Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να υποθέσεις βάσιμα ότι οι πρόσφατες εξάρσεις της επιδημίας στη Δυτική Αττική ή στην Κοζάνη - περιοχές συγκέντρωσης μεγάλων βιομηχανικών μονάδων - σχετίζονται με αυξημένη διασπορά της λοίμωξης του Covid-19 στους εργασιακούς χώρους.

H κυβέρνηση παρ' όλα αυτά, αλλά και σημαντικό κομμάτι της επιστημονικής κοινότητας, μοιάζει να θέλει να αποφύγει πάση θυσία αυτήν την παραδοχή. «Τα κρούσματα», σας διαβάζω, «στη Δυτική Αττική είναι αποτέλεσμα της μη πιστής εφαρμογής των μέτρων...», «Κάναμε ποιοτική ανάλυση της ιχνηλάτησης και η διασπορά στη συγκεκριμένη περιοχή σχετίζεται με την κινητικότητα μεταξύ των δήμων...». Φταίει ο πληθυσμός που κινείται, δήλωνε η Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας στις 11 Δεκεμβρίου! Αντίστοιχα, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη για να «ταρακουνήσει» τους πολίτες έσπευσε να δηλώσει ότι κανείς δεν μπορεί να κάνει του κεφαλιού του, «θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί. Θα σφραγιστούν περιοχές ακόμη και σπίτι - σπίτι»! Η ατομική ευθύνη παντού...

Δύο μέρες νωρίτερα, ο γενικός γραμματέας Δημόσιας Υγείας μάς δήλωνε ότι «στη Δημόσια Υγεία έχει επικρατήσει το κλασικό επιδημιολογικό μοντέλο του Dever». Εμείς που διδάσκουμε Δημόσια Υγεία δεν το γνωρίζουμε, παρ' όλα αυτά το αναζητήσαμε. Το ...«κλασικό επιδημιολογικό μοντέλο» του Dever θεωρεί ότι σημαντικός καθοριστής της υγείας των πολιτών, κατά 40% - το ποσοτικοποιεί κιόλας! - είναι η συμπεριφορά των ατόμων. Ξαναγράφουν την επιστήμη! Επικαλούνται ένα άρθρο του 1975, αυτό το «κλασικό» επιδημιολογικό μοντέλο του Dever, το οποίο αναφέρεται στους λεγόμενους «self inflicted risks». Τους κινδύνους, δηλαδή, τους οποίους προκάλεσες εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου!

Πετάνε κυριολεκτικά στα σκουπίδια 45 χρόνια έρευνας την οποία από τις αρχές του 2000 είχε συνοψίσει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και η Επιτροπή που είχε συστήσει για τους κοινωνικούς προσδιοριστές της υγείας. Βάσει του Πορίσματος της Επιτροπής του ΠΟΥ, οι πιο σημαντικοί καθοριστές της υγείας των ανθρώπων είναι το εισόδημά τους, η θέση τους στην εργασία, το μορφωτικό τους επίπεδο, η κοινωνική τους θέση. Αν είσαι δε μαρξιστής και τα συγκεράσεις όλα αυτά, το πιο σημαντικό ζήτημα το οποίο καθορίζει την υγεία των πολιτών είναι η ταξική τους θέση.

Τα στοιχεία και τα εμπειρικά δεδομένα από την επιδημία του Covid και από προηγούμενες επιδημίες είναι συντριπτικά.

Οι χαμηλές εισοδηματικές ομάδες εν μέσω της επιδημίας παρουσιάζουν έως και διπλάσια ποσοστά θανάτου από Covid, σε σχέση με τα υψηλά εισοδηματικά στρώματα στον γενικό πληθυσμό, γεγονός που προφανώς σχετίζεται με τα αυξημένα προβλήματα υγείας και πρόσβασής τους σε υπηρεσίες Υγείας, ήδη πριν την επιδημία του Covid.

