Αν σωστά μεταφράζουμε τα πανηγύρια για την «ορθότητα» της εφαρμοζόμενης πολιτικής, που τώρα, όπως μας λένε, έχει και την υποστήριξη των ΗΠΑ, πρέπει να αναμένουμε μια νέα ένταση στο χτύπημα των εργατικών δικαιωμάτων. Μόλις προχτές, με τον αέρα που του δίνει αυτή η πολιτική, ένας ξενοδόχος απέλυσε την πρόεδρο του σωματείου. Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία απόλυση, ορισμένες όμως έχουν το στίγμα της χρονικής στιγμής που γίνονται. Με τον αέρα στα πανιά τους οι καπιταλιστές δεν θα αφήσουν τίποτα όρθιο, αν δεν τους «κοπεί το χέρι από τον ώμο» (μεταφορικά, για να μην παρεξηγηθούμε, τέτοιες μέρες που λογίζεται ποινικό αδίκημα όποια αναφορά στο ιστορικό διά ταύτα της ταξικής πάλης), από ένα εργατικό κίνημα που επείγει να ανασυντάξει τις δυνάμεις του για να περάσει στην αντεπίθεση.

Ηδη, ο υπουργός Υγείας καταφεύγει στον «κοινωνικό αυτοματισμό», επικαλούμενος το καλό των ασθενών, που, δήθεν, βλάπτονται από τις κινητοποιήσεις γιατρών και νοσηλευτών. Κρατάει -έτσι νομίζει - στο απυρόβλητο μια πολιτική που έχει φτάσει να λογίζει θεραπεία το θάνατο, στον οποίο σπρώχνει καθημερινά αυτή η πολιτική όποιον αρρωστήσει και δεν έχει τα φράγκα να τα βγάλει πέρα. Αν έχει αντίρρηση ας ρωτήσει να μάθει -αν δεν ξέρει- τι σημαίνει νεφροπαθής τη σήμερον ημέρα, τι σημαίνει άνθρωπος που έχει ανάγκη την πρόνοια.

Οι άρρωστοι δεν ταλαιπωρούνται από μια απεργία στη χάση και στη φέξη, αλλά από την καθημερινή κατάσταση στα νοσοκομεία, που ολοταχώς γίνεται χειρότερη από την επέλαση των εμπόρων που μπάζει στο χώρο της Υγείας και η σημερινή κυβέρνηση.

Η απάντηση πρέπει να δοθεί με όρους κοινωνίας (δηλαδή οι άρρωστοι, οι συγγενείς τους, οι νοσηλευτές, οι γιατροί, οι άνθρωποι του μόχθου, κι όσοι δεν έχουν άμεσα ανάγκη) που επιβάλλεται να υπερασπίσει και να προωθήσει σε υψηλότερα επίπεδα όσα έχουν κατακτηθεί ως δημόσια υγεία με απόλυτο αίτημα το δωρεάν για όλους χωρίς καμία προϋπόθεση.

Αν, όντως, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση έχουν στο μυαλό τους μια προεκλογική περίοδο - έστω παρατεταμένη μιας και δεν έχουν καταλήξει ακόμα το πότε - τότε είναι σίγουρο ότι πρέπει να περιμένουμε δηλώσεις του στιλ «και παιδιά θα σας κάνουμε».

Ηδη, ο ανταγωνισμός ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ σ' αυτό το επίπεδο κινείται:

Υπερλούξ νοσοκομεία, one stop εφορίες, δουλειές με το τσουβάλι, υπόσχεται η ΝΔ σε μια πλήρη αντιστροφή των αποτελεσμάτων της πολιτικής της.

«Θα»: Επαναπροσλάβουμε όλους τους απολυμένους, επαναλειτουργήσουμε τα εργοστάσια, φοροελαφρύνουμε τους πάντες, απαντά ο ΣΥΡΙΖΑ με πλήρη γνώση ότι τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής κρίσης δεν αναστρέφονται με πολιτικές αποφάσεις, εκτός και αν γίνει επανάσταση, οπότε μιλάμε και για άλλη οικονομική βάση, όπου οι καπιταλιστές δεν κάνουν κουμάντο. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν υπάρχει στο όνειρο ούτε του πλέον «αριστερούλη» της συνάφειας ΣΥΡΙΖΑ.

Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο το κλάμα, αλλά τότε το πουλί έχει ήδη πετάξει.

Το καρότο αναδεικνύεται σε πρώτο εργαλείο πολιτικής, για να καλύπτει το μαστίγιο που αναγκαστικά χτυπά καθημερινά.

Η κυβέρνηση καταφεύγει σε μια κλασική αμερικανιά, στο παιχνίδι με τους φόρους. Μειώνει κατά μερικές δεκάρες το φόρο στο σουβλάκι όπου ήδη ο φόρος έχει ενσωματωθεί στην τιμή, γιατί αλλιώς πώς θα τα βγάλουν πέρα οι μικρομαγαζάτορες με την αναδουλειά, και φορτώνει κατά χιλιάδες ευρώ τη φορολογία στο εισόδημα με απειλές για κατασχέσεις του σπιτιού. Λέμε «αμερικανιά», γιατί εκεί έχει γίνει επάγγελμα η πολιτική αντιπαράθεση αποκλειστικά γύρω από το περίφημο «tax» (το φόρο) κι ας καίγεται γύρω ο τόπος. Μόνο που εδώ ακόμα οι άνθρωποι δεν έχουν γίνει ολωσδιόλου αμερικανάκια και ελπίζουμε να μη γίνουν...

Δε γνωρίζουμε αν πράγματι οι κροκόδειλοι κλαίνε ψεύτικα, αλλά σίγουρα οι αρθρογράφοι στον αστικό Τύπο έχουν ξεπεράσει τους κροκόδειλους. Το κλάμα για τις φοροεπιβαρύνσεις πάει σύννεφο. Από αυτούς ακριβώς που έχουν γράψει χιλιόμετρα άρθρων για να πείσουν την εργατική τάξη ότι ευθύνεται για το χρέος και άρα πρέπει να πληρώσει την αποπληρωμή του με αύξηση των φόρων που έχουν παρουσιαστεί ως ιστορική αναγκαιότητα.

Στο μεταξύ, οι περίφημες Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας έχουν γίνει βραχνάς στα νοικοκυριά, που καλούνται να πληρώσουν πολύ ακριβά γερμανικά και αμερικανικά μονοπώλια που προωθούν τη σχετική τεχνολογία, αλλά και τους επιχειρηματικούς ομίλους στην Ελλάδα, που κερδίζουν πουλώντας, ελέω κράτους, ακριβότερα στη ΔΕΗ το «ανανεώσιμο» ρεύμα και αυτό πάνε να βγάλουν με τις αυξήσεις. Το χαράτσι για τις ανανεώσιμες αυξάνεται από τα 9,5 ευρώ στα 20,8 ανά μεγαβατώρα κι αυτό σημαίνει 118% αύξηση, όταν τρία χρόνια πριν που και πάλι ακριβά ήταν, η τιμή ήταν 3 ευρώ ανά μεγαβατώρα.

Αλίμονο σ' όποιον πίστεψε ότι η προστασία της φύσης είναι υπόθεση των μονοπωλίων. Λυμένο από την εποχή του Ενγκελς στο αντίστροφο...

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΤΑ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ υπεράσπισης της Κυριακής - αργίας

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: Μένουμε απο λεφτά

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Η ελληνική αγορά διψάει για ρευστό 20 δισ. ευρώ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Τα 15 κρυφά χαράτσια

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: 21 φόροι σε 6 μήνες

ΤΑ ΝΕΑ: Λάθη με... τόκο στις φοροδηλώσεις

Η ΕΛΛΑΔΑ: Νέο χαράτσι από τη ΔΕΗ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Πανικός με τις φορολογικές δηλώσεις

ΕΘΝΟΣ: Ράβε - ξήλωνε με τις ποινές της Εφορίας

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ: Ασφυκτικοί έλεγχοι σε ΦΠΑ με στόχο έσοδα και ακρίβεια

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Εύσημα με αστερίσκους για οικονομία

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: Πρωτιά ΣΥΡΙΖΑ

Η ΑΥΓΗ: Αντιπερισπασμός με μαύρη προπαγάνδα

REAL NEWS: «Θα αντέξει η κυβέρνηση;»

