Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι,

Το ΚΚΕ με ευθύνη, από την πρώτη στιγμή, προειδοποίησε και προετοίμασε τον λαό για τον ανεπίστρεπτα αντιλαϊκό χαρακτήρα της ΕΕ ως διακρατικής Ενωσης του κεφαλαίου και δίνει καθημερινά, όλα τα χρόνια, μια απαιτητική μάχη υπεράσπισης των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων.

Στην αδιάλειπτη παρέμβασή του, για 4 δεκαετίες στο Ευρωκοινοβούλιο, το ΚΚΕ μελετά, αποκαλύπτει κι αντιπαλεύει με σθένος την ΕΕ, τη στρατηγική της, τις κεντρικές κατευθύνσεις της.

Το Ευρωκοινοβούλιο, ως ένα αστικό Κοινοβούλιο, αποτελεί ένα εχθρικό περιβάλλον για τον λαό. Πρόκειται για ένα όργανο της ΕΕ που στην υπερεξηντάχρονη διαδρομή του, από την έναρξή του το 1958 ως «Ευρωπαϊκή Κοινοβουλευτική Συνέλευση», μέχρι σήμερα, προσαρμόζεται σε κάθε ιστορική φάση, ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου.

Πάντα, ακόμα και όταν γινότανε συζήτηση για «διακοσμητικό ρόλο» του Ευρωκοινοβουλίου, αυτό λειτουργούσε κατά των λαών, παίρνοντας υπόψη την ανάπτυξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, την ισχυρή επίδραση των ΚΚ και πάνω από όλα την ύπαρξη του σοσιαλισμού.

Μετά τη διάλυση ωστόσο της ΕΣΣΔ και την εδραίωση της καπιταλιστικής κυριαρχίας, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αναβαθμίστηκε ως εργαλείο για να εξυπηρετήσει την εμβάθυνση της οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής συνεργασίας των αστικών τάξεων στην Ευρώπη, δυνάμωσε την επίθεση κατά των εργατικών, λαϊκών δικαιωμάτων, ενίσχυσε την αντικομμουνιστική του παρέμβαση.

Μια από τις βασικές αποστολές του μέχρι και σήμερα είναι να προσδίδει μια επίφαση λαϊκής νομιμοποίησης και «δημοκρατικότητας» στον ταξικό κι αντιλαϊκό χαρακτήρα της Ευρωένωσης του κεφαλαίου. Ακόμα και όταν φαίνεται ότι η ΕΕ λαμβάνει έκτακτα μέτρα, από το Ταμείο Ανάκαμψης, τα ευρωομόλογα ως τη «Στρατηγική Πυξίδα» και τον Ευρωστρατό, στο όνομα της αντιμετώπισης «κρίσεων» κι έκτακτων καταστάσεων, αυτά είναι προϊόν χρόνιας προετοιμασίας κι επεξεργασίας, εξετάζοντας όλες τις παραμέτρους με γνώμονα τη μέγιστη δυνατή κερδοφορία των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, κι όλα αυτά εν μέσω σφοδρών αντιθέσεων κι εύθραυστων συμβιβασμών.

Πολύ πριν από την κάθε νομοθέτηση ένα σμήνος επιχειρηματικών συμφερόντων, με «think tank» και πάνω από 30.000 λομπίστες επιχειρήσεων που δρουν στα ευρωόργανα καθώς και μια «θάλασσα» ΜΚΟ, έχουν προετοιμάσει το έδαφος με έρευνες κόστους - οφέλους, μελέτες σκοπιμότητας, καμπάνιες «λαϊκής ευαισθητοποίησης», στοχευμένες δημοσκοπήσεις, κατευθυνόμενα «σκάνδαλα» και διαρρεόμενες «αποκαλύψεις» ΜΜΕ κ.ά.

Διασυνδεόμενοι με αυτά τα επιχειρηματικά συμφέροντα, ευρωβουλευτές εκπονούν συχνά κατά παραγγελία τροχιοδεικτικές «εκθέσεις πρωτοβουλίας», όπως λέγονται, ψηφίσματα - «λαγούς» και σημαδεμένες τροπολογίες με διατυπώσεις που διακινούν απευθείας όμιλοι και ενώσεις βιομηχάνων, αναζητώντας τον πιο αποτελεσματικό δρόμο για την προώθηση των συμφερόντων τους, την ικανοποίηση των αναγκών τους, τη μέγιστη κερδοφορία.

