Εδώ και λίγες μέρες, τα αηδόνια του Κουρσκ σταμάτησαν απότομα το τραγούδι τους. Θλιμμένα σκύβουν και αφουγκράζονται κι αυτά το τραγικό σκάφος με τα 118 παιδιά του. Οι όμορφες ρεματιές της πόλης, που έδωσε το όνομά της στον υποβρύχιο ρωσικό γίγαντα, βουβές και απαρηγόρητες, μοιάζουν τώρα σαν χτυπημένες από το αστροπελέκι του θανάτου. Μαζί με τις μάνες, τις γυναίκες, τις αδελφές και τα παιδιά των αδικοχαμένων παλικαριών, ενώνουν κι αυτές την οδύνη και την οργή τους.

«Δεν αφήσανε τίποτα όρθιο», διαπιστώνει με πόνο ψυχής ο βετεράνος Σοβιετικός αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. «Ξεπουλήσανε τα πάντα στους ισχυρούς της Δύσης. Αφήνουν να σαπίζουν και να καταστρέφονται μονάδες αξιόμαχες του σοβιετικού στόλου, που έκαναν κάποτε τον αντίπαλο να τρέμει. Διαλύουν πολλές φορές τέσσερα και πέντε πολεμικά σκάφη, για να συντηρήσουν με τα ανταλλακτικά τους και να κρατήσουν σε λειτουργία το ένα. Ο,τι διαθέτει σήμερα ο στόλος μας (οπλισμός, ένδυση, υπόδηση, ακόμα και τροφή του προσωπικού), είναι, κυρίως, αποθέματα από την εποχή του σοβιετικού καθεστώτος. Σήμερα, τα πληρώματα προσπαθούν να κρατηθούν στη ζωή τρώγοντας πολλές φορές σκέτη σούπα από τσουκνίδες, και πατάτες, που τις καλλιεργούν οι ίδιοι στον ελεύθερο χρόνο τους».

«Πετάξτε τα μετάλλιά σας και φύγετε! Και αν σας έμεινε λίγο φιλότιμο, αυτοκτονήστε. Αλήτες!», ξεσπάει με οργή, μπροστά στις κάμερες, η χαροκαμένη μάνα προς τους «ιθύνοντες», που, όταν το παιδί της πνιγόταν μέσα στο βυθισμένο σκάφος, εκείνοι βρίσκονταν στα παραθαλάσσια θέρετρα της Κασπίας. «Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο», λέει άλλη μάνα, που το εικοσάχρονο παλικάρι της βρίσκεται ακόμα, μαζί με τους 117 συντρόφους του, μέσα στον υγρό τάφο του «Κουρσκ». «Πρέπει να κάνουμε κάτι για να την αλλάξουμε».