις επιταγές του μεγάλου κεφαλαίου, όπως αυτό μεταφέρεται με τις ντιρεκτίβες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ειδικότερα τα δύο τελευταία χρόνια, δεκάδες ήταν και είναι οι - κυριολεκτικά χρυσοφόρες - επιχειρήσεις του δημόσιου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, που πέρασαν στα χέρια του ιδιωτικού κεφαλαίου. Κάποιες ξεπουλήθηκαν είτε με συνοπτικές και σκανδαλώδεις διαδικασίες και κάποιες, όπου το απροσχημάτιστο ξεπούλημα θα δημιουργούσε αντιδράσεις, πέρασαν το κατώφλι της Σοφοκλέους, αποδίδοντας τεράστια κέρδη στους λεγόμενους θεσμικούς επενδυτές.

Τίποτα δεν ξέφυγε τα τελευταία χρόνια από τη δίνη των ιδιωτικοποιήσεων, που κατ' ευφημισμόν ονομάστηκαν «διαρθρωτικές αλλαγές». Οσες δημόσιες επιχειρήσεις δεν έχουν ιδιωτικοποιηθεί ακόμα, έχει δρομολογηθεί το ξεπούλημά τους. Από τις τράπεζες, τις ΔΕΚΟ (ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΛΠΕ, ΕΥΔΑΠ), τις βιομηχανίες (ΣΟΦΤΕΞ), τα Ναυπηγεία, τα Λιμάνια, την Ολυμπιακή, την Αμυντική Βιομηχανία, την ΕΛΒΟ κ.ο.κ.

Η αθρόα εισαγωγή πακέτων μετοχών δημοσίων επιχειρήσεων από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στο Χρηματιστήριο, με το πρόσχημα της εξυγίανσής τους και της χρηματοδότησής τους, σήμερα αποδεικνύεται και με τον πλέον επίσημο τρόπο ότι αποτέλεσε τη «φενάκη» για την πλήρη ιδιωτικοποίηση του δημόσιου τομέα. Αλλωστε πρόσφατες είναι οι δηλώσεις του πρώην υπουργού Μεταφορών και Συγκοινωνιών Τ. Μαντέλη ότι η παράδοση της πλειοψηφίας του μετοχικού κεφαλαίου του ΟΤΕ στο ιδιωτικό κεφάλαιο δεν είναι «ταμπού». Η λεγόμενη οροφή μετοχοποίησης - ιδιωτικοποίησης, που σήμερα ορίζονται στην εισαγωγή του 49% του μετοχικού κεφαλαίου της όποιας δημόσιας επιχείρησης στο Χρηματιστήριο, αρχίζει να ανήκει στο μακρινό παρελθόν, αφού και το «μάνατζμεντ» περνάει στα χέρια των ιδιωτών και θα ακολουθήσει και η πλειοψηφία του μετοχικού κεφαλαίου.

Στο αμέσως επόμενο διάστημα, πέρα από την πλήρη ιδιωτικοποίηση του κερδοφόρου τμήματος του δημοσίου τομέα, θα βιώσουμε και την κατάργηση μιας σειράς (δεκάδων τουλάχιστον) δημοσίων υπηρεσιών εξυπηρέτησης του κοινωνικού συνόλου, αφού το ιδιωτικό κεφάλαιο τις χαρακτηρίζει άχρηστες για τα συμφέροντά του. Στις συχνές αναφορές του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ) για την «αναγκαιότητα αναμόρφωσης της δημόσιας διοίκησης» γίνεται λόγος και επιτάσσεται η κατάργηση δεκάδων υπηρεσιών, με το προκλητικό πρόσχημα ότι «επιβαρύνουν το δημόσιο έλλειμμα και δεν προσφέρουν τίποτα»!

Μια καταγραφή των επιχειρήσεων που ιδιωτικοποιήθηκαν ή έχουν τεθεί σε τροχιά ιδιωτικοποίησης, μόνο τα δύο τελευταία χρόνια (1998 - 2000), είναι ικανή να καταδείξει, έστω και με την αναφορά τους, το μέγεθος εγκληματικού ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας.

