Το 19ο Συνέδριο του Κόμματός μας από πολλές απόψεις είναι σταθμός για την Ιστορία του. Και αυτό όχι γιατί το θέλουν οι αστοί και οι διάφοροι καλοθελητές, αλλά προκύπτει από τα βήματα της ιδεολογικοπολιτικής ωρίμανσης που μέτρησε, από την πρωτοπόρα δράση του, από το ότι σε αντίθεση με άλλα Κομ. Κόμματα εντός και εκτός Ευρώπης έχει διατηρήσει τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του, τη μαρξιστική - λενινιστική φυσιογνωμία του, μέσα σε συνθήκες γενικευμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, σε μία φάση πρωτοφανούς για τα δεδομένα της μεταπολίτευσης αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού, με την κρατική καταστολή και βία να εντείνεται.

Συμφωνώ με το Σχέδιο Προγράμματος, τις Θέσεις της ΚΕ και το Σχέδιο Καταστατικού. Οσον αφορά στις Θέσεις και στο Πρόγραμμα, κρυστάλλινα πια αποτυπώνεται η στρατηγική του ΚΚΕ, φαίνεται ότι έχουν συμπεριληφθεί τα βασικά συμπεράσματα από όλες τις μελέτες κι επεξεργασίες του Κόμματος, στα 4 χρόνια που μεσολάβησαν από το 18ο Συνέδριο. Στο διάστημα αυτό το Κόμμα μέτρησε βήματα, σε επίπεδο ιδεολογικό - πολιτικό, με αποκορύφωμα την ολοκλήρωση του Β' Τόμου του Δοκιμίου της Ιστορίας του, σε επίπεδο συγκρότησης, με την αναδιάταξη των κομ. Δυνάμεων, σε επίπεδο προσανατολισμού, με το ρίξιμο βάρους στη δουλειά ανά κλάδο, και σε επίπεδο οργάνωσης της πάλης - στο καθήκον ανασύνταξης του ταξικού εργατικού κινήματος. Μένουν όμως πολλά να γίνουν ακόμα, όπως αναφέρεται και στις Θέσεις δεν αρκεί να έχεις μόνο καλή στρατηγική, πρέπει να πείθεις και να οργανώνεις με βάση αυτήν κι εκεί είμαστε πίσω.

Το βασικό συμπέρασμα των Θέσεων είναι ότι όλα όσα κάνουμε πρέπει να στοχεύουν στο να γίνει πραγματικά το Κόμμα μας παντός καιρού, να προετοιμάζεται ο υποκειμενικός παράγοντας για την κρίσιμη στιγμή. Ο σοσιαλισμός είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίος και επίκαιρος. Και σωστά πια ξεκαθαρίζεται: δεν πρόκειται να έρθει με εκλογές, καιρός να σπάσει και η τελευταία κοινοβουλευτική αυταπάτη, και να μη φοβόμαστε να το ανοίγουμε αυτό στην εργατική τάξη. Πόσο μάλλον, το ότι δεν έχει να περιμένει τίποτα από κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης μέσα στον καπιταλισμό, ό,τι δηλαδή προσπαθούσαμε να ανοίξουμε μπροστά στη β΄ εκλογική μάχη. Επίσης, ξεκαθαρίζεται ποιος θα κάνει την επανάσταση και ποιες οι προϋποθέσεις, γιατί πολύς κόσμος βάζει και καλοπροαίρετα ότι τίποτα δεν αλλάζει, ότι ο καπιταλισμός είναι αιώνιος, ότι ο Ελληνας δεν πρόκειται ποτέ να αντιδράσει κλπ. `Η ακόμα ότι αν δε γίνει κάτι διεθνώς δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι στην Ελλάδα γιατί η χώρα είναι ξενόδουλη. Εδώ οι Θέσεις είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικές, και χρειάζεται στην επιχειρηματολογία μας παραδείγματα που σοκάρουν. Η εγχώρια αστική τάξη είναι εδώ και είναι ισχυρή. Π.χ το εφοπλιστικό κεφάλαιο είναι από τα ισχυρότερα παγκοσμίως, οι ναυτεργάτες όμως παίρνουν 3 και 60 και όταν αντιδρούν τους επιστρατεύουν κιόλας. Στόχος της δουλειάς μας να είναι η διαμόρφωση ταξικής συνείδησης, στην εργατική τάξη, να αντιληφθεί τον μηχανισμό της εκμετάλλευσης, να αποκτήσει ταξικό μίσος, να δει στο σοσιαλισμό την προοπτική, να οργανωθεί.

