Συμπαθής και ανώδυνη η γαλλοβελγική κωμωδία «ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΕΙ Τ' ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ» παραγωγής 2012. Στην αρχή ήταν μπουλβάρ θεατρικό, γραμμένο από τον Ματιέ Ντελαπόρτ. Στην κινηματογραφική του μεταφορά, σε σκηνοθεσία των Αλεξάντρ ντε λα Πατεγιέρ και Ματιέ Ντελαπόρτ (που έγραψε και το σενάριο της ταινίας) εξακολουθεί να διατηρεί τη θεατρικότητά της. Κωμωδία κλασικής κοπής και δομής, με ασίγαστο ρυθμό και γρήγορους, καλογραμμένους διαλόγους που στην κορύφωσή τους, εκρήγνυνται σαν κροτίδες κυνισμού. Δε λείπουν τα κλισέ, για την πολιτική, για οικογενειακά τραύματα ή για προβλήματα στύσης... Οι χαρακτήρες με αναγνωρίσιμα περιγράμματα, διαθέτουν περίσσευμα ενέργειας και νεύρου και προσφέρουν αναντίρρητα καλές ερμηνείες. Μια μπουρζουά παρέα σε ένα μπουρζουά διαμέρισμα, καλεσμένοι για φαγητό... Η καταιγίδα ξεσπά όταν ένας εξ αυτών, που πρόκειται να γίνει πατέρας για πρώτη φορά, ανακοινώνει στην ομήγυρη το όνομα του αναμενόμενου παιδιού... Παίζουν οι Πατρίκ Μπριέλ, Σαρλ Μπερλίνγκ, Βαλερί Μπενγκινγκί κ.ά.
Αυτά!
Η ταινία χωρίς άλλο είναι από τις υποβλητικότερες, σε οπτικό επίπεδο, που ο σκηνοθέτης έκανε ποτέ. Καταγράφει το πώς λειτουργεί η αλληλεπίδραση σε μια ομάδα ταξιδιωτών που βρίσκονται σε ένα τρένο εξπρές που κατευθύνεται από το Πεκίνο προς την Σανγκάη, στις αρχές της δεκαετίας του '30, σε μια περίοδο που στην Κίνα, σαν πεδίο σκληρού ανταγωνισμού μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων, βρίσκονται σε εξέλιξη εμφύλιες διαμάχες. Το τρένο λειτουργεί ως δισυπόστατο προσκήνιο, τόσο της πλοκής της αντιπαράθεσης ανάμεσα στους αντιμαχόμενους κυβερνητικούς και εξεγερμένους όσο και σαν χώρος αποκάλυψης μιας ερωτικής ιστορίας. Η ταινία εστιάζει σε μια σαγηνευτική πόρνη - το γυναικείο αρχέτυπο - την Σάνγκαη Λίλυ (που υποδύεται η Μαρλένε Ντίτριχ) και τον πρώην εραστή της, έναν παγερό αξιωματικό του βρετανικού στρατού, χαρακτήρα που ερμηνεύει ο Κλάιβ Μπρουκ.
Η ταινία είναι ένα μελόδραμα απογοήτευσης και επιθυμίας όπου η σκηνογραφία, αυτή καθαυτή, ανάγεται σε αμιγές θέμα. Με υπνωτική φωτογραφία που παίζει με τις φωτοσκιάσεις και το κιαροσκούρο, με την απίστευτα εξωτικά ενδυματολογική δουλειά και με έναν πολυτελή σχεδιασμό παραγωγής, ο φον Στέρνμπεργκ δημιούργησε μια μυθολογική Κίνα όπου η έννοια του «νεκρού χώρου» είναι εικονικά απούσα. Η σεκάνς που ανοίγει την ταινία, όταν το τρένο αφήνει τον χαοτικά καλυμμένο από σημαίες και λάβαρα σιδηροδρομικό σταθμό του Πεκίνου, όπως οι ποιητικού χαρακτήρα «συναντήσεις» ανάμεσα στην Ντίτριχ και τον Μπρουκ και τέλος, τα μακράς διάρκειας πλάνα από το πλάι και κάτω από τους καφασωτούς διαδρόμους των οχημάτων - τα πάντα εξ ολοκλήρου κατασκευασμένα στο στούντιο - δίνουν την αίσθηση ενός οπτικού κορεσμού, αίσθηση πολύ σπάνια, εκτός των πλαισίων του γερμανικού εξπρεσιονισμού, ή, το έργο του Σεργκέι Αϊζενστάιν...
Παίζουν: Μαρλένε Ντίτριχ, Κλάιβ Μπρουκ, Αννα Μέι Γουόνγκ, Γουόρνερ Ολαντ, κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ (1932).
