«Θέμα χρόνου φαίνεται να είναι η προσφυγή της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, σύμφωνα με την πλειοψηφία των ξένων αναλυτών που δεν βλέπουν άλλη διέξοδο από τον κλοιό των ασφυκτικά υψηλών spreads, ενώ οι πιο απαισιόδοξοι εξ αυτών μιλάνε για "δρόμο χωρίς επιστροφή" (...) και όλα αυτά γιατί η κυβέρνηση δεν προχωρά σε ριζικά μέτρα θεραπείας της γάγγραινας που ονομάζεται δημόσιος τομέας. Το ποτάμι έχει προ πολλού ξεχειλίσει» (θέμα και άρθρο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

Το γνωμικό πως «στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται» αδικεί τον λύκο. Που είναι υποχρεωμένος να επιβιώσει και αξιοποιεί κάθε ευκαιρία που του δίνεται. Δεν ισχύει το ίδιο για τους καπιταλιστές. Καθώς η ίδια η ύπαρξή τους είναι παρασιτική και αργά ή γρήγορα ο κόσμος θα τους βγάλει απ' τη μέση, φροντίζουν να δημιουργούν κάθε φορά την αναμπουμπούλα που τους βολεύει ώστε να ενισχύουν τη θέση τους. Με αφορμή τα spreads άλλος ξεσπαθώνει για τους μισθούς, άλλος για τις συντάξεις, ο εργολάβος για το δημόσιο τομέα. Ο,τι αρπάξει ο καθένας. Καιρός είναι στο «ποτάμι που ξεχείλισε» αυτοί ακριβώς να ριχτούν και να χαθούν.

«Είναι σαφές ότι για να μπορέσει να βρει χρήματα η χώρα θα πρέπει να υλοποιηθούν πολύ γρήγορα γενναίες διαρθρωτικές αλλαγές, χωρίς όμως να είναι βέβαιο ότι και τότε θα βγούμε εύκολα από τον σημερινό κυκεώνα (...) Το "πικρό ποτήρι" των επώδυνων αλλά αναγκαίων μεταρρυθμίσεων θα το πιει ό,τι και να γίνει η σημερινή κυβέρνηση. Προκειμένου, λοιπόν, να συνεχισθεί η σημερινή αβεβαιότητα και καταστροφή δημιουργικών δυνάμεων στη χώρα, είναι ίσως καλύτερα να εισέλθουμε στην τροχιά της ανόρθωσης με τρόπο συντεταγμένο, αποδεχόμενοι τη σκληρή πραγματικότητα» (από το κύριο άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Είναι αυτό που λένε πως αν δεν μπορείς να το αποφύγεις, κοίτα να το απολαύσεις. Στον κόσμο τους κάπως έτσι λειτουργούν. Μόνο που εδώ δεν πρόκειται για το δικό τους χάσιμο. Τους εργάτες θέλουν να βάλουν από κάτω. Ακόμα πιο κάτω από κει που είναι. Ε, είναι καιρός να γυρίσει αντίστροφα η πίεση.