1998: Τον Απρίλη του '98, με πακέτα μέσω Χρηματιστηρίου, ιδιωτικοποιήθηκε η Τράπεζα Μακεδονίας - Θράκης. Τον ίδιο μήνα ιδιωτικοποιήθηκε και η Γενική Τράπεζα με ιδιωτική τοποθέτηση και εισαγωγή στο Χρηματιστήριο. Τον Ιούνιο του ίδιου έτους, με πρωτογενή και δευτερογενή προσφορά στο Χρηματιστήριο, ιδιωτικοποιήθηκε η Δημόσια Επιχείρηση Πετρελαίου (ΔΕΠ), μετονομαζόμενη σε Ελληνικά Πετρέλαια (ΕΛΠΕ). Τον ίδιο μήνα, με διεθνή διαγωνισμό ιδιωτικοποιείται η Τράπεζα Κρήτης. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους, με πακέτα μέσω Χρηματιστηρίου, ιδιωτικοποιείται η Τράπεζα Κεντρικής Ελλάδας. Το Νοέμβρη τίθεται και δεύτερο πακέτο μετοχών του ΟΤΕ στο Χρηματιστήριο, ενώ τον ίδιο μήνα με ιδιωτική τοποθέτηση αρχικά και εισαγωγή αργότερα, ιδιωτικοποιείται το Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών (ΧΑΑ).

1999: Το Μάρτη του '99, με διεθνή διαγωνισμό, ιδιωτικοποιείται η Ιονική Τράπεζα, ενώ τον Απρίλη με πρωτογενή και δευτερογενή προσφορά στο Χρηματιστήριο, ιδιωτικοποιείται η «Ολύμπικ Κέτερινγκ». Τον Ιούνιο ξεπουλιέται η μεγαλύτερη χαρτοβιομηχανία της χώρας η ΣΟΦΤΕΞ. Τον Ιούλιο, τίθεται και άλλο πακέτο μετοχών του ΟΤΕ στο Χρηματιστήριο, ενώ Αύγουστο μετά από δύο αποτυχημένες προσπάθειες πωλούνται τα Καταστήματα Αφορολογήτων Ειδών (ΚΑΕ) στην Αγροτική Τράπεζα. Τον Οκτώβρη ιδιωτικοποιούνται τα Ναυπηγείο Αυλίδας. Το Δεκέμβρη του ίδιου έτους η ΕΥΔΑΠ ιδιωτικοποιείται μέσω εισαγωγής πακέτων στο Χρηματιστήριο. Τον ίδιο μήνα ιδιωτικοποιείται μέσω Χρηματιστηρίου και η Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΕΤΒΑ).

Ετος ιδιωτικοποιήσεων και το 2000 και ό,τι κερδοφόρο έχει απομείνει στο δημόσιο, είτε ξεπουλήθηκε είτε έχει δρομολογηθεί το ξεπούλημά του στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Το έτος ξεκίνησε με την εγκατάσταση στρατηγικού επενδυτή στην Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία (ΕΑΒ) και την Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων (ΕΛΒΟ). Το Φλεβάρη, υπογράφεται η σύμβαση παραχώρησης της Διώρυγας της Κορίνθου, ενώ παραδίδεται και το δεύτερο πακέτο μετοχών των Ελληνικών Πετρελαίων στο Χρηματιστήριο. Το ίδιο διάστημα πωλείται το 20% του μετοχικού κεφαλαίου της «Ολυμπιακής Αεροπορίας» σε στρατηγικό εταίρο. Τον Απρίλη, με την έγκριση της Ελληνικής Επιτροπής Ανταγωνισμού, οι τσιμεντοβιομηχανίες ΑΓΕΤ - Ηρακλής και «Τσιμέντα Χαλκίδας» πωλούνται σε εταιρία του ευρωπαϊκού καρτέλ τσιμέντου. Τον ίδιο μήνα υπογράφεται η σύμβαση παραχώρησης για τον Ιππόδρομο. Τον Ιούνιο θα τεθεί στο Χρηματιστήριο πακέτο μετοχών της Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδας (ΑΤΕ), ενώ τον ίδιο μήνα στο Χρηματιστήριο εισάγονται ο Οργανισμός Λιμένος Πειραιά (ΟΛΠ) και Οργανισμός Λιμένος Θεσσαλονίκης (ΟΛΘ). Το Σεπτέμβρη έχει ανακοινωθεί ότι ιδιωτικοποιείται και η Εταιρεία Υδάτων και Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης.

