Διαβάζεις το ένα μετά το άλλο τα άρθρα στις εφημερίδες του συγκροτήματος και λες «όπα ενδιαφέρον για τις λαϊκές ανάγκες». Ωσπου «πάρτη κάτω την καρδάρα»: άδικα, φοροεισπρακτικά, αλλά αναγκαία τα μέτρα είναι το διά ταύτα. Και μάλιστα τόσο που ως και μαθητές που πήγαν εκδρομή στην Ιταλία να εγκαλούνται γιατί, λέει, δώσανε τα φράγκα εκεί και όχι εδώ.

Οτι για τα φράγκα γίνονται όλα δεν είχαμε αμφιβολία, ότι θα ζητούσαν και τα ρέστα γιατί οι κανονικοί άνθρωποι δεν έχουν την αγωνία των καπιταλιστών, είναι μάλλον υπερβολή. Εξάλλου, δεν είναι κοινό το ταμείο. Γιατί να καίγεται ένας άνθρωπος όταν ένας καπιταλιστής έχει πρόβλημα με τον ανταγωνιστή του;

Με την ευκαιρία θυμηθήκαμε τι έλεγαν όλοι αυτοί όταν άρχισε η πίεση στους αγρότες να σταματήσουν να βάζουν βαμβάκι, γιατί, έλεγαν, αλλού το παράγουν φτηνότερο. Ωραία, και τώρα αλλού είναι οι φτηνοί προορισμοί. Η αστική τάξη θέλει τα δικά της (που δεν είναι), δικά της και τα δικά μας, πάλι δικά της (ε, όσο περνάει από το χέρι μας δεν θα τα πάρει). Οτι διαθέτει πάντα μια κυβέρνηση που - πότε «για να βγούμε απ' το τούνελ» και πότε «για να αντιμετωπιστούν οι κερδοσκόποι» - νομοθετεί έτσι που να μειώνεται διαρκώς η τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης, αυτό, ναι, είναι το πραγματικό πρόβλημα που ζητάει λύση.

Ως τότε τα λαϊκά στρώματα θα καλούνται να καταπιούν αμάσητη τη μια μπαρούφα μετά την άλλη, όπως ότι η ρύθμιση για τους ημιυπαίθριους έγινε για να φυτευθούν δένδρα! Γεγονός που αναγκάζει ως και τους αστούς δημοσιογράφους να κράζουν το σχετικό επιχείρημα, καθώς σου λένε, πρέπει ο λαός να εκπαιδεύεται καθαρά στο να νιώθει χρέος του τη σωτηρία του συστήματος.

Και κοντά σ' όλα τ' άλλα να και αίτημα να βάλουν φρένο οι κερδοσκόποι! Κάτι σε καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο φέρνει. Πώς τα καταφέρνει έτσι η «αντιεξουσιαστική» κι όλο στην κρίσιμη στιγμή ρίχνει σύνθημα σωσίβιο για το σύστημα;

Είναι σαν κι εκείνους τους συνδικαλιστές του ΣΥΝ που ψιθυρίζουν αριστερά και δεξιά πως όπου να 'ναι το κόμμα τους ξαναβρίσκει (πότε τον είχε για να τον ξαναβρεί;) τον αριστερό του χαρακτήρα και μόλις έρθει η ώρα να αποφασίσουν - όπως χτες σε ΑΔΕΔΥ - ΓΣΕΕ - κάνουν ό,τι περνά απ' το χέρι τους για να στηρίξουν τους εργατοπατέρες.

Τελικά, πρέπει να το πάρεις απόφαση: Είσαι «μόνος». Εσύ και τα εκατομμύρια των εργατών που δεν έχουν τίποτα να περιμένουν έξω από την ίδια τη δική τους ταξική οργάνωση - κινητοποίηση.

Η πρόσκληση του ΠΑΜΕ για την απεργία στις 21 και 22 του Απρίλη είναι ανοιχτή. Και ήδη προς υλοποίηση από εκείνα τα συνδικάτα που αντί να έχουν αγωνία για τα σπρεντ μετράνε την αγωνία των εργατών που καλύπτουν και αποφασίζουν με αυτό και μόνο το κριτήριο.

Η κρίση δεν αποκαλύπτει μόνο τα όρια του συστήματος, αλλά και όλων αυτών που το στηρίζουν, ειδικά τώρα στις δύσκολες στιγμές του.