Οι ανειδίκευτοι εργάτες, οι βιομηχανικοί εργάτες και οι εργαζόμενοι στο λιανικό εμπόριο έχουν κατά 30% έως και 100% υψηλότερη θνησιμότητα από Covid σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό στις παραγωγικές ηλικίες, 17 - 65 ετών. Τα υψηλότερα αυτά ποσοστά θνησιμότητας από Covid σε αυτές τις ομάδες εργαζομένων εμφανίζονται όταν δεν εφαρμόζεται lockdown, όταν δηλαδή ο πρωτογενής, δευτερογενής και τριτογενής τομέας της οικονομίας παραμένουν ανοιχτοί. Οταν εφαρμόζεται lockdown στον τριτογενή τομέα και παραμένουν ανοιχτοί ο πρωτογενής (αγροτική παραγωγή) και ο δευτερογενής τομέας (μεταποίηση), οι υγειονομικοί και οι βιομηχανικοί εργάτες που εκτίθενται περισσότερο έχουν διπλάσια έως και τριπλάσια πιθανότητα έκθεσης και τελικά θανάτου από Covid σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό παραγωγικής ηλικίας.

Στην Ελλάδα στοιχεία για τις ταξικές επιπτώσεις του κορονοϊού δεν έχουμε, γιατί δεν συλλέγονται. Από τα ελάχιστα τα οποία γνωρίζουμε, μπορούμε να πούμε τα εξής: Οι πρόσφυγες στα κέντρα φιλοξενίας κατά τη διάρκεια του πρώτου και του δεύτερου επιδημικού κύματος στην Ελλάδα παρουσίαζαν υπερδιπλάσια πιθανότητα έκθεσης στον κορoνοϊό σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό. Οι πρόσφυγες και μετανάστες στα κέντρα υποδοχής και ταυτοποίησης έχουν τριπλάσια πιθανότητα έκθεσης στον κορονοϊό σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό. Οσο δηλαδή πηγαίνουμε από τον γενικό πληθυσμό στα κέντρα φιλοξενίας και στα κέντρα υποδοχής και ταυτοποίησης, όπου οι συνθήκες διαβίωσης εκθετικά επιδεινώνονται, εκθετικά αυξάνεται και η πιθανότητα έκθεσης στον κορoνοϊό.

Επίσης, δεν έχουμε στοιχεία για τους εργάτες και τις ανισότητες σε σχέση με την εργασία και το επάγγελμα στην Ελλάδα. Γνωρίζουμε παρ' όλα αυτά ότι ήδη από την έναρξη της επιδημίας υπάρχουν πολλαπλές συρροές κρουσμάτων σε μεγάλους εργασιακούς χώρους, κυρίως σε βιομηχανίες επεξεργασίας τροφίμων, ενώ γνωρίζουμε ότι εκεί που υπήρχε επιδημιολογική επιτήρηση - αναφέρομαι στην περίπτωση της Λακωνίας - εντοπίστηκαν και συρροές στους εργάτες γης.

Κλείνω με αυτό, σύντροφοι και φίλοι: Η πολιτική τους είναι μία ταξική πολιτική. Είναι μία πολιτική η οποία λαμβάνει αποφάσεις, σχετικά με τη διαχείριση της επιδημίας, οι οποίες με άμεσο ή έμμεσο τρόπο ενισχύουν το κεφάλαιο. Ταυτόχρονα λαμβάνουν αποφάσεις και πλημμελή μέτρα. Ασκηση πολιτικής είναι ακόμα η απουσία αποφάσεων. Η απουσία μέτρων στους χώρους δουλειάς ή, για να το πω ακόμη χειρότερα, ακόμη και η μη αναγνώριση του προβλήματος, συνιστά πολιτική, είναι μία ταξική πολιτική και οι επιπτώσεις της είναι ταξικές. Υπό αυτή λοιπόν την έννοια, αυτό το οποίο προέχει αυτήν τη στιγμή από τη σκοπιά αυτών που θίγονται, που καλούνται να σηκώσουν το βάρος αυτής της επιδημικής κρίσης, το υγειονομικό, οικονομικό, κοινωνικό βάρος, είναι να αναγνωρίσουν την ταξικότητα της επιδημίας και ταξικά να απαντήσουν σε αυτήν.

Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν στα αμαξοστάσια 500 λεωφορεία και 120 τρόλεϊ, τα οποία δεν επισκευάζονται. Ενα όχημα απολυμαίνεται κάθε 7 με 10 μέρες, ενώ είναι ανάγκη να απολυμαίνεται κάθε μέρα. Το μόνο που έκανε η κυβέρνηση είναι να βάλει σε λεωφορεία και τρόλεϊ ένα νάιλον διαχωριστικό και να κλείσει με μια αλυσίδα την πρόσβαση προς τον οδηγό, καθώς και κάποια αυτοκόλλητα στα καθίσματα. Στην Αθήνα οι γραμμές - κορμοί το διάστημα Σεπτέμβρης - Νοέμβρης ήταν ασφυκτικά γεμάτες. Ανέβαιναν λεωφορεία την Κηφισίας με 140 και 150 επιβάτες. Ανθρωποι περίμεναν στις στάσεις για πολλή ώρα και όταν έφτανε το όχημα, που ήταν ήδη γεμάτο, έπρεπε να διαλέξουν: 'Η να περιμένουν το επόμενο, καθυστερώντας στη δουλειά, ή να στριμωχτούν κινδυνεύοντας να κολλήσουν.

