Είναι γεγονός ότι η δράση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των κρατών - μελών της οξύνουν τα προβλήματα των εργαζομένων και του λαού, αφού σκοπός τους είναι η απρόσκοπτη δράση του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου, άρα και η ένταση της εκμετάλλευσης, που διευρύνει τις κοινωνικές ανισότητες. Οι αντιλαϊκές, αντεργατικές επιλογές τους είναι φυσικό να προκαλούν τις αντιδράσεις των λαών. Καθώς αυτές οι επιλογές γίνονται από χρόνο σε χρόνο σκληρότερες, οι αγώνες των εργαζόμενων κλιμακώνονται. Τα τελευταία χρόνια είχαμε εκτός των κινητοποιήσεων σε εθνικό επίπεδο και σημαντικές κινητοποιήσεις σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης. Χιλιάδες διαδηλωτές με το μαχητικό τους «παρών» συνοδεύουν πλέον όλες τις Συνόδους Κορυφής, αποδεικνύοντας ότι όλο και μεγαλύτερα στρώματα έρχονται σε αντίθεση με την πολιτική της ΕΕ, την αμφισβητούν, ζητούν την ανατροπή της. Κορυφαία εκδήλωση αυτής της αντίθεσης ήταν οι μεγάλες διαδηλώσεις κατά τη διάρκεια της Συνόδου της Νίκαιας το Δεκέμβρη του 2000.

Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση, οι ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ενωσης θέτουν σε εφαρμογή το δικό τους σχέδιο για τη θωράκιση των επιλογών τους, για τη θωράκιση των κερδών και των συμφερόντων των πολυεθνικών επιχειρήσεων, των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Ενα βασικό «εργαλείο» γι' αυτό το σκοπό είναι η Συνθήκη Σένγκεν, η οποία είναι πλέον οργανικό τμήμα της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως αποφασίστηκε στη Σύνοδο του Αμστερνταμ.

Με τη Συνθήκη Σένγκεν και με το πρόσχημα της αντιμετώπισης του κοινού και του οργανωμένου εγκλήματος δημιουργείται ένας εφιαλτικός μηχανισμός, ο οποίος θα συγκεντρώνει και θα καταχωρίζει πληροφορίες για τους πολίτες όλων των κρατών - μελών της ΕΕ. Στις πληροφορίες συγκαταλέγονται εκτός των στοιχείων ταυτότητας και προσωπικά δεδομένα, που αφορούν στις πολιτικές πεποιθήσεις, τις προσωπικές συνήθειες, την καταναλωτική συμπεριφορά, την κατάσταση της υγείας, ακόμη και την ερωτική ζωή.

Το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της Συνθήκης είναι η ανατροπή ενός θεμελιακού αξιώματος, του τεκμηρίου της αθωότητας. Μέχρι τώρα ο κάθε πολίτης θεωρείται αθώος μέχρι την απόδειξη στο δικαστήριο της ενοχής του για τη διάπραξη ενός αδικήματος ή ενός εγκλήματος. Με τη Συνθήκη Σένγκεν, ουσιαστικά, όλοι οι πολίτες θεωρούνται εν δυνάμει ένοχοι και εναπόκειται στους ίδιους να αποδείξουν την αθωότητά τους.

Ομως, οι «δεκαπέντε» δεν έμειναν στη Συνθήκη Σένγκεν, προχώρησαν και στη δημιουργία της ευρωαστυνομίας, της EUROPOL. Πρόκειται για ένα σώμα που θα αποτελείται από αστυνομικούς όλων των κρατών - μελών και θα μπορεί να πραγματοποιεί επιχειρήσεις σε όλη την «επικράτεια» της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και σ' αυτή την περίπτωση, οι ιθύνοντες χρησιμοποίησαν ως άλλοθι την αντιμετώπιση του εμπορίου των ναρκωτικών και του οργανωμένου εγκλήματος. Επίσης και στο συντονισμό των αστυνομιών των κρατών - μελών. Ομως στη Συνθήκη του Αμστερνταμ διευρύνθηκε ο ρόλος της EUROPOL σε τέτοιο σημείο ώστε να χωρούν σ' αυτόν και οι δραστηριότητες του συνδικαλιστικού κινήματος ή της πολιτικής δράσης. Ετσι με τη δημιουργία της ευρωαστυνομίας προστίθεται ένας ακόμη μηχανισμός καταστολής, που θα λειτουργεί δίπλα και μαζί με τους μηχανισμούς που διατηρεί και ενισχύει κάθε κράτος - μέλος.

