Συνηθίσαμε να λέμε πως το Πάσχα είναι η γιορτή της Αγάπης, γι' αυτό και οι λέξεις που σχετίζονται με τούτη τη γιορτή είναι λέξεις τρυφερές και γεμάτες ευγένεια. Παραδείγματος χάριν εδώ και ένα μήνα, πάνω κάτω, κι αυτό θα συνεχιστεί μέχρι και το Μεγάλο Σάββατο, κυρίαρχη είδηση και εικόνα στην τηλεόραση είναι αυτή που αναφέρεται στα «ιερά σφάγια». Καθημερινές εικόνες από τις διάσημες κρεαταγορές, με τους αρειμάνιους κρεοπώλες να κραδαίνουν τα τεράστια μαχαίρια τους, με φόντο τα γνωστά σαρκοφόρα τσιγκέλια, διαβεβαιώνοντας πως θα υπάρχει και φέτος επάρκεια και πως οι τιμές θα κινηθούν στα περσινά επίπεδα. Μια άλλη αγαπησιάρικη συζήτηση είναι αυτή που αφορά τα κόκκινα αυγά, με κεντρικό στοιχείο της συζήτησης το επικίνδυνο ή όχι των βαφών που χρησιμοποιούνται για το βάψιμό τους και το ενδεχόμενο να έχει περάσει η προθεσμία και αυτά τα συμπαθή θρησκευτικά σύμβολα του θεϊκού πάθους να είναι ακατάλληλα προς βρώσιν. Τρίτη είδηση, κι αυτή σχετική με το κλίμα της αγάπης και της πασχαλινής τρυφερότητας, είναι το παραδοσιακό «σούβλισμα». Θα σουβλίσουμε ή όχι τον εορτάσιμο οβελία; Πώς θα είναι ο καιρός και τι λέει γι' αυτό η ΕΜΥ; Και ακολουθεί η πρωτότυπη συζήτηση για τα μέτρα που θα πάρει η Τροχαία, για να μην έχουμε και αυτή τη χρονιά περισσότερα «σφάγια» στην άσφαλτο από ό,τι στην κρεαταγορά. Οι κύριοι διοικητές περιγράφουν τα μέτρα, οι λαχανιασμένοι και δυσλεκτικοί ρεπόρτερς μεταδίδουν κι αυτοί τα μέτρα για τις «λωρίδες» της μεγάλης των Αθηναίων Εξόδου και Εισόδου, επίσης. Και οι σχετικοί με το θέμα τηλεπαρουσιαστές κλείνουν τη συζήτηση σχεδόν μελαγχολικοί, γιατί είναι βέβαιοι πως και φέτος τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει.

Ολα αυτά, βέβαια, τα σφαχτά, τα επικίνδυνα αυγά, τα αποτυχημένα σουβλίσματα και τα θύματα της ασφάλτου δεν πάνε μόνα τους. Για να επιβεβαιωθεί η άμεση σχέση τους με το θρησκευτικό συναίσθημα των νεοελλήνων, που κατά βάθος όλοι τους είναι ειδωλολάτρες, μια και ό,τι έχει σχέση μ' αυτό το εκδηλώνουν με κοσμικές «θύραθεν» πράξεις, σφαξίματα, σουβλίσματα, κοκκινίσματα κλπ. προστίθεται και ολίγη πίστη. Επιστρέφουν οι χολιγουντιανοί «βασιλείς των βασιλέων», οι ομολογίες φωτισμένων (δεν υπάρχουν) κληρικών, οι απευθείας μεταδόσεις της θείας λειτουργίας και οι τηλεοπτικές οθόνες πλημμυρίζουν με τα χρυσοφορτωμένα άμφια των τεθλιμμένων μητροπολιτών, που όλη τους η εμφάνιση παραπέμπει ως εικόνα, τουλάχιστον, στον ρακένδυτο ετοιμοθάνατο Χριστό. Μόνο εικόνες δηλαδή, πουθενά και καμιά πειστική εξήγηση του «Πάθους». Λόγια συγκινητικά και ποιητικώς εκφρασμένα. Ο Χριστός ως αδίκως πάσχων στο όνομα του ανεξήγητου «πατρός» του. Ο Ιούδας ως το προαιώνιο στοιχείο της ιστορικής ανωμαλίας, ο παραδόπιστος καταδότης. Και η Παναγία ως μητέρα των μητέρων, που ακολουθεί το παιδί της στη σταύρωση, όχι ως θεά, απλώς ως μητέρα.

Κι όμως κανένας από αυτούς, τους επεξηγητές και τους περιγραφείς, τους συγκινημένους θρησκευτικώς και τους νηστεύοντες υποκριτές δεν αναφέρεται στα πάθη του απλού ανθρώπου, που δε μαστιγώνεται μόνο, ούτε μόνο δικάζεται, χωρίς ελπίδα αθώωσης. Προδίνεται κιόλας. Και, φυσικά, δεν αναφέρομαι σε μια προδοσία μεταφυσική, ανεξήγητη και αμφιλεγόμενη. Αναφέρομαι στην προδοσία εκείνη που εκφράστηκε με όλη την εφιαλτική ειλικρίνειά της από τα χείλια του πρωθυπουργού, που μιλώντας για μια σύγχρονη, συνταγματικού χαρακτήρα, κοινωνία της συνοχής, ο ίδιος την απαρνήθηκε. Και το έκανε αυτό παρομοιάζοντας τους οικοδόμους που κατέλαβαν συμβολικά το υπουργείο Εργασίας την προηγούμενη εβδομάδα με ονειροπαρμένους «μπολσεβίκους» του 1917 που κατέλαβαν τα Χειμερινά Ανάκτορα της Πετρούπολης. Και μπορεί να μην κατανοούμε την «προδοσία» του Ιούδα. Μπορεί πολλά στοιχεία από αυτά που έγιναν το βράδυ εκείνο στο Δάσος των Ελεών να παραμένουν σκοτεινά. Η πράξη του πρωθυπουργού όμως είναι ξεκάθαρη. Γιατί με όσα είπε, περιέγραψε τη δική του «προδοσία», που δε σκέφτηκε καν να τη συνοδέψει με έναν υποκριτικό ασπασμό. Την άπλωσε έτσι, απροκάλυπτα, μπροστά στα μάτια των Ρωμαίων «χωροφυλάκων», που όσα μέτρα κι πάρουν, οι δρόμοι θα μείνουν ανοιχτοί και τα «Χειμερινά Ανάκτορα» θα καταληφθούν. Αντε και καλή Ανάσταση!