Συνθήκες συνωστισμού έχουμε και στα μέσα σταθερής τροχιάς. Στο Μετρό η συχνότητα των δρομολογίων τις ώρες αιχμής είναι 5 με 6 λεπτά, ενώ έπρεπε να είναι στα 3 λεπτά. Στον ΗΣΑΠ δουλεύουν με το ζόρι 19 συρμοί, ενώ πολλές φορές η συχνότητα των δρομολογίων ξεπερνά τα 12 λεπτά.

Παράλληλα, η κυβέρνηση είδε την πανδημία σαν μια ευκαιρία προκειμένου να υλοποιήσει τον σχεδιασμό της για ιδιωτικοποίηση. Ισχυριζόμενη ότι στόχος της είναι η πύκνωση των δρομολογίων, έδωσε έργο στα ΚΤΕΛ και μίσθωσε οχήματα από ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Το αποτέλεσμα, εκτός των άλλων, είναι να έχουν έρθει οχήματα που είναι ακατάλληλα. Αυτήν τη στιγμή στη Δυτική Αττική κυκλοφορούν οχήματα που δεν έχουν παράθυρα και έχουν λιγότερες πόρτες. Ενα 12μετρο λεωφορείο πρέπει να έχει τρεις πόρτες και ένα 18μετρο τέσσερις. Στα 12μετρα οχήματα που έφεραν έχουν δύο πόρτες, από τις οποίες η μία είναι κλειστή για την προστασία του οδηγού, με αποτέλεσμα να μένει μόνο μία πόρτα για τους επιβάτες.

Στη Θεσσαλονίκη η κυβέρνηση έφερε 50 οχήματα από τη Λειψία, τα οποία έχουν διανύσει πάνω από 1 εκατ. χιλιόμετρο το καθένα! Είναι χωρίς κλιματισμό και με μικρούς κινητήρες. Από τα 50 οχήματα έχει καεί το ένα και σήμερα δουλεύουν ελάχιστα...

«Αυτά είναι η εφαρμογή των λόγων της κυβέρνησης που διά στόματος Χρυσοχοΐδη είχε δηλώσει ότι "σε συνθήκες πανδημίας η Ελληνική Αστυνομία είναι το ΕΣΥ της προστασίας μας". Βέβαια, εδώ, οι κάτοικοι της Δυτικής Αττικής, Ελληνική Αστυνομία είδαν και παραείδαν, αλλά αυτό που δεν είδαν είναι ουσιαστικά μέτρα για την προστασία της υγείας τους.

Το πρόβλημα στη Δυτική Αττική το συνθέτει και ο προσανατολισμός που σήμερα, τη στιγμή της μάχης, έχει η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της κατάστασης, και δεν είναι η προστασία των εργαζομένων και των κατοίκων της περιοχής. Αλλά το συνθέτουν και οι διαχρονικές ευθύνες που υπάρχουν για την κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η Δυτική Αττική, γιατί κάποιοι τώρα, ξαφνικά, θυμήθηκαν τους εργαζόμενους της περιοχής, τους κατοίκους της "πίσω αυλής" της Αττικής. Και αναφερόμαστε στη χρόνια υποβάθμιση, στην επιβάρυνση της υγείας του λαού από τον καρκινογόνο ΧΥΤΑ Φυλής, που 60 χρόνια τώρα, όλο κλείνει και όλο συνεχίζει να λειτουργεί και επεκτείνεται. Μιλάμε για τις βιομηχανίες που εκτείνονται γύρω ή και μέσα στον οικιστικό ιστό, ρυπαίνοντας το περιβάλλον χωρίς κανέναν έλεγχο και θέτοντας σε καθημερινό κίνδυνο για την ύπαρξη ενός βιομηχανικού ατυχήματος.

