Το ΚΚ Τουρκίας δεν καθορίζει τις κινήσεις του με βάση τον υπάρχοντα συσχετισμό δυνάμεων, αντίθετα καταβάλλουμε προσπάθειες να παρέμβουμε στον συσχετισμό δυνάμεων καθορίζοντας τους στόχους μας. (...)

Γιατί το ΚΚ Τουρκίας δεν καθορίζει τη δράση του με βάση τον συσχετισμό δυνάμεων; Η απάντηση είναι απλή. Επειδή το ιμπεριαλιστικό σύστημα βρίσκεται σε ένα πολύ βαθύ και ιστορικό αδιέξοδο, το οποίο είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί στο εγγύς μέλλον, και σε διεθνή κλίμακα και σε κάθε χώρα ξεχωριστά. Αυτό το αδιέξοδο είναι διττό: Από τη μία η κρίση ηγεμονίας στο εσωτερικό του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού αυξάνεται αδιάκοπα. Οι ΗΠΑ, που κατάφεραν να κρατήσουν την ηγεμονία στα χέρια τους μετά τη δυστυχία της διάλυσης της Σοβιετικής Ενωσης, δεν μπορούν να συνεχίσουν να διατηρούν αυτήν την κυριαρχία όπως πριν. Παρόλο που άλλες μεγάλες χώρες έχουν αρχίσει να αμφισβητούν και να ανταγωνίζονται την ηγεμονία των ΗΠΑ, δεν έχουν καταφέρει να αλλάξουν την ιεραρχία μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Η ηγεμονία του δολαρίου ως νομίσματος υποχώρησε. Τα εγκλήματα των αμερικανικών κυβερνήσεων εναντίον άλλων λαών συσσωρεύτηκαν, υπονομεύοντας σε μεγάλο βαθμό τη νομιμοποίησή τους. Επιπλέον, η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν μπορεί να εξασφαλίσει τη στήριξη των μαζών στο εσωτερικό της χώρας όπως πριν. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για όλες τις καπιταλιστικές χώρες.

Από την άλλη, μια περίοδος σχετικής σταθερότητας δεν έχει παρατηρηθεί εδώ και πολύ καιρό, με δεδομένες τις μεγάλες οικονομικές κρίσεις που διαδέχονται η μία την άλλη, ιδίως από το 2008 και μετά. Ενώ μια μερίδα καπιταλιστών επωφελήθηκε από αυτήν την κατάσταση προς την κατεύθυνση της μεγαλύτερης μονοπώλησης, εκατομμύρια άνθρωποι έπεσαν στη φτώχεια, δίπλα στις μάζες που ήδη ζούσαν κάτω από άθλιες συνθήκες. Μετά την πανδημία COVID-19 και την αντιλαϊκή διαχείριση της αστικής τάξης με σκοπό να εκμεταλλευτεί τις συνθήκες της πανδημίας, δημιουργήθηκε ακόμα μεγαλύτερο επίπεδο φτώχειας, ανεργίας και απόγνωσης. Τους τελευταίους μήνες παρατηρούνται τα υψηλότερα ποσοστά πληθωρισμού σε πολλές χώρες.

Αυτή η κατάσταση κρίσης, αυτό το αδιέξοδο συγκεκριμενοποιείται και στην απώλεια κάθε αξιοπιστίας της αστικής ιδεολογίας, καθώς και στο γενικευμένο αίσθημα φόβου για το μέλλον σε πλατιές μάζες της κοινωνίας. Σε πολλές χώρες, μεταξύ τους και σε εκείνες που συγκαταλέγονταν στα λεγόμενα πλούσια και ανεπτυγμένα κράτη, οι άνθρωποι είναι απελπισμένοι, φοβούνται μη χάσουν τη δουλειά τους, τα σπίτια τους, βιώνουν την επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης.

Οι κίνδυνοι του φασισμού, του αυταρχισμού και τάσεων όπως ο ρατσισμός δεν σηματοδοτούν μόνο ένα πρόβλημα διαχείρισης, αλλά αποτελούν στην πραγματικότητα προληπτικά μέτρα που παίρνει η αστική τάξη ενάντια στην αυξανόμενη οργή των φτωχών ανθρώπων. (...)

Η κοινωνική αδικία έχει φτάσει σε σημείο έκρηξης, σε σημείο κορύφωσης. Μια αμυντική στάση απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις δεν έχει καμία πιθανότητα να κερδίσει. Απέναντι στην αστική τάξη, η οποία φοβάται μια αναταραχή, μια έκρηξη στην κοινωνία, μπορεί κανείς να κινηθεί μόνο προς τα εμπρός, σε καμία περίπτωση προς τα πίσω.

Και ακριβώς σε αυτό το σημείο ο κομμουνισμός πρέπει να προχωρήσει σε μια αναδιοργάνωση, σύμφωνα με τις ανάγκες της περιόδου.

Η έλλειψη στρατηγικής, η οποία είναι προϊόν της στασιμότητας κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και των περιόδων υποχώρησης, έχει καταστήσει πλέον τους κομμουνιστές μη σημαντικό παράγοντα. Η απόλυτη ρήξη με τις επιλογές και τις θέσεις που ακολουθήθηκαν μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, είναι επιτακτική. Πρέπει να αναγνωριστεί ότι κάθε στρατηγική που αναβάλλει τη σοσιαλιστική επανάσταση ισοδυναμεί με έλλειψη στρατηγικής. (...) Το Κομμουνιστικό Κίνημα πρέπει να έχει αρχές, αποφασιστικότητα, δημιουργικότητα, να βασίζεται στις παραδόσεις και ταυτόχρονα να είναι και καινοτόμο.