Η Λαϊκή Συμμαχία είναι όπλο για μας, ό,τι δουλειά γίνει στις δομές της σε μη επαναστατικές συνθήκες, θα κρίνει και σε μεγάλο βαθμό την έκβαση της μάχης σε επαναστατικές συνθήκες. Η δράση των κομμουνιστών μέσα από τις εκφράσεις της Λ.Σ, η κομματική οικοδόμηση είναι όπλο και από πλευράς συσχετισμού, άρα και προσανατολισμού της πάλης, βελτίωσης της κοινωνικής σύνθεσης της οργάνωσης αλλά και από πλευράς μετρήσιμων δυνάμεων. Ετσι, καθήκον για έναν κομμουνιστή πρέπει να είναι πώς θα δυναμώσει η έκφραση της Λ.Σ. στο χώρο που δρα, στην σχολή, στο εργοστάσιο, στη γειτονιά. Η ανασύνταξη του κινήματος απαιτεί καταρχήν μεγαλύτερη μαζικότητα, αλλά και προσανατολισμό για να μην μένει μόνο στον οικονομικό αγώνα η κουβέντα, π.χ. έσβησα το πρόστιμο στον ΟΑΣΘ, πήρα πάσο στο ΙΕΚ, δεν μειώθηκε ο μισθός μου, οπότε ποιος ο λόγος να παλέψω άλλο. Ο κόσμος θα πρέπει να βγάλει συμπεράσματα από την πείρα του, που σε χώρους όπως είναι τα ΙΕΚ είναι πολύ χαμηλή.

Στις Λαϊκές Επιτροπές, πρέπει πιο ενεργά να καλέσουμε τον κόσμο να συμμετέχει, να κινητοποιηθεί με βάση τα προβλήματα που αντιμετωπίζει και είναι σίγουρα πολλά, το κάλεσμα συμμετοχής να φτάσει σε όλα τα σπίτια, να ξεφύγουμε από τον στενό κύκλο οπαδών. Στις περισσότερες λαϊκές γειτονιές έχει εργατόκοσμο, που μπορεί να δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ, να έχει απολυθεί, να έχει παιδί που σπουδάζει στις σχολές μαθητείας και με βάση το πρόβλημα που ζει και καταλαβαίνει να κινητοποιηθεί. Αγανάκτηση υπάρχει στον κόσμο, κυριαρχεί όμως η ανοργανωσιά και η λογική της αναποτελεσματικότητας των αγώνων. Η Λαϊκή Επιτροπη θα πρέπει να ανοίξει παρέμβαση και σε άλλους χώρους, μέσα στη γειτονιά και εδώ θα πρέπει να παίξει το ρόλο του, ως καθοδηγητής ο κομμουνιστής. Π.χ. στην περιοχή που υπάρχει Λαϊκή Επιτροπή μπορεί να λειτουργεί κάποιο Δημόσιο ΙΕΚ που σπουδάζουν εργατόπαιδα. Εκεί, η Λαϊκή Επιτροπή θα μπορούσε να κάνει συστηματική παρέμβαση π.χ. για το γεγονός ότι οι σπουδαστές πληρώνουν για τις μετακινήσεις τους, δε δικαιούνται πάσο. `Η αντίστοιχα, σε συνεργασία με τις Επιτροπές Ανέργων να κάνει κινητοποίηση στον ΟΑΕΔ, να γυρίσει κάθε δρόμο και γειτονιά, για να εντοπίσει σπίτια που μένουν άνεργοι. Στους χώρους δουλειάς, να ανοίγει την ανάγκη οργάνωσης στο συνδικάτο, σε συνεργασία με το ανάλογο κλαδικό σωματείο να προχωρά σε κοινές δράσεις.

Πέρα από τις Λαϊκές Επιτροπές μπαίνει και από τις θέσεις το καθήκον κομματικής οικοδόμησης σε μονάδες παραγωγής, σε χώρους δουλειάς, σε σχολές μαθητείας και κατάρτισης. Δεν πρόκειται για καθήκον που αγγίζει μόνο τις κλαδικές οργανώσεις, αντίθετα, η κάθε εδαφική ΚΟΒ θα πρέπει να προσανατολιστεί ώστε να παρεμβαίνει οργανωμένα σε αυτούς τους χώρους, πολλοί εργαζόμενοι, σπουδαστές και μαθητές είναι και από την περιοχή. Πρέπει να ξεχωρίσει στη γειτονιά ως διακριτός πόλος, να ανοίγει τη στρατηγική μας και να πείθει με αυτήν, μέσα από την κινητοποίηση κόσμου, μέσα από τη δράση στη Λαϊκή Επιτροπη αρκεί η ΚΟΒ να ανοιχτεί περισσότερο, πέρα από τον κλασικό περίγυρο, να αυξήσει τον κόσμο που γνωρίζει και να αναπτύξει και προσωπικούς δεσμούς, να ξέρει ο καθένας τα προβλήματα του διπλανού του. Η ευθύνη και η συμβολή κάθε μέλους είναι καθοριστική. Μέσα από αυτή τη διαδικασία διαμόρφωσης προσωπικών - πολιτικών δεσμών, οργάνωση κινητοποιήσεων, ισχυροποίηση των Λαϊκών Επιτροπών θα ξεχωρίσουν και οι πιο πρωτοπόροι, θα μετρήσουμε βήματα στη στρατολογία, κάτι που θα αναζωογονήσει συνολικά την κομματική οργάνωση.