Σε αυτήν την περιοχή, τώρα που η κυβέρνηση λέει ότι είναι στο "κόκκινο" - και έτσι είναι - θα περίμενε κανείς να λαμβάνονται μέτρα. Ενα βασικό μέτρο είναι το ζήτημα της θωράκισης του δημόσιου συστήματος Υγείας. Επιτρέψτε μου μόνο να πω τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα:

• Στο μοναδικό δημόσιο νοσοκομείο που υπάρχει στην περιοχή, στο "Θριάσιο", η κυβέρνηση όχι μόνο δεν συζητάει πώς θα στελεχωθεί, αλλά συζητάει ακόμα και για μετακίνηση προσωπικού σε άλλα νοσοκομεία της χώρας...
• Στο Κέντρο Υγείας Μεγάρων μέλη του προσωπικού ήρθαν σε επαφή με επιβεβαιωμένο κρούσμα και θα έπρεπε να τεθούν σε προληπτική καραντίνα, ωστόσο επέστρεψαν στην εργασία τους μετά από προφορική παρέμβαση της 2ης ΥΠΕ που ουσιαστικά τους απείλησε ότι αν δεν υπογράψουν χαρτί πως τηρούσαν όλα τα μέτρα προστασίας και δεν επιστρέψουν στην εργασία τους, θα περάσουν από ΕΔΕ...
• Στο Κέντρο Υγείας Ασπροπύργου, 6 μήνες τώρα, μέσα σε συνθήκες πανδημίας, δεν υπήρχε προσωπικό καθαριότητας...

Βεβαίως, το μεγάλο πρόβλημα είναι ο προσανατολισμός και τα μέτρα που πάρθηκαν στους χώρους δουλειάς. Η κυβέρνηση από το Μάρτη, όταν ξεκινούσε η πανδημία, δεν εστίασε στους χώρους δουλειάς, δεν πήρε μέτρα προστασίας εκεί που πραγματικά υπήρχε συνωστισμός, που συγκεντρώνονται εκατοντάδες εργαζόμενοι. Δεν αξιοποίησε τους ελεγκτικούς μηχανισμούς για να ελέγξουν αν τηρούνται τα μέτρα προστασίας. Δεν έκανε μαζικά δωρεάν τεστ με επίκεντρο τους μεγάλους χώρους δουλειάς. Και βεβαίως είναι κρίσιμο θέμα η προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων που πέφτουν θύματα της εργοδοτικής τρομοκρατίας. Κάτω από την απειλή της απόλυσης είχαμε φαινόμενα υποτίμησης συμπτωμάτων ή και απόκρυψης κρουσμάτων.

Σε ό,τι αφορά τα πρωτόκολλα, είναι τα μίνιμουμ μέτρα που ακόμα και η τυπική τήρησή τους πολλές φορές δεν μπορεί να εξασφαλίσει την προστασία της υγείας. Ανθρωποι που δουλεύουν στους ελεγκτικούς μηχανισμούς λένε ότι δεν είναι εύκολο να κόψεις πρόστιμο σε μεγάλο χώρο δουλειάς γιατί τα πρωτόκολλα είναι τόσο τυπικά, τόσο μίνιμουμ, που είναι δύσκολο κάποιος εργοδότης να μην τα τηρεί. Πόσο μάλλον που επειδή ακριβώς είναι τα μίνιμουμ, πολλές φορές γίνονται και λάστιχο, ακόμα και εκεί που η κυβέρνηση έχει την πρωταρχική ευθύνη, όπως π.χ. στο παράδειγμα με το Κέντρο Υγείας Μεγάρων.

Επιπλέον, δεν μπορεί τα πρωτόκολλα προστασίας των εργαζομένων να είναι παντού τα ίδια. Δεν είναι όλοι οι κλάδοι και όλοι οι χώροι δουλειάς το ίδιο. Εδώ απαιτείται κρατικός μηχανισμός που θα ελέγξει, θα κάνει συστάσεις για τα μέτρα που πρέπει να τηρηθούν σε κάθε χώρο, θα επιβάλει μέτρα προστασίας ή ακόμα και μετατροπές στο σχεδιασμό της παραγωγής. Υπάρχει σήμερα εργοστάσιο που να έχει μετατρέψει το σχεδιασμό του στην παραγωγή; Μπορεί ο σχεδιασμός της παραγωγής να είναι ίδιος πριν από την πανδημία και κατά τη διάρκειά της; Βεβαίως αυτή η μετατροπή μπορεί να εμπεριέχει και ρίσκο για τον εργοδότη ή ακόμα και μεγαλύτερο "κόστος".