Ολα πάντοτε με πρόσχημα το «περιβάλλον», την «ανθρώπινη υγεία», τα ανθρώπινα δικαιώματα, το κράτος δικαίου κ.ά.

Το Ευρωκοινοβούλιο όπως άλλωστε και η ΕΕ διακρίνονται για τις αλά καρτ ευαισθησίες τους περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε τρίτες χώρες, ως άσκηση πίεσης κι εκβιασμών σε μη αρεστές κυβερνήσεις, με στόχο τη διευκόλυνση της διείσδυσης των ευρωπαϊκών ομίλων στο πλαίσιο της λεγόμενης «παγκόσμιας πύλης της ΕΕ».

Το συντριπτικό ποσοστό των αποφάσεών του παίρνονται με τη συναίνεση όλων των πολιτικών ομάδων του (Λαϊκό Κόμμα, Σοσιαλδημοκράτες, οι οπορτουνιστές της GUE, φιλελεύθεροι, Πράσινοι κι εθνικιστές), στο όνομα της αρχής του συμβιβασμού.

Πώς θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά, αφού τα βρίσκουν πάνω από όλα στα στρατηγικά συμφέροντα του κεφαλαίου που όλοι τους, ανάλογα με τον ρόλο καθεμιάς πολιτικής ομάδας, υπηρετούν;

Πολύτιμη συνεισφορά στη διασφάλιση της αυτοτελούς δράσης του ΚΚΕ στο Ευρωκοινοβούλιο στην υπηρεσία της ταξικής πάλης αποτέλεσε η αποχώρηση από τη λεγόμενη «ομάδα της αριστεράς - GUE/NGL» που εξελίχθηκε σε απολογητή της ΕΕ, σε μηχανισμό ενσωμάτωσης ΚΚ, μηχανισμό της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού.

Το ΚΚΕ, και η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του, υπερασπίζεται τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, με την παρέμβασή του παίζει πολύτιμο για τον λαό ρόλο ακριβώς γιατί ξεχωρίζει από τον σωρό των χειροκροτητών της ΕΕ και των απολογητών της. Ολων αυτών που την «ξεπλένουν» ζητώντας τάχα τη βελτίωσή της ή να «ξυπνήσει», χρησιμοποιώντας τα γνωστά τεχνάσματα για τον εγκλωβισμό των εργαζομένων.

Ολες βέβαια οι εκκλήσεις αυτές από ευρωλάγνους και λεγόμενους ευρωσκεπτικιστές έχουν κοινό παρονομαστή τη βελτίωση της ικανότητας της ΕΕ να επιτίθεται στους λαούς, να τους οδηγεί σε πολεμικά σφαγεία, να προσθέτει νέες βαριές αντεργατικές αλυσίδες, δεσμά κι αντιδραστικούς μηχανισμούς.

Το ΚΚΕ αποτελεί, όλα αυτά τα χρόνια, τα μάτια και τ' αυτιά του λαού στα ευρωενωσιακά κέντρα κι όργανα που συνιστούν «βαριά βιομηχανία» αντιλαϊκών αποφάσεων. Φωνή των εργατών, των απολυμένων, των ανέργων, των αυτοαπασχολούμενων, των βιοπαλαιστών αγροτών, της νεολαίας και των γυναικών, για όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, προβάλλοντας τα αιτήματά τους.

Για το εισόδημα, την Υγεία, την Πρόνοια, την Παιδεία, τα ασφαλιστικά δικαιώματα, την προάσπιση του απεργιακού δικαιώματος, των πολιτικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, ενάντια στην πολιτική της καταστολής. Ιδιαίτερη σημασία έχουν οι παρεμβάσεις του ΚΚΕ κατά των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων, για τα δικαιώματα των προσφύγων και των μεταναστών, η καταδίκη του αντικομμουνισμού και της παραχάραξης της Ιστορίας, η στήριξη και ενίσχυση της κοινής πάλης των λαών.

