Ποια όμως ήταν η πορεία του ελληνικού λαού σε αυτά τα 20 χρόνια του στενού εναγκαλισμού της με το ιμπεριαλιστικό κέντρο των Βρυξελλών; Σε ποιο βαθμό εκπληρώθηκαν οι υποσχέσεις ότι ο ελληνικός λαός θα έτρωγε με χρυσά κουτάλια λόγω της ένταξης; Πόσο ανταποκρίνονταν στην αλήθεια όλα αυτά τα παχιά λόγια που επί μια 20ετία ακούμε, πότε για την ενιαία αγορά, πότε για το σωτήριο 1992, μετά για το ευρώ, τώρα για τον παράδεισο της ΟΝΕ;

Το σύνολο του αστικού πολιτικού κόσμου της χώρας, το σύνολο, επίσης, των ΜΜΕ που ελέγχουν επιδίδονται στη συνήθη ανελέητη προπαγάνδα: Να τα τρισεκατομμύρια που θα βρέξει το τρίτο πακέτο. Να οι υποσχέσεις για το πόσο καλή θα είναι μαζί μας η ΕΕ... στο μέλλον. Να οι «δουλιές που θα ανοίξουν», να τα «μεγάλα έργα» που θα επισπευστούν. Ετσι παρουσιάζουν τον αγγελικό κόσμο της ΟΝΕ. Μόνο που αυτός είναι ο κόσμος της πλουτοκρατίας.

Τα στοιχεία αυτά αποτελούν μια πέραν πάσης αμφισβήτησης μαρτυρία για το τι επέρχεται στην Ελλάδα της εποχής του Πρόντι, της εποχής του «μονόδρομου της σύγκλισης», του Μάαστριχτ και της ΟΝΕ. Ετσι λοιπόν:

• Από το 1980 μέχρι το 2000, το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας μας, απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο, σχεδόν τετραπλασιάστηκε. Ετσι, από τα 6,8 δισ. δολάρια έφτασε στα 24,1 δισ. δολάρια.
• Το 1980, οι εισαγωγές της Ελλάδας από τις χώρες της ΕΕ αποτελούσαν το 42% του συνόλου των εισαγωγών, ενώ το 1999 το ποσοστό έφτασε στο 70,1%. Οσο για τις εξαγωγές της χώρας προς την ΕΕ, εκτιμάται ότι το 2000 θα κλείσουν μειωμένες κατά 6% τουλάχιστον έναντι του 1999...
• Το 1980, η Ελλάδα είχε πλεόνασμα 3,3 δισ. δρχ. στο γεωργικό ισοζύγιο, αλλά το 1981, πρώτη χρονιά της ένταξης στην ΕΟΚ, παρουσιάστηκε έλλειμμα ύψους 377 εκατ. δολαρίων, ενώ το 1995 το έλλειμμα εκτινάχτηκε στα 198,2 δισ. δραχμές. Αξίζει να αναφερθεί το εξής: Ειδικά σε ό,τι αφορά στο γεωργικό ισοζύγιο με την ΕΕ, η χώρα μας από ένα έλλειμμα της τάξης των 87,3 δισ. δραχμών το 1991 (χρονιά της Συνθήκης του Μάαστριχτ) έφτασε το 1995 να εμφανίζει έλλειμμα της τάξης των 281,1 δισ. δραχμών έναντι της ΕΕ. Αύξηση κατά 222%! Ιδού η «προσφορά» της ΕΕ στην ελληνική αγροτιά...
• Το 1994 - πρώτη χρονιά του Β΄ ΚΠΣ - το έλλειμμα των τρεχουσών συναλλαγών ήταν 121 εκατ. δολάρια. Τρία χρόνια μετά, το 1997, το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών αυξήθηκε κατά... 3.866% και ανήλθε στα 4,8 δισ. δολάρια. Οσο για το 2000 το έλλειμμα εκτιμάται ότι θα ανέλθει στα 9,2 δισ. δολάρια. Αύξηση 7.500%...
• Οι τιμές και οι επιδοτήσεις που πήρε ο αγρότης το 1994 είναι μικρότερες κατά 1 - 66%, σε σχέση με τις τιμές και τις επιδοτήσεις που θα έπαιρνε αν πληθωρίζονταν στα επίπεδα του 1994 οι τιμές και οι επιδοτήσεις του 1980, δηλαδή προ της ένταξης. Ποιος νοιάζεται, όμως, αφού, όπως λέει ο κ. πρωθυπουργός, οι αγρότες έχουν και την επιλογή να ασχοληθούν με τον... αγροτοτουρισμό;
• Οι γεωργικές επενδύσεις μειώθηκαν σε σταθερές τιμές κατά 30% τη δεκαετία του 1980, έναντι της δεκαετίας του '70, ενώ το 1993 οι γεωργικές επενδύσεις πάγιου κεφαλαίου μειώθηκαν σε σταθερές τιμές έναντι του 1992 κατά 15,5% και το 1994 σε σχέση με το 1993 κατά 7,4%.
• Μέσα στην περίοδο 1988-2001 (καθόλου τυχαία περίοδος, αρκεί να μετρήσει κανείς τους «σταθμούς» του Μάαστριχτ και της Συνθήκης του Αμστερνταμ, αλλά και ότι μέσα στο διάστημα αυτό «έτρεξε» το «πακέτο Ντελόρ»), το δολάριο ανατιμήθηκε έναντι της δραχμής κατά 212% (από τις 182 πήγε στις 386 δραχμές), το μάρκο ανατιμήθηκε κατά 58% (από τις 110 πήγε στις 174 δραχμές), το ECU (ευρώ) ανατιμήθηκε κατά 51% (από τις 225 πήγε στις 328 δραχμές).
• Το χρέος του δημόσιου τομέα την περίοδο 1987-2001 σχεδόν τριπλασιάστηκε και από τα 17,1 τρισ. δραχμές εκτιμάται ότι θα φτάσει στα 49 τρισ. δραχμές.
• Ο εξωτερικός δανεισμός της χώρας από τα 236,6 δισ. δραχμές το 1990, έφτασε το 1997 στα 1.229 δισ. δραχμές και το 2000 στα 2.440 δισ. δραχμές. Δηλαδή, την περίοδο που, κατά τα άλλα, «ρέει» στην Ελλάδα ο «πακτωλός» του Ντελόρ, η υποθήκευση του μέλλοντος του τόπου αυξήθηκε κατά 931%, παρά κάτι λιγότερο 1.000% πιο φεσωμένοι από τότε που μπήκαμε στην ΕΟΚ.

