Με το σύνθημα «Ως εδώ. Κάτω τα χέρια από το λαϊκό εισόδημα» στις 23 Σεπτέμβρη, το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΕΒΕ, η ΠΑΣΥ, το ΜΑΣ, η ΟΓΕ διοργανώνουν σε όλη τη χώρα συλλαλητήρια. Εργάτες και εργάτριες, ελεύθεροι επαγγελματίες και μικροί αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες, η σπουδάζουσα νεολαία, οι γυναίκες θα διαδηλώσουν όλοι μαζί, ενάντια στις αυξήσεις που σχεδιάζει η κυβέρνηση στο πετρέλαιο θέρμανσης, στα τιμολόγια της ΔΕΗ, στο ΦΠΑ.

Δεν είναι άλλο ένα συλλαλητήριο. Δεν είναι μια συνηθισμένη κινητοποίηση. Γιατί και η κατάσταση που διαμορφώνεται δεν είναι συνηθισμένη. Ολοι βέβαια γνωρίζουμε ότι η θέση της λαϊκής οικογένειας τα τελευταία χρόνια, σταδιακά και σταθερά χειροτερεύει. Ολοι ξέρουμε ότι κάθε μέρα, βήμα το βήμα, η κατάσταση του εργάτη, του αγρότη, του αυτοαπασχολούμενου γίνεται πιο δύσκολη. Ομως, σήμερα είναι πλέον φανερό, ότι για πλατιές λαϊκές μάζες, για χιλιάδες λαϊκές οικογένειες μπαίνει ευθέως θέμα επιβίωσης. Η ριζική και απότομη χειροτέρευση του βιοτικού επιπέδου για εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά είναι προ των πυλών.

Δεν πρόκειται λοιπόν πλέον για αφαίρεση ενός ακόμα μέρους από το εισόδημα της οικογένειας με την αύξηση π.χ. στο πετρέλαιο κίνησης. Φτάσαμε στο σημείο που αυτά τα 500-600 ευρώ δεν υπάρχουν. Φτάσαμε στο σημείο που οικογένειες επειδή δε θα 'χουν να πληρώσουν, το χειμώνα θα παγώσουν. Που οικογένειες θα μείνουν χωρίς ρεύμα. Που από το τραπέζι λείπουν βασικά τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης. Θα τους το επιτρέψουμε; Αυτό το ερώτημα τίθεται μπροστά στην εργατική τάξη και στα άλλα λαϊκά στρώματα. Και σε αυτό το ερώτημα οι αγωνιστικές δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, στην ΠΑΣΕΒΕ, στην ΠΑΣΥ, στο ΜΑΣ, στην ΟΓΕ δίνουν ξεκάθαρη απάντηση. Θα ματώσουμε, αλλά η νέα επιδρομή της κυβέρνησης και της πλουτοκρατίας δεν πρέπει να περάσει. Δεν μπορεί να περάσει. Και τα συλλαλητήρια είναι η πρώτη παρέμβαση στον αγώνα που πρέπει να δώσει σήμερα η λαϊκή οικογένεια.

Γι' αυτό και τα συλλαλητήρια δεν πρέπει απλά να πετύχουν. Πρέπει πριν απ' όλα να δώσουν στην κυβέρνηση ένα βροντερό μήνυμα: Ως εδώ και μη παρέκει. Με αυτή την επιδίωξη πρέπει να κατέβουν στις γειτονιές, στις επιχειρήσεις, στα μαγαζιά, στα πανεπιστήμια και στα σχολεία, όλες οι αγωνιστικές δυνάμεις που τα διοργανώνουν. Ανθρωπο τον άνθρωπο, δρόμο το δρόμο, γειτονιά τη γειτονιά, να φτάσουν παντού. Με όλους τους τρόπους και όλες τις μορφές. Με συζητήσεις και συσκέψεις, με συνελεύσεις στους τόπους δουλειάς, με καθημερινή ζύμωση όπου σταθούν και όπου βρεθούν. Να σημάνει λαϊκό προσκλητήριο παντού. Διοικήσεις σωματείων, συλλόγων, επιτροπών, να μπούνε στην πρώτη γραμμή της μάχης. Να κινητοποιηθούν και να κινητοποιήσουν και άλλους. Να μπούνε στη μάχη όχι μόνο τα μέλη των φορέων αλλά και ο περίγυρος. Στις λίγες ημέρες που απομένουν, ούτε λεπτό να μην πάει χαμένο. Με σχέδιο, αλλά και με φαντασία στις μορφές ενημέρωσης, με μεράκι, επιμονή και υπομονή, να προβληματίσουμε τους λαϊκούς ανθρώπους, να πείσουμε, να συνεγείρουμε.

Στις 23 Σεπτέμβρη πρέπει να ακουστεί η φωνή της λαϊκής οικογένειας. Οχι το βογκητό και ο αναστεναγμός. Τώρα να ακουστεί στεντόρεια η φωνή του μεροκαματιάρη, του ξωμάχου, του νεολαίου, της μάνας. Να γίνει το χέρι γροθιά που θα υψωθεί. Να γίνει η σημαία λάβαρο ανάτασης και ελπίδας. Γιατί άλλη ελπίδα δεν υπάρχει.