Εξοδος είναι -πράγμα απίστευτο- να ξαναγυρίζεις στην απολύτως έρημη αλλά πάγκαλη φύση και να νιώθεις ότι περπατάς στη γη που σου ανήκει.

Εξοδος είναι -πράγμα απίστευτο- ο δήθεν διάλογος ανάμεσα στην καθ' ημάς Ανατολή και τον εκσυγχρονισμό που δεν υπήρξε ποτέ, αφού ήταν διάλογος σκιών. Ο άλλος διάλογος είναι αεράκι από τις νεραντζιές και εκείνους τους νοτισμένους φράκτες με τις αγριοτριανταφυλλιές που στη δική μας τη γενιά τον διεξάγουν ακόμη όσων οι φωνές καθρεφτίζονται στο πρόσωπο της Αλέκας Παπαρήγα.

Εξοδος είναι -πράγμα απίστευτο - να προσπερνάς τα καφέ στο κέντρο της Αθήνας με τους γνωστούς λακέδες διανοούμενους - εκσυγχρονιστές και τα επόμενα εικοσιτετράωρα να μη σου δημιουργούν νεύρωση στομάχου. Γιατί το χώρο σου τον υπερασπίζεται ο ποιητής Ανδρέας Εμπειρίκος στο κείμενό του Το θαύμα του Ελμπασάν και του Βοσπόρου: «Από κάτω ή τριγύρω ο χώρος είναι καθορισμένος, όχι από όρια αντικειμενικά, αλλά καθαρώς υποκειμενικά, ευρύτατα, και για τούτο δυνάμενα να περιλάβουν στοιχεία ουσιαστικής υπαρξιακής οντότητας, με απαράμιλλον πλαστικότητα δοσμένα και, μπορώ να πω, αφαντάστως εντέλει αντικειμενοποιημένα. Και ιδού που τέρπει διότι τέρπεται ο ποιητής, ιδού που τρομάζει διότι τρόμαξε, ιδού που ηδονίζει διότι ηδονίσθηκε, ιδού που μαστιγώνει διότι μαστιγώθηκε, ιδού που συγκλονίζει διότι συγκλονίστηκε. Σε αυτήν την παλινδρομική συναλλαγή και αλληλουχία αναπηδούν απίστευτα βεγγαλικά μυριόχρωμα, σαν τα φτερά και τα κοσμήματα του Μοντεζούμα ή ενός ηγέτου άλλης φυλής, αίφνης των Ονεγκάδα ή των Αλγονκίνων, και στα υψηλά και στα βαθιά και στα επίπεδα και στα δασιά και λεία. Εντός του χώρου αυτού, του αχανούς, γεμίζοντάς τον- ιδού πάντα το πάθος ή passion, εν εγρηγόρσει. Ακοίμητο, σφαδάζον και φλεγόμενον, φωτίζει τον χώρον τον συναισθηματικόν, όπου πλάθονται και εξελίσσονται - τονίζω ότι εξελίσσονται - οι εικόνες (τα λεγόμενα, νομίζω, θέματα από τους τεχνοκρίτας) που αποτελούν την ατομική αυθεντική μυθολογία μιας κοχλαζούσης βιώσεως εντατικής, απόλυτα δικής του. Και ιδού που ο χώρος αυτός ο ατομικός, διά της προβολής του, γίνεται χώρος καθολικός, όπου ανθεί και θάλλει το σαν αίμα καρωτίδος λαγαρόν "αμάν", το τριανταφυλλί και κόκκινο συνάμα "σε αγαπώ" και το σαν διαμάντι κρούσταλλο "ουαί, ουαί τοις ηττημένοις"».

Εξοδος είναι - πράγμα απίστευτο- οι παλιοί καπετανέοι του Εικοσιένα και εκείνοι οι άλλοι, του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, να παραμένουν ολοζώντανοι, έξω από τις σελίδες του εκσυγχρονισμού. Το δικό τους «Συμπόσιο» θα το ξαναγράψει ο ίδιος ο Πλάτωνας, ως τελική έξοδο από την καθ' ημάς αθλιότητα.