Κατόπιν όλων αυτών, όποιος θέλει, ας κάνει τις πολιτικές συνεπαγωγές για το τι σημαίνει η ένταξη και η παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ.

Ομως, πρόκειται, έτσι κι αλλιώς, για πολύ γνωστά στο λαό αποτελέσματα:

- Τα γνωρίζουν τα 2,5 εκατομμύρια Ελληνες, που, με βάση τα επίσημα στοιχεία της Κομισιόν, ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας.

- Τα γνωρίζουν οι 500.000 άνεργοι και οι χιλιάδες των μισοεργαζομένων της μερικής απασχόλησης.

- Τα γνωρίζουν τα εκατομμύρια των μισθωτών και των συνταξιούχων, που αφαιμάσσονται από τα προγράμματα ευρωσύνθλιψης προς τέρψιν των αφεντικών του Ντελόρ, του Σαντέρ και του Πρόντι.

Παρά, όμως, αυτή την πασιφανή αλήθεια, η κυβέρνηση έχει επιλέξει την «αλήθεια» του παραμυθιάσματος. Νομίζει ότι με τη φαιά προπαγάνδα περί «πακέτων», με τα εγκαίνια και τα ψαλίδια του Λαλιώτη και με προεκλογικού τύπου εξέδρες στημένες στους χώρους όπου συντελούνται σκάνδαλα... σκανδαλώδους ξεπουλήματος του τόπου (Σπάτα, μετρό, ζεύξη Ρίου-Αντιρρίου), θα εγκλωβίσει τα λαϊκά στρώματα.

Πρώτον, τα προηγούμενα «πακέτα» (όπως θα γίνει και με τα επόμενα) φαγώθηκαν μεταξύ των «ημετέρων» βιομηχάνων και άλλων... αναξιοπαθούντων.

Δεύτερον, για κάθε μία δραχμή που εισπράττεται από την ΕΕ, η χώρα πληρώνει τρεις. Αυτά που, δήθεν, μας «χαρίζουν» τα έχουμε πληρώσει τρίδιπλα, αλλά η κυβέρνηση δεν έχει ενδοιασμό, όχι μόνο να ενταφιάζει τον τόπο, αλλά να στήνει και γλέντια. Γλέντια με... κόλλυβα. Ξένα κόλλυβα, φυσικά.

Τρίτον, αυτά τα περιβόητα «έργα» και τα «πακέτα» ενισχύουν τη δράση του πολυεθνικού κεφαλαίου.

Τέταρτον, την ίδια ώρα η κυβέρνηση ξεζουμίζει δεκάδες «ζωντανά» τρισεκατομμύρια από τον ελληνικό λαό (για τη «σύγκλιση», για τις νέες στρατιωτικές δαπάνες, για τους Ολυμπιακούς Αγώνες κλπ.).

Πέμπτον, και τελευταίο, ακόμα κι αν η κυβέρνηση μοιράσει κάποια «ξεροκόμματα» για λόγους απορρόφησης της κοινωνικής δυσαρέσκειας, θα είναι από εκείνα που θα πέσουν από το τραπέζι με τα αποφάγια των μεγαλοσχημόνων, και θα χρησιμοποιηθούν σαν δόλωμα για να υποκλέψει ξανά την ψήφο των πολιτών. Των πολιτών που, αμέσως μετά, και με την «έγκρισή τους» (!), όπως κάθε φορά διατείνεται η κυβέρνηση, θα τους «κλέψει» και την τσέπη.

Οι εργαζόμενοι, δυο δεκαετίες αιχμαλωτισμένοι στο ιμπεριαλιστικό κέντρο των Βρυξελλών, με πολύ νωπές τις μνήμες από τις συνέπειες του Μάαστριχτ, που εν χορώ επικύρωσαν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και ο ΣΥΝ, έχουν κάθε λόγο να συγκρίνουν τη ζωή τους με ό,τι τους έχουν τάξει μέχρι τώρα. Ο «λογαριασμός» που θα προκύψει, και που ήδη έχουν πληρώσει, θα είναι ένα τίποτα μπροστά σ' αυτόν που θα κληθούν να πληρώσουν από δω και πέρα, αν και πάλι αφεθούν να εξαπατηθούν.