Διαβάζεις το ένα μετά το άλλο τα άρθρα στις εφημερίδες του συγκροτήματος και λες «όπα ενδιαφέρον για τις λαϊκές ανάγκες». Ωσπου «πάρτη κάτω την καρδάρα»: άδικα, φοροεισπρακτικά, αλλά αναγκαία τα μέτρα είναι το διά ταύτα. Και μάλιστα τόσο που ως και μαθητές που πήγαν εκδρομή στην Ιταλία να εγκαλούνται γιατί, λέει, δώσανε τα φράγκα εκεί και όχι εδώ.

Οτι για τα φράγκα γίνονται όλα δεν είχαμε αμφιβολία, ότι θα ζητούσαν και τα ρέστα γιατί οι κανονικοί άνθρωποι δεν έχουν την αγωνία των καπιταλιστών, είναι μάλλον υπερβολή. Εξάλλου, δεν είναι κοινό το ταμείο. Γιατί να καίγεται ένας άνθρωπος όταν ένας καπιταλιστής έχει πρόβλημα με τον ανταγωνιστή του;

Με την ευκαιρία θυμηθήκαμε τι έλεγαν όλοι αυτοί όταν άρχισε η πίεση στους αγρότες να σταματήσουν να βάζουν βαμβάκι, γιατί, έλεγαν, αλλού το παράγουν φτηνότερο. Ωραία, και τώρα αλλού είναι οι φτηνοί προορισμοί. Η αστική τάξη θέλει τα δικά της (που δεν είναι), δικά της και τα δικά μας, πάλι δικά της (ε, όσο περνάει από το χέρι μας δεν θα τα πάρει). Οτι διαθέτει πάντα μια κυβέρνηση που - πότε «για να βγούμε απ' το τούνελ» και πότε «για να αντιμετωπιστούν οι κερδοσκόποι» - νομοθετεί έτσι που να μειώνεται διαρκώς η τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης, αυτό, ναι, είναι το πραγματικό πρόβλημα που ζητάει λύση.

Ως τότε τα λαϊκά στρώματα θα καλούνται να καταπιούν αμάσητη τη μια μπαρούφα μετά την άλλη, όπως ότι η ρύθμιση για τους ημιυπαίθριους έγινε για να φυτευθούν δένδρα! Γεγονός που αναγκάζει ως και τους αστούς δημοσιογράφους να κράζουν το σχετικό επιχείρημα, καθώς σου λένε, πρέπει ο λαός να εκπαιδεύεται καθαρά στο να νιώθει χρέος του τη σωτηρία του συστήματος.

Και κοντά σ' όλα τ' άλλα να και αίτημα να βάλουν φρένο οι κερδοσκόποι! Κάτι σε καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο φέρνει. Πώς τα καταφέρνει έτσι η «αντιεξουσιαστική» κι όλο στην κρίσιμη στιγμή ρίχνει σύνθημα σωσίβιο για το σύστημα;

Είναι σαν κι εκείνους τους συνδικαλιστές του ΣΥΝ που ψιθυρίζουν αριστερά και δεξιά πως όπου να 'ναι το κόμμα τους ξαναβρίσκει (πότε τον είχε για να τον ξαναβρεί;) τον αριστερό του χαρακτήρα και μόλις έρθει η ώρα να αποφασίσουν - όπως χτες σε ΑΔΕΔΥ - ΓΣΕΕ - κάνουν ό,τι περνά απ' το χέρι τους για να στηρίξουν τους εργατοπατέρες.

Τελικά, πρέπει να το πάρεις απόφαση: Είσαι «μόνος». Εσύ και τα εκατομμύρια των εργατών που δεν έχουν τίποτα να περιμένουν έξω από την ίδια τη δική τους ταξική οργάνωση - κινητοποίηση.

Η πρόσκληση του ΠΑΜΕ για την απεργία στις 21 και 22 του Απρίλη είναι ανοιχτή. Και ήδη προς υλοποίηση από εκείνα τα συνδικάτα που αντί να έχουν αγωνία για τα σπρεντ μετράνε την αγωνία των εργατών που καλύπτουν και αποφασίζουν με αυτό και μόνο το κριτήριο.

Η κρίση δεν αποκαλύπτει μόνο τα όρια του συστήματος, αλλά και όλων αυτών που το στηρίζουν, ειδικά τώρα στις δύσκολες στιγμές του.

Κανένα κλάμα, ό,τι είναι να χαθεί για τους καπιταλιστές, ας χαθεί. Οι εργάτες να βγουν από πάνω και για αυτό μόνο αξίζει κάθε θυσία.