Είναι γεγονός ότι η δράση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των κρατών - μελών της οξύνουν τα προβλήματα των εργαζομένων και του λαού, αφού σκοπός τους είναι η απρόσκοπτη δράση του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου, άρα και η ένταση της εκμετάλλευσης, που διευρύνει τις κοινωνικές ανισότητες. Οι αντιλαϊκές, αντεργατικές επιλογές τους είναι φυσικό να προκαλούν τις αντιδράσεις των λαών. Καθώς αυτές οι επιλογές γίνονται από χρόνο σε χρόνο σκληρότερες, οι αγώνες των εργαζόμενων κλιμακώνονται. Τα τελευταία χρόνια είχαμε εκτός των κινητοποιήσεων σε εθνικό επίπεδο και σημαντικές κινητοποιήσεις σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης. Χιλιάδες διαδηλωτές με το μαχητικό τους «παρών» συνοδεύουν πλέον όλες τις Συνόδους Κορυφής, αποδεικνύοντας ότι όλο και μεγαλύτερα στρώματα έρχονται σε αντίθεση με την πολιτική της ΕΕ, την αμφισβητούν, ζητούν την ανατροπή της. Κορυφαία εκδήλωση αυτής της αντίθεσης ήταν οι μεγάλες διαδηλώσεις κατά τη διάρκεια της Συνόδου της Νίκαιας το Δεκέμβρη του 2000.

Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση, οι ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ενωσης θέτουν σε εφαρμογή το δικό τους σχέδιο για τη θωράκιση των επιλογών τους, για τη θωράκιση των κερδών και των συμφερόντων των πολυεθνικών επιχειρήσεων, των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Ενα βασικό «εργαλείο» γι' αυτό το σκοπό είναι η Συνθήκη Σένγκεν, η οποία είναι πλέον οργανικό τμήμα της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως αποφασίστηκε στη Σύνοδο του Αμστερνταμ.

Με τη Συνθήκη Σένγκεν και με το πρόσχημα της αντιμετώπισης του κοινού και του οργανωμένου εγκλήματος δημιουργείται ένας εφιαλτικός μηχανισμός, ο οποίος θα συγκεντρώνει και θα καταχωρίζει πληροφορίες για τους πολίτες όλων των κρατών - μελών της ΕΕ. Στις πληροφορίες συγκαταλέγονται εκτός των στοιχείων ταυτότητας και προσωπικά δεδομένα, που αφορούν στις πολιτικές πεποιθήσεις, τις προσωπικές συνήθειες, την καταναλωτική συμπεριφορά, την κατάσταση της υγείας, ακόμη και την ερωτική ζωή.

Το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της Συνθήκης είναι η ανατροπή ενός θεμελιακού αξιώματος, του τεκμηρίου της αθωότητας. Μέχρι τώρα ο κάθε πολίτης θεωρείται αθώος μέχρι την απόδειξη στο δικαστήριο της ενοχής του για τη διάπραξη ενός αδικήματος ή ενός εγκλήματος. Με τη Συνθήκη Σένγκεν, ουσιαστικά, όλοι οι πολίτες θεωρούνται εν δυνάμει ένοχοι και εναπόκειται στους ίδιους να αποδείξουν την αθωότητά τους.

Ομως, οι «δεκαπέντε» δεν έμειναν στη Συνθήκη Σένγκεν, προχώρησαν και στη δημιουργία της ευρωαστυνομίας, της EUROPOL. Πρόκειται για ένα σώμα που θα αποτελείται από αστυνομικούς όλων των κρατών - μελών και θα μπορεί να πραγματοποιεί επιχειρήσεις σε όλη την «επικράτεια» της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και σ' αυτή την περίπτωση, οι ιθύνοντες χρησιμοποίησαν ως άλλοθι την αντιμετώπιση του εμπορίου των ναρκωτικών και του οργανωμένου εγκλήματος. Επίσης και στο συντονισμό των αστυνομιών των κρατών - μελών. Ομως στη Συνθήκη του Αμστερνταμ διευρύνθηκε ο ρόλος της EUROPOL σε τέτοιο σημείο ώστε να χωρούν σ' αυτόν και οι δραστηριότητες του συνδικαλιστικού κινήματος ή της πολιτικής δράσης. Ετσι με τη δημιουργία της ευρωαστυνομίας προστίθεται ένας ακόμη μηχανισμός καταστολής, που θα λειτουργεί δίπλα και μαζί με τους μηχανισμούς που διατηρεί και ενισχύει κάθε κράτος - μέλος.

