ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Εκ του πονηρού όλα τ' άλλα

«Η συζήτηση για τις ταυτότητες, γράφει στη χτεσινή "Ελευθεροτυπία" ο BAR, πρέπει να επικεντρωθεί στις διατάξεις του Νόμου 2472/1997: Προστασία του ατόμου από την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα (ΦΕΚ 50). Εδώ ανήκουν, εκτός από τα πολιτικά φρονήματα και την ερωτική ζωή, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις, κ.ά. Η εκτροπή των συζητήσεων πότε στον ...666, πότε στην αντισυνταγματική "προαιρετική" αναγραφή του θρησκεύματος, πότε στον διακαή πόθο του "δημοψηφίσματος" ερήμην του άρθρου 44 του Συντάγματος, πότε στην εγκύκλιο του Ράιχ ή στην εμφυλιοπολεμική "περί αναγραφής θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες", κλπ., κλπ. δεν ωφελεί, όταν το αιτούμενο είναι: νέες ταυτότητες επί τη βάσει του νόμου. Οπότε, το καίριο ερώτημα τίθεται ως εξής: τι προβλέπει ο 2472 και τι θα συμβεί όταν εφαρμοστεί; Ολα τα άλλα έρχονται εκ του πονηρού. Ο 2472 λ.χ. επιτρέπει την "επεξεργασία" των "ευαίσθητων δεδομένων", δηλαδή τη "συλλογή, καταχώριση, διατήρηση, αποθήκευση, εξαγωγή, χρήση, διαβίβαση και διάδοση" (άρθρο 2, δ) "χωρίς τη συγκατάθεση του ατόμου... για την εκπλήρωση έργου που εμπίπτει στην άσκηση δημόσιας εξουσίας" (άρθρο 5) ή... "για την εξυπηρέτηση των αναγκών της εθνικής ασφαλείας" (άρθρο 7, ε). Οπως, ακόμα, "την ελεύθερη διαβίβαση των δεδομένων αυτών σε χώρες της ΕΕ" (άρθρο 9), αλλά και "σε χώρες εκτός ΕΕ" (άρθρο 9, 2). Από δω πρέπει να ξεκινήσουμε. Τα υπόλοιπα διχάζουν και αποπροσανατολίζουν, χωρίς να προάγουν τον αναγκαίο διάλογο».

Τι λένε, αλήθεια, για όλ' αυτά, όλοι όσοι διαγκωνίζονται τις μέρες αυτές, για την αναγραφή ή μη του θρησκεύματος;

Ομολογία

Γρηγοριάδης Κώστας

Διαβάστε το επιχείρημα του υπουργού Πολιτισμού Θ. Πάγκαλου για τη χωροθέτηση του Ισλαμικού Πολιτιστικού Κέντρου στην Παιανία και όχι στο Γκάζι ή κάποια άλλη περιοχή όπου κατοικούν μουσουλμάνοι. «Δεν επιλέγουμε, είπε, την ίδρυση του κέντρου στην περιοχή, διότι δε θέλουμε οι Αραβες επισκέπτες του κέντρου να αντιμετωπίζουν αυτές τις συνθήκες διαβίωσης των ομοθρήσκων τους»...

Ομολογεί, δηλαδή, ο υπουργός, πως η κυβέρνηση ντρέπεται για τις συνθήκες ζωής των μουσουλμάνων και προσπαθεί να τις αποκρύψει από τους ομοθρήσκους τους, που θα επισκεφθούν τη χώρα μας, με την ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων. Δεν μπήκε, βέβαια, στον κόπο ο υπουργός να πει κάτι και για το ποιοι ευθύνονται για τις πράγματι άσχημες - έως πολύ άσχημες - αυτές συνθήκες. Αλλωστε, η αποφυγή αναγνώρισης της οποιασδήποτε ευθύνης είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των υπουργών...

Περί «ευρωπαϊκής συνείδησης»...

