«Ακούω μια κρυφή οργή

να μπαινοβγαίνει απ' τις πόρτες»

Αυτοί που βάζουν τον Αλβανό εργάτη να κυνηγά τον Αφγανό είναι οι ίδιοι που έβαζαν τον Ελληνα να κυνηγά τον Αλβανό. Οταν οι Ελληνες εργάτες βοήθησαν τους Αλβανούς να οργανωθούν στα ταξικά συνδικάτα κι όλοι μαζί σαν ταξικά αδέρφια αντιμετώπισαν τον κοινό εχθρό τους, κανένας εργάτης δεν κυνήγαγε τον άλλο για το χρώμα, τη θρησκεία, την εθνότητά του. Είχαν άλλα, σοβαρά πράγματα, να τους απασχολούν.

Ο δρόμος είναι ο ίδιος: Οργάνωση όλων των μεταναστών σε ταξική βάση. Δύσκολος δρόμος, καθώς ο μετανάστης είναι δέσμιος διαφόρων υπηρεσιών που πιέζουν την οικογένεια πίσω στην πατρίδα, για το εργατικό κίνημα όμως είναι μονόδρομος, όχι η ενσωμάτωση, αλλά η ταξική ενότητα.

Οι μετανάστες είναι εργατική τάξη που για διάφορους λόγους (πίσω από κάθε διαφορετικό λόγο αναγνωρίζεται ένας εχθρός, ο ιμπεριαλισμός) αναγκάστηκαν να φύγουν από τον τόπο τους, αξιοποιήθηκαν (δηλαδή τους εκμεταλλεύτηκαν) σαν φτηνότερο εργατικό δυναμικό σε αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Ομως, όταν πια και τα μεροκάματα των ντόπιων έγιναν πιο φτηνά κι απ' αυτά των μεταναστών, οι τελευταίοι περίσσεψαν.

Και τώρα, αυτοί που τους εξαθλίωσαν, κλαίνε δήθεν για το «ανθρωπιστικό δράμα».

Απέναντι σ' ένα τέτοιο υποκριτικό κλάμα, μόνο η ταξική αλληλεγγύη έχει αξία, μόνο η οργάνωσή τους δίπλα στους ντόπιους εργάτες, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, θρησκεία, καταγωγή έχει αξία.

Αυτό το σύστημα έχει ολόκληρη την εργατική τάξη απέναντι, και ολόκληρη η εργατική τάξη από απέναντι πρέπει να το χτυπήσει. Οι μετανάστες, όπως και οι ντόπιοι, δεν έχουν ανάγκη από φιλόπτωχα ταμεία. Η αξιοπρέπεια δεν εξαργυρώνεται.

Οι καπιταλιστές τα έχουν πάρει ήδη όλα (κατάργηση οχτάωρου, εξαφάνιση συλλογικών συμβάσεων, συντάξεις μετά θάνατον κ.ά.). Κι όμως, θέλουν κι άλλα!

Οι εφημερίδες τους κρύβουν τον ένοχο. Αρπάζονται από αυτήν ή την άλλη εκτίμηση σκοπιμότητας του ενός και του άλλου ιμπεριαλιστικού οργανισμού (χτες εμφάνισαν το ΔΝΤ στο ρόλο του καλού) για να κρατήσουν τις όποιες αμφισβητήσεις του εργαζόμενου πληθυσμού εντός των τειχών. Να θεωρείται αυτονόητο ότι ο καπιταλισμός είναι το αιώνιο σύστημα και εντός του - άρα - πρέπει να αναζητούνται οι λύσεις, μια κάποιου τύπου διαφορετική διαχείριση κάθε φορά. Χτες ανακάλυψαν ότι δεν είναι πρόβλημα το περίφημο δημόσιο χρέος, αλλά οι αναδιαρθρώσεις που δεν προχωράνε. Οταν το ΚΚΕ εξαρχής είπε στην εργατική τάξη να αγνοήσει το χρέος, γιατί δεν είναι δικό της, γιατί γι' αυτό πρέπει να πληρώσουν οι καπιταλιστές που το δημιούργησαν, πέσανε λυτοί και δεμένοι να το φάνε για μια τέτοια «ανεύθυνη» (κατ' αυτούς) στάση. Τώρα που τα πήραν όλα στο όνομα του χρέους, τώρα ζητάνε περισσότερα μέσα από τις αναδιαρθρώσεις.

Ο αστικός Τύπος είναι συνένοχος και μάλιστα στην πρωτοπορία της επίθεσης ενάντια στην εργατική τάξη. Συνιστά, πλέον, πάρα πολύ σοβαρό πρόβλημα για όποιον εργάτη πασχίζει να τα βγάλει πέρα, το να ψάχνει να βρει λύση στο όποιο έντυπο του αφεντικού του.

Χαρακτηριστική η χτεσινή ειδησεογραφία, που κάνει σημαία τις παρόλες του Παπανδρέου που αξιώνει να μη λέμε «λιτότητα» την ψωμόλυσσα που επιβάλλει η πολιτική του, αλλά «ευθύνη», την ώρα που ο ίδιος ψυχρά λέει στους καπιταλιστές ότι η Ελλάδα είναι η χρυσή τους ευκαιρία, από τη σκοπιά της εκμετάλλευσης του εργατικού δυναμικού της. Και για να μην αφήνει περιθώρια για αυταπάτες κάνει καθαρό ότι αγνοεί τις αντιδράσεις.

Πρέπει με τον ίδιο τρόπο να πληρωθεί αυτός και η τάξη που υπηρετεί, όπως και η ΝΔ. Με αποφασιστική αγνόηση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, με ένα «ας βουλιάξουν» για να σωθεί ο λαός.

Υπάρχει στη βάση της κοινωνίας εκείνο το εκρηκτικό μείγμα που χρειάζεται για να μην έχουν τόπο να σταθούν οι αστοί. Ας συγκεντρώσουμε όλη την προσοχή, τη γνώση, την εμπειρία σ' ένα: να είναι όσο το δυνατόν πιο ισχυρός ο πυροκροτητής που απαιτείται για να δώσει «φόκο» στο εκρηκτικό μείγμα, έτσι και τόσο που να κάνει ανεπίστρεπτη την παρουσία των καπιταλιστών.

Για να μη φαντασιώνονται διάφορα κάτι παράξενοι που μας περιμένουν στη γωνία, ας το ξεκαθαρίσουμε: Το ΚΚΕ είναι που πρέπει να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο, έτσι που η δύναμή του - δύναμη της ίδιας της εργατικής τάξης - να είναι τόσο ισχυρή που κάθε κίνησή του να χώνει πιο βαθιά στον τάφο τον αντίπαλο: τους καπιταλιστές, όλο τους το σύστημα.

Ασχετο: Τα νέα από τη Ρωσία και τις ΗΠΑ δείχνουν έναν αγγελικό κόσμο όπου η καπιταλιστική κρίση δεν επιτρέπει η περίφημη «δημοκρατία» ούτε ως πρόσχημα πλέον να τηρείται. Και στις μεν ΗΠΑ το παλεύουν ακόμα, αναζητώντας διέξοδο σε διάφορα μείγματα πολιτικής, στη Ρωσία όμως κάνουν καθαρό ότι καθώς δεν έχουν ξεμπερδέψει ακόμα ιδεολογικά με τον κομμουνισμό, δεν μπορούν παρά να καταφύγουν ως και στο δοκιμασμένο ξανακάψιμο των βιβλίων. Αυτό που δεν μπορούν να κάψουν είναι η εμπειρία των ίδιων των λαών.