ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

«Ξεχνά» το ΠΑΣΟΚ όταν είναι στην αντιπολίτευση

Γρηγοριάδης Κώστας

... Λάβροι και με «σκληρούς» χαρακτηρισμούς κατά της πολιτικής ιδιωτικοποίησης του ομίλου της «Ολυμπιακής Αεροπορίας» (ΟΑ) που επιχειρεί σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ, εμφανίστηκαν χτες οι αρμόδιοι για το θέμα εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ. Σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν... ξιφούλκησαν κατά της κυβέρνησης που, όπως κατήγγειλαν:

«λειτουργεί ως πειθαρχημένο εκτελεστικό όργανο συμφερόντων...»
«έχει ως κυρίαρχη πολιτική της την κατασυκοφάντηση και υπονόμευση της εταιρείας...».

Είπαν και άλλα πολλά ώσπου να καταλήξουν στην... εγγύηση ότι με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ η «Ολυμπιακή» θα παραμείνει εθνικός αερομεταφορέας που θα εξυπηρετεί τους εθνικούς στόχους.

Το ΠΑΣΟΚ... θυμάται να καταγγέλλει την πολιτική (συρρίκνωσης και ιδιωτικοποίησης του ομίλου ΟΑ) που εφάρμοσε όταν ήταν στην κυβέρνηση, τώρα που είναι στην αντιπολίτευση. Γιατί δεν μπορεί, θα θυμούνται τα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ τις αποτυχημένες απόπειρες ιδιωτικοποίησης του ομίλου, που έγιναν επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Οπως, επίσης, θα θυμούνται τις πλέον απαξιωτικές δηλώσεις του Θ. Πάγκαλου, ο οποίος πρόλαβε στη σύντομη θητεία του στο υπουργείο Μεταφορών - Επικοινωνιών να ξεστομίσει το «όποιος πετά με την "Ολυμπιακή" είναι τρελός».

Οσον αφορά τις... εγγυήσεις ΠΑΣΟΚ περί «εθνικού αερομεταφορέα», παραθέτουμε απλώς την απάντηση Ν. Σηφουνάκη στην ερώτηση δημοσιογράφου, εάν το ΠΑΣΟΚ τάσσεται υπέρ της παραμονής της «Ολυμπιακής» 100% υπό κρατικό έλεγχο.

Ν. Σηφουνάκης: «Η "Ολυμπιακή Αεροπορία" είναι μια ανώνυμη εταιρεία... αλλά την εποπτεία πρέπει να την έχει το κράτος».

Φονική απελευθέρωση

Με αφορμή την αεροπορική τραγωδία στη Μαδρίτη θυμίζουμε επίσης το εξής όσον αφορά στην «απελευθέρωση» των αερομεταφορών και πώς αυτή αποδεικνύεται «φονική»: Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, που άρχισαν να καθιερώνονται στις ΗΠΑ οι όροι «ελεύθερη αγορά» και «διαρθρωτικές αλλαγές», επέρχονται και οι πρώτες σαρωτικές αλλαγές στο χάρτη των αεροπορικών εταιρειών.

Αλλαγές που σηματοδοτούν ταυτόχρονα και την αύξηση του δείκτη αεροπορικών ατυχημάτων, καθώς στο πλαίσιο του ανελέητου ανταγωνισμού και στο βωμό του κέρδους, άρχισε και η υποβάθμιση της σωστής συντήρησης των αεροσκαφών, μια διαδικασία που έχει υψηλό κόστος. Η ραγδαία αύξηση του δείκτη αεροπορικών ατυχημάτων και τεχνικών βλαβών στα αεροσκάφη στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, εξανάγκασε την αμερικανική κυβέρνηση να επιδοτήσει πριν μερικά χρόνια με 25 δισ. δολάρια τις αεροπορικές εταιρείες, προκειμένου να αυξήσουν τα επίπεδα ασφαλείας...

Πράγμα που σημαίνει ότι στην αρένα του ελεύθερου ανταγωνισμού η ασφάλεια των πτήσεων δεν έχει θέση και είναι βαμμένη με το αίμα χιλιάδων αθώων ανθρώπων.