Μέσα στο έτος αναμένεται ότι θα έχει ιδιωτικοποιηθεί και η ΔΕΗ (η μεγαλύτερη επιχείρηση της χώρας), η Εμπορική Τράπεζα, η Δημόσια Επιχείρηση Αερίου (ΔΕΠΑ) μέσω της εξαγοράς της από τα ΕΛΠΕ, τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά και αναμένεται να δρομολογηθεί η ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ.

Ο θεσμός των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων, που η ΓΣΕΕ τον «σέβεται», αλλά το ΠΑΜΕ είναι που καλεί στην υπεράσπισή του, έχει δεχτεί σημαντικά χτυπήματα από την κυβερνητική πολιτική, με τις «ευλογίες» της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΕ.

Πριν το 1998, ήταν αδιανόητο να μην εφαρμοστεί επίσημα τουλάχιστον κάποια συλλογική σύμβαση εργασίας, εκτός του ότι ήταν και παράνομο. Με τον ίδιο αντεργατικό νόμο που χτυπήθηκε το 8ωρο, η κυβέρνηση άρχισε να «πριονίζει» τις συμβάσεις. Η αρχή έγινε με τις διατάξεις για τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης. Για επιχειρηματικές δράσεις και εργασία κάθε μορφής που γίνεται με βάση αυτές τις συμφωνίες, επιτρέπεται η αμοιβή των εργαζομένων με τα κατώτατα όρια που ορίζει η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, ανεξάρτητα από την ειδικότητα, την προϋπηρεσία, την οικογενειακή κατάσταση και τον κλάδο απασχόλησής τους. Καταργούνται δηλαδή οι κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας και το δικαίωμα σύναψης επιχειρησιακής σύμβασης εργασίας!

Πριν από αυτό το απευθείας χτύπημα, υπήρξαν και άλλες προσπάθειες απαξίωσης των συλλογικών συμβάσεων, προσπάθειες που συνεχίζονται και σήμερα. Ενδεικτική είναι η καθυστέρηση υπογραφής της ΕΓΣΣΕ, ανεξάρτητα από το περιεχόμενό της. Η Εθνική Σύμβαση καθορίζει τις αμοιβές ενός σημαντικού αριθμού εργαζομένων, παράλληλα όμως λειτουργεί σαν βάση για τη διαπραγμάτευση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων, που με τη σειρά τους αξιοποιούνται για καλύτερες επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας. Η καθυστέρηση της ΕΓΣΣΕ οδηγεί σε καθυστέρηση της σύναψης των κλαδικών συμβάσεων ή στην υπογραφή τους πριν καταληχθούν οι αυξήσεις στο κατώτερο μεροκάματο και το μισθό.

Πέρα από αυτό, έχει πια καθιερωθεί η σύναψη διετούς σύμβασης τα τελευταία χρόνια, κάτω και από την εκφρασμένη θέση των βιομηχάνων ότι επιθυμούν συμβάσεις όσο γίνεται μεγαλύτερης διάρκειας.

Γενικότερα, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, των ευρωπαϊκών εργοδοτικών οργανώσεων, αλλά και των συμβιβασμένων εργατικών συνδικαλιστικών οργανώσεων όπως της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, γίνεται μεγάλη συζήτηση για το ρόλο των εθνικών συμβάσεων και τον τρόπο που αυτές θα καταρτίζονται στο μέλλον. Πολλοί μιλούν και για συμφωνίες μεταξύ εργοδοτών - εργαζομένων - κυβερνήσεων, στη βάση των απαιτήσεων της ανάπτυξης και της ενίσχυσης της «ανταγωνιστικότητας».

