Ενα ακόμη δείγμα φτηνής αντικομμουνιστικής προπαγάνδας μας πρόσφερε η κρατική τηλεόραση, αφού η ΕΡΤ επέλεξε τη Δευτέρα 6/9/2010 αργά το βράδυ να (επανα)προβάλει ντοκιμαντέρ συμπαραγωγής με ξένα κανάλια για τη δραστηριότητα των ραδιοσταθμών «Ελεύθερη Ευρώπη» και «Ελευθερία» (Radio Free Europe και Liberty). Στην περιγραφή μάλιστα της δραστηριότητας των σταθμών αυτών για τη «δημοκρατία» και την «ελευθερία» στην Ανατολική Ευρώπη τη μεταπολεμική περίοδο, ακούστηκαν πολλές φορές τα γνωστά κλισέ του ψυχροπολεμικού αντικομμουνισμού για τις χώρες του παραπετάσματος, τις κομμουνιστικές δικτατορίες, την καταπίεση των λαών κλπ. Παρουσιάζοντας, εννοείται, αποκλειστικά και μόνο διθυραμβικούς μονολόγους από παλιά διευθυντικά στελέχη των σταθμών αυτών, υπαλλήλους - εμιγκρέδες των δήθεν υπόδουλων στη Σοβιετική Ενωση χωρών ή και φυγάδες από την ίδια τη Σοβιετική Ενωση, το αντικομμουνιστικό αυτό ψευτο-ντοκιμαντέρ προσπάθησε να εμφανίσει τους σταθμούς αυτούς σαν βήμα ελευθερίας, πολυφωνίας και διαμαρτυρίας για τους αποκλεισμένους τα χρόνια των αντίπαλων κοινωνικοοικονομικών στρατοπέδων λαούς της Ανατολικής Ευρώπης. Ισως δεν είναι τυχαίο ότι τέτοιου είδους χοντροκομμένη προπαγάνδα έρχεται να προστεθεί σε άλλα πρόσφατα (και σχετικά πρόσφατα) αντικομμουνιστικά μέτρα και ψηφίσματα στο πλαίσιο της ΕΕ και του ΟΑΣΕ και δεν είναι επίσης τυχαίο ότι η ελληνική δημόσια τηλεόραση συντονίζεται στη γενικότερη απόπειρα να ξαναγραφτεί η σύγχρονη Ιστορία με αιχμή την αντικομουνιστική παραχάραξη και την ιστορική διαστρέβλωση. Εξάλλου το αστικό σύστημα σήμερα στην Ελλάδα αλλά και γενικότερα το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα μπορεί μεν να μην απειλείται άμεσα, δεν περνάει ωστόσο και τις καλύτερες μέρες του και σε τέτοιες περιπτώσεις η έξαρση της αντικομμουνιστικής πρόληψης είναι από τις γνώριμες αντιδράσεις του. Αλλά για να επανέλθουμε στο θέμα ας δούμε, κυρίως για τους νεότερους, με μια ματιά τι ήταν στην ουσία αυτοί οι σταθμοί ραδιοφωνικών μεταδόσεων αρχικά και ποιους σκοπούς εξυπηρέτησαν εξ αρχής, πέρα από τις επίσημες «καλοπροαίρετες» διακηρύξεις τους για παρουσίαση μη λογοκριμένων ειδήσεων και προγραμμάτων σε χώρες που δεν υπάρχει ελευθερία, του λόγου, του Τύπου, κλπ.

Είναι ιστορικά γνωστό ότι και το Ράδιο «Ελεύθερη Ευρώπη» (για τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης) και το Ράδιο «Ελευθερία» (για τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης) ιδρύθηκαν το 1950 από τις ΗΠΑ, ως κύρια ιμπεριαλιστική δύναμη, με αποκλειστικό στόχο τη με κάθε μέσο υπονόμευση της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην Ευρώπη και τη Σοβιετική Ενωση. Εξάλλου αυτό αναγράφεται, πιο διακριτικά είναι αλήθεια, και στον επίσημο ιστότοπο που διατηρούν σήμερα στο διαδίκτυο, αναφέροντας ότι ο σκοπός ήταν να αξιοποιηθούν μεταπολεμικά Σοβιετικοί και Ανατολικοευρωπαίοι αντικομμουνιστές εμιγκρέδες για την προώθηση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, με την επισήμανση ότι από τους εμπνευστές της ίδρυσης των σταθμών αυτών ήταν ο γνωστός θεωρητικός της αντικομμουνιστικής «ανάσχεσης» του Ψυχρού Πολέμου Τζορτζ Κέναν και ο Φρανκ Ουΐσνερ, μετέπειτα πράκτορας της CIA. Η ανάμειξη της CIA τόσο στη χρηματοδότηση όσο και στην πολιτική και ιδεολογική διαχείριση των σταθμών της «ελευθερίας» ήταν εξάλλου εξ αρχής και διαχρονικά καθοριστική όσο και αν διατείνονται ότι η χρηματοδότηση μέσω των καναλιών της CIA και γενικότερα η ανάμειξή της σταμάτησε