Στη Σύνοδο του Τάμπερε, τον Οκτώβρη του 1999, οι «δεκαπέντε» επιχείρησαν να θέσουν ένα πλαίσιο συντονισμού όλων των κατασταλτικών δράσεων, περιλαμβάνοντας και το χώρο της δικαιοσύνης. Συγκεκριμένες αποφάσεις δεν ελήφθησαν, αλλά ουσιαστικά δρομολογήθηκαν οι διεργασίες για τη δημιουργία του «ενιαίου χώρου ασφάλειας και δικαιοσύνης». Στο Τάμπερε προστέθηκε ένα ακόμη πρόσχημα, η ανάγκη της από κοινού αντιμετώπισης της λαθρομετανάστευσης. Βεβαίως, είμαστε μακριά ακόμα από τη στιγμή που θα διαμορφωθεί ένα Δίκαιο κοινό για όλα τα κράτη - μέλη. Ο χώρος της Δικαιοσύνης είναι συστατικό στοιχείο του σκληρού πυρήνα των κυριαρχικών δικαιωμάτων του κάθε κράτους - μέλους και ταυτόχρονα κύριος μοχλός για την άσκηση της ταξικής κυριαρχίας του μεγάλου κεφαλαίου σε εθνική κλίμακα. Ομως αν όλες οι κυβερνήσεις δείξουν την ίδια προθυμία με αυτή που δείχνει η ελληνική, τότε πολύ σύντομα ίσως να δούμε και αυτό. Σας θυμίζουμε ότι στο Τάμπερε ήταν που ο υπουργός Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου έκανε την εκπληκτική δήλωση: «Δεν είμαστε δογματικοί στην εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων. Εξάλλου έχουμε εκχωρήσει αρκετά δικαιώματα μέχρι τώρα στην Ευρωπαϊκή Ενωση»..!

Στον κατασταλτικό μηχανισμό με στόχο την αντιμετώπιση των «εχθρών λαών», θα πρέπει να εντάξουμε και τον ευρωστρατό, ένα Σώμα 100.000 ανδρών, που θα αποτελείται από στρατιωτικούς από όλα τα κράτη - μέλη. Η απόφαση για τη συγκρότηση του ευρωστρατού ελήφθη στη Σύνοδο του Ελσίνκι, το Δεκέμβρη του 1999. Σκοπός αυτού του Σώματος, όπως αναφέρεται στην αιτιολόγηση της απόφασης για τη συγκρότησή του, είναι να αναλαμβάνει επιχειρήσεις αποσόβησης ή διευθέτησης κρίσεων, όπως π.χ. οι επιδρομές στη Βοσνία και το Κόσσοβο. Ενας τέτοιος στρατός θα μπορεί να αναπτύσσει και δράση εντός της ΕΕ, αφού ο «εσωτερικός εχθρός», ο λαός κάθε κράτους - μέλους, είναι ο κατ' εξοχήν αντίπαλος της εξουσίας των μονοπωλίων. Σχετικά με τη δράση του συγκεκριμένου Σώματος, προβλέπεται, αν και δεν έχει οριστικά καταληχθεί, ο συντονισμός με το ΝΑΤΟ. Υπάρχουν όμως έντονες αντιδράσεις από τις ηγετικές δυνάμεις της ΕΕ ως προς αυτό, γεγονός που σημαίνει ότι σκέφτονται σοβαρά την αυτοτελή του δράση. Και πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, οι οποίες οξύνονται, είναι μάλλον η ουσία της δημιουργίας του ευρωστρατού. Πάντως, η ένταση της στρατιωτικοποίησης της ΕΕ ενισχύει ακόμη πιο αποφασιστικά τον ιμπεριαλιστικό της χαρακτήρα, αλλά ταυτόχρονα μεγιστοποιεί τους κινδύνους ιμπεριαλιστικών πολέμων.