Μέχρι πριν λίγο καιρό υπήρξε συστηματική επίθεση και στην κλαδική σύμβαση των τραπεζοϋπαλλήλων. Ορισμένες τράπεζες, ξένες και ιδιωτικές, θεωρούσαν ότι δεν πρέπει να δεσμεύονται από τη σύμβαση. Η σύμβαση αυτή δεν υπογράφεται από την Ενωση Ελληνικών Τραπεζών, αλλά από εξουσιοδοτημένους εκπροσώπους των τραπεζών, στις οποίες πρέπει να απασχολείται ένα σημαντικό τμήμα του συνόλου των τραπεζοϋπαλλήλων.

Οι αλλεπάλληλες δικαστικές προσφυγές δε δικαίωσαν τις τράπεζες αυτές, ωστόσο παράλληλα ασκείται από όλες τις τράπεζες μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική αμοιβών με «μπόνους», επιβραβεύσεις της παραγωγικότητας και άλλες μορφές, που διαχωρίζουν τους εργαζόμενους και ξεφεύγουν από το πνεύμα της κλαδικής σύμβασης.

Χαρακτηριστικό είναι, επίσης, ότι σε πολλές τράπεζες το εκκαθαριστικό του μισθού δεν είναι αναλυτικό, δεν περιγράφει δηλαδή τα διάφορα επιδόματα, απλώς αναγράφει το συνολικό ποσό, προκειμένου να καλλιεργήσει την αντίληψη της αμοιβής ύστερα από συμφωνία, μέσα από την οποία καλύπτονται όλες οι απαιτήσεις και οι υποχρεώσεις του εργαζόμενου. Συχνό είναι και το φαινόμενο η αμοιβή να περιλαμβάνει και τις... υπερωρίες, ανεξάρτητα από το πόσες θα γίνουν!

- Ανάλογες βολές στις συμβάσεις υπήρξαν και από βιομήχανους της κλωστοϋφαντουργίας, κυρίως της Βόρειας Ελλάδας. Οι εργαζόμενοι και τα συνδικαλιστικά όργανα του κλάδου βρίσκονται σε συνεχή επαγρύπνηση για την απόκρουση αυτών των επιθέσεων.

Ο Οργανισμός Μεσολάβησης και Διαιτησίας δημιουργήθηκε με σκοπό τη διευκόλυνση των διαπραγματεύσεων σε εκείνες τις περιπτώσεις που υπήρχε στασιμότητα στην υπογραφή συλλογικών συμβάσεων, παρά τις πιέσεις των εργαζομένων. Η ιδέα ενός ανεξάρτητου φορέα, που θα επεξεργαζόταν τις προτάσεις των δυο μερών ώστε να βρει μια συμβιβαστική και κοινά αποδεκτή λύση, επιβαρύνεται από το γεγονός ότι οι περισσότερες προτάσεις και διαιτητικές αποφάσεις κινούνται στα όρια της εκάστοτε εισοδηματικής πολιτικής που αποφασίζεται από την κυβέρνηση.

Προεκλογικά, η κυβέρνηση παρουσίασε με τη μορφή φιλεργατικής εξαγγελίας τη χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό της ασφαλιστικής εισφοράς εκείνων που αμείβονται με την ΕΓΣΣΕ. Ανεξάρτητα από τις επικίνδυνες και ορατές προεκτάσεις του μέτρου σε βάρος της κοινωνικής ασφάλισης, οι βιομήχανοι που το εμπνεύστηκαν το χρησιμοποιούν για να δώσουν συμβολικό ποσοστό αυξήσεων, στα πλαίσια της Εθνικής Σύμβασης που βρίσκεται στο στάδιο των διαπραγματεύσεων! Ετσι, η κυβέρνηση έκανε μια ευθεία παρέμβαση στη διαδικασία της συλλογικής διαπραγμάτευσης, η οποία χειροκροτήθηκε από τη ΓΣΕΕ!

Οι προσπάθειες των εργοδοτών σε διάφορους κλάδους να πλήξουν το θεσμό των συλλογικών συμβάσεων, βάζει από τα πράγματα την ανάγκη συντονισμένου αγώνα των εργαζομένων για την απόκρουση της επίθεσης, καθώς είναι δύσκολο σήμερα ένας κλάδος να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά και με διάρκεια τα αλλεπάλληλα χτυπήματα.