το 1971. Ο ιδεολογικός πόλεμος, ανάμεσα στη γενικότερη πολιτική και οικονομική υπονόμευση, του διεθνούς ιμπεριαλισμού κατά των χωρών του σοσιαλισμού είναι γνωστό ότι ουδέποτε μειώθηκε σε ένταση, πράγμα που δυστυχώς σε ένα βαθμό υποτιμήθηκε εκείνη την περίοδο από τα Κομμουνιστικά Κόμματα της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης που βρίσκονταν στην εξουσία (περιλαμβανομένου και αυτού της Σοβιετικής Ενωσης). Το γεγονός αυτό όπως και τα υπαρκτά προβλήματα στη σοσιαλιστική οικοδόμηση στις χώρες αυτές, ιδιαίτερα μετά τη δεξιά, οπορτουνιστική στροφή του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και την αντανάκλαση που είχε στις χώρες αυτές μέχρι τον πλήρη ιδεολογικό αφοπλισμό της περιόδου της γκορμπατσοφικής περεστρόικα, είχαν αδυνατίσει το ιδεολογικό μέτωπο του σοσιαλισμού και είχαν δημιουργήσει ένα έδαφος υπονόμευσης και αντικομμουνιστικής επιρροής που αξιοποιήθηκε κατάλληλα μέχρι και τις ανατροπές που ακολούθησαν το 1989. Οι σταθμοί αυτοί έπαιξαν το ρόλο τους εξάλλου στα πλαίσια ενός ευρύτερου σχεδίου του διεθνούς ιμπεριαλισμού για την ανατροπή του σοσιαλισμού, όπου αξιοποιήθηκαν και άλλοι πόλοι του αντικομμουνισμού, π.χ. σήμερα είναι γνωστό ότι η «αυθόρμητη» κίνηση των λιμενεργατών του Γκντανσκ το 1980 και η ίδρυση του ανεξάρτητου συνδικάτου «Αλληλεγγύη» από τον Λεχ Βαλέσα ήταν μέρος σχεδίου υπονόμευσης του σοσιαλισμού στην Πολωνία και τις άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που είχε την οικονομική συνδρομή του Βατικανού, του Πολωνού Πάπα Βοϊτίλα, σε συνεργασία με αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες.

Ο αντικομμουνιστικός ρόλος των σταθμών αυτών, που φυσικά για την ΕΡΤ αποσιωπήθηκε εντελώς, όπως και η γραμμή προώθησης των συμφερόντων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού γίνεται φανερός αν διαπιστώσει κανείς ότι σήμερα που έχουν σταματήσει οι εκπομπές σε Ουγγαρία, Βουλγαρία, Τσεχία, Πολωνία, κλπ. αφού αποκαταστάθηκε η «ελευθερία» στις χώρες αυτές, τα ενδιαφέροντά τους έχουν στραφεί σε χώρες άμεσης εμπλοκής των αμερικανικών συμφερόντων, όπως Ιράν, Ιράκ, Αφγανιστάν αλλά και σε χώρες της Ευρασίας, πρώην Δημοκρατίες της Σοβιετικής Ενωσης, όπως Καζαχστάν, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν, Κιργιστάν, Τουρκμενιστάν, όπου επίσης διακυβεύονται μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα αμερικανικά συμφέροντα στα πλαίσια των ενδοϊμπεριαλιστικών γεωστρατηγικών ανταγωνισμών. Είναι χαρακτηριστικό, τέλος, ότι η διάθεση ραδιοφωνικών, τηλεοπτικών αλλά και διαδικτυακών υπηρεσιών σε ευρωπαϊκό έδαφος γίνεται πλέον σε πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες που ενδιαφέρει να ενταχθούν κάποια στιγμή στις ευρωΝΑΤΟικές συμμαχίες (Ουκρανία, Λευκορωσία, Μολδαβία) είτε σε χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας που «κινδύνεψαν» στο πρόσφατο παρελθόν από τον σερβικό «εθνικισμό» περιλαμβανομένης της Σερβίας (Κόσσοβο, Μαυροβούνιο, ΠΓΔΜ), στην ουσία σημερινά προτεκτοράτα του αμερικανοΝΑΤΟικού ιμπεριαλισμού. Συμπερασματικά, η αντικομμουνιστική προπαγάνδα που πλασάρεται αφειδώς τελευταία είναι μεν μία πρόκληση που χρειάζεται οργανωμένη και συγκροτημένη απάντηση, στο βαθμό μάλιστα που διοχετεύεται με πολλούς τρόπους και στη δημόσια εκπαίδευση, ωστόσο είναι τόσο διάτρητη και ιστορικά έκθετη που προσφέρει την ευκαιρία να ενταθεί η ιδεολογική αντεπίθεση από τις θέσεις του σοσιαλισμού και της ιστορικότητας του κομμουνιστικού κινήματος.