«Η Ελλάδα, λοιπόν, είναι ευρωπαϊκή, γιατί και η Ευρώπη είναι ελληνική. Η πορεία προς την Ευρώπη είναι μια πορεία προς εκείνο το οποίο εκφράζει η Ελλάδα και υπερασπιστήκαμε για εκατοντάδες χρόνια». Αυτά είπε - ανάμεσα σε άλλα - ο Κ. Σημίτης, προχτές, απαντώντας έμμεσα στα περί ελληνικότητας κηρύγματα του αρχιεπισκόπου και στο επιχείρημα ότι πρώτα πρέπει να είμαστε Ελληνες και μετά Ευρωπαίοι.

Και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, βέβαια, ότι η Ελλάδα ανήκει γεωγραφικά στην Ευρώπη. Στην Ευρώπη, που αρχίζει στα Ουράλια και τελειώνει στα νησιά της Μεγάλης Βρετανίας. Οπως, επίσης, ότι ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός έχει τεράστια συνεισφορά στη διαμόρφωση του ευρωπαϊκού πολιτισμού, όπως, βέβαια, και η Γαλλική Επανάσταση ή η Οκτωβριανή Επανάσταση, καθώς και σε μια σειρά άλλες περιόδους ή «χρυσές στιγμές» της μέχρι σήμερα ιστορίας των ευρωπαϊκών λαών.

Τι σχέση, όμως, έχουν όλ' αυτά με την καλλιεργούμενη σήμερα από τους κυρίαρχους κύκλους της ΕΕ ευρωπαϊκή συνείδηση (και ανάλογης πολιτισμικής ταυτότητας); Τι σχέση έχουν ιδανικά και αξίες, όπως η δημοκρατία, ο σεβασμός του πολίτη, η ισονομία, η ελευθερία και η πρόοδος (τα οποία μεταχειρίστηκε και ο πρωθυπουργός) με το ηλεκτρονικό φακέλωμα, την ασυδοσία των πολυεθνικών, τη ζούγκλα των «νόμων της αγοράς», τη «νέα τάξη» και τις εγκληματικές πολεμικές επεμβάσεις ενάντια σε άλλους λαούς και χώρες, όπως και με όλα όσα γνωρίζουν καθημερινά στο πετσί τους τα εκατοντάδες εκατομμύρια των Ευρωπαίων εργαζομένων;

... και πατριωτισμού

Βέβαια, ούτε και τα περί ελληνικότητας επιχειρήματα του κ. Χριστόδουλου έχουν καμιά σχέση με τον πατριωτισμό των εργαζομένων. Οχι μόνο, γιατί ο αρχιεπίσκοπος επιχειρεί να τον ταυτίσει με την ορθοδοξία, φέρνοντας στο προσκήνιο σκοταδιστικές και καταδικασμένες από την ιστορία και τη ζωή διακρίσεις, αλλά και γιατί ο πατριωτισμός των εργαζομένων ήταν και είναι σύμφυτος και αλληλένδετος με το διεθνισμό, αναγνωρίζοντας ως ταξικά αδέλφια όλους τους εκμεταλλευόμενους, ανεξάρτητα των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων ή της εθνικής τους καταγωγής και προέλευσης. Είναι πολέμιος των επικίνδυνων αντιλήψεων, περί χαμένων πατρίδων, όπως και της μετατροπής της χώρας μας σε ορμητήριο του ευρω-ΝΑΤΟικού ιμπεριαλισμού και τάσσεται ανεπιφύλακτα υπέρ της ισότιμης και πολύμορφης συνεργασίας των λαών και χωρών.

Ας πάψουν, επομένως, και οι δύο την επιχείρηση ιδεολογικής παραπλάνησης των εργαζομένων και του λαού. Αλλωστε, η καθημερινή τους πρακτική αποδείχνει πόσο πιστεύουν αληθινά πολλά απ' όσα λένε καθημερινά και ποιο είναι το πραγματικό περιεχόμενο των διακηρύξεών τους.

Λαός χωρισμένος πάντα νικημένος

Ο,τι συμβαίνει αυτές τις μέρες στη Νέα Κίο, με το ρατσιστικό παραλήρημα ορισμένων στελεχών του κυβερνητικού κόμματος, που προσπαθούν να εμφανίσουν το σύνολο της κοινωνίας να συμφωνεί με τις ιδέες τους, συμβαίνει καθημερινά σε κάθε γωνιά του πλανήτη, όπου το κεφάλαιο έχει κατορθώσει να εφαρμόσει το «λαός χωρισμένος πάντα νικημένος». Στη χώρα μας τα πρόσφατα παραδείγματα περισσεύουν. Καλοί οι Αλβανοί όσο δουλεύουν στα χωράφια, παράνομοι όταν έρχεται η ώρα της πληρωμής. Καλοί οι Πολωνοί όταν δουλεύουν στην οικοδομή, παράνομοι όταν ζητάνε ένσημα. Καλές οι Φιλιππινέζες όσο είναι έγκλειστες, παράνομες και πόρνες μόλις κοινωνικοποιούνται. Καλοί οι Πακιστανοί σαν τζάμπα πληρώματα, ταραχοποιοί όταν ζητούν εφαρμογή των συμβάσεων. Καλοί οι Τσιγγάνοι όταν μαζεύουν σκουπίδια, βαποράκια όταν τους αρπάζουν τη γη τους για να περάσει η Αττική Οδός. Καλοί όλοι οι μετανάστες όταν είναι φτηνή εργατική δύναμη, λαθραίοι όταν δεν ελέγχεται η ροή τους από τα κομπιούτερ της Σένγκεν ή τα ηλεκτροφόρα καλώδια του Τέξας.

Η μηχανή είναι καλά στημένη. Προβλέπει ακόμα και κλάμα μέσα από τον όρο «κοινωνικός αποκλεισμός», όρο που επέλεξαν οι θύτες για να ενοχοποιήσουν την κοινωνία για τα θύματα που οι ίδιοι παράγουν. Δε λέμε πια ο άνεργος, ο άστεγος, ο ναρκομανής, ο απολυμένος λίγο πριν τη σύνταξη, ο ανάπηρος. Λέμε «κοινωνικά αποκλεισμένος».

Αυτός που απολύει, αυτός που δε νοιάζεται αν υπάρχει λαϊκή κατοικία, αυτός που παροπλίζει τη νεολαία πριν καν εξεγερθεί, αυτός που δεν παρέχει καν επιδόματα επιβίωσης, αυτός που καταστρέφει το δημόσιο σύστημα υγείας και πρόνοιας, αυτός που κρατά μια ολόκληρη ήπειρο σε κατάσταση αναλφαβητισμού, το μεγάλο κεφάλαιο, εξαφανίζεται ως ένοχος και παρουσιάζεται μάλιστα το φαινόμενο να κατοχυρώνεται πλέον στρεβλά στις συνειδήσεις και ως φιλάνθρωπος. Η «παραγωγή συναίνεσης» αποκαλύπτεται τελικά ως η επιστήμη της «παραγωγής συνενόχων για να διαφεύγει ο πραγματικός ένοχος». Και μετά, άστους να σκοτώνονται...

Συνέπεια αυτής της ενοχοποίησης και οι νέοι - κάλπικοι στο περιεχόμενο - διαχωρισμοί μεταξύ «ευαίσθητων» και «ρατσιστών», «εκσυγχρονιστών» και «συντηρητικών». Το σύστημα παράγει το χωρισμό και μαζί εξασφαλίζει τις συμμαχίες του, ένα στρατό από πρόθυμους κονδυλοδιαίτους που φροντίζουν - καταγγέλλοντας δήθεν τον «κοινωνικό αποκλεισμό» ως συναισθηματική πανούκλα κι όχι σαν αποτέλεσμα ταξικής βίας - να ενισχύσουν ιδεολογικά το διαχωρισμό που έτσι παρουσιάζεται ως αυτονόητος, έτσι ακριβώς όπως το: «πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί».

Στο τέλος μένουμε μόνοι, με το στίχο να περιγράφει αδιέξοδα πως «οι πλατείες μας φουντώνουνε στη βία». Κι όμως, δικός μας στίχος είναι και το «εμπρός της Γης οι κολασμένοι». Μπορούμε, πράγματι, να βρούμε χίλιους λόγους να ζούμε χώρια. Βάρβαροι μέχρι τελικής πτώσεως. Να περιγράφουν από τα «μίντιά» τους τα χάλια μας και να κονομάνε κι όλας απ' αυτά, οι πετρελαιάδες - εφοπλιστές και λοιποί «ευαίσθητοι» καναλάρχες.