Οταν όλα τα αστικά κόμματα εξωραΐζουν, διαστρεβλώνουν, καλλιεργούν τον εφησυχασμό, συσκοτίζουν όλα όσα τερατουργήματα περνούν από το Ευρωκοινοβούλιο, μόνο το ΚΚΕ ενημερώνει τον λαό έγκαιρα, τον προειδοποιεί για κάθε χτύπημα που απεργάζονται σε βάρος του, τον προφυλάσσει από τον αιφνιδιασμό, του δίνει τη δυνατότητα να οργανώσει την άμυνα και την αντεπίθεσή του για την ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος. Σε αυτόν τον δρόμο συνεχίζει απαρέγκλιτα.

Αξίζει να θυμηθούμε τη θριαμβολογία που διαπερνούσε την επικοινωνιακή εκστρατεία όταν εμφανίστηκε το ευρώ, η «κορωνίδα» της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Εμφανίστηκε σαν έναν βασικό μηχανισμό που από τη μια μέρα στην άλλη μετέτρεπε σε «Ευρωπαίους» τους διαφορετικούς λαούς της ΕΕ. Φωτογραφήθηκε σαν το μαγικό εργαλείο που θα έφερνε σύγκλιση των διαφορετικών οικονομιών και θα έκανε εργαζόμενους και αυτοαπασχολούμενους πλουσιότερους. Η δε επικοινωνιακή εκστρατεία είχε ακόμα και πλούσια τεχνάσματα, όπως η πρώτη ανάληψη από ΑΤΜ την Πρωτοχρονιά του 2002, στα οποία έλαβαν μέρος μέχρι και αρχηγοί κρατών.

Ωστόσο, για να παραφράσουμε τον ποιητή, η πραγματικότητα είναι «ένας σκύλος απ' την κόλαση»... Πολύ σύντομα οι ιαχές επιδοκιμασίας για το ευρώ αντικαταστάθηκαν από μια κλιμακούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια για τις μεγάλες ανατιμήσεις που έφερε το ευρώ, και μετά την κρίση του 2008 από μια «νοσταλγία» για την «παλιά καλή εποχή» της δραχμής, όπου όλα ήταν απλούστερα και φθηνότερα, μέχρι και ένα σχετικά μαζικό ρεύμα αποστροφής του ενιαίου νομίσματος, ως αιτίας των προβλημάτων.

Το ΚΚΕ παρενέβη έγκαιρα σε αυτήν τη συζήτηση. Ξεκινώντας με την ιστορική Απόφαση του 1992, σε αντίθεση με όλα τα αστικά κόμματα αποκάλυψε ποιος θα είναι ο ωφελημένος και ποιος ο χαμένος.

Τονίσαμε ότι το ενιαίο νόμισμα και η συμμετοχή στην κοινή ευρωπαϊκή αγορά είχε πλεονεκτήματα για την κυρίαρχη μερίδα της αστικής τάξης, τόσο στην Ελλάδα όσο και στα υπόλοιπα κράτη μέλη της ΕΕ. Εδωσε πρόσβαση στη μεγάλη κοινή αγορά, διευκόλυνε σημαντικά τη χρηματοδότηση των κερδοφόρων επενδύσεων και τη συσσώρευση του κεφαλαίου, συντέλεσε στη διόγκωση ορισμένων κλάδων της εγχώριας οικονομίας και τελικά στην ίδια την καπιταλιστική ανάπτυξη.

Από την άλλη, το ενιαίο νόμισμα συμπυκνώνει τις αντιφάσεις της ίδιας της ΕΕ. Είναι μια προσπάθεια τεχνητής ενοποίησης μιας ετερόκλιτης ομάδας οικονομιών που βρίσκονταν, βρίσκονται και θα βρίσκονται σε διαφορετική φάση του οικονομικού κύκλου, αναπτύσσονταν και αναπτύσσονται ανισόμετρα, με διαφορετικό τρόπο, κυριαρχούνται από μονοπωλιακούς ομίλους με διαφορετικά συμφέροντα. Για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός της νομισματικής ενοποίησης, τα κράτη - μέλη της ΕΕ αφενός εκχώρησαν στην ΕΕ ένα σημαντικό κομμάτι της κυριαρχίας, που σχετίζεται με την έκδοση χρήματος, και αφετέρου συμφώνησαν στην τήρηση μιας πρόσθετης σειράς οικονομικών δεσμεύσεων, που ξεκίνησαν με το λεγόμενο Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης και στις οποίες προστέθηκαν επιπλέον συμφωνίες και μηχανισμοί, προκειμένου από τη μία να διασφαλίζεται ο έλεγχος του κρατικού χρέους όλων των κρατών - μελών της ΕΕ και από την άλλη να ρυθμίζεται ο ανταγωνισμός μεταξύ των μονοπωλιακών ομίλων των κρατών - μελών της ΕΕ. Ετσι, προέκυψαν ρήτρες και κανόνες για τους κρατικούς προϋπολογισμούς, το ύψος του ελλείμματος, τις κατανομές των επιδοτήσεων και πολλά άλλα.

