ΡΕΠΟΡΤΑΖ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Πηγή αγωνιστικής έμπνευσης

Μακρόνησος. Τόπος ιερός, μαρτυρικός. Μνημείο ζωντανής ιστορίας που την έγραψαν με τον ηρωισμό και τη θυσία τους χιλιάδες αγωνιστές - μάρτυρες, οι Μακρονησιώτες που δεν έκαναν άλλο παρά να αγωνίζονται για ιδανικά και δικαιώματα. Κομμουνιστές, αγωνιστές που προτίμησαν να πορευτούν το δρόμο της Αντίστασης και της αξιοπρέπειας, αντί να βολευτούν με το συμβιβασμό και την υποταγή. Αγωνιστές που «σήκωσαν το μπόι» τους στην αμερικανο-δουλεία, τότε.

Σήμερα, όπου η νεοταξίτικη βαρβαρότητα απειλεί ξανά την ανθρωπότητα. Που η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση ισοπεδώνει τα δικαιώματα των εργαζομένων και διευρύνει τις ζώνες φτώχειας όπου Γης, η Μακρόνησος αποτελεί φάρο φωτεινό, μοναδική πηγή αγωνιστικού φρονηματισμού για τους νέους αγωνιστές, για το λαό μας που επιμένει να αντιστέκεται στους μακελάρηδες Ευρωνατοϊκούς ιμπεριαλιστές, για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Τιμή στους μάρτυρες - ήρωες της Μακρονήσου!

ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ

Στα ίδια χνάρια και ιδανικά

Εκατοντάδες αγωνιστές και νέοι τίμησαν και φέτος τη μνήμη των χιλιάδων ηρωικών μαρτύρων -αγωνιστών της Μακρονήσου

Ηταν εκατοντάδες οι αγωνιστές κρατούμενοι, αλλά και οι νέοι, που έφθασαν από όλες τις άκρες της χώρας και τίμησαν προχτές την Κυριακή το μεσημέρι τη μνήμη και τη θυσία των ηρωικών αγωνιστών της Μακρονήσου. Αυτών των ηρώων - μαρτύρων, που, με το θάνατό τους, με τα φρικτά βασανιστήρια, με την ηρωική αντίστασή τους, έγραψαν τη μοναδική ιστορία της Μακρονήσου, υπερασπίζοντας τα ιδανικά της Ειρήνης, της Δημοκρατίας, της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, της Λαϊκής Κυριαρχίας, αλλά και της Ανθρώπινης Αξιοπρέπειας, την οποία οι βασανιστές επιδίωκαν με κάθε μέσο να καταρρακώσουν, για να πετύχουν τους σκοπούς της διαβόητης αναμόρφωσης.

«Ηρθαμε σήμερα εδώ, όπως κάθε χρόνο - θα πει ο Κώστας Κορτζίδης, μιλώντας από μέρους της διοίκησης της ΠανελλήνιαςΕνωσης Κρατουμένων Αγωνιστών Μακρονήσου - ΠΕΚΑΜ- να αποτίσουμε ελάχιστο φόρο τιμής, να καταθέσουμε λίγα λουλούδια, σ' αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους, σ' αυτούς που άφησαν την τελευταία τους πνοή εδώ στο Μακρονήσι, πολλές φορές κάτω από φρικτά βασανιστήρια, υπερασπίζοντας τα ιδανικά της Ειρήνης, της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Δημοκρατίας, της Κοινωνικής Δικαιοσύνης και της Λαϊκής Κυριαρχίας...

Ηρθαμε εδώ να σας πούμε, σύντροφοι ακριβοί, όλους εσάς που έχετε φύγει από τη ζωή, πως δε σας ξεχνάμε, πως δε θα σας ξεχάσουμε ποτέ. Τιμάμε ακόμα, σήμερα, και τους χιλιάδες αγωνιστές, που πέρασαν από δω, που ταλαιπωρήθηκαν, που βασανίστηκαν απάνθρωπα, που έχασαν την υγεία τους, έγιναν σακάτηδες, έχασαν τη λαλιά τους, τα λογικά τους, τρελάθηκαν από τα φρικτά βασανιστήρια».

