Αν κάποιος δε γνωρίζει την όλη πορεία των πραγμάτων, τον πολιτικό βίο και την πολιτεία της κυβέρνησης και των μελών της, τότε μπορεί να παρασυρθεί και να πιστέψει, εξαιτίας των όσων ακούγονται τον τελευταίο καιρό με αφορμή τις λεγόμενες περικοπές στα εξοπλιστικά προγράμματα, ότι στ' αλήθεια ο μεν πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης, ενδιαφέρεται για την αντιμετώπιση της φτώχειας και γι' αυτό περικόπτει τα εξοπλιστικά προγράμματα, ο δε υπουργός Εθνικής Αμυνας, Α. Τσοχατζόπουλος, έχει θέσει στόχο ζωής την ενίσχυση της αμυντικής θωράκισης της χώρας και της εθνικής ανεξαρτησίας.

Τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου έτσι. Ο μεν Κ. Σημίτης, που είναι πρωθυπουργός της ανεργίας, της εμπορευματοποίησης της Υγείας, της Παιδείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης, του ξεπουλήματος της κρατικής περιουσίας, δεν ενδιαφέρεται για την αντιμετώπιση της φτώχειας. Ο δε Α. Τσοχατζόπουλος, ο υπουργός που αντικατέστησε την έννοια της εθνικής άμυνας με τη ΝΑΤΟική «ασφάλεια και σταθερότητα», έχει στόχο του την ακόμα πιο ενεργό εμπλοκή της Ελλάδας στην εφαρμογή των σχεδίων της «νέας τάξης πραγμάτων» του ιμπεριαλισμού, στα πλαίσια της αναζήτησης ρόλου υπό το καθεστώς της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Σ' αυτό, δε, υποτάσσει και την όποια ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων για την οποία κάνει λόγο.

Βασικό ζήτημα που πρέπει να αναφερθεί είναι ότι οι λεγόμενες περικοπές, οι οποίες εξαγγέλθηκαν από τον πρωθυπουργό, ύψους 1,7 τρισ. δρχ., αποτελούν τροποποιήσεις σε μελλοντικά εξοπλιστικά σενάρια και δε συνδέονται με τρέχουσες δαπάνες που τυχόν περικοπή τους θα οδηγούσε σε εξοικονόμηση πόρων, οι οποίοι θα διοχετεύονταν στην αντιμετώπιση της φτώχειας (εδώ, βέβαια, προκύπτει ένα άλλο θέμα, που έχει σχέση με το ποια είναι τα αίτια της φτώχειας και αν η αντιμετώπισή της είναι ζήτημα κρατικής φιλανθρωπίας και όχι οικονομικής πολιτικής, αφού συνέπεια της ασκούμενης ταξικής οικονομικής πολιτικής είναι η διαρκώς διευρυνόμενη φτώχεια). Επίσης, δεν πρέπει να παραβλέπεται το γεγονός ότι το συνολικό ποσόν των δύο πενταετών εξοπλιστικών προγραμμάτων (1996-2000 και 2001-2005) ξεπερνά τα 8 τρισ. δραχμές.

Από την άλλη, οι μελλοντικές αυτές δαπάνες, που λένε ότι περικόπτονται, θα καλύπτονταν, ούτως ή άλλως, με διεθνή δανεισμό, ο οποίος, στο βαθμό που δε θα εκτελεστούν αυτά τα προγράμματα, δε θα υπάρξει. Αρα, οι συγκεκριμένοι πόροι δε θα μπουν ποτέ στην Ελλάδα και έτσι δεν πρόκειται να μεταφερθούν στα προγράμματα κρατικής φιλανθρωπίας που εξήγγειλε η κυβέρνηση. Εξάλλου, ποτέ δεν υπήρξε κοινωνική πολιτική με χρήση πόρων από διεθνή δανεισμό, που προορίζονταν για τη χρηματοδότηση εξοπλιστικών προγραμμάτων. Επίσης, η κυβέρνηση για τις εν λόγω περικοπές δεν επικαλέστηκε τον κίνδυνο μελλοντικού φουσκώματος του διεθνούς δανεισμού της χώρας. Δεν τίθεται, λοιπόν, θέμα μεταφοράς πόρων από τα εξοπλιστικά προγράμματα σε προγράμματα κοινωνικής πολιτικής γιατί απλούστατα αυτοί δε θα υπάρξουν. Είναι ένα πολιτικό πυροτέχνημα.