ΧΡΥΣΑΦΙ αληθινό τ' Απρίλη οι βροχές. Κι οι ανοιξιάτικες μπόρες. Ο τέταρτος μήνας του χρόνου βαστάει σωστά τις προδιαγραφές και διορθώνει κάπως του Μάρτη τ' ανάποδα, που μας έφερε κιόλας το καλοκαίρι. Ετσι, τον καρτερούσαμε τον Απρίλη, όσο βέβαια κι αν τούτο συχνά δυσκόλευε της Λαμπρής τα πανηγύρια, όταν λάχαινε να πέσουν, όπως εφέτος, πολύ πρώιμα.

Μ' ΑΥΤΕΣ τις απριλιάτικες βροχές και μπόρες, συναπαντιέται τούτες τις μέρες κι η έξοδος των μυρίων, που αψηφώντας του καιρού τα καπρίτσια και τους μετεωρολογικούς χρησμούς αναζητούνε μια βαθιά ανάσα ζωής έξω από τις τσιμεντένιες «φυλακές» της πόλης, στα ξάγναντα των βουνών μας, στα ακροθαλάσσια των νησιών.

Ο ΞΩΜΑΧΟΣ της γης μας, που ζει με της λειψυδρίας τον εφιάλτη, που βλέπει τη σοδειά του να χάνεται μέσα σ' αυτήν την απελπιστική ξεραΐλα δέχεται τα νερά τ' Απρίλη στ' αλήθεια μ' ανακούφιση, καθώς λογαριάζει να ξεδιψάσει κάπως η γη να αντέξει στους καλοκαιρινούς μήνες.

ΒΑΣΤΑΞΕ, λοιπόν, με το έμπα του ο Απρίλης το ρόλο του, αυτόν που του έχει προσδιορίσει η λαϊκή μετεωρολογία. Κι έβαλε χέρι «βοήθειας» για να τρανέψουν τα σπαρτά, που με του Μάρτη τις καιρικές αναποδιές βάλανε τον κάμπο σε μεγάλη δοκιμασία.

ΑΝΟΙΓΟΥΜΕ το βήμα για να βρεθούμε κι εμείς αντάμα με τους άλλους, που βρίσκονται στα χωριά τους, αυτούς που γύρω από το τζάκι χαίρονται την κρυαδερή φετινή Λαμπρή. Τα πρόβλεπε όλα τότε ο ξωμάχος και φρόντιζε πάντα το σπιτικό του να 'ναι εφοδιασμένο με ξύλα για τη φωτιά, γιατί του χειμώνα οι λογαριασμοί κάποιες χρονιές έχουν πισωγυρίσματα. Και τέτοια ξεγελάσματα είναι για τη βουνίσια ζωή μεγάλη δοκιμασία.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ, έτσι, συγκρατημός και προσοχή, με του καιρού της άνοιξης όλες αυτές τις συχνές αστάθειες. Η λαϊκή μετεωρολογία, που έχει αποθησαυρισμένη εμπειρία, μας έχει μια παρατήρηση, που λέει: «...Ολες του Μάρτη φύλαγε και τ' Απριλιού τις δώδεκα / κι ακόμα και στις δεκαοχτώ του Απρίλη πέρδικα ψόφησε στ' αυγό...».

