Διότι οι ανάγκες για κατασκευή φτηνής, ασφαλούς, που να ικανοποιεί τις σύγχρονες ανάγκες, λαϊκής κατοικίας, δεν έπαψαν να υπάρχουν. Αντίστοιχα, δεν έπαψαν να υπάρχουν οι ανάγκες για την κατασκευή νέων σχολείων, πόσο μάλλον τώρα που με την αρχή της νέας σχολικής χρόνιας φαίνονται τα δραματικά προβλήματα των υποδομών στην Παιδεία. Κι όμως, από τη στιγμή, που τα κέρδη των μεγαλοεργολάβων και κατασκευαστών επιβάλλουν το «πάγωμα» των επενδύσεων στον τομέα αυτό, τότε επιβάλλεται να ...«παγώνουν» και οι ανάγκες των εργαζομένων, των πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Κι όμως, οι ανάγκες των εργαζομένων, ολοένα και μεγαλώνουν. Και σε αυτή την περίπτωση, φανερώνεται πως συγκρούονται δύο εκ διαμέτρου αντίθετα δίκαια. Το δίκαιο του καπιταλιστή να υπερασπιστεί τα κέρδη του και το δίκαιο του εργατόκοσμου, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων να υπερασπιστούν τη ζωή τους...
Στις αρχές της βδομάδας κυβερνητικό κλιμάκιο του υπουργείου Υποδομών, με επικεφαλής τον υπουργό Δ. Ρέππα, περιόδευσε επί διήμερο στη Λέσβο και έταξε δρόμους, λιμάνια κι αεροδρόμια, όχι μόνο για το νησί, αλλά και για τη Σάμο και τη Χίο.
Προχτές, η υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Τ. Μπιρμπίλη συνάντησε διαδοχικά τους υποστηριζόμενους από το ΠΑΣΟΚ υποψήφιους για περιφερειάρχη Αττικής Γ. Σγουρό και για δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γ. Μπουτάρη. Και εδώ τα ίδια: Η υπουργός έταξε στους υποψήφιους αναπλάσεις, ρυθμιστικά σχέδια, προστασία και ανάδειξη παραλιακών μετώπων, προγράμματα για «πράσινες ταράτσες» κ.ά.
Η κυβέρνηση τις τελευταίες μέρες, ως περιοδεύων θίασος, στην κυριολεξία «τα δίνει όλα», όπως και οι πάλαι ποτέ «Μαυρογιαλούροι», για να στηρίξει τους υποψηφίους της που αν εκλεγούν θα δικαιώσουν την πολιτική της και με τον αντιλαϊκό «Καλλικράτη» και με την εφαρμογή του μνημονίου της εξαθλίωσης του λαού, που χτυπά τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, που τον φορτώνει με νέους φόρους, που ξεπουλά τη δημόσια περιουσία, ανοίγοντας νέους δρόμους για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Οσο για τα προτεινόμενα έργα, αυτά αν γίνουν θα τα πληρώσει ο λαός και θα τα εκμεταλλεύεται για να κερδοφορεί το κεφάλαιο. Το έργο το 'χουμε ξαναδεί, με Αττική Οδό, Γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου, αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος», Λιμάνι Πειραιά κλπ.
Τίθεται λοιπόν το δίλημμα στο λαό για τις επερχόμενες εκλογές: 'Η θα «τσιμπήσει» και τα αντιλαϊκά μέτρα θα ενταθούν και θα πληθύνουν ή θα τους ρίξει το «μαύρο» που τους αξίζει και θα στηρίξει τους συνδυασμούς της «Λαϊκής Συσπείρωσης», δείχνοντας ότι «δε μασάει», ότι θέλει και μπορεί να αντιπαλέψει ως το τέλος αυτήν την πολιτική. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.
Η πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ χρόνια τώρα, χρόνο με το χρόνο κάνει την αγροτιά όλο και φτωχότερη και την εξαναγκάζει να βγει εκτός παραγωγής. Αυτό το διάστημα τρομοκρατούν τους μικρομεσαίους αγρότες με την οικονομική κρίση και μνημόνιο για να πετύχουν με ταχύτερους ρυθμούς, αυτά που από το 2000 και μετά έχουν αποφασιστεί, δηλαδή τη συγκέντρωση της γης και της παραγωγής στα χέρια λίγων μεγαλοεπιχειρηματιών και το βίαιο ξεκλήρισμα των πολλών, που είναι οι φτωχοί και με μικρό κλήρο αγρότες. Οι εμποροβιομήχανοι, το μεγάλο κεφάλαιο, τα μονοπώλια που συγκέντρωσαν τεράστια κέρδη πριν εκδηλωθεί η οικονομική κρίση και συνεχίζουν και σήμερα να κερδίζουν, ρίχνουν τα βάρη του καπιταλιστικού ανταγωνισμού στις πλάτες του λαού, στις πλάτες της αγροτιάς. Οδηγούν τους μικρομεσαίους αγρότες σε μόνιμη φτώχεια, εξαθλίωση και ανασφάλεια. Τώρα όμως είναι η στιγμή των μεγάλων αποφάσεων. Η μικρομεσαία αγροτιά χρειάζεται αποφασιστικά να υψώσει μέτωπο απέναντι στα μονοπώλια, στην ΕΕ, στα κόμματα και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που τα υπηρετούν. Μπρος σε ό,τι συμβαίνει απαιτείται αγώνας ανατροπής των αντιλαϊκών - αντιαγροτικών πολιτικών, αγώνας επιβίωσης, για ριζικές αλλαγές σε επίπεδο οικονομίας και εξουσίας. Απαιτείται η λαϊκή οργάνωση και αντεπίθεση μαζί με τους εργατοϋπαλλήλους, τους μικροεπαγγελματίες, το γυναικείο και νεολαιίστικο κίνημα ενάντια σ' αυτή την αντιλαϊκή - αντιαγροτική πολιτική. Απαιτείται ο κοινός αγώνας και η διεκδίκηση ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης, όπου οι πόροι, τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, ιδιαίτερα στην ενέργεια, άρδευση, τις τηλεπικοινωνίες, τις μαζικές μεταφορές, τα μηχανήματα, τα λιπάσματα, τα φάρμακα γίνονται λαϊκή ιδιοκτησία, και με κεντρικό σχεδιασμό, εργατικό έλεγχο, η παραγωγή υποτάσσεται στο στόχο της λαϊκής ευημερίας. Με άλλα λόγια, απαιτείται το πέρασμα στη λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία, όπως το ΚΚΕ προτείνει.
Σωρός στήθηκαν τα αναχώματα στη μεγαλύτερη Περιφέρεια της χώρας, για να εμποδίσουν τη ριζοσπαστικοποίηση της λαϊκής ψήφου αποπροσανατολίζοντας τον εργατόκοσμο. Αλλά υπάρχει και η πείρα της σκληρής καθημερινότητας που βιώνουν οι άνθρωποι του μόχθου εξαιτίας της πολιτικής που έτσι ή αλλιώς υπηρετούν, χρόνια τώρα, όλοι οι προαναφερόμενοι. Καμιά εμπιστοσύνη, καμιά αυταπάτη ότι θα αφήσουν το λαό να πάρει ανάσα. Απέναντί τους η «Λαϊκή Συσπείρωση» στην Περιφέρεια Αττικής, το Δήμο Αθηναίων, τη Θεσσαλονίκη και τον Πειραιά, παντού σε όλη τη χώρα οι συνδυασμοί που στηρίζει το ΚΚΕ. Μόνη δυνατότητα να σταλεί καθαρό, δίχως βολικές για το σύστημα «παρερμηνείες», το μήνυμα λαϊκής αποδοκιμασίας, αντίστασης κι αγώνα.