Στο «παιχνίδι» της ελληνοτουρκικής προσέγγισης, προστέθηκε τις τελευταίες μέρες μία ακόμη παράμετρος: Οι περικοπές των αμυντικών δαπανών.

Σ' αυτό το «παιχνίδι», που δεν είναι ακίνδυνο, η ελληνική κυβέρνηση εμφανίζεται ικανοποιημένη από την απόφαση της Αγκυρας να περικόψει τα εξοπλιστικά της προγράμματα. Μάλιστα, ο υπουργός Εξωτερικών που θέλει να «τραβά» πρώτος στο δρόμο της ελληνοτουρκικής προσέγγισης, έσπευσε την περασμένη βδομάδα να εκφράσει την ευχή του, ότι κάποια στιγμή στο ορατό μέλλον οι δύο χώρες θα προχωρήσουν σε συμφωνία για αμοιβαία μείωση των εξοπλισμών.

Ο υπουργός Εξωτερικών γνωρίζει ασφαλώς, ότι δε λέει την αλήθεια όταν διατυπώνει ευχές τέτοιου είδους. Δε λέει την αλήθεια, γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι ούτε η Τουρκία, ούτε - πολύ περισσότερο - η Ελλάδα έχουν τη δυνατότητα να ακολουθήσουν αυτόνομη πολιτική στον τομέα των εξοπλισμών. Και οι δύο χώρες, είναι «δεμένες χειροπόδαρα» στις συμβατικές τους υποχρεώσεις, οι οποίες όχι μόνο επιβάλλουν αλλά και καθορίζουν λεπτομερέστατα τα εξοπλιστικά τους προγράμματα.

Τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία, αποτελούν για δεκαετίες δύο από τους καλύτερους πελάτες της παγκόσμιας βιομηχανίας όπλων. Καλό θα είναι μάλιστα, να έχει κανείς κατά νου, ότι το «κύκλωμα» που τρέφεται από αυτό το εμπόριο - είτε πρόκειται για μεγάλες πολεμικές βιομηχανίες, είτε για ισχυρές χώρες - έχει καθορίσει ακόμη και την αναλογία της δύναμης πυρός που θα διαθέτουν οι δύο χώρες.

Είναι λοιπόν προφανές, ότι η απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης για περικοπές στα εξοπλιστικά προγράμματα της χώρας, η οποία προηγήθηκε μια βδομάδα της αντίστοιχης τουρκικής ανακοίνωσης, ελήφθη εκ του ασφαλούς. Είτε η ελληνική κυβέρνηση είχε την πληροφορία ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα επέβαλε τις περικοπές στην Αγκυρα, είτε - πιθανότερα - να διαμηνύθηκε στην Αθήνα ότι δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, να προμηθευτεί πιο γρήγορα από την Τουρκία πολεμικό αεροσκάφος τέταρτης γενιάς.

Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, ούτε η Αθήνα, ούτε η Αγκυρα αποφάσισαν με δική τους βούληση να προχωρήσουν στην περικοπή των δαπανών. Η Τουρκία υποχρεώθηκε από το ΔΝΤ και η Ελλάδα από το «κύκλωμα» που μόνο αυτό φροντίζει για την «ισορροπία» δυνάμεων.

Με άλλα λόγια, οι αποφάσεις των δύο κυβερνήσεων, περισσότερο μοιάζουν με «λογιστική τακτοποίηση» των οικονομικών που αναφέρονται στα εξοπλιστικά τους προγράμματα, παρά με περικοπές των αμυντικών δαπανών, όπως σκόπιμα και υποκριτικά, προβλήθηκε.

Η σκοπιμότητα της προβολής μιας εικόνας κινήσεων καλής θέλησης, που ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών ιδιαιτέρως επιχείρησε, αποσκοπεί στη συνέχιση της καλλιέργειας ψευδών εικόνων στην κοινή γνώμη για την κατάσταση που επικρατεί στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Στόχος αυτής της συστηματικής συσκότισης, δεν είναι άλλος από την υπονόμευση των όποιων αντιδράσεων υπάρξουν για την παραπέρα προώθηση της πολιτικής της επαναπροσέγγισης της χώρας απέναντι στην Τουρκία, πολιτική την οποία έχουν, φαίνεται, προσωπικά αναλάβει να υλοποιούν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Εξωτερικών.

Ομως η εικόνα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, παρά τη συστηματική προσπάθεια παραποίησης, στέκει αναλλοίωτη, όπως αμετακίνητη παραμένει και η τουρκική εξωτερική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα.

Είναι ενδεικτικό, ότι αν και οι δύο χώρες έχουν ανακοινώσει τις περικοπές στα εξοπλιστικά τους προγράμματα, ο υπουργός Αμυνας της Τουρκίας, σε δηλώσεις του επανέλαβε τις τουρκικές θέσεις για το Αιγαίο, υποστηρίζοντας ότι εξαιτίας της ελληνικής στάσης η Τουρκία δεν μπορεί να προχωρήσει σε έρευνες για κοιτάσματα πετρελαίου στο Αιγαίο.

Περισσότερο συστηματική, ως προς τον τρόπο με τον οποίο σκιαγραφεί την κατάσταση στην Τουρκία και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, η ετήσια έκθεση της ελληνικής πρεσβείας στην Αγκυρα, είναι αποκαλυπτική, αλλά μάλλον δε λαμβάνεται υπόψη από την ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών.

Οι προσπάθειες της Αγκυρας να ανακινήσει μειονοτικό ζήτημα στη Ρόδο και την Κω, σύμφωνα με την έκθεση που δημοσίευσε ο «Ρ», δικαιολογεί απόλυτα όσους ανησυχούν και εντείνει τον προβληματισμό για τις δυνατότητες του εγχειρήματος της ελληνοτουρκικής προσέγγισης. Αυτά όμως είναι «παρωνυχίδες» για τους Ελληνες κυβερνητικούς αξιωματούχους που συνεχίζουν ακάθεκτοι στο δρόμο που έχουν χαράξει: Αυτόν που, με κάθε θυσία, οδηγεί στην εξομάλυνση των σχέσεων, πάντα κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των Αμερικάνων «φίλων» μας.