Στη Σύνοδο του Τάμπερε, τον Οκτώβρη του 1999, οι «δεκαπέντε» επιχείρησαν να θέσουν ένα πλαίσιο συντονισμού όλων των κατασταλτικών δράσεων, περιλαμβάνοντας και το χώρο της δικαιοσύνης. Συγκεκριμένες αποφάσεις δεν ελήφθησαν, αλλά ουσιαστικά δρομολογήθηκαν οι διεργασίες για τη δημιουργία του «ενιαίου χώρου ασφάλειας και δικαιοσύνης». Στο Τάμπερε προστέθηκε ένα ακόμη πρόσχημα, η ανάγκη της από κοινού αντιμετώπισης της λαθρομετανάστευσης. Βεβαίως, είμαστε μακριά ακόμα από τη στιγμή που θα διαμορφωθεί ένα Δίκαιο κοινό για όλα τα κράτη - μέλη. Ο χώρος της Δικαιοσύνης είναι συστατικό στοιχείο του σκληρού πυρήνα των κυριαρχικών δικαιωμάτων του κάθε κράτους - μέλους και ταυτόχρονα κύριος μοχλός για την άσκηση της ταξικής κυριαρχίας του μεγάλου κεφαλαίου σε εθνική κλίμακα. Ομως αν όλες οι κυβερνήσεις δείξουν την ίδια προθυμία με αυτή που δείχνει η ελληνική, τότε πολύ σύντομα ίσως να δούμε και αυτό. Σας θυμίζουμε ότι στο Τάμπερε ήταν που ο υπουργός Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου έκανε την εκπληκτική δήλωση: «Δεν είμαστε δογματικοί στην εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων. Εξάλλου έχουμε εκχωρήσει αρκετά δικαιώματα μέχρι τώρα στην Ευρωπαϊκή Ενωση»..!

Στον κατασταλτικό μηχανισμό με στόχο την αντιμετώπιση των «εχθρών λαών», θα πρέπει να εντάξουμε και τον ευρωστρατό, ένα Σώμα 100.000 ανδρών, που θα αποτελείται από στρατιωτικούς από όλα τα κράτη - μέλη. Η απόφαση για τη συγκρότηση του ευρωστρατού ελήφθη στη Σύνοδο του Ελσίνκι, το Δεκέμβρη του 1999. Σκοπός αυτού του Σώματος, όπως αναφέρεται στην αιτιολόγηση της απόφασης για τη συγκρότησή του, είναι να αναλαμβάνει επιχειρήσεις αποσόβησης ή διευθέτησης κρίσεων, όπως π.χ. οι επιδρομές στη Βοσνία και το Κόσσοβο. Ενας τέτοιος στρατός θα μπορεί να αναπτύσσει και δράση εντός της ΕΕ, αφού ο «εσωτερικός εχθρός», ο λαός κάθε κράτους - μέλους, είναι ο κατ' εξοχήν αντίπαλος της εξουσίας των μονοπωλίων. Σχετικά με τη δράση του συγκεκριμένου Σώματος, προβλέπεται, αν και δεν έχει οριστικά καταληχθεί, ο συντονισμός με το ΝΑΤΟ. Υπάρχουν όμως έντονες αντιδράσεις από τις ηγετικές δυνάμεις της ΕΕ ως προς αυτό, γεγονός που σημαίνει ότι σκέφτονται σοβαρά την αυτοτελή του δράση. Και πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, οι οποίες οξύνονται, είναι μάλλον η ουσία της δημιουργίας του ευρωστρατού. Πάντως, η ένταση της στρατιωτικοποίησης της ΕΕ ενισχύει ακόμη πιο αποφασιστικά τον ιμπεριαλιστικό της χαρακτήρα, αλλά ταυτόχρονα μεγιστοποιεί τους κινδύνους ιμπεριαλιστικών πολέμων.