Αλλού λοιπόν πρέπει να αναζητηθούν τα αίτια του θορύβου που ξεσηκώθηκε: Στις εσωκυβερνητικές αντιθέσεις και ανταγωνισμούς αλλά και στις αναδιατάξεις και στις αλλαγές ισορροπιών που σημειώνονται στο χώρο των στρατιωτικών προμηθειών.

Αυτό που πρέπει να κρίνεται, επίσης, και αξίζει να εξετάσει κάποιος είναι αν τελικά, μετά τις όποιες περικοπές και αναδιατάξεις, αλλάζει ο χαρακτήρας των εξοπλισμών που προμηθεύονται οι Ενοπλες Δυνάμεις, αν αλλάζει το δόγμα και ο προσανατολισμός τους. Η απάντηση στην οποία θα καταλήξει είναι ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ. Ο ΝΑΤΟικός προσανατολισμός όλο και περισσότερο ενισχύεται. Γι' αυτόν καμία διαμάχη δεν έχει ξεσπάσει στους κόλπους της κυβέρνησης. Αντίθετα, οι Κ. Σημίτης και Α. Τσοχατζόπουλος διαγκωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα εμφανιστεί πιο γνήσιος εκφραστής των επιταγών της «νέας τάξης πραγμάτων». Διεκδικώντας έτσι κατ' ανάθεση ρόλο από τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Η διαπίστωση αυτή τεκμηριώνεται και από τις τελευταίες δηλώσεις του πρωθυπουργού και του υπουργού Αμυνας. Ο Κ. Σημίτης δήλωσε από τη Θεσσαλονίκη στις 31 του Μάρτη, απαντώντας έμμεσα στον υπουργό Αμυνας, ότι «η Ελλάδα διαθέτει πόρους για την αμυντική της θωράκιση, ικανούς να της επιτρέψουν τη συμμετοχή της σε οποιεσδήποτε εξελίξεις, όπως και σε μια κοινή εξωτερική πολιτική και σε πολιτική ασφάλειας». Οι εξοπλισμοί, δηλαδή, είναι αυτοί που χρειάζεται η «νέα τάξη» και η ευρωΝΑΤΟική «πολιτική ασφάλειας».

Από κοντά και ο Α. Τσοχατζόπουλος, ο οποίος στη διάρκεια ομιλίας στο συνέδριο του περιοδικού «Εκόνομιστ» βρήκε την ευκαιρία να επιβεβαιώσει το ΝΑΤΟικό προσανατολισμό των Ενόπλων Δυνάμεων και της λεγόμενης Αμυντικής Στρατηγικής Αναθεώρησης, που είναι το νέο αμυντικό δόγμα της Ελλάδας. «Η Αμυντική Στρατηγική Αναθεώρηση της Ελλάδας, είπε, είναι ενταγμένη, βέβαια, σε μια προσπάθεια επιβεβαίωσης του ρόλου της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας. Συνδέεται με την προσπάθεια αλλαγής και εκσυγχρονισμού του ίδιου του ΝΑΤΟ ως παγκόσμιου οργανισμού ασφάλειας». Συνέχισε δε λέγοντας: «Στη βάση αυτών των δεδομένων η ελληνική κυβέρνηση προωθεί την Αμυντική Στρατηγική Αναθεώρηση. Και έτσι, μπορώ να πω ότι, με βάση αυτή την πολιτική, αντιμετωπίσαμε την ανάγκη, απέναντι στην εξωτερική στρατιωτική απειλή, αλλά και στις πιέσεις της περιφερειακής αστάθειας, να διαμορφώσουμε ένα αποτελεσματικότερο σύστημα άμυνας και ασφάλειας για τη χώρα μας, με τη νέα μορφή των Ενόπλων Δυνάμεων».