Πρώτα απ' όλα θέλω να παρατηρήσω ότι φέτος για πρώτη φορά οι θέσεις ήταν ευκολοδιάβαστες και κατανοητές από το καθέναν στο μεγαλύτερο μέρος τους.

Θετικό είναι ότι η ΚΕ πήρε τις ευθύνες της για τ' αποτελέσματα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων, αλλά αυτό έγινε πολύ ρηχά, πολύ επιφανειακά, π.χ. δε γίνεται καμιά κριτική για την Επιτροπή Προπαγάνδας, για την ποιότητα και την καθυστέρηση του προπαγανδιστικού υλικού, κ.λ.π.

Αναφέρεται στη παρ 33 ότι μπαίνει στόχος η αύξηση του ποσοστού των βιομηχανικών εργατών και του αριθμού των ΚΟΒ σε μεγάλες επιχειρήσεις. Αυτό όμως έρχεται σε αντίθεση με το γεγονός ότι στο ψηφοδέλτιο της Θεσ/νίκης δεν υπήρχε ούτε ένας βιομηχανικός εργάτης υποψήφιος. Πιστεύω ότι χάνεται η εμπιστοσύνη των εργατών απέναντι μας και ίσως να νιώθουν και υποτιμητικά όταν βλέπουν ότι η τάξη τους δεν εκπροσωπείται στο ψηφοδέλτιο ενός κόμματος που δηλώνει ότι είναι κόμμα της εργατικής τάξης, και ότι το συγκεκριμένο κόμμα κατεβάζει ένα ψηφοδέλτιο που δεν απέχει και πολύ από αυτά των αστικών κομμάτων.

Στη παρ. 49 (αρχή) αναφέρεται ως πρόβλημα καθοδήγησης: «ο τρόπος δουλειάς να μη περιέχει πείρα και τρόπο δουλειάς που έχει ξεπεραστεί». Η λέξη «ξεπεραστεί» νομίζω ότι πρέπει ν αναλυθεί, να δοθούν ένα - δύο παραδείγματα γιατί μπορεί κάλλιστα να παρεξηγηθεί από πολλούς (εσκεμμένα ή άθελα).

ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ

Στο άρθ. 15 αναφέρεται σε κάποιο σημείο: «στην ΕΚΕ υποβάλλονται και εξετάζονται οι ενστάσεις κατά των αποφάσεων διαγραφής...κλπ». Πώς μπορεί ν' υποβληθούν ενστάσεις όταν διαγράφονται ακόμα και στελέχη και δε το γνωρίζουμε ούτε και γνωρίζουμε τους λόγους διαγραφής τους. Κάνω μια σύνδεση εδώ και με το άρθ. 37 όπου αναφέρεται: «μπορούμε να ζητήσουμε και να πάρουμε πληροφορίες από τα καθοδηγητικά όργανα, ως και την ΚΕ».

Προτείνω να προστεθεί στο Καταστατικό: Για τη διαγραφή στελεχών τόσο του Κόμματος όσο και της ΚΝΕ θα ενημερώνονται όλες οι ΚΟΒ και οι ΟΒ πανελλαδικά. Πιστεύω ότι είναι απαραίτητο και για την ασφάλεια του Κόμματος, και για τυχόν ενστάσεις, αλλά και γιατί, αν δικαίως διαγράφεται κάποιος, δεν έχουμε κανένα λόγο ούτε να το κρύβουμε ούτε ν' ανησυχούμε για ότιδήποτε. Επιπλέον, εφ' όσον θα γίνεται γενική ενημέρωση, δε θα υπάρχει κανένας λόγος το κάθε μέλος ν' απασχολεί την καθοδήγηση και να ζητά πληροφορίες για ότιδήποτε ακούει που μπορεί και να μην ευσταθεί.

Οσο για τα καθοδηγητικά και επαγγελματικά στελέχη πιστεύω ότι η εκλογή τους πρέπει να γίνεται μέσα από τις ΚΟΒ που ανήκουν και μετά να ακολουθεί έγκριση ή μη της ΚΕ. Θεωρώ ότι πρέπει να προέρχονται κατά κύριο λόγο από την εργατική τάξη και να 'χουν μεγάλη κομματική ηλικία, να 'ναι δηλαδή δοκιμασμένα. Παρατηρούνται φαινόμενα όπως, σ/φοι με μικρή κομματική ηλικία (μερικά χρόνια), επειδή πήγαν στη κομματική σχολή, κατ' ευθείαν να αναλαμβάνουν και καθοδήγηση ΚΟΒ χωρίς να έχουν την ανάλογη πείρα και κυρίως χωρίς να έχουν δοκιμαστεί αρκετά. Οπως επίσης και για την εκλογή των μελών της ΚΕ να προσέχουμε να ισχύουν τα ίδια κριτήρια όσον αφορά το χώρο από τον οποίο προέρχονται και την κομματική τους ηλικία και μετά την εκλογή τους να υπάρχει η σχετική ενημέρωση στις ΚΟΒ για το καθένα χωριστά (π.χ. εργάτης, οικοδόμος, γιατρός, κλπ. / κομματική ηλικία...).

