Σιγά μη δεν έπιαναν δουλιά για το ασφαλιστικό οι κατασκευαστές συναίνεσης, αλλιώς γκαλοπατζήδες. Προχτές είδε το φως της δημοσιότητας το πρώτο γκάλοπ («Ημερησία»), σύμφωνα με το οποίο το 94% των ερωτηθέντων ζητά να προσέλθουν στον «κοινωνικό διάλογο» κόμματα και συνδικαλιστικοί φορείς. Αρα, όλοι, πλην Λακεδαιμονίων, θέλουν το «διάλογο». Οπερ έδει δείξαι. Ομως την ίδια στιγμή το 86,9% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι διαφωνεί με τις κυβερνητικές προτάσεις για το Ασφαλιστικό. Αρα, σε ποια βάση θα γίνει ο διάλογος, αφού η κυβέρνηση αυτό που θέλει είναι να περάσει σχεδόν ατόφια τα αντιασφαλιστικά μέτρα της; Ή μήπως έχει αλλάξει πολιτική και δεν το έχουμε καταλάβει;

Επί τρία ολόκληρα χρόνια η διοίκηση της ΠΑΣΚΕ στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας συναινούσε στην κυβερνητική πολιτική. Αδρανούσε όταν η κυβέρνηση με νόμους έριχνε στον Καιάδα όλες τις κατακτήσεις και δικαιώματα των εργαζομένων. Χτες μετά από τρία χρόνια, ο πρόεδρος του ΕΚ Γ. Φελώνης, μία μέρα πριν το 24ο Συνέδριο της οργάνωσης, λίγο έλειψε να αναγορεύσει την ΠΑΣΚΕ σε επαναστατική παράταξη. Ούτε λίγο ούτε πολύ σε συνέντευξη Τύπου έφτασε στο σημείο να πει ότι η ΠΑΣΚΕ με τη στάση που κράτησε στο θέμα του ασφαλιστικού δημιούργησε το «σημερινό κίνημα ανατροπής των κυβερνητικών σχεδίων». Αφού, λοιπόν, η ΠΑΣΚΕ μπορεί να δημιουργήσει τέτοια κινήματα, δε μας λένε και γιατί δεν το έκαναν τα προηγούμενα τρία χρόνια, όταν εργαζόμενοι απολύονταν και βίωναν καθημερινά την εργοδοτική τρομοκρατία, όταν η κυβέρνηση επέβαλε το τελευταίο αντεργατικό τερατούργημα για την κατάργηση του 8ωρου; Πού ήταν τότε το «κίνημα» που «δημιούργησαν» τώρα; Ας μας απαντήσουν, γιατί οι εργαζόμενοι της Αθήνας όλο αυτό τον καιρό το μόνο που αντιλήφθηκαν ήταν την απουσία της πλειοψηφίας του ΕΚ από τα μικρά και μεγάλα προβλήματα.

«Τι προτιμάτε: Να πληρώσετε τώρα και λίγα λίγα ή αργότερα και όλα μαζί;». Αυτό είναι στην ουσία το δίλημμα που βάζουν διαρκώς μπροστά στους εργαζόμενους διάφορα προπαγανδιστικά κέντρα του συστήματος, με πρώτο τον Κ. Σημίτη. Αυτό είναι και στην πραγματικότητα το πεδίο του «διαλόγου» - απάτη για το ασφαλιστικό. Αυτό που δεν μπαίνει σε καμία περίπτωση για συζήτηση είναι αν θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Αυτό θεωρείται δεδομένο και «εκ των ων ουκ άνευ». Κι όμως, η ηγεσία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δε διστάζουν να μπαίνουν σε αυτή τη λογική και, το χειρότερο, αναλαμβάνουν να «εθίσουν» σε αυτή και τους εργαζόμενους. Γιατί, τι άλλο σημαίνει η πρόταση του Χρ. Πολυζωγόπουλου - πάντα μέσω του «Βήματος» που έχει αναλάβει ρόλο «συντονιστή» ενός άτυπου «διαλόγου»... - για διάλογο που θα γίνει σταδιακά και θα καταλήξει σε τέσσερα ή πέντε νομοσχέδια που θα ρυθμίζουν ισάριθμα προβλήματα του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης; Ποιον συμφέρει αυτή η «σαλαμοποίηση»; Και κάτι ακόμα. Συμφωνεί ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ με την καθιέρωση του 65ου έτους ως ορίου για τη σύνταξη; Αν όχι, γιατί το λέει και το ξαναλέει συνέχεια στις συνεντεύξεις του, έστω και ως «οροφή»;