Τα περιβόητα μνημόνια στην Ελλάδα της κρίσης δεν ήταν τίποτα άλλο παρά προώθηση αυτών των δεσμεύσεων, του «στενού κορσέ» της ΕΕ για το κρατικό χρέος και τον προϋπολογισμό, ώστε να διασφαλίζεται η σταθερότητα του ενιαίου νομίσματος ως η ελάχιστη βάση. Για τον λόγο αυτό, άλλωστε, αντίστοιχες δεσμεύσεις και μέτρα προωθήθηκαν σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, ίσως σε διαφορετικό χρόνο.

Το ευρώ και η συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ, λοιπόν, είχαν κερδισμένους και χαμένους. Η εργατική τάξη, ο λαός βρέθηκε να πληρώνει τα μέτρα των μνημονίων, τις δημοσιονομικές δεσμεύσεις και τη δημοσιονομική πειθαρχία που απαιτούνταν για να βρίσκεται η χώρα μέσα στον «σκληρό πυρήνα» της Ευρωζώνης. Από την άλλη, μια μερίδα - η κυρίαρχη - του μονοπωλιακού κεφαλαίου βρέθηκε να ισχυροποιείται απ' αυτήν την επιλογή.

Η κρίση του 2008 άλλαξε κάπως τις σχετικές ισορροπίες. Οι δεσμεύσεις για τη συμμετοχή στο ευρώ αποδείχθηκαν οδυνηρές και για ένα - μειοψηφικό - κομμάτι της αστικής τάξης. Γι' αυτό άλλωστε και την περίοδο μετά τα μνημόνια το ευρώ και οι δεσμεύσεις που απορρέουν απ' αυτό στηλιτεύτηκαν από εκείνο το κομμάτι της αστικής τάξης, εμφανίστηκαν ως η γενεσιουργός αιτία τόσο της κρίσης όσο και των μέτρων διαχείρισής της. Προβλήθηκε ως διέξοδος η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, αξιοποιώντας και τη θετική αποτίμηση που είχε - και έως έναν βαθμό συνεχίζει να έχει - ο ελληνικός λαός για τη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση της δεκαετίας του 1980, συστατικό στοιχείο της οποίας ήταν το έντονα πληθωριστικό εθνικό νόμισμα και η μεγάλη επέκταση του κρατικού χρέους.

Η ανάλυση αυτή διαπράττει το ίδιο «λάθος» με την αντίθετη θέση, στην οποία υποστηρίζει ότι εναντιώνεται. Οπως οι οπαδοί του ευρώ απολυτοποιούσαν το ευρώ ως τη μαγική λύση που μπορεί να λύσει διαταξικά τα προβλήματα, έτσι και οι οπαδοί της δραχμής απολυτοποιούν το εθνικό νόμισμα. Με αυτόν τον τρόπο συγκαλύπτουν ότι όσο το κριτήριο της ανάπτυξης παραμένει η συσσώρευση του κεφαλαίου, το καπιταλιστικό κέρδος και η επένδυσή του, τα μνημονιακά μέτρα, δηλαδή τα μέτρα αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης, όπως η μείωση των κρατικών δαπανών για τους εργαζόμενους, η διασφάλιση μεγαλύτερων περιθωρίων χρηματοδότησης της καπιταλιστικής ανάπτυξης μέσα από πλεονασματικούς κρατικούς προϋπολογισμούς και η μείωση των μισθών, είναι αναγκαία για το σύστημα. Ενδεχομένως μια εθνική νομισματική διαχείριση να αξιοποιούσε ένα «χαλαρότερο» νόμισμα, με πληθωρισμό, δανεισμό και ακρίβεια. Ομως η λύση αυτή δεν βελτιώνει την κατάσταση των εργαζομένων. Αλλάζει απλά τον τρόπο σφαγής των δικαιωμάτων τους.