Συμφωνώ λοιπόν τόσο με τις θέσεις όσο και με το πρόγραμμα και το σχέδιο καταστατικού, με τις παρατηρήσεις που προανέφερα βέβαια, αρκεί αυτά όλα που γράφονται να εφαρμοστούν και στην πράξη, από την ΚΕ μέχρι τη βάση.

Κατευθείαν στο θέμα:

1. Το σχέδιο Θέσεων υποτιμά την τεράστια ήττα που υπέστη το Κόμμα στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, τόσο ως προς την έκταση παρουσίασης του ζητήματος, αλλά και ως προς την ουσία του και τις πραγματικές αιτίες που οδήγησαν σε αυτή. Κρατά «χλιαρή» στάση απέναντι στο ενδεχόμενο στις επόμενες εκλογές το ΚΚΕ να μετατραπεί σε εξωκοινοβουλευτικό κόμμα, σαν να πρόκειται για γεγονός που δεν εξαρτάται καθόλου από το ίδιο.

2. Δεν είναι προϊόν «εκλογικών αυταπατών» η έκφραση αγωνίας για τη φυγή των μισών ψηφοφόρων. Οι εκλογές αποτελούν ένα μετρήσιμο μέγεθος της επιρροής του Κόμματος στην εργατική τάξη και στην κοινωνία συνολικά, αλλά και πεδίο εξέτασης των επιδόσεων της καθοδήγησης. Σε κάθε περίπτωση δεν γίνεται κατανοητό γιατί να έχει «εκλογικές αυταπάτες» εκείνος που παλεύει για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εκπροσώπηση του Κόμματος και στο αστικό Κοινοβούλιο και δεν έχει εκείνος που το περιορίζει το πολύ - πολύ στην κατάκτηση της τρίτης θέσης. Ιδιαίτερα όταν ο εργαζόμενος λαός ήθελε, αποδεδειγμένα, ακόμη και λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές να το στείλει ακόμη ψηλότερα...

3. Ακόμη και αν δεν ασχοληθούμε καθόλου με τα εκλογικά αποτελέσματα και πάλι δεν μπορούμε να βρούμε άλλο ποσοτικό στόχο που κερδήθηκε τα χρόνια που μεσολάβησαν από το 18ο Συνέδριο. Ενδεικτικά: Οργανωτική ενίσχυση του Κόμματος καμία αξιοσημείωτη αλλαγή, οργανωτική ενίσχυση της ΚΝΕ αποδυνάμωση που σε κάποιους χώρους (μαθητές) ισοδυναμεί με διάλυση, βαθμός οργάνωσης της εργατικής τάξης στα συνδικάτα τα ίδια πάνω κάτω, χαμηλά, επίπεδα με την προ κρίσης περίοδο. Στο χώρο της σπουδάζουσας νεολαίας το ΜΑΣ δε φαίνεται να προσφέρει κάτι περισσότερο από την ΠΚΣ. Για την ΟΓΕ και την ΠΑΣΥ, ούτε συζήτηση... Στο χώρο των αυτοαπασχολούμενων μόνο και στους κλάδους που υπήρξαν αγώνες το προηγούμενο διάστημα, οφείλουμε να πούμε ότι η ΠΑΣΕΒΕ κάνει κάποια, επίπονα βήματα, προς τα μπρος.

4. Ειδικά στα οικονομικά του Κόμματος, προέκυψε τεράστιο πρόβλημα και το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης δεν μπορεί να κρύψει τις άστοχες διαχειριστικές ενέργειες και επενδύσεις, που κάποιες από αυτές γίνονταν ακόμη και λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση και μάλιστα σε τομείς (εκδόσεις - εκτυπώσεις) που ήταν γνωστό ότι θα πληγούν πρώτοι. Η επιμονή διατήρησης τηλεοπτικού σταθμού αποδείχθηκε λάθος, νωρίτερα έπρεπε να γίνει στροφή στο διαδίκτυο. Θετικό πάντως που γίνεται έστω και τώρα. Αποτέλεσμα αυτών σε μεγάλο βαθμό είναι και οι απολύσεις στις κομματικές επιχειρήσεις, που πληγώνουν το Κόμμα τόσο πολιτικά όσο και ηθικά.

5. Με όλο το σεβασμό, αλλά χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στη χρήση εκφράσεων όπως «εμπλουτισμός του Λενινισμού», που εμφανίζονται τον τελευταίο καιρό και σε ομιλίες και σε αρθρογραφία. Το μέτρο χάνεται εύκολα κι ας μην ξεχνάμε ότι πολλοί κατά το παρελθόν προσπάθησαν να «εμπλουτίσουν» το Λενινισμό, καταλήγοντας στην κοινή αναθεώρηση.

6. Οι έννοιες «αλληλεξάρτηση», «ανισότιμες σχέσεις αλληλεξάρτησης» πάσχουν. Η ΚΕ οφείλει να εξηγήσει σε τι διαφέρουν από την «αλληλεξάρτηση» της περιόδου της περεστρόικα. Νομίζω πως έστω και για λόγους αποφυγής παρεξηγήσεων ο όρος πρέπει να απαλειφθεί από την κομματική ορολογία.