ΤΟ ΒΗΜΑ: «Ναι» από το 60% για απολύσεις στο δημόσιο

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Στη σύνταξη με πλασματικά

«Σε συνθήκες που η εργατική - λαϊκή οικογένεια αναμετράται καθημερινά με τις δυσκολίες που προκαλούν οι συνεχόμενοι γύροι βαρβαρότητας, δεν εξασφαλίζεται προκαταβολικά η άνοδος της ταξικής πάλης. Η ίδια η πείρα που αποκτάται από τους αγώνες των τελευταίων ετών επιβεβαιώνει τις δυσκολίες που συσσωρεύονται στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, στην αντίσταση και αντεπίθεσή του, κόντρα στον ταξικό αντίπαλο και τα κόμματά του, στα αποσπάσματά τους στο συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα. Η επίδραση που ασκεί η κρίση στην εργατική - λαϊκή συνείδηση έχει αντιφατικό χαρακτήρα. Υπάρχουν εξάρσεις, ξεπετάγματα, θετικές διεργασίες και προβληματισμός, αλλά παράλληλα συνυπάρχει μοιρολατρία, συμβιβασμός, μειωμένες απαιτήσεις μπροστά στον οδοστρωτήρα της επίθεσης. Κάτω από αυτό το πρίσμα πρέπει να αντιμετωπίζουμε την ανάγκη ανασύνταξης του κινήματος.

Η ανασύνταξη δεν είναι σύνθημα, δεν είναι γενική κατεύθυνση, δεν είναι μια ιστορία με σταθερή ροή και χαρούμενο τέλος, ούτε περιγραφή κάποιου ιδεατού σεναρίου. Εχει σαφή και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Αναφέρεται στην ανάγκη ανασυγκρότησης του λαϊκού κινήματος, των συνδικαλιστικών οργανώσεων με ορίζοντα την προοπτική και άξονα τις σημερινές ανάγκες και τους καθημερινούς αγώνες που αναπτύσσονται. Με βάση αυτά μπαίνει απαιτητικά στο επίκεντρο το ερώτημα «τι κίνημα χρειάζεται», πρώτα και κύρια στο περιεχόμενό του. Ανασύνταξη του εργατικού κινήματος με τους εργάτες προσκυνημένους στα μονοπώλια και συμβιβασμένους με το καπιταλιστικό σύστημα, δεν μπορεί να υπάρχει. Απαιτείται σύγκρουση με απόψεις υποταγής που ντύνονται με προτάσεις αγώνα και επαναστατικά συνθήματα, που βαφτίζουν ως αντικαπιταλιστική πάλη διάφορα τσιτάτα καλύτερης διαχείρισης του καπιταλισμού. Που προβάλλουν ως μέσο ανάπτυξης του κινήματος την ενότητα δράσης διαφόρων ρευμάτων και πολιτικών ομάδων χωρίς τελικό σκοπό και προϋποθέσεις. Που αμφισβητούν την ύπαρξη ταξικού ρεύματος ή το θεωρούν διασπαστικό και παλεύουν για σύγκλιση αντίπαλων ιδεών και θέσεων.

Δεν αρκεί μόνο η αυξημένη επαγρύπνηση με μέτωπο σε αυτές τις αντιλήψεις και πρακτικές, δε φτάνει μόνο η επιμονή και η μεθοδική διαφώτιση, αλλά χρειάζεται σταθερή και αδιάκοπη οργανωτική δουλειά στους εργαζόμενους (...) Η επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου δεν έχει ημερομηνία λήξης ούτε όριο. Οπως τονίζεται στον επίλογο της ανακοίνωσης του ΠΑΜΕ «σε κάθε κλάδο και τόπο δουλειάς είναι ανάγκη να δυναμώσει η διαφώτιση και η ενημέρωση για τις εξελίξεις, να μπουν όλοι οι εργαζόμενοι στη συζήτηση. Είναι ανάγκη η ενίσχυση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ σε κάθε χώρο δουλειάς και η κοινή δράση με τα άλλα λαϊκά στρώματα. Ετσι θα διαμορφώσουμε τους όρους ανασύνταξης του κινήματος, παρεμπόδισης αλλά και γενικής αντεπίθεσης» (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ)