Του Γιάννη Δερμετζόγλου από τον «Ελεύθερο Τύπο»

Το ωραίο είναι ότι γυρίζουν και οι τελευταίοι κι έτσι θα 'χει λίγο διασκέδαση το πράγμα. Μόνο να βλέπεις τον Παναγόπουλο του ΠΑΣΟΚ να παριστάνει τον εκπρόσωπο εργατών σού φτάνει κι ύστερα αποκτά μια άλλη διάσταση το βραδινό δελτίο, όταν βλέπεις τον Καλύβη του ΣΥΝ να παριστάνει την επανάσταση. Ωσπου διαβάζεις την πρόταση της ΟΚΕ (το κοινό μαγαζί του ΣΕΒ και της ΓΣΕΕ) και προσγειώνεσαι στα όρια του νέου κοινωνικού συμβολαίου που θα κατατροπώσει την ακρίβεια. Πάνω που αρχίζεις και κάνεις κακές σκέψεις, σου προσφέρουν κι ένα σίριαλ «παλιοκώστα» να ικανοποιήσεις τα αντιεξουσιαστικά σου. Ωσπου να το πάρεις αλλιώς...

Τα στοιχεία που αποκάλυψε ο κυριακάτικος «Ριζοσπάστης» για την οικονομική κατάσταση των εργαζομένων, στοιχεία επίσημα, από το ίδιο το ΙΚΑ, δεν αφήνουν περιθώρια για αυταπάτες. Οταν μια χούφτα κεφαλαιοκράτες έβαλαν στην τσέπη 11 δισ. ευρώ κι από τα - κοντά - 2,5 εκατομμύρια εργαζόμενους μόνο οι 700 χιλιάδες κατάφεραν να έχουν μεροκάματο όλο το χρόνο, ενώ ο ένας στους δυο έπρεπε να ζήσει με 350 ευρώ το μήνα, τα πράγματα μιλάνε μόνα τους. Εχουν εξαντληθεί προ πολλού τα περιθώρια για διαχειριστικές αυταπάτες του στιλ «δίκαιη φορολογία». Οταν σαν «επαναστατικό» μέτρο προτείνεται ένα επίδομα φτωχοκομείου, ενώ τα πάντα γύρω σου δείχνουν πως όλοι, μα όλοι, οι εργαζόμενοι μπορούν να ζήσουν καλά, δουλεύοντας μάλιστα με μέτρο, ήρεμα κι ανθρώπινα, τότε είναι η ώρα να το πάρεις αλλιώς. Εντελώς αλλιώς... Που σημαίνει: Κανένα σωσίβιο σ' αυτό το σύστημα.

Πάμε γι' άλλα: Τελικά, θα του βγάλουμε επίδομα. Ο,τι ζόρι και να τραβάς, διαβάζεις Μανδραβέλη κι έρχεσαι στα ίσα σου. Για τους Αμερικάνους ήθελε να γράψει, από το ΚΚΕ ξεκίνησε. Για να διαπιστώσει πως οι θέσεις του είναι κάτι σαν μεταδοτική αρρώστια, τόσο που να ασκεί επιρροή και στους Αμερικανούς διανοητές. Οι οποίοι, οι αθεόφοβοι, έφτασαν στο σημείο να αποκαλούν τους Ρεπουμπλικάνους και τους Δημοκρατικούς με μία λέξη «ρεπουμπλικράτες»! Κάτι ήξερε ο Βαν Φλιτ, που έλεγε εξαφανίστε τους κομμουνιστές. Αφησαν το μικρόβιο και μόλυνε ως και τη μητρόπολή τους.

Ασχετο: Να δίνεις αίμα. Κάνει καλό. Και στους άλλους, μα πριν απ' όλους κάνει καλό σε σένα. Και βιολογικά, αλλά προπαντός ψυχολογικά. Να δίνεις αίμα. Είναι σπουδαίο να νιώθεις ότι είσαι ανάμεσα σ' αυτούς που δίνουν, κι όχι ένας απ' αυτούς, που, όταν φτάσουν στα ζόρια, κλαίγονται για βοήθεια στους γύρω. Να δίνεις αίμα! Και να παλεύεις για ένα τέτοιο σύστημα, έτσι που να μη χρειάζεται κάθε φορά που υπάρχει ανάγκη να βαράει συναγερμός.