7. Για το θεωρητικό σχήμα της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας». Η έννοια δεν προέρχεται από την κανονική βιβλιογραφία, και εκτός αυτού αφήνει περιθώρια παρερμηνειών και συγχύσεων. Πολύ περισσότερο δε φαίνεται να αποδίδει με ακρίβεια την πραγματική λειτουργία του ιμπεριαλισμού. Ας πούμε, η επέμβαση της Γαλλίας στο Μάλι, ή των ΗΠΑ στο Ιράκ, ή πολύ περισσότερο η κατοχή παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ, βάσει του παραπάνω σχήματος είναι αποτέλεσμα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Οπου ιμπεριαλιστικές δυνάμεις από τη μια το Μάλι, το Ιράκ και η Παλαιστίνη, και από την άλλη η Γαλλία, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ...

8. Εξαιτίας των παραπάνω όρων, ολοένα και περισσότερο εμφανίζονται απόψεις στο Κόμμα που θεωρούν την Ελλάδα χώρα «μικρό ιμπεριαλιστή» σε «ανισότιμη σχέση αλληλεξάρτησης», ας πούμε, με τη Γερμανία. «Μικρός ιμπεριαλιστής» που εξάγει όρνιθες και τσιπούρες και εισάγει καύσιμα, προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, μηχανήματα, αλλά και στάρι και φάρμακα... Εκτός και αν κατά τη γνώμη της ΚΕ η «ανισότιμη σχέση αλληλεξάρτησης» της Ελλάδας με τη Γερμανία, βασίζεται στην αμφίπλευρη εξαγωγή κεφαλαίων, όπου: Τα μεν γερμανικά κατευθύνονται για την εξαγορά των εγχώριων τηλεπικοινωνιών και άλλων στρατηγικών υποδομών της χώρας (αεροδρόμια, σιδηρόδρομος) τα δε ελληνικά για την αγορά άδειας πάγκου μικροπωλητή στο Βερολίνο από τον Ελληνα άνεργο μετανάστη.

9. Οι δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια υποδούλωσης του λαού, μετατρέπουν τη χώρα ολοένα και περισσότερο σε προτεκτοράτο. Λαϊκά κεκτημένα τόσο στο πεδίο των εργατικών σχέσεων όσο και σε εκείνο των δημοκρατικών ελευθεριών καταργούνται και η Ελλάδα μοιράζεται σε οικόπεδα ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Το κείμενο των Θέσεων δε δίνει καν προσοχή στην εγκατάσταση επιτρόπων, αλλά και του Γερμανού τοποτηρητή Φούχτελ «ειδικού» για ελληνικά θέματα. Κάνουμε σαν να αγνοούμε την ύπαρξή του, σαν μην αλλάζει τίποτα στο πολιτικό εποικοδόμημα. Ποιος είναι ο συγκεκριμένος ρόλος των παραπάνω; Τι νέα κατάσταση άρα και νέα καθήκοντα διαμορφώνονται για τους κομμουνιστές;

10. Το Κόμμα δεν μπορεί να μη λάβει υπόψη και το εθνικό ζήτημα το οποίο ανακύπτει και διασταυρώνεται με το ταξικό. Η επίλυσή του θα είναι είτε επαναστατική είτε αντιδραστική. Η εμφάνιση στην εσωκομματική σκέψη μιας γενικής καταγγελίας του «εθνικισμού απ' όπου κι αν προέρχεται» παραδίδει ζωτικό χώρο και μεσοπρόθεσμα ίσως ακόμη και τα σκήπτρα του αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία σε ακροδεξιούς σαλτιμπάγκους και ναζιστές χιμπατζήδες, οι οποίοι χρησιμοποιούν τον εθνικισμό δημαγωγικά, ως «σημαία ευκαιρίας». Δεν είναι εθνικιστές. Είναι απλώς φασίστες. Ακόμη, επ' ουδενί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πίσω από την «απόρριψη κάθε εθνικισμού» και την ταύτιση «του εθνικισμού του έθνους που καταπιέζει και του εθνικισμού του έθνους που καταπιέζεται», κρύβεται (συνειδητά ή ασυνείδητα) η προσπάθεια επιβολής της κυριαρχίας μιας «χούφτας από πλουσιότατα έθνη», δηλαδή η προσπάθεια επιβολής του ιμπεριαλιστικού ζυγού.

11. Η κρίση θα βαθύνει, ούτε κατά διάνοια δεν επέρχεται «αναιμική ανάκαμψη», κανένα υπαρκτό στοιχείο δε συνηγορεί σε κάτι διαφορετικό. Ολα όσα έχουμε δει μέχρι σήμερα δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που θα επακολουθήσουν. Ανάμεσα στην περαιτέρω όξυνση του κοινωνικού προβλήματος ξεπροβάλλει και δεν πρέπει να υποτιμηθεί, ενδεχόμενος κίνδυνος εδαφικού ακρωτηριασμού, ιδιαίτερα αν τα αποθέματα υδρογονανθράκων στην ελληνική επικράτεια είναι όσα ακούγεται ότι είναι.

