Ανάσταση «light»; | ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Ανάσταση «light»;

Βεγγαλικά. Η αιματοβαμμένη έξοδος των μυρίων. Η κίνηση στην αγορά. Η μπλε σφραγίδα στο ελληνικό αρνί κι η μαύρη της φτώχειας σε χιλιάδες αναστάσιμα τραπέζια. Καψουροτράγουδα της φτήνιας και της ομοιογένειας στην τηλεόραση, με μεγαλοβδομαδιάτικες «ειδήσεις» ανύπαρκτες και χυδαίες.

Η μικροπολιτική, που βαφτίζεται «στρατηγική» και «σχεδιασμός». Κοκορομαχίες σε ξένους αχερώνες και δανεικά κι αγύριστα κοτέτσια, μεταφέρονται στις λιτανευτικές τηλεοπτικές εικόνες των δήθεν θρησκευάμενων πολιτικών και πολιτικάντηδων. Το αεροδρόμιο της «Χόχτιφ» λειτουργεί καλά και ο Γερμανός ιδιοκτήτης του υπόσχεται, ως άλλος Κουίσλινγκ δε, η κυβέρνηση σύσσωμη τον ακολουθεί, ότι άμα σιγουρέψει τα κέρδη του σε ορίζοντα χρόνου μακρινό θα δεήσει να μας μειώσει τους φόρους!.. Ετσι μάθαμε και ποιος μας βάζει τους φόρους στον τόπο μας.

Τη Δευτέρα θα μετράμε νεκρούς στην άσφαλτο και εικόνες Ανάστασης περασμένες από το μύλο των ΜΜΕ. Κανείς δε θα ασχοληθεί σε βάθος με την αποκάλυψη ότι ο αρχηγός της φριχτής Γκεστάπο, ο Χάινριχ Μίλερ, που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς κι η προπαγάνδα τον ήθελε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στη Σοβιετική Ενωση από το 1946, είχε τεθεί σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων από τη CIC, πρόδρομο της CIA. Στρατολογημένος, με αντάλλαγμα τη σωτήριά του, από τους Αμερικανούς, ο εξολοθρευτής των Εβραίων, ο άνθρωπος - κτήνος, που εμπνεύστηκε την «τελική λύση», τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, πενήντα χρόνια μετά το άνοιγμα ορισμένων αρχείων αποδεικνύεται συνεργάτης των Αμερικανών ως ειδικός στην καταδίωξη και εξολόθρευση του σοβιετικού εχθρού. Αυτές οι αμαρτίες, αυτές οι σταυρώσεις της ιστορικής αλήθειας δεν έχουν θέση στο πνεύμα των ημερών. Το θείο δράμα άλλωστε από εσωτερική αναγεννητική πορεία έχει μετατραπεί κι αυτό σε θέαμα, σε έθιμο παραγωγικής εμπορευματικής προσαρμογής στις ανάγκες της αγοράς, που δε θέλει να αποκαλύπτεται ως απίστευτα μακρινή από τις μάζες. Στην εποχή του αλαζονικού θριαμβεύοντος καπιταλισμού, η ανάσταση είναι υπόθεση του κεφαλαίου, είναι το κέρδος του, που χυδαιολογεί μιλώντας για «αναστάσιμα χαρτιά στη Σοφοκλέους». Ο Γολγοθάς όμως κι η αέναη σταύρωση είναι υπόθεση των λαών, που δεν πρέπει να ζητούν τίποτε περισσότερο από το δικαίωμα να παρακολουθούν την Ανάσταση των δυναστών, των εκμεταλλευτών, των νεοφεουδαρχών, των ξένων κατακτητών, live στην οθόνη του σπιτιού, του μυαλού και της σύγχρονης ζωής τους.

Σε μισοκουβέντες και μισοπληροφορίες που διαφεύγουν από τους πανηγυρισμούς της αναπόδραστης άνοιξης, που προσφέρεται σε συσκευασία «Ανάσταση light», οι λαοί καρφώνονται στα μαρτύρια. Επηξαν οι οθόνες, έστω κι αθέλητα, στην αστυνομική θηριώδη καταστολή. Οπου σηκώνεται κεφάλι στους τελωνοφαρισαίους της Γης, νάτος με καλυμμένο πρόσωπο και οπλισμένος με κατ' εντολήν μίσος και βαρβαρότητα ο «ΜΑΤατζής» να χτυπάει αλύπητα, στον Ισθμό της Κορίνθου, στο εργοστάσιο της αυτοκινητοβιομηχανίας στην Κορέα, στις πλατείες της Αγκυρας και της Πόλης, στη Γαλλία, στη Γερμανία, στο Σινσινάτι των ΗΠΑ, όπου απαγορεύτηκε η κυκλοφορία γιατί η «αντοχή της νομιμότητας εξαντλήθηκε».

Στους ιερούς τόπους, στην Παλαιστίνη, κάθε μέρα βρίσκει μια μητέρα να θρηνεί το παιδί της δολοφονημένο, βαθιά χωμένο σ' ένα προχειροφτιαγμένο ξύλινο κουτί.

Λίγο ψυχή να 'χει κανείς, σύντροφοι, λίγο αίμα να τρέχει ακόμα ανθρωπιάς στις φλέβες του, λίγο κουράγιο απ' του Σίμωνα του Κυρηναίου να κουβαλάει αλλουνού σταυρό ως τον των κρανίων τόπο, κι αγανακτεί και θλίβεται κι οπλίζεται με πόθο άνοιξης όταν απορεί: Πώς βρέθηκαν τόσοι καινούριοι δούλοι, τόσοι νέοι προδότες, τόσοι ξεπουλημένοι νέοι εκατόνταρχοι, τόσοι δοξασμένοι Πιλάτοι, τόσοι πολλοί πιστοί στον προσωρινό θριαμβευτή τον καπιτα-ληστή. Τετέλεσται η Ανάσταση;

Οχι δα. Φυλλαράκι θ' ανθίσει πάλι, δειλά κι ύστερα ορμητικά σαν εαρινή θύελλα ζωής και κάλλους, ακόμη και στους άνυδρους κάμπους, στα ξεραμένα χωράφια, στις πόλεις και τα ζοφερά άστεα της οργανωμένης λειψυδρίας. Αλλο πίστη, άλλο θρησκεία. Αλλο ανάσταση κι άλλο αναστάσιμη παράσταση.

Συγχωράτε, με σύντροφοι, που δεν έχει τόνο πανηγυρικό η στήλη. Ομως μυρίζει όμορφα κι ανοιξιάτικα, αναστάσιμα η αλήθεια κι η ειλικρίνεια. Αλλωστε, πάντα ένιωθα το πνεύμα των ημερών, από μικρό παιδί κι ακούσια σχεδόν, ωσάν η Ανάσταση να είναι η απελευθέρωση απ' το θάνατο, ο θρίαμβος της ελευθερίας του ανθρώπου. Ετσι κατανοώ και βιώνω αυτό το μεγαλειώδες «θανάτω θάνατον πατήσας», ακόμα και σήμερα, μεγάλη εβδομάδα του 2001 που προσπαθώ να πείσω το παιδί μου να μη διαλέξει λαμπάδα απ' την TV, γιατί ο Μαξ - Στιλ καραδοκεί να του υποδουλώσει τη ζωή...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