Η ταινία χωρίς άλλο είναι από τις υποβλητικότερες, σε οπτικό επίπεδο, που ο σκηνοθέτης έκανε ποτέ. Καταγράφει το πώς λειτουργεί η αλληλεπίδραση σε μια ομάδα ταξιδιωτών που βρίσκονται σε ένα τρένο εξπρές που κατευθύνεται από το Πεκίνο προς την Σανγκάη, στις αρχές της δεκαετίας του '30, σε μια περίοδο που στην Κίνα, σαν πεδίο σκληρού ανταγωνισμού μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων, βρίσκονται σε εξέλιξη εμφύλιες διαμάχες. Το τρένο λειτουργεί ως δισυπόστατο προσκήνιο, τόσο της πλοκής της αντιπαράθεσης ανάμεσα στους αντιμαχόμενους κυβερνητικούς και εξεγερμένους όσο και σαν χώρος αποκάλυψης μιας ερωτικής ιστορίας. Η ταινία εστιάζει σε μια σαγηνευτική πόρνη - το γυναικείο αρχέτυπο - την Σάνγκαη Λίλυ (που υποδύεται η Μαρλένε Ντίτριχ) και τον πρώην εραστή της, έναν παγερό αξιωματικό του βρετανικού στρατού, χαρακτήρα που ερμηνεύει ο Κλάιβ Μπρουκ.

Η ταινία είναι ένα μελόδραμα απογοήτευσης και επιθυμίας όπου η σκηνογραφία, αυτή καθαυτή, ανάγεται σε αμιγές θέμα. Με υπνωτική φωτογραφία που παίζει με τις φωτοσκιάσεις και το κιαροσκούρο, με την απίστευτα εξωτικά ενδυματολογική δουλειά και με έναν πολυτελή σχεδιασμό παραγωγής, ο φον Στέρνμπεργκ δημιούργησε μια μυθολογική Κίνα όπου η έννοια του «νεκρού χώρου» είναι εικονικά απούσα. Η σεκάνς που ανοίγει την ταινία, όταν το τρένο αφήνει τον χαοτικά καλυμμένο από σημαίες και λάβαρα σιδηροδρομικό σταθμό του Πεκίνου, όπως οι ποιητικού χαρακτήρα «συναντήσεις» ανάμεσα στην Ντίτριχ και τον Μπρουκ και τέλος, τα μακράς διάρκειας πλάνα από το πλάι και κάτω από τους καφασωτούς διαδρόμους των οχημάτων - τα πάντα εξ ολοκλήρου κατασκευασμένα στο στούντιο - δίνουν την αίσθηση ενός οπτικού κορεσμού, αίσθηση πολύ σπάνια, εκτός των πλαισίων του γερμανικού εξπρεσιονισμού, ή, το έργο του Σεργκέι Αϊζενστάιν...

Παίζουν: Μαρλένε Ντίτριχ, Κλάιβ Μπρουκ, Αννα Μέι Γουόνγκ, Γουόρνερ Ολαντ, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (1932).