Ενα ερώτημα που τίθεται είναι: "Ο εργοδότης δεν θέλει μέτρα προστασίας μέσα στο χώρο δουλειάς; Τον συμφέρει να νοσήσουν οι εργαζόμενοι; Πώς θα κερδίσει με αυτόν τον τρόπο;". Αυτό ακριβώς είναι μια αντίφαση που έχουν το μεγάλο κεφάλαιο και το κράτος. Για την εξυπηρέτηση των κερδών τους είναι υποχρεωμένοι να βαδίζουν πάνω σε ένα "τεντωμένο σχοινί", από τη μία τα αποσπασματικά μέτρα και από την άλλη το σμπαράλιασμα των όποιων αποσπασματικών μέτρων με την εντατικοποίηση της εργασίας για να υπηρετήσουν τα κέρδη τους.

Εδώ, για τους εργαζόμενους της Δυτικής Αττικής, οι συμβουλές για ξεκούραση, χαλάρωση και μη διαταραχή του ύπνου για την προστασία από την πανδημία πάνε περίπατο... Εδώ υπάρχει εντατικοποίηση της εργασίας, κυριολεκτικά εξάντληση των εργαζομένων. Η εργοδοσία βάζει ακόμα και ακουστικά στους εργαζόμενους για να τους δίνει εντολές, καταπάτηση δικαιωμάτων στα ρεπό, στα ωράρια, ακόμα και μετακινήσεις εργαζομένων από ένα κατάστημα μιας εταιρείας σε άλλο.

Οι μέρες πέρασαν, η προσπάθεια της κυβέρνησης να κλείσει όλο το ζήτημα της εξέλιξης της πανδημίας στη Δυτική Αττική ρίχνοντας την ευθύνη στην ύπαρξη κοινωνικών ομάδων που ζουν κάτω από αντίξοες συνθήκες και αντικειμενικά είναι ευάλωτες στην πανδημία - την ίδια στιγμή που δεν παίρνει κανένα ουσιαστικό μέτρο για την προστασία τους - έπεσε στο κενό, δεν πέρασε. Και δεν πέρασε εξαιτίας και των αποκαλύψεων που έκαναν εργατικά σωματεία της περιοχής, το ΚΚΕ, ο "Ριζοσπάστης".

Στη Δυτική Αττική υπάρχει και η ελπίδα, η οποία βρίσκεται στο γεγονός ότι μπορούμε να συμβάλουμε αποφασιστικά να δυναμώσει η φωνή διεκδίκησης των εργαζομένων και του λαού. Τα αγωνιστικά σκιρτήματα μπορούν να γίνουν πολλά. Τότε η Δυτική Αττική από "πίσω αυλή" θα γίνει πρωταγωνιστής θετικών εξελίξεων. Υπάρχουν αγωνιστικές πρωτοβουλίες σωματείων, των εργαζομένων στο "Θριάσιο" Νοσοκομείο. Υπάρχει η φωνή των αυτοαπασχολούμενων, των μικρών επαγγελματιών που διεκδικούν ειδικά μέτρα στήριξης. Αυτή είναι η φωνή της ελπίδας. Θα κάνουμε τα πάντα ως ΚΚΕ να τη δυναμώσουμε και στη Δυτική Αττική».

Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κορονοϊού και η ανάγκη εξειδικευμένης φροντίδας έφεραν στην επιφάνεια χρόνιες αδυναμίες του δημόσιου συστήματος Υγείας. Κυρίως την υποστελέχωση σε γιατρούς, νοσηλευτές, παραϊατρικό προσωπικό, και την τεράστια υστέρηση που είχε και έχει η χώρα σε κλίνες Μονάδων Αυξημένης Φροντίδας και Μονάδων Εντατικής Θεραπείας. Ενδεικτικά, πριν από την πανδημία έλειπαν από το ΕΣΥ - και συνεχίζουν να λείπουν και τώρα - πάνω από 6.000 ειδικευμένοι γιατροί και τουλάχιστον 30.000 λοιπό προσωπικό. Επίσης, πριν από την πανδημία οι ανεπτυγμένες κλίνες ΜΕΘ στη χώρα ήταν περίπου 560. Σήμερα η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι είναι 1.200. Ομως πρόκειται για επίπλαστα νούμερα, κλείνουν τμήματα και αναστέλλονται χειρουργεία για να μετακινείται προσωπικό, που όταν τελειώσει η πανδημία θα ξαναγυρίσει σε άλλα τμήματα.