Το παράδειγμα της τουρκικής οικονομίας με το εθνικό νόμισμα και τα αποτελέσματα που έχει στα εργατικά - λαϊκά στρώματα, και πάνω απ' όλα η σημερινή κατάσταση στην Ευρωζώνη, που ακολουθεί επεκτατικότερη δημοσιονομική πολιτική για να χρηματοδοτήσει την «πράσινη ανάπτυξη», οδηγώντας σε πληθωρισμό, πανάκριβη Ενέργεια, ακρίβεια και διόγκωση των χρεών που θα κληθούμε να αποπληρώσουμε στο μέλλον, αποδεικνύουν ότι μια τέτοια λύση απλά θα έβρισκε ευνοημένη μια διαφορετική μερίδα της αστικής τάξης.

Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο νόμισμα, αλλά στις σχέσεις παραγωγής που υπηρετεί. Η καπιταλιστική ανάπτυξη, με ευρωπαϊκό ή με εθνικό νόμισμα, με περισσότερο περιοριστική πολιτική ή με περισσότερο επεκτατική πολιτική, όπως ακολουθεί η ΕΚΤ σήμερα, είναι από τη φύση της αντιλαϊκή, γιατί η συσσώρευση του κεφαλαίου, η ίδια η ανάπτυξη απαιτεί αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, εξαθλίωση της εργατικής τάξης. Η απάντηση για τον ελληνικό λαό, για τους λαούς της Ευρώπης, δεν βρίσκεται σε μια συζήτηση μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης, μεταξύ εθνικού ή ευρωπαϊκού νομίσματος. Βρίσκεται στον δρόμο της ρήξης με την ίδια την καπιταλιστική ανάπτυξη, στον δρόμο για την πραγματικά φιλολαϊκή οικονομία της εργατικής εξουσίας, τον κεντρικό σχεδιασμό της κοινωνικοποιημένης παραγωγής.

Τριάντα χρόνια από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, η εργατική τάξη σε όλη την Ευρώπη είδε τα εργασιακά και κοινωνικά της δικαιώματα να σαρώνονται. Η στρατηγική, που αποτυπώθηκε στη Συνθήκη και είχε στόχο την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων, εξειδικεύτηκε στην περιβόητη «Λευκή Βίβλο» έναν χρόνο αργότερα, όπου τέθηκαν τα θεμέλια για την αντεργατική επίθεση που ακολούθησαν η ΕΕ και τα κράτη - μέλη έως σήμερα, με βασικούς άξονες:

• Την κατάργηση του 8ωρου και τη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας.
• Την ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης και την άνοδο των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης.
• Την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και τη μείωση των μισθών.
• Τις απολύσεις χωρίς όρια και χωρίς αποζημιώσεις.
• Τη συρρίκνωση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και την προώθηση του «κοινωνικού εταιρισμού» ως «δεύτερου πυλώνα κοινωνικής πολιτικής της ΕΕ».

Αυτά είναι τα μέτρα που παίρνονται σε όλη την Ευρώπη, όπως και στην Ελλάδα, ειδικά με τα τρία μνημόνια και τους εκατοντάδες εφαρμοστικούς νόμους, τα μέτρα που παίρνονται αυτήν την περίοδο ως προαπαιτούμενα για το Ταμείο Ανάκαμψης. Για την εφαρμογή τους πρωτοστάτησαν και οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, όπως με τις «μεταρρυθμίσεις Σρέντερ», τους νόμους «Hartz» 1 και 2 στη Γερμανία, Ζοσπέν στη Γαλλία, Τόνι Μπλερ στην Αγγλία, Πρόντι και Ντ' Αλέμα στην Ιταλία, Σημίτη και Τσίπρα στην Ελλάδα.

Εδωσαν ώθηση στην εκμετάλλευση των εργαζομένων, ενώ στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης του 2008 και του 2020 έδωσαν τη δυνατότητα στις αστικές κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ, ανεξάρτητα αν ήταν φιλελεύθερες ή σοσιαλδημοκρατικές, να προχωρήσουν σε μια τεράστια μείωση του εργατικού «κόστους», σε μια πολύ μεγάλη υποτίμηση των εργατικών μισθών.