Η Πόλεϊ ανάγοντας με εκπληκτικό τρόπο σε δομικό στοιχείο την καλοκαιρινή ζέστη και την άπνοια, καταθέτει την ακτινογραφία μιας αναπόφευκτης νομοτέλειας. «Τα καινούρια, κάποτε παλιώνουν κι αυτά» - λέει κάποιος, κάπου στην ταινία. Η Πόλεϊ αριστουργηματικά μετουσιώνει το απόφθεγμα σε εικόνα και χρησιμοποιεί - μεταφορικά την φορά αυτή - το στοιχείο της ζέστης του φούρνου όπου ψήνονται τα μάφινς. Με αυτήν την εικόνα ανοίγει το φιλμ και με την ίδια κλείνει. Μόνο τα περιγράμματα των ανδρών που περιφέρονται στην κουζίνα αλλάζουν.
Το ταλέντο της Πόλεϊ αποκαλύπτεται σε όλο του το μεγαλείο όταν υπό τους ήχους του αισθησιακού τραγουδιού του Λέοναρντ Κόεν «Take this waltz, it's your's now!», συνθέτει το κολάζ της καινούριας σχέσης της Μαργκό, με τρόπο τολμηρό και πρωτότυπο. Και η Πόλεϊ μας προϊδεάζει, όταν στο κρεβάτι αρχίζουν να ανεβαίνουν και «τρίτοι», ότι και αυτή η σχέση έφθασε στο μεταίχμιο, στο οριακό της σημείο και διανύει την αρχή του τέλους της. Γιατί εξίσου νομοτελειακό είναι ότι ο έρωτας, ο απόλυτος και τρελός έρωτας, είναι ό,τι πιο εγωιστικό...
Η Μισέλ Γουίλιαμς φαίνεται να προσανατολίζεται για νέο κινηματογραφικό «κορίτσι της διπλανής πόρτας». Μετά από την ανθρώπινη Μέριλιν Μονρόε της, στα χέρια της Σάρα Πόλεϊ φαίνεται να απογυμνώνεται από όποια επίπλαστη γοητεία και να μεταμορφώνεται σε μια άλλη ηθοποιό. Να την δείτε!
Παίζουν: Μισέλ Γουίλιαμς, Λουκ Κίρμπι, Σεθ Ρόγκεν, Σάρα Σίλβερμαν κ.ά.
Παραγωγή: ΚΑΝΑΔΑΣ (2011).
Κανένα νέο ρεύμα δεν πέφτει από τον ουρανό, αλλά εμφανίζεται σαν αποτέλεσμα συνθηκών που προετοιμάζουν την άφιξή του και προλειαίνουν το έδαφος για την εμφάνιση και την υποδοχή του... Κι εδώ, σ' αυτό ακριβώς το σημείο, εμπλέκεται το όνομα του Ροζέ Βαντίμ στα συμφραζόμενα του εν λόγω ρεύματος. Γιατί οι πρώτες ταινίες του γαλλο-ουκρανικής καταγωγής σκηνοθέτη συνέβαλαν καθοριστικά στην οικονομική ανάπτυξη του Νέου Κύματος. Κύρια, η συμβολή της θεαματικής εμπορικής επιτυχίας που γνώρισε διεθνώς, η παρθενική ταινία του Βαντίμ «ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΠΛΑΣΕ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ», μια δαπανηρή, έγχρωμη παραγωγή σινεμασκόπ, ένα φιλμ που απέδειξε στη βαλτωμένη γαλλική κινηματογραφική βιομηχανία ότι νεαροί στην ηλικία σκηνοθέτες με καινούργιες θεματικές, είναι σε θέση να ελκύσουν τα πλατιά στρώματα των θεατών. Με μειωμένο ενδιαφέρον παρακολουθεί κανείς σήμερα την ταινία, ακόμα και τις ηδονιστικά τολμηρές - για την εποχή τους - ερωτικές σκηνές. Η ταινία είναι φτιαγμένη για την Μπριζίτ Μπαρντό που εδραιώθηκε ως σύμβολο του σεξ και το θελκτικό σκηνογραφικό φόντο της ταινίας, το χωριό της Κυανής Ακτής, Σαιν Τροπέ, ως θερινό θέρετρο της απανταχού της γης υψηλής κοινωνίας... Καλό και χρήσιμο θα ήταν να τη δείτε!
Σκηνοθεσία: Ροζέ Βαντίμ. Παίζουν: Μπριζίτ Μπαρντό, Κριστιάν Μαρκάν, Κουρντ Γιούργκενς, Ζαν-Λουί Τρεντινιάν, κ.ά.
Παραγωγή: ΓΑΛΛΙΑ (1956).
Αυτό το πελώριο κολάζ αποσπασματικότητας κρέμεται σαν φαγωμένο τσαμπί από μια χαριτωμένα παραμυθένια, αλλά γυμνή και ισχνή ιδέα, που αρχίζει και τελειώνει με τον πρόλογο της ταινίας. Οσο για τις ανατροπές ... τους πρόλαβε ο Σουρής με την τουλάχιστον ευφυή «σκατολογία» του...
Παίζουν: Μαρκ Γουόλμπεργκ, Μίλα Κούνις, Τζιοβάνι Ρίμπιζι, κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ (2012).