Κανένα κλάμα, ό,τι είναι να χαθεί για τους καπιταλιστές, ας χαθεί. Οι εργάτες να βγουν από πάνω και για αυτό μόνο αξίζει κάθε θυσία.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΑΝΗΛΕΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΛΑΟ με αφορμή την άνοδο των σπρεντ

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Ασφυκτική πίεση προς ΕΕ και ΔΝΤ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: «Μαύρη Πέμπτη» και στο βάθος ΔΝΤ - ΕΕ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΥΠΟΓΕΙΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ για ΔΝΤ

ΤΟ ΒΗΜΑ: Κοστούμι ΔΝΤ μας ράβει η Goldman Sachs

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Κερδοσκόποι χωρίς φρένο

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: «Δεν υπάρχει θέμα χρεοκοπίας της Ελλάδας»

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΤΟ ΠΙΣΤΟΛΙ από το τραπέζι στον κρόταφο

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΗΛΕΚΤΡΟΣΟΚ με τα spreads

Η ΑΥΓΗ: Χάνονται στα spreads οι θυσίες των Ελλήνων

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΤΟΛΜΗΡΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ

ΕΘΝΟΣ: ΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ σε τεκμήρια και φόρους

ΤΑ ΝΕΑ: 23 αλλαγές στους φόρους

Ο ΛΟΓΟΣ: 23 ΑΛΛΑΓΕΣ στο φορολογικό

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΧΟΡΕΥΕΙ ΣΤΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ ΕΡΝΤΟΓΑΝ Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

«Θέμα χρόνου φαίνεται να είναι η προσφυγή της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, σύμφωνα με την πλειοψηφία των ξένων αναλυτών που δεν βλέπουν άλλη διέξοδο από τον κλοιό των ασφυκτικά υψηλών spreads, ενώ οι πιο απαισιόδοξοι εξ αυτών μιλάνε για "δρόμο χωρίς επιστροφή" (...) και όλα αυτά γιατί η κυβέρνηση δεν προχωρά σε ριζικά μέτρα θεραπείας της γάγγραινας που ονομάζεται δημόσιος τομέας. Το ποτάμι έχει προ πολλού ξεχειλίσει» (θέμα και άρθρο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

Το γνωμικό πως «στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται» αδικεί τον λύκο. Που είναι υποχρεωμένος να επιβιώσει και αξιοποιεί κάθε ευκαιρία που του δίνεται. Δεν ισχύει το ίδιο για τους καπιταλιστές. Καθώς η ίδια η ύπαρξή τους είναι παρασιτική και αργά ή γρήγορα ο κόσμος θα τους βγάλει απ' τη μέση, φροντίζουν να δημιουργούν κάθε φορά την αναμπουμπούλα που τους βολεύει ώστε να ενισχύουν τη θέση τους. Με αφορμή τα spreads άλλος ξεσπαθώνει για τους μισθούς, άλλος για τις συντάξεις, ο εργολάβος για το δημόσιο τομέα. Ο,τι αρπάξει ο καθένας. Καιρός είναι στο «ποτάμι που ξεχείλισε» αυτοί ακριβώς να ριχτούν και να χαθούν.

«Είναι σαφές ότι για να μπορέσει να βρει χρήματα η χώρα θα πρέπει να υλοποιηθούν πολύ γρήγορα γενναίες διαρθρωτικές αλλαγές, χωρίς όμως να είναι βέβαιο ότι και τότε θα βγούμε εύκολα από τον σημερινό κυκεώνα (...) Το "πικρό ποτήρι" των επώδυνων αλλά αναγκαίων μεταρρυθμίσεων θα το πιει ό,τι και να γίνει η σημερινή κυβέρνηση. Προκειμένου, λοιπόν, να συνεχισθεί η σημερινή αβεβαιότητα και καταστροφή δημιουργικών δυνάμεων στη χώρα, είναι ίσως καλύτερα να εισέλθουμε στην τροχιά της ανόρθωσης με τρόπο συντεταγμένο, αποδεχόμενοι τη σκληρή πραγματικότητα» (από το κύριο άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Είναι αυτό που λένε πως αν δεν μπορείς να το αποφύγεις, κοίτα να το απολαύσεις. Στον κόσμο τους κάπως έτσι λειτουργούν. Μόνο που εδώ δεν πρόκειται για το δικό τους χάσιμο. Τους εργάτες θέλουν να βάλουν από κάτω. Ακόμα πιο κάτω από κει που είναι. Ε, είναι καιρός να γυρίσει αντίστροφα η πίεση.