Αρκετή συζήτηση γίνεται για το εμβόλιο, ενώ δεν υπάρχει επίσημη ενημέρωση από το κράτος. Ακόμα και εμείς που είμαστε υγειονομικοί δεν έχουμε ενημέρωση, ενώ μας έχουν ζητήσει να δηλώσουμε για να εμβολιαστούμε. Μέχρι στιγμής, συνολικά, παγκοσμίως βρίσκονται σε φάση μελέτης - ανάπτυξης - κλινικών μελετών πάνω από 120 εμβόλια που αναπτύσσονται από Κίνα, ΗΠΑ, Ρωσία, Ηνωμένο Βασίλειο, Αυστραλία, Καναδά, Νότια Αφρική, Γερμανία και Κούβα. Δεν βασίζονται όλα στην ίδια τεχνολογία, ούτε επιδρούν με τον ίδιο τρόπο. Ομως η επίσημη ενημέρωση στη χώρα μας πάσχει, δεν υπάρχει δηλαδή επαρκής ενημέρωση για το πόσα και ποια εμβόλια έχουν αναπτυχθεί, ούτε με ποιο μηχανισμό δρουν. Σε ό,τι αφορά ερωτήματα που προκαλεί η ταχύτητα με την οποία αναπτύχθηκαν, στην επιτάχυνση των διαδικασιών φαίνεται ότι συνέβαλαν οι εξής παράγοντες: α) Χρηματοδότηση (στις ΗΠΑ η κυβέρνηση χρηματοδότησε τη φάση 3 και εξασφάλισε εκ των προτέρων στις φαρμακευτικές εταιρείες ότι θα υπάρξει παραγωγή και παραγγελία), β) συνασπισμός δυνάμεων (συνεργασία φαρμακευτικών κολοσσών μεταξύ τους και με πανεπιστήμια), γ) εξέλιξη της βιοτεχνολογίας, δ) παράλληλη διεξαγωγή σταδίων κλινικών μελετών (φάσεις 1 και 2) και ε) μεγάλος αριθμός εθελοντών, λόγω πανδημίας, για τη διεξαγωγή μελετών φάσης 3.

Σε ό,τι αφορά τις δομές Υγείας, πρέπει να υπάρχουν ενισχυμένα μέτρα ασφαλείας έναντι του κορονοϊού, ιδίως σε νοσοκομεία, κλινικές και ΜΕΘ Covid. Στο πρώτο κύμα της πανδημίας υπήρχαν αρκετές ελλείψεις σε Μέσα Ατομικής Προστασίας. Ενα σημαντικό μέτρο είναι επίσης ο χωροταξικός διαχωρισμός ύποπτων και θετικών κρουσμάτων από τους υπόλοιπους ασθενείς, η χρήση ξεχωριστών μηχανημάτων (ακτινολογικά κ.ά.). Επιπλέον, σημαντικό είναι να υπάρχουν τακτικά μοριακά τεστ στο προσωπικό, σοβαρή ιχνηλάτηση, καραντίνα 14 και όχι 7 ημερών για τους υγειονομικούς. Ακόμα, ζητάμε ελέγχους στους προσερχόμενους στη δομή Υγείας, τεστ για κάθε εισαγωγή ασθενούς, χώρους φιλοξενίας για το προσωπικό που έχει επαφή με κρούσμα ή θετικό τεστ, ώστε να μην κινδυνεύσει η οικογένεια, κ.ά. Σημαντικό μέτρο, που αυξάνει κατακόρυφα τη δυνατότητα των εργαζομένων να παραμένουν ασφαλείς, είναι επίσης η επάρκεια προσωπικού. Να βγαίνουν οι βάρδιες με ασφάλεια, να ξεκουράζεται το προσωπικό, να υπάρχει δηλαδή αυξημένη αναλογία γιατρών και νοσηλευτών προς ασθενείς.

Είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς ότι για να προστατευτεί η ανθρώπινη ζωή πρέπει αυτή να είναι στο επίκεντρο της πολιτικής που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις. Στο καπιταλιστικό σύστημα επίκεντρο είναι τα κέρδη των μονοπωλίων και οι ανθρώπινες ανάγκες είναι «κόστος». Αρα το ζήτημα είναι σαφώς πολιτικό, δεν λύνεται στο πλαίσιο του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος όπου ζούμε σήμερα. Η πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ είναι περισσότερο επίκαιρη από ποτέ, και με αφορμή την πανδημία.