Η «μικρή» Κούβα

Ξανάρχισε από τους κυβερνώντες το παραμύθι του «μικρή χώρα είμαστε, τόσα μετάλλια μπορούμε να πάρουμε». Παραμύθι εφόσον εύκολα ξεστομίζεται για να καλύψει τις ευθύνες τους, όσο και των προηγούμενων κυβερνήσεων, για την ανυπαρξία υποδομών, ελεύθερων χώρων, προγραμμάτων λαϊκού, μαζικού, ερασιτεχνικού αθλητισμού, για όλο τον πληθυσμό, από όπου θα προκύψουν και οι πρωταθλητές, οι ολυμπιονίκες.

Εμείς να θυμίσουμε ότι στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας - όπου εμείς ως χώρα κερδίσαμε, όπως τα κερδίσαμε, 16 μετάλλια - η με ανάλογο πληθυσμό σοσιαλιστική Κούβα είχε 27. Και φέτος που εμείς περιοριστήκαμε στα 4, η σοσιαλιστική Κούβα κέρδισε 24. Αριθμούς ανάλογους επιτυγχάνει κάθε φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες, π.χ. Βαρκελώνη 1992 31 μετάλλια, Ατλάντα 1996 25, Σίδνεϊ 2000 29. Αλλά είπαμε, η Κούβα έχει το κοσμητικό «σοσιαλιστική» μπροστά της. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε όλους τους τομείς (αθλητισμό, υγεία, παιδεία, εργασία, πρόνοια) που αφορούν τον άνθρωπο του μόχθου.

Σε άλλη βάση

Γρηγοριάδης Κώστας

Τα λόγια τα παχιά και οι βαρύγδουπες κουβέντες για την οικονομική ανάπτυξη, που τόσο πολύ πρέπει να επιδιώκουμε όλοι μας, οι εργαζόμενοι τα ακούν εδώ και δεκαετίες και από τη ΝΔ και από το ΠΑΣΟΚ και, μάλιστα, με ιδιαίτερη ένταση τα χρόνια της περιβόητης οικονομικής ενοποίησης στην ΕΕ. Τα περί ανάγκης αύξησης της πίτας που είναι για μοιρασιά - το γνωστό ΑΕΠ της χώρας - είναι επιπλέον η μόνιμη επωδός, όταν, παραμονές φθινοπώρου, οι κυβερνώντες προετοιμάζουν το έδαφος για τα οικονομικά μέτρα που εξαγγέλλονται από τα μπαλκόνια της ΔΕΘ και τα οποία, κατά κανόνα, εντείνουν ακόμα περισσότερο τα αντιλαϊκά χαρακτηριστικά των εφαρμοζόμενων πολιτικών, προκειμένου να εξασφαλιστεί η μεγαλύτερη δυνατή στήριξη των επιχειρηματικών συμφερόντων και της δράσης των μονοπωλίων.

Είναι καιρός όμως, αυτό το παραμύθι να τελειώσει. Τα ίδια τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα, εν τέλει, δεν κερδίζουν τίποτα απολύτως από αυτήν την επιδιωκόμενη και τη συνεχή αύξηση του ΑΕΠ.

Θέλετε δυο στοιχεία; Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ το 2005 ήταν 17.800 ευρώ, ενώ φέτος αναμένεται να διαμορφωθεί στα 22.300 ευρώ. Οπερ σημαίνει ότι όταν λέει ο πρωθυπουργός, όπως είπε χτες, ότι οι εργαζόμενοι ζούνε καλά, υπολογίζει πως σε κάθε εργαζόμενο αναλογούσαν το μήνα περίπου 1.500 ευρώ το 2005 και σε δυο - τρεις μήνες θα φτάσουν στα 1.858 ευρώ!!!

Συμπέρασμα; Μόνο σε αυτή τη βάση οφείλουν να μιλούν οι εργαζόμενοι με τους κυβερνώντες. Οχι απλά πώς δε θα υπάρχουν εργαζόμενοι που ζουν στην απόλυτη ανεργία ή με 200 και 300 ευρώ το μήνα, όπως αποκάλυψε ο «Ρ» την Κυριακή, αλλά με ποιο τρόπο οι πραγματικές τους - άμεσες και έμμεσες - αποδοχές θα πλησιάσουν στα επίπεδα του κατά κεφαλήν ΑΕΠ.

Γρηγοριάδης Κώστας

Τι χρειάζεται γι' αυτό; Μοιρασιά της πίτας που παράγεται κάθε χρόνο ανάμεσα στους παραγωγούς της και όχι κλέψιμό της από τους επιχειρηματίες! Κάτι που καμιά απολύτως κυβέρνηση δεν πρόκειται να μας το χαρίσει, αν δεν αλλάξουν, αν δεν παλέψουμε για να αλλάξουμε, συθέμελα, τα δεδομένα που καθορίζουν τις σημερινές παραγωγικές - κοινωνικές σχέσεις καταργώντας τους επιχειρηματίες.

