Η χαβούζα καταλαμβάνει έκταση μεγαλύτερη των δύο στρεμμάτων, ενώ το βάθος της φθάνει και τα 20 μέτρα. Βρίσκεται μόλις δυόμισι χιλιόμετρα από τη Φούρκα, στη μέση ενός πανέμορφου δάσους. Τους καλοκαιρινούς μήνες τρία βυτία πραγματοποιούν πάνω από 20 δρομολόγια τη μέρα, αποθέτοντας στη «λίμνη» 15 τόνους λυμάτων το καθένα σε κάθε δρομολόγιο. Πολλές φορές η χαβούζα υπερχειλίζει και τα λύματα «ποτίζουν» τα χωράφια, ενώ εκφράζονται φόβοι για τον υδροφόρο ορίζοντα της περιοχής. Οι κάτοικοι παραπονούνται ότι επικρατεί μια ένοχη σιωπή των αρχών πάνω στο θέμα αυτό, τονίζοντας ότι τόσο ο Δήμος Κασσάνδρας όσο και η Νομαρχία Χαλκιδικής, αν και γνωρίζουν τις καταστρεπτικές συνέπειες για το περιβάλλον και την υγεία των κατοίκων από τη διατήρηση αυτής της επικίνδυνης εστίας μόλυνσης, συνεχίζουν ή να αδιαφορούν ή να περιορίζονται απλά στην έκφραση της δυσαρέσκειας τους. Από την πλευρά του ο Δήμος Κασσάνδρας επιρρίπτει την ευθύνη για την απαράδεκτη αυτή κατάσταση στους ιδιοκτήτες των βυτίων, τονίζοντας ότι αδυνατεί να αστυνομεύσει την περιοχή. Το Δημοτικό Συμβούλιο κατά καιρούς έχει επιβάλει πρόστιμα ύψους πολλών εκατομμυρίων στους παρανομούντες ιδιοκτήτες των βυτίων και έχει προτείνει στη Νομαρχία Χαλκιδικής να αφαιρεί τις άδειες όταν συλλαμβάνει οδηγούς που κατ' επανάληψη παρανομούν. Παρ' όλα αυτά, η κατάσταση δεν έχει αλλάξει, αφού τα μέτρα αυτά, φαίνεται, δεν είναι ικανά να επηρεάσουν στο ελάχιστο τη δράση των παρανομούντων.
Θα πρέπει να τονίσουμε ότι το πρόβλημα της διαχείρισης των υγρών αποβλήτων στη Χαλκιδική θεωρείται από τα σοβαρότερα που αντιμετωπίζει ο νομός. Οι περισσότεροι οικισμοί δε διαθέτουν δίκτυα αποχέτευσης και ελάχιστες είναι οι εγκαταστάσεις δευτεροβάθμιας επεξεργασίας των αστικών λυμάτων. Μάλιστα, υπάρχουν και περιπτώσεις που έχει ολοκληρωθεί η κατασκευή μονάδων επεξεργασίας βοθρολυμάτων αλλά αυτές δε λειτουργούν λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων των ΟΤΑ. Ετσι, δεκάδες βυτία καθημερινά αποθέτουν τα λύματά τους ανεξέλεγκτα σε βουνά και σε παραλίες της Χαλκιδικής, κάτω από την ανοχή των αρχών.
Για το θέμα της χαβούζας της Φούρκας κατατέθηκε ήδη Ερώτηση από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ. Με αυτήν καταγγέλλεται το γεγονός ότι στη θέση «Καραγιάννος» μεταφέρονται τα λύματα απ' όλες τις γύρω περιοχές και ερωτώνται οι αρμόδιοι υπουργοί: Εχει προγραμματιστεί η εγκατάσταση βιολογικού σταθμού στην περιοχή κι αν ναι πότε προβλέπεται να ολοκληρωθεί; Τι μέτρα θα πάρουν για να σταματήσει το απαράδεκτο καθεστώς που ισχύει σήμερα; Ποια μέτρα θα πάρουν για να διαφυλαχτεί η υγεία των κατοίκων από τους κινδύνους που εγκυμονεί η σημερινή κατάσταση;
Εδώ και λίγες μέρες, τα αηδόνια του Κουρσκ σταμάτησαν απότομα το τραγούδι τους. Θλιμμένα σκύβουν και αφουγκράζονται κι αυτά το τραγικό σκάφος με τα 118 παιδιά του. Οι όμορφες ρεματιές της πόλης, που έδωσε το όνομά της στον υποβρύχιο ρωσικό γίγαντα, βουβές και απαρηγόρητες, μοιάζουν τώρα σαν χτυπημένες από το αστροπελέκι του θανάτου. Μαζί με τις μάνες, τις γυναίκες, τις αδελφές και τα παιδιά των αδικοχαμένων παλικαριών, ενώνουν κι αυτές την οδύνη και την οργή τους.
«Δεν αφήσανε τίποτα όρθιο», διαπιστώνει με πόνο ψυχής ο βετεράνος Σοβιετικός αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. «Ξεπουλήσανε τα πάντα στους ισχυρούς της Δύσης. Αφήνουν να σαπίζουν και να καταστρέφονται μονάδες αξιόμαχες του σοβιετικού στόλου, που έκαναν κάποτε τον αντίπαλο να τρέμει. Διαλύουν πολλές φορές τέσσερα και πέντε πολεμικά σκάφη, για να συντηρήσουν με τα ανταλλακτικά τους και να κρατήσουν σε λειτουργία το ένα. Ο,τι διαθέτει σήμερα ο στόλος μας (οπλισμός, ένδυση, υπόδηση, ακόμα και τροφή του προσωπικού), είναι, κυρίως, αποθέματα από την εποχή του σοβιετικού καθεστώτος. Σήμερα, τα πληρώματα προσπαθούν να κρατηθούν στη ζωή τρώγοντας πολλές φορές σκέτη σούπα από τσουκνίδες, και πατάτες, που τις καλλιεργούν οι ίδιοι στον ελεύθερο χρόνο τους».
«Πετάξτε τα μετάλλιά σας και φύγετε! Και αν σας έμεινε λίγο φιλότιμο, αυτοκτονήστε. Αλήτες!», ξεσπάει με οργή, μπροστά στις κάμερες, η χαροκαμένη μάνα προς τους «ιθύνοντες», που, όταν το παιδί της πνιγόταν μέσα στο βυθισμένο σκάφος, εκείνοι βρίσκονταν στα παραθαλάσσια θέρετρα της Κασπίας. «Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο», λέει άλλη μάνα, που το εικοσάχρονο παλικάρι της βρίσκεται ακόμα, μαζί με τους 117 συντρόφους του, μέσα στον υγρό τάφο του «Κουρσκ». «Πρέπει να κάνουμε κάτι για να την αλλάξουμε».