Η επικράτηση της «ευελιξίας» στις εργασιακές σχέσεις και η συρρίκνωση των συλλογικών δικαιωμάτων των εργαζομένων στρώνουν το έδαφος για να προχωρήσουν οι εφιαλτικοί στόχοι του κεφαλαίου για τη νέα «ψηφιακή μετάβαση» και την «4η βιομηχανική επανάσταση». Η γενίκευση νέων μορφών εργασίας, όπως η τηλεργασία και η χρήση των νέων μεθόδων στην οργάνωση της παραγωγής, π.χ. της ρομποτικής και της ψηφιακής τεχνολογίας, σε συνθήκες όπου απογειώνονται η εντατικοποίηση και η παραγωγικότητα της εργασίας, διαμορφώνουν ένα περιβάλλον «τεχνολογικού μπούλινγκ» και αυθαιρεσίας των επιχειρήσεων προς τους εργαζόμενους. Η 24ωρη διαθεσιμότητα, οι σύγχρονες μέθοδοι στοχοθεσίας και ελέγχου της ατομικής παραγωγικότητας, με προσανατολισμό στην εντατικοποίηση από τη μία και στις χαμηλές αμοιβές από την άλλη, ακόμα και οι σύγχρονες μορφές παρακολούθησης και αξιολόγησης όλης της εργασιακής, ψυχολογικής και κοινωνικής συμπεριφοράς των εργαζομένων, επιβεβαιώνουν ότι η περιβόητη «ψηφιακή μετάβαση» οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση τους εργαζόμενους και σε ένταση του κρατικού και εργοδοτικού αυταρχισμού.

Αποκαλύπτεται η τεράστια αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Ενώ η αλματώδης ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας δίνει τη δυνατότητα ευημερίας, μείωσης των ωρών εργασίας και αύξησης του ελεύθερου κοινωνικού χρόνου, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Πρόσφατα παραδείγματα ο νόμος Χατζηδάκη και ο αντίστοιχος αντιδραστικός νόμος του Βελγίου, ο οποίος πανηγυρίστηκε και από τη ΝΔ και από τον ΣΥΡΙΖΑ και από το ΚΙΝΑΛ. Ενας νόμος που προβλέπει την κατάργηση του 8ωρου, την καθιέρωση του 10ωρου σε τετραήμερη βάση και την επιβολή της απλήρωτης υπερωρίας. Αυτή είναι η ΕΕ.

Στήριξη σε όλη αυτή την αντεργατική πορεία έχει βάλει ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, με ηγέτη τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, η οποία αποτελεί τμήμα της ΕΕ, εξαρχής υπερασπίστηκε το λεγόμενο «ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο» και σήμερα δουλεύει για τη διαμόρφωση ενός νέου «κοινωνικού συμβολαίου», που θα οδηγήσει τους εργαζόμενους της Ευρώπης σε νέες θυσίες για την προώθηση των στόχων της «πράσινης ανάπτυξης» και της «ψηφιακής μετάβασης», προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων.

Την ίδια πορεία έχει και η ΓΣΕΕ, που είναι μέλος της Συνομοσπονδίας και έχει βάλει πλάτη να περάσουν όλα τα αντιλαϊκά μέτρα εδώ και τρεις δεκαετίες. Για πολλά χρόνια ακούγαμε συνέχεια τον στόχο για τον «εξευρωπαϊσμό των συνδικάτων». Οι παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ μάς καλούσαν να αφήσουμε τον «συνδικαλισμό της τραγιάσκας», ότι «οι απεργίες έχουν φάει τα ψωμιά τους». Μας καλούσαν να πάρουμε μέρος στα «κέντρα λήψης αποφάσεων» για τη «σύγκλιση μισθών και δικαιωμάτων». Σήμερα όμως που οι μισθοί καταρρέουν, η ΕΕ και οι αστικές κυβερνήσεις στα κράτη - μέλη είναι που προωθούν την καταστολή και τον αυταρχισμό στα συνδικάτα, την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, της εξαπάτησης για την άγρια εκμετάλλευση.

Το ΚΚΕ είχε μελετήσει αυτές τις αντιδραστικές εξελίξεις ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, είχε προειδοποιήσει την εργατική τάξη της Ελλάδας για τις συνέπειές τους και αξιοποίησε και αυτήν την ανάλυση για να τεκμηριώσει τον αντιδραστικό και αντεργατικό χαρακτήρα της ΕΕ. Ταυτόχρονα έδωσε όλες του τις δυνάμεις για την ισχυροποίηση της πάλης ενάντια στο κεφάλαιο, στο αστικό κράτος, στην ΕΕ.

Καρπός της πολιτικής του ΚΚΕ ήταν η Απόφαση για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και η συγκρότηση του ΠΑΜΕ το 1999. Η συσπείρωση Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, Συνδικάτων και συνδικαλιστών σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, που η δράση τους έβαλε τη σφραγίδα στην πορεία του κινήματος στη χώρα μας.

Το ΚΚΕ θα συνεχίσει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, που θα βάλει ακόμα πιο αποφασιστικά στο επίκεντρο τον αγώνα για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, προβάλλοντας τις τεράστιες δυνατότητες που προκύπτουν από τα αποτελέσματα της ανθρώπινης εργασίας, από την ανάπτυξη των μέσων παραγωγής και της επιστήμης.

Για σταθερή δουλειά με δικαιώματα και μείωση του εργάσιμου χρόνου.

Για συλλογικά δικαιώματα και νέες κατακτήσεις στην εργασία, στην Κοινωνική Ασφάλιση, στις συνθήκες υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς.

Για σύγχρονες διεκδικήσεις σε όλους τους τομείς της ζωής των εργαζομένων, στην Υγεία, στην Πρόνοια, στην Εκπαίδευση, στον Πολιτισμό, στον Αθλητισμό, στον ελεύθερο χρόνο, στην κατοικία, στις διακοπές, στην αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών, στην υπεράσπιση συλλογικών και ατομικών δικαιωμάτων τους.

Για να δυναμώσει ο δρόμος της ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

«Τριάντα χρόνια της Ευρωπαϊκής Ενωσης των μονοπωλίων, διαρκούς επίθεσης ενάντια στα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα - Η απάντηση του ΚΚΕ». Με το θέμα αυτό πραγματοποιήθηκε την περασμένη Τετάρτη η ημερίδα της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό, για τα 30 χρόνια από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, με κεντρικό ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα.

Η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» της Πέμπτης, ενώ σήμερα ο «Ριζοσπάστης» φιλοξενεί ολόκληρες τις παρεμβάσεις των Κώστα Παπαδάκη, μέλους της ΚΕ και ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, που μετέφερε την πείρα από την πάλη του ΚΚΕ στο Ευρωκοινοβούλιο για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και ανάγκες, Γρηγόρη Λιονή, μέλους της ΚΕ και υπεύθυνου του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ, με θέμα «20 χρόνια ευρώ, κέρδη για το κεφάλαιο, μνημόνια διαρκείας για τους λαούς», και Γιάννη Τασιούλα, μέλους της ΚΕ και του Εργατικού - Συνδικαλιστικού Τμήματος της ΚΕ, με θέμα «Το αντεργατικό πλαίσιο της ΕΕ: Οδηγός για την ανατροπή εργατικών δικαιωμάτων και την ένταση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης».

Παρεμβάσεις έγιναν ακόμα - και θα δημοσιευτούν σε επόμενα φύλλα - απ' τον Αντώνη Δαβανέλο, συνδικαλιστή, συνταξιούχο της «Ολυμπιακής», με θέμα «Ο σοσιαλδημοκρατικός μύθος της ΕΕ των λαών», τον Λευτέρη Νικολάου - Αλαβάνο, ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, με θέμα «Κοινή Πολιτική Ασφαλείας και Αμυνας της ΕΕ: Εργαλείο ιμπεριαλιστικών πολέμων για το μοίρασμα αγορών και σφαιρών επιρροής με ανυπολόγιστες συνέπειες για τους λαούς», τον Ρίζο Μαρούδα, μέλος της ΚΕ και του Αγροτικού Τμήματος της ΚΕ, για τις επιπτώσεις του Μάαστριχτ και της ΚΑΠ στους βιοπαλαιστές αγρότες, τον Δημήτρη Βιτάλη, μέλος της ΚΕ και του Τμήματος ΕΒΕ της ΚΕ, με θέμα «Οι αυτοαπασχολούμενοι στις συμπληγάδες της ΕΕ των μονοπωλίων και του καπιταλιστικού ανταγωνισμού», και την Μαρία Θεοφίλη, μέλος του Τμήματος της ΚΕ για την Ισοτιμία και τη Χειραφέτηση της Γυναίκας, με θέμα «Η ισοτιμία της γυναίκας είναι ασυμβίβαστη με τη στρατηγική της ΕΕ για την "ισότητα των φύλων"».