Απάντηση με το ΠΑΜΕ

Η σκληρή πραγματικότητα για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης της εργατικής τάξης, επιβεβαιώθηκε για ακόμα μια φορά, από τα επίσημα στοιχεία του ΙΚΑ για την απασχόληση και τα μεροκάματα το 2005, που επεξεργάστηκε και αποκάλυψε μόλις πριν δυο μέρες ο «Ρ». Σύμφωνα με αυτά, ένας στους δυο εργαζόμενους καλείται να επιβιώσει με μέσο μεροκάματο 13,88 ευρώ. Την ίδια στιγμή οι εργαζόμενοι που καλούνται να επιβιώσουν με αυτό το μεροκάματο καταφέρνουν να δουλέψουν μόλις 123 μέρες το χρόνο κατά μέσο όρο. Παράλληλα, μόλις ένας στους τρεις εργατοϋπάλληλους είναι πλήρους απασχόλησης ενώ με βάση τον πρόσφατο αντιασφαλιστικό νόμο της ΝΔ, πάνω από 400.000 είναι αυτοί που με τα σημερινά δεδομένα, θα χάσουν το δικαίωμα στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, λόγω της αύξησης των απαιτούμενων ενσήμων.

Η αντεργατική και αντιασφαλιστική πολιτική που εφάρμοσαν και εφαρμόζουν χέρι - χέρι οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, φέρνει τα επιθυμητά για το κεφάλαιο αποτελέσματα: Υποαπασχόληση, ευελιξία, ανασφάλιστη εργασία, μεροκάματα της πείνας, για την εργατική τάξη. Φτώχεια και εξαθλίωση για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Βάζει ακόμα πιο γερά τις βάσεις για να μετατρέπεται σε άπιαστο όνειρο για όλο και περισσότερους εργαζόμενους, το δικαίωμα στη συνταξιοδότηση. Διαμορφώνει βήμα το βήμα το ιδανικό περιβάλλον της σύγχρονης δουλείας και σκλαβιάς. Αυτή η πραγματικότητα μεταφράζεται σε ακόμα μεγαλύτερη αύξηση των κερδών για το κεφάλαιο.

Συμμέτοχοι και συνένοχοι σ' αυτή την κατάσταση είναι τόσο τα κόμματα που έχουν σαν «ευαγγέλιο» την Ευρωπαϊκή Ενωση όσο και οι ηγεσίες του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Οι ευθύνες αυτών των συνδικαλιστικών ηγεσιών είναι τεράστιες. Οι ευθύνες τους γίνονται εγκληματικές, όταν μπροστά σε αυτήν την πραγματικότητα, οι ίδιες αυτές ηγεσίες, βάζουν φαρδιές πλατιές τις υπογραφές τους κάτω από εξευτελιστικές συμβάσεις εργασίας, όπως στην ντροπιαστική Γενική Συλλογική Σύμβαση 2008-2009 που προβλέπει αυξήσεις λιγότερο από ένα ευρώ.

Καθώς η κατάσταση της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζόμενων λαϊκών στρωμάτων χειροτερεύει, δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια αναμονής και υπομονής. Ο δρόμος του αγώνα, της σύγκρουσης με αυτήν την πολιτική με στόχο την ανατροπή της, αποτελεί τη μοναδική διέξοδο, τη μόνη εγγύηση για το μέλλον της εργατικής τάξης. Σ' αυτήν την κατεύθυνση το ΠΑΜΕ καλεί σε συσπείρωση, σε ανυποχώρητο αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο, στα κόμματά του, στις ηγεσίες του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Καλεί την εργατική τάξη απέναντι στη «μαύρη» πραγματικότητα που έχουν διαμορφώσει για αυτήν, να προβάλει και να παλέψει για την ικανοποίηση των αιτημάτων της που αντιστοιχούν στις σύγχρονες και πραγματικές της ανάγκες.

Μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την εργατική τάξη αποτελεί το συλλαλητήριο που οργανώνει το ΠΑΜΕ στα εγκαίνια της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης, στις 6 Σεπτέμβρη στις 7 το απόγευμα, στην πλατεία ΧΑΝΘ της Θεσσαλονίκης.

Γιώτα ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΗