Ξανάρχισε από τους κυβερνώντες το παραμύθι του «μικρή χώρα είμαστε, τόσα μετάλλια μπορούμε να πάρουμε». Παραμύθι εφόσον εύκολα ξεστομίζεται για να καλύψει τις ευθύνες τους, όσο και των προηγούμενων κυβερνήσεων, για την ανυπαρξία υποδομών, ελεύθερων χώρων, προγραμμάτων λαϊκού, μαζικού, ερασιτεχνικού αθλητισμού, για όλο τον πληθυσμό, από όπου θα προκύψουν και οι πρωταθλητές, οι ολυμπιονίκες.

Εμείς να θυμίσουμε ότι στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας - όπου εμείς ως χώρα κερδίσαμε, όπως τα κερδίσαμε, 16 μετάλλια - η με ανάλογο πληθυσμό σοσιαλιστική Κούβα είχε 27. Και φέτος που εμείς περιοριστήκαμε στα 4, η σοσιαλιστική Κούβα κέρδισε 24. Αριθμούς ανάλογους επιτυγχάνει κάθε φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες, π.χ. Βαρκελώνη 1992 31 μετάλλια, Ατλάντα 1996 25, Σίδνεϊ 2000 29. Αλλά είπαμε, η Κούβα έχει το κοσμητικό «σοσιαλιστική» μπροστά της. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε όλους τους τομείς (αθλητισμό, υγεία, παιδεία, εργασία, πρόνοια) που αφορούν τον άνθρωπο του μόχθου.