Κι όμως, έχουμε εχθρό. Εναν! Δε χρειάζεται να ψάξουμε άλλους ανάμεσά μας. Πρέπει να ξεμπερδέψουμε μ' αυτόν, τον έναν, και τις πολιτικές του εκφράσεις, που ποδηγετούν τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Αυτόν τον έναν που θέλει το σύνολο του εργαζόμενου κόσμου τυλιγμένο σε μια κόλλα χαρτί, στη σύγχρονη εκδοχή του, όπως οι τράπεζες δεδομένων, τύπου Σένγκεν. Ας ξεμπερδεύουμε, λοιπόν, με τον «κοινωνικό αυτοματισμό». Είναι υποκινούμενος από την κυβέρνηση και όσους έχουν συμφέρον να εδραιώνουν με το «διαίρει και βασίλευε» την εξουσία της κυρίαρχης σήμερα τάξης.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Τα Ολυμπιακά

Γρηγοριάδης Κώστας

ΤΟ ΞΕΡΑΤΕ ότι είμαστε «μια χώρα με οικονομία, που μπορεί να ανταποκριθεί στο τεράστιο εγχείρημα των Ολυμπιακών Αγώνων»; Το είπε χτες ο πρωθυπουργός στη Βουλή και να σας πούμε την αλήθεια, με την έννοια που το λέει αυτός, δε διαφωνούμε!

Τι μας λείπει, δηλαδή, για να ανταποκριθούμε ως οικονομία;

Κατασκευαστές και επιχειρηματίες έτοιμους να ξεκοκαλίσουν κονδύλια των φορολογουμένων έχουμε. Υπουργεία που έχουν ετοιμάσει το θεσμικό πλαίσιο για τις αναθέσεις και τη «μάσα» επίσης έχουμε! Εργαζόμενοι και λαός, για να σηκώσει το βάρος υπάρχει.

Δυνάμεις καταστολής για να σταματήσουν όσους αντισταθούν σ' αυτήν την κατάσταση διαθέτουμε, για εφημερίδες και ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς που θα μας στηρίξουν κανονίσαμε, με τους «διεθνείς οικονομικούς παράγοντες» τα συμφωνήσαμε, οπότε όλα έτοιμα είναι.

Βεβαίως, κάτι ψιλο-λεπτομέρειες δεν έχουν ακόμα τακτοποιηθεί, όπως, π.χ., πού θα μείνουν οι αθλητές, πού θα αγωνιστούν, τι θα γίνει με τη ραδιοτηλεοπτική κάλυψη, τι θα τρώνε όσοι θα φιλοξενηθούνε, αλλά ...εντάξει αυτά θα τα βολέψουμε.

ΟΣΟ ΓΙ' ΑΥΤΑ που λέει ο Καραμανλής περί εθνικών επιτροπών Ολυμπιακών Αγώνων και άλλα τέτοια, εμ, λογικό είναι να τον κοιτάζει ο Σημίτης αφ' υψηλού! Στο κάτω - κάτω, μήπως του το χρώσταγε, για να τον βάλει μέσα σε τέτοιο «χοντρό» παιγνίδι;

Πότε θα τους ξανατύχει στους ΠΑΣΟΚους τέτοια ευκαιρία; Γι' αυτό, αντί να κοιτάζει πώς θα ...μπλέξει η Νέα Δημοκρατία στην υπόθεση της Ολυμπιάδας, ας κοιτάξει πώς θα ...ξεμπλέξει από το εσωτερικό της πρόβλημα, προτού χάσει και τ' αυγά και τον ...Σπηλιωτόπουλο.

Αν προσδοκά δε να μπει στο παιγνίδι μέσω Αβραμόπουλου, ...σώθηκε! Αυτός, ό,τι και να λέει, το δικό του παιγνιδάκι παίζει και στην κατάσταση, μάλιστα, που είναι τώρα, προτίθεται πλέον να παίξει κάθε ρόλο.

Παπαγεωργίου Βασίλης