12. Λίγο πριν την κοινωνική έκρηξη ο χρόνος πιέζει και το Κόμμα σύντομα πρέπει να ξεπεράσει χρόνιες αδυναμίες του, να μην τις κρύβει «κάτω απ' το χαλί», αν θέλει να είναι συνεπές με τον ιστορικό του ρόλο. Η μετανάστευση νέων εργατών του χεριού και του πνεύματος, θα συνεχιστεί, στοιχεία κοινωνικής παρακμής θα οξυνθούν, προσωπικής κατάπτωσης επίσης. Αν η Λαϊκή Εξουσία δεν είναι απλά σύνθημα αλλά στόχος ζωής, πρέπει πολύ γρήγορα και ενόψει του θανάσιμου κινδύνου (κυριολεκτώ) που διατρέχει ο εργαζόμενος λαός της χώρας μας να ληφθούν άμεσα μέτρα. Διότι ας μην ξεχνάμε ότι τα κουφάρια δεν μπορούν να πολεμήσουν...

Παρακολουθώντας την ενορχηστρωμένη επίθεση από αστούς και οπορτουνιστές μπροστά στο 19ο Συνέδριο αλλά και ορισμένα άρθρα από τον προσυνεδριακό διάλογο αναρωτιέται κανείς, πώς γίνεται οι ίδιοι που με περίσσιο ζήλο υπερασπίζονται το 15ο Συνέδριο να είναι οι ίδιοι που το διαστρεβλώνουν με το χειρότερο τρόπο; Το πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου δεν έθετε ως στόχο κάποια κυβέρνηση του ΑΑΔΜ, έβαζε ένα ενδεχόμενο. Οσοι εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε κάποια κυβέρνηση και αντίστοιχα καλούν το λαό να κάνει το ίδιο, καλλιεργούν αυταπάτες για μία καλύτερη διαχείριση του καπιταλισμού. Τα στάδια και τα σκαλοπάτια σε απομακρύνουν από το στρατηγικό στόχο ακόμα κι αν λες πως είναι «μέσα προσέγγισης της επανάστασης». Τέτοιου είδους λογικές και θεωρίες έχουν στοιχίσει ακριβά και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και στο Κόμμα, και έχουν διαψευσθεί από την ίδια τη ζωή.

Οποιαδήποτε κυβέρνηση στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, ακόμα και αν δεν είναι κυβέρνηση αστικών κομμάτων, είναι κυβέρνηση αστική, κυβέρνηση που εξυπηρετεί και δουλεύει για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, κυβέρνηση εχθρική απέναντι στην εργατική τάξη και στους συμμάχους της. Δεν είναι θέμα καλών ή κακών προθέσεων, είναι ζήτημα διαλεκτικής σχέσης οικονομίας - εξουσίας, βάσης - εποικοδομήματος. Αυτό έδειξε η συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στη λεγόμενη κυβέρνηση της Εθνικής Ενότητας με πρωθυπουργό τον Γ. Παπανδρέου, κυβέρνηση που όχι μόνο δεν πήρε κανένα φιλολαϊκό μέτρο αλλά ανάγκασε τους ΕΑΜίτες υπουργούς να συναινέσουν σε μέτρα που δεν ήταν φιλολαϊκά. Σε μια περίοδο μάλιστα που η ταξική πάλη ήταν ιδιαίτερα οξυμένη. Το παράδειγμα αυτό, όπως και πολλά άλλα από το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, επιβεβαιώνει πως η συμμετοχή κομμουνιστών σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα όχι μόνο δε συμβάλλει στη χάραξη φιλολαϊκής γραμμής αλλά εκμηδενίζει την ικανότητα του Κόμματος να οργανώσει και να προσανατολίσει την ταξική πάλη ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου. Η συμμετοχή του ΚΚΕ σε μία κυβέρνηση δεν είναι ζήτημα τακτικής, είναι ζήτημα στρατηγικής. Σε περιόδους οξυμένης ταξικής πάλης, οι κομμουνιστές έχουν καθήκον να θέσουν επιτακτικά και άμεσα το ζήτημα της εξουσίας, την ανάγκη ένοπλης πάλης και αυτό δεν γίνεται μέσα από εκλογές που ειδικά σε τέτοιες συνθήκες θα παίξουν το ρόλο της βαλβίδας για να εκτονωθεί η κατάσταση και να διατηρηθεί η αστική εξουσία. Δεν έχουμε απέναντί μας μυρμηγκάκια αλλά μία έμπειρη αστική τάξη, έναν ολόκληρο μηχανισμό που έχει φτιαχτεί για να θωρακίζει και να διατηρεί άθικτη την αστική εξουσία.

