«Η Ελλάδα, λοιπόν, είναι ευρωπαϊκή, γιατί και η Ευρώπη είναι ελληνική. Η πορεία προς την Ευρώπη είναι μια πορεία προς εκείνο το οποίο εκφράζει η Ελλάδα και υπερασπιστήκαμε για εκατοντάδες χρόνια». Αυτά είπε - ανάμεσα σε άλλα - ο Κ. Σημίτης, προχτές, απαντώντας έμμεσα στα περί ελληνικότητας κηρύγματα του αρχιεπισκόπου και στο επιχείρημα ότι πρώτα πρέπει να είμαστε Ελληνες και μετά Ευρωπαίοι.

Και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, βέβαια, ότι η Ελλάδα ανήκει γεωγραφικά στην Ευρώπη. Στην Ευρώπη, που αρχίζει στα Ουράλια και τελειώνει στα νησιά της Μεγάλης Βρετανίας. Οπως, επίσης, ότι ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός έχει τεράστια συνεισφορά στη διαμόρφωση του ευρωπαϊκού πολιτισμού, όπως, βέβαια, και η Γαλλική Επανάσταση ή η Οκτωβριανή Επανάσταση, καθώς και σε μια σειρά άλλες περιόδους ή «χρυσές στιγμές» της μέχρι σήμερα ιστορίας των ευρωπαϊκών λαών.

Τι σχέση, όμως, έχουν όλ' αυτά με την καλλιεργούμενη σήμερα από τους κυρίαρχους κύκλους της ΕΕ ευρωπαϊκή συνείδηση (και ανάλογης πολιτισμικής ταυτότητας); Τι σχέση έχουν ιδανικά και αξίες, όπως η δημοκρατία, ο σεβασμός του πολίτη, η ισονομία, η ελευθερία και η πρόοδος (τα οποία μεταχειρίστηκε και ο πρωθυπουργός) με το ηλεκτρονικό φακέλωμα, την ασυδοσία των πολυεθνικών, τη ζούγκλα των «νόμων της αγοράς», τη «νέα τάξη» και τις εγκληματικές πολεμικές επεμβάσεις ενάντια σε άλλους λαούς και χώρες, όπως και με όλα όσα γνωρίζουν καθημερινά στο πετσί τους τα εκατοντάδες εκατομμύρια των Ευρωπαίων εργαζομένων;