ΕΙΝΑΙ όμως και φορές, που όλα στον κάμπο ξαφνικά «αναποδογυρίζουν». Και δε χρειάζεται περισσότερο από μια - δυο ώρες για να χαθούνε όλα όσα καρτερούσε ο ξωμάχος: Η σοδειά του, τ' αμπέλια, οι σταφίδες, τα κηπευτικά του. Αφανισμός ολοκληρωτικός. Και μερικές φορές και για το χρόνο που θ' ακολουθούσε.

ΘΥΜΑΜΑΙ ένα τέτοιο μεγαλοβδόμαδο, και τότε Λαμπρή πρώιμη, όλα πάνω στη γη θρασομανούσαν υποσχετικά. Και το κακό πλάκωσε αναπάντεχα μέρα μεσημέρι. Ενα κατασκότεινο μαύρο σύγνεφο πρόβαλε νοτιοδυτικά πάνω από το βουνό και δε χρειάστηκε ούτε μια ώρα για να «θερίσει» καταστροφικά όλα της γης τ' αναστήματα.

ΤΟ ΧΩΡΙΟ ζούσε το δικό του επιτάφιο θρήνο. Τα σπιτικά που ετοίμαζαν της Λαμπρής τη γιορτή τυλιγμένα στη σιωπή έμοιαζαν σαν να 'χαν το καθένα και το δικό του ξόδι. Κι εκείνη η Λαμπρή, που με λαχτάρα καρτερούσαμε τόσες βδομάδες, ήρθε κι έφυγε χωρίς να τη χαρούμε. Ποιος μπορούσε ν' αποκοτήσει να αμολήσει βαρελότα, σαΐτες κι όλα τα παρόμοια, που μήνες μεθοδικά προετοιμάσαμε!

ΜΙΑ έγνοια γενική διαπερνούσε όλο το χωριό. Τα νούμερα της καταστροφής, η αγωνία να γίνει η καταγραφή σωστή και να εξασφαλιστεί η βοήθεια η κρατική έγκαιρα, για να μπορέσουν να βάλουν μπροστά ξανά πάνω στη γη, για να μη χάσουν ολόκληρη την καλλιεργητική τους χρονιά.

ΑΥΤΑ είναι του καιρού τα ξαφνιάσματα. Είναι τότε, που τρυγάς απριλιάτικα. Και χάνεις επίσης τα σπαρτά πριν καλά - καλά μεστώσουν τα στάρια και καρπίσουν ώριμα πια στα δέντρα.

ΤΟ ΜΑΥΡΟ σύγνεφο του χαλαζιού τα σάρωσε όλα. Σκοτείνιασε για λίγο ο κάμπος. Και πάνω του πέρασε το δρεπάνι του αφανισμού και της καταστροφής. Δεν αποξεχνιέται της Λαμπρής εκείνο το μεγαλοβδόμαδο εδώ και 60 κοντά χρόνια από τότε.

ΜΕΓΑΛΑ και φαρμακερά του κάμπου όλα αυτά τα πάθη, που ζει ο ξωμάχος του. Στη διαδρομή μιας πασχαλινής εξόδου, ο ταξιδιώτης καταγράφει ομορφιές και χρώματα μέσα στης άνοιξης το μεγάλο πανηγύρι. Μένουν, όμως, έξω από το οπτικό πεδίο τα πάθη και τα βάσανα, όλα αυτά, που με τόση αγωνία ζει ο ξωμάχος.

ΦΕΡΝΩ στα μάτια το μικρό νησάκι στο Ιόνιο, που από εκείνη τη στράτα, από τους Βαρδιάνους, λαμπριάτικα μπούκαρε η «Κολόνα» με το χαλάζι και μας «ξετρύγησε». Είναι η ίδια υπόγεια σεισμική φλέβα, που πολλές φορές στα ξαφνικά κι απρόσμενα σάρωσε πολιτείες και χωριά. Βαθιά εκεί ανάμεσα Ζάκυνθο και Κεφαλλονιά, εκεί που πάντα βράζουν ασταμάτητα του σεισμού τα καζάνια.