Σε μη επαναστατικές συνθήκες το Κόμμα οφείλει να συγκεντρώνει και να προετοιμάζει την εργατική τάξη και τους συμμάχους της για την επανάσταση.

Πώς θα το κάνει αυτό; Σε αυτό το ερώτημα έρχεται να απαντήσει η Λαϊκή Συμμαχία που εξυπηρετεί τη συγκέντρωση δυνάμεων για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού. Δηλαδή την πάλη και τη συσπείρωση σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή γραμμή. Η Λαϊκή Συμμαχία δεν θα μπορούσε να μην έχει στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων (πέρα από την καθημερινή, σκληρή και αταλάντευτη πάλη ενάντια σε κάθε λογής αντιλαϊκά μέτρα όπως ακριβώς αναφέρεται στη θέση 63: «Στις δοσμένες συνθήκες οργανώνεται και συντονίζεται για την αντίσταση, την αλληλεγγύη, την επιβίωση, υπερασπίζεται το εργατικό λαϊκό εισόδημα (...)»), είναι καθήκον των κομμουνιστών να μη χαθεί αυτός ο στόχος. Εάν έλειπε, θα εγκλωβιζόταν στην οικονομική - συνδικαλιστική πάλη (που καθόλου δεν υποτιμάμε), θα κατέληγε σε μια αέναη προσπάθεια να φτιασιδώσει τον καπιταλισμό. Οι εργατικές - λαϊκές μάζες, μέσα από την πείρα της συμμετοχής τους στην οργάνωση της πάλης, σε κατεύθυνση σύγκρουσης με τη στρατηγική του κεφαλαίου, πρέπει να πείθονται για την ανάγκη να πάρει η οργάνωσή τους χαρακτήρα εφ' όλης της ύλης.

Ποιες δυνάμεις συγκροτούν τη Λαϊκή Συμμαχία; Πρώτα και κύρια η εργατική τάξη, που πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι στόχος της πρέπει να είναι η κατάκτηση της εξουσίας, και τα φτωχά λαϊκά στρώματα που έχουν συμφέρον από την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων άσχετα αν σήμερα δεν το συνειδητοποιούν. Η Λαϊκή Συμμαχία δηλαδή χτίζεται σε αντικειμενική βάση, με γνώμονα τα κοινά συμφέροντα και είναι στρατηγικής σημασίας. Κάποιοι «καλοθελητές» λένε πως «στενεύει» η γραμμή μας, πως ακολουθούμε «μοναχικό δρόμο». Υπάρχει όμως πιο «πλατιά» πρόταση από τη συμμαχία της εργατικής τάξης με τα φτωχά λαϊκά στρώματα; Αυτό που θέλουν στην πραγματικότητα είναι να «ξεχειλώσει» τόσο που να χωράει μέσα τμήματα της αστικής τάξης. Κατά την επαναστατική διαδικασία συγκρούονται κοινωνικές δυνάμεις, συγκρούονται τάξεις, άρα συμμαχία χτίζεται από τα κάτω και εκεί εκφράζεται, στην κοινή δράση, στον κοινό αγώνα ενάντια στα μονοπώλια, στην ταξική αλληλεγγύη.

Πώς συμμετέχει το ΚΚΕ στη Λαϊκή Συμμαχία; «Το ΚΚΕ συμμετέχει στα όργανα και στις γραμμές της Λαϊκής Συμμαχίας μέσω των στελεχών και των μελών του, των μελών της ΚΝΕ, που εκλέγονται στα όργανα και δρουν στις οργανώσεις της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων, της φτωχής αγροτιάς, των οργανώσεων των φοιτητών, σπουδαστών, μαθητών, γυναικών» (Θέση 66). Η δουλειά των κομμουνιστών μέσα σε αυτή θα πολιτικοποιεί, θα ενισχύει τη γραμμή σύγκρουσης με το κεφάλαιο. Η λογική να συμφωνήσει το ΚΚΕ με άλλο κόμμα σημαίνει να παραιτηθεί από το στρατηγικό του στόχο. Το θέμα της συμμαχίας πάντα σχετίζεται με την εξουσία, δεν γίνεται συμμαχία σε κενό αέρα ή σε 3 - 4 ζητήματα. Η λογική αυτή είναι επιζήμια και οδηγεί σε παραίτηση από τη στρατηγική μας.

Οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο αποτελούν στο σύνολό τους ένα ξεκάθαρο κρυστάλλινο κείμενο, που δεν επιδέχεται παρερμηνείες και δεύτερες αναγνώσεις. Επιβεβαιώνουν τον επαναστατικό, καθοδηγητικό ρόλο του Κόμματος, αποδεικνύουν τη σημασία της μελέτης της ιστορίας του Κόμματος, του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος αλλά και της Σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Το προτεινόμενο Σχέδιο Καταστατικού είναι αντάξιο ενός επαναστατικού, κομμουνιστικού κόμματος όπως το ΚΚΕ και θωρακίζει ακόμα καλύτερα το Κόμμα μας. Μερικές παρατηρήσεις:

Στο άρθρο 5: «Μέλος του ΚΚΕ είναι όποιος και όποια αποδέχεται την ιδεολογία», ορθότερο αντί για τη λέξη «ιδεολογία» είναι: THN ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ - ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΥ.