Στη συνέχεια, ο Κ. Κορτζίδης άνοιξε ένα συγκλονιστικό «διάλογο» με τους νεκρούς αγωνιστές - μάρτυρες του Μακρονησιού, αναφερόμενος στα σημερινά προβλήματα του ελληνικού λαού, αλλά και των λαών του πλανήτη, ενώ ειδική αναφορά έκανε στο βάρβαρο αμερικανοΝΑΤΟικό βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας. Καταλήγοντας, σαν να απολογούνταν στους νεκρούς συντρόφους, δεν παρέλειψε να τους πληροφορήσει πως η ΠΕΚΑΜ στάθηκε δίπλα στο λαό και στους αγώνες του, δεν έλειψε από κανένα προσκλητήριο, συνεχίζοντας να υπηρετεί τα ίδια ιδανικά, για τα οποία μαρτύρησαν κι εκείνοι.

Από μέρους του ΚΚΕ, την εκδήλωση χαιρέτισε ο Δ. Γόντικας, μέλος του ΠΓ της ΚΕ, ο οποίος υπογράμμισε ότι ο αγώνας των Μακρονησιωτών αποτελεί κορυφαία πηγή φρονηματισμού για τις νεότερες γενιές. Μπορεί να μην υπάρχουν σήμερα Μακρονήσια, φυλακές και τόποι εξορίας, τόνισε ο Δ. Γόντικας, αλλά δεν έχει σταματήσει η προσπάθεια της άρχουσας τάξης και των ξένων υποστηρικτών της να χαλιναγωγήσουν τις συνειδήσεις, να διαμορφώσουν υποτακτικές συνειδήσεις, αλλά και να κάμψουν το αγωνιστικό φρόνημα του λαού. Ο αγώνας του λαού συνεχίζεται στα ίδια αχνάρια, για τα ίδια ιδανικά, για τους ίδιους σκοπούς και, αργά ή γρήγορα, θα βρει δικαίωση, κατέληξε το ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ.

Την εκδήλωση χαιρέτισαν, επίσης, ο εκπρόσωπος του ΣΥΝ κ. Αντωνίου και του ΔΗΚΚΙ Γ. Αράπης.

Τέλος, διαβάστηκε ο κατάλογος 117 νεκρών, που έπεσαν στο μακελειό της 29/2 - 1/3/1948 και η εκδήλωση έκλεισε με κατάθεση στεφάνων και το πένθιμο εμβατήριο.

Χωρίς ταυτότητα

Σε ηλικία 18 ετών, η πολιτεία μού έδωσε ένα δελτίο ταυτότητας, στο οποίο περιέχονται όλα τα στοιχεία μου (όνομα, επώνυμο, γένος, τόπος γέννησης κλπ.) και το οποίο πιστοποιεί, νομίζω, ότι είμαι πρόσωπο υπαρκτό και πολίτης αυτής της χώρας. Η ίδια η πολιτεία, όμως, που μου χορήγησε αυτό το «πιστοποιητικό» με τις υπογραφές της και τις βούλες, το αμφισβητεί εξ ολοκλήρου και θεωρεί ότι ελόγου μου δεν ...υφίσταμαι, δεν υπάρχω. Για τους εξουσιαστές μου, δηλαδή, εγώ ο ταλαίπωρος βιοπαλαιστής, ο παρίας αυτού του τόπου, είμαι ως «μη ων» ή, αν θέλετε διαφορετικά, ο πολίτης Κανένας. Και δίχως τον παραμικρό ενδοιασμό, οι κύριοι αυτοί με έχουν σβήσει από τα κιτάπια τους, από καιρό και με έχουν γραμμένο μόνο στα ...παλιά τους υποδήματα. Εκεί ακριβώς που είναι σημειωμένοι και άπειροι άλλοι σαν και μένα. Εργάτες, υπάλληλοι, συνταξιούχοι, μικρομαγαζάτορες κλπ.

Εγώ, λοιπόν, ο «ανύπαρκτος», ο ξεγραμμένος πολίτης έχω αφεθεί εντελώς στην τύχη μου να βολοδέρνω, να υφίσταμαι παντός είδους εκμετάλλευση και αδικία και το κράτος να μη γυρίζει να μου ρίξει έστω μια ματιά. Η πολιτεία, δηλαδή, αδιαφορεί συστηματικά, αν έχω δουλιά, αν έχω ένα κεραμίδι να βάλω το κεφάλι μου, αν με ξεθεώνει το αφεντικό για ένα λειψό μεροκάματο ή αν με υποχρεώνει να εκτελώ επικίνδυνες εργασίες, χωρίς τα στοιχειώδη έστω μέτρα προστασίας. Την ίδια αδιάφορη, απάνθρωπη θα έλεγα, στάση τηρεί το κράτος απέναντί μου και όταν ο εργοδότης μου με έχει ανασφάλιστο, όταν με απολύει παράνομα ή όταν μετά σαράντα χρόνια βιοπάλης, αποσύρομαι από τη δουλιά και εισπράττω μια σύνταξη ντροπής. Με δυο λόγια, «καρφάκι δεν καίγεται» στους εξουσιαστές μου, για το αν πεινώ, αν κρυώνω, αν ταλαιπωρούμαι και αν συνθλίβομαι καθημερινά ως άτομο. Γι' αυτούς δεν είμαι τίποτε, είμαι, όπως είπαμε, ο Κανένας.

* * *

Ετσι «χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ», μου έχουν αφαιρέσει την «ταυτότητά» μου οι θλιβεροί άρχοντες και όταν καμιά φορά τους ζορίζω, που ενεργούν απέναντί μου ως να μην υπάρχω, ξέρετε τι κάνουν; Πιάνουν οι κύριοι και μου εκδίδουν ένα νέο πλαστό δελτίο, όπου στη θέση του πραγματικού μου ονόματος γράφουν το όνομα ...«Γάιδαρος», «Μαφία», «Υποκινούμενος», «Ταραξίας» κλπ. Ολα αυτά συμβαίνουν για χρόνια ολόκληρα σε βάρος μου και ειλικρινά, θα είχα πειστεί κι εγώ ότι ...δεν υπάρχω, αν δε με θυμόντουσαν η Στρατολογία, η Εφορία, οι Τράπεζες για τα τοκογλυφικά δάνεια που χρωστώ και οι υποψήφιοι βουλευτές κάθε φορά που γίνονται εκλογές. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, το κράτος με ανασύρει από την αφάνεια και με επαναφέρει «εν ζωή». Και με καλεί να υπηρετήσω τη θητεία μου, να πληρώσω αγόγγυστα τους φόρους και τις δόσεις και, φυσικά, να προσέλθω στην κάλπη για να ψηφίσω. Διότι ως πολίτης Κανένας δεν έχω βέβαια δικαιώματα, αλλά υποχρεώσεις έχω ουκ ολίγες.

* * *

Αυτά συμβαίνουν χρόνια ολόκληρα, όπως είπα, με την «ταυτότητά» μου και το ζητούμενο, φυσικά, στα νέα δελτία αναγνώρισης που πρόκειται να εκδώσει το κράτος δεν είναι, αν θα αναγράφεται ή όχι το θρήσκευμά μου. Το ζητούμενο είναι εγώ, ο πολίτης Κανένας, να αποκτήσω ταυτότητα και οντότητα και να μην είμαι ανύπαρκτος, όπως τώρα. Αλλωστε, όσον αφορά το θρήσκευμά μου, είναι σε όλους γνωστό το ότι πρεσβεύω και περιττό, επομένως, να αναγράφεται στο δελτίο μου. Ετσι, δηλαδή, που μου έχουν αλλάξει την πίστη οι «εκσυγχρονιστές», με τη «Σύγκλιση», την «Ενοποίηση» και την ΟΝΕ, είμαι από καιρό πλέον ...καθολικώς διαμαρτυρόμενος!

Τάσος ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