Για το άρθρο 6 (ποιοι γίνονται μέλη στο Κόμμα): Είναι οξύμωρο να αναφέρεται ο φοιτητής και ο σπουδαστής, που π.χ. μπορεί να εξελιχθεί σε δικηγόρο, μεγαλογιατρό, μέχρι και ιδιοκτήτη μέσου παραγωγής και αποτελούν γενικά όρους που δεν αντικατοπτρίζουν ειδική κοινωνική τάξη και στρώμα, και να μην αναφέρονται ρητά ο αγρότης, ο αυτοαπασχολούμενος, ο φτωχός ΕΒΕ, ο διανοούμενος. Ορθότερη διατύπωση, που ανταποκρίνεται στη φύση και ρόλο του ΚΚΕ, ως εργατικού κομμουνιστικού κόμματος, θα ήταν:

«Μέλη του ΚΚΕ γίνονται κατά κύριο λόγο εργάτες και εργάτριες. Επίσης υπάλληλοι και πρωτοπόροι εργαζόμενοι από τα λαϊκά στρώματα, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί ΕΒΕ, καθώς και φοιτητές, σπουδαστές, διανοούμενοι, νοικοκυρές, που συμμετέχουν ενεργά στην ταξική πάλη στο πλευρό της εργατικής τάξης και των συμμάχων της».

Αυτό σε συνδυασμό με προσθήκη παραγράφου στο άρθρο 10 του Κεφ. 2 (το οποίο στη συνέχεια ορθά ορίζει ότι πρέπει να είναι μέλημα η ένταξη γυναικών στο Κόμμα), που να ξεκαθαρίζει ότι:

«Το ΚΚΕ πρέπει πάντα να διασφαλίζει την εργατική φύση του Κόμματος, μέσω αύξησης των εργατών/εργατριών μελών του και ποσοτικά και ποσοστιαία, αλλά και ανάδειξή τους στα καθοδηγητικά όργανα του Κόμματος».

Στο άρθρο 6, παρ. «ζ», αναφορικά με τις συνδέσεις μελών, θα πρέπει να προβλέπεται πως το συνδεόμενο μέλος μπορεί να λαμβάνει γνώση του περιεχομένου του εγγράφου της σύνδεσης. Αυτό συνάδει και με την πρόβλεψη του άρθρου 9, προτελευταία παράγραφος (δικαιώματα μελών) που ορθά αναφέρει πως «Το μέλος του Κόμματος έχει τα παρακάτω δικαιώματα: ...Να παίρνει μέρος στις κομματικές συνελεύσεις και συνεδριάσεις των οργάνων που ανήκει, όταν εξετάζεται ζήτημα που αφορά τη δράση του...».

Στο άρθρο 8 (υποχρεώσεις μελών) αναφέρεται ότι το μέλος οφείλει «...Να εφαρμόζει τις αποφάσεις της ΚΟΒ και των ανώτερων καθοδηγητικών οργάνων, ανεξάρτητα από τις προσωπικές του απόψεις». Η φράση: «ανεξάρτητα από τις προσωπικές του απόψεις» είναι αυτονόητη, περιττή, αδικεί το νόημα και περιεχόμενο του άρθρου και πρέπει να αφαιρεθεί.

Στο άρθρο 12 για την Απαρτία του Συνεδρίου να μην αρκεί 50+1 των εκλεγμένων αντιπροσώπων. Να χρειάζονται τουλάχιστον τα 3/4 αυτών. Σε περιπτώσεις ειδικών καταστάσεων με σοβαρό πρόβλημα σχηματισμού απαρτίας, υπάρχουν και άλλες δυνατότητες καθοδήγησης ή συντονισμού κλπ. Ολομέλειες, Συνδιασκέψεις κ.ά.

Στο άρθρο 31 να οριστεί τι απογίνονται τα μέλη ΚΟΒ, που διαλύεται γιατί δεν ανταποκρίνεται στον προορισμό της (π.χ. «περνάνε σε άλλη ΚΟΒ, βάσει απόφασης ανωτέρου οργάνου»).

Στο άρθρο 48, που αναφέρει πως: «Η υπόσκαψη της κομματικής ενότητας... , η μη εκτέλεση αποφάσεων του Κόμματος, ..., συνεπάγονται κομματικές κυρώσεις...», να προστεθεί ως παράβαση και η «παρεμπόδιση κριτικής».

Επίσης, πρέπει στο Καταστατικό να διευκρινιστεί το ζήτημα της «επικύρωσης απόφασης» από το παραπάνω όργανο (βλέπε περισσότερο άρθρο 6). Σε ποιες περιπτώσεις γίνεται να ανατραπεί απόφαση ΚΟΒ, μέσω της μη επικύρωσής της, ή να προβλεφθεί και ειδική πλειοψηφία του παραπάνω οργάνου, για να επιτρέπεται αυτό.