Ο συνεχιζόμενος πόλεμος στην Ουκρανία μάς υπενθυμίζει ότι δεν έχουμε πολύ χρόνο. Σύντροφοι, είναι επικίνδυνο να λέει κανείς ότι αυτός ο πόλεμος είναι ένας πόλεμος άμυνας ή εθνικής αντίστασης ενάντια στον ιμπεριαλισμό ή στον φασισμό, όχι μόνο γιατί αυτό σημαίνει ότι έχει αυταπάτες για τον χαρακτήρα της κυρίαρχης τάξης στη Ρωσία, αλλά και γιατί σημαίνει ότι δεν αντιλαμβάνεται τους κλυδωνισμούς που συντελούνται στην εσωτερική ισορροπία του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Αυτοί οι κλυδωνισμοί ενισχύουν τη δυνατότητα μιας ευρύτερης επίθεσης της αστικής τάξης ενάντια στις εργαζόμενες μάζες. Η αυθαίρετη χρήση της έννοιας του φασισμού αφοπλίζει το επαναστατικό κίνημα μπροστά στις διάφορες μορφές που μπορεί να πάρουν αυτές οι επιθέσεις στο μέλλον και οι οποίες μπορεί, πράγματι, να περιλαμβάνουν τον φασισμό. Επιπλέον, η ξεπερασμένη προσέγγιση ότι στην περίπτωση του φασισμού και παρόμοιων αντεπαναστατικών διαδικασιών πρέπει να μπαίνουν στην άκρη οι θεμελιώδεις νόμοι της ταξικής πάλης και η επαναστατική στρατηγική, δεν πρέπει να επιτραπεί να γίνει και πάλι η κυρίαρχη προσέγγιση.

Ο τρόπος για να γίνει αυτό είναι να αναγνωρίσουμε ότι οι κλυδωνισμοί μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα ανοίγουν επίσης τον δρόμο σε δυνατότητες για την επανάσταση. Οι κομμουνιστές πρέπει να επικεντρωθούν στη γεμάτη πλευρά του ποτηριού, φυσικά χωρίς να ονειροπολούν, και να σταματήσουν να παραπονιούνται ότι το άλλο μισό ποτήρι είναι άδειο. (...)

Σύντροφοι, πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειές μας.

Είμαστε Κόμματα που αγωνίζονται στους σχετικά ασθενέστερους κρίκους της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. Αλλά και η ιμπεριαλιστική αλυσίδα δεν έχει πλέον ισχυρούς κρίκους. Με αυτήν την έννοια, πρέπει να ξεδιπλώσουμε νέα κανάλια για να ακουστεί καλύτερα και πιο δυνατά η φωνή του κομμουνισμού στα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Ο δρόμος για την αλλαγή των ισορροπιών μέσα στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα περνάει μέσα από τη διατήρηση των διαύλων συζήτησης, εκτιμήσεων και αλληλεπίδρασης, χωρίς να απολυτοποιούνται οι διαχωρισμοί και τα σημεία διάκρισης.

Πρέπει να δράσουμε με αυτοπεποίθηση, χωρίς να παραβλέπουμε το γεγονός ότι ο ρεφορμισμός έχει χάσει πολλή ενέργεια και έχει περιέλθει σε μεγάλη ύφεση, παρά τον μεγάλο χώρο που καταλαμβάνει στο εσωτερικό της Αριστεράς.

Εχοντας κατά νου ότι υπάρχουν διαφορετικές συνθήκες σε κάθε χώρα, πρέπει να πραγματοποιήσουμε μια θεωρητική και πολιτική εργασία που θα καταστήσει τις αλήθειες των αρχών μας ανθεκτικές σε αυτές τις ιδιαιτερότητες. (...)

Τα καθήκοντά μας είναι δύσκολα, αλλά έχουμε εμπιστοσύνη σε εσάς, στους συντρόφους μας και στους εαυτούς μας.

Ο μαρξισμός - λενινισμός είναι ισχυρός και δημιουργικός.

Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι ο κομμουνισμός θα επικρατήσει!

Σύντροφοι, ζήτω ο κοινός μας αγώνας!

Σύντροφοι, πραγματοποιούμε αυτήν τη σημαντική συνάντηση σε μια στιγμή ιδιαίτερα δύσκολη για την ταξική πάλη. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στο έδαφος της Ουκρανίας αποτελεί το βασικό στοιχείο που καθορίζει όλα τα υπόλοιπα ζητήματα, και από τη δική μας σκοπιά αποτελεί σημείο καμπής στη διεθνή σκηνή, με σημαντικές συνέπειες στο εσωτερικό των χωρών μας.

Η πρόσφατη Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη είναι ένα ακόμα βήμα στη στρατιωτική κλιμάκωση, και οι συνέπειες των συμφωνιών που υιοθετήθηκαν εκεί, μαζί με τη νέα «Στρατηγική Αντίληψη», θα σημάνουν περισσότερα δεινά για την εργατική τάξη και τους λαούς του κόσμου.

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ορισμένες σκέψεις σχετικά με τα βασικά σημεία που προτάθηκαν για αυτήν τη συζήτηση.

1. Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Πρόκειται για έναν πόλεμο στον οποίο η διαμάχη αφορά τις σφαίρες επιρροής, τον έλεγχο των αγορών, των δρόμων μεταφοράς και των πρώτων υλών.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία, από την άλλη πλευρά, αποδεικνύει την εγκυρότητα μιας θέσης που εμείς οι κομμουνιστές υπερασπιζόμαστε εδώ και χρόνια: Την ανάγκη να διατηρηθούν τα σύνορα στην Ευρώπη μετά τον θρίαμβο της αντεπανάστασης. Περισσότερο από έναν μήνα μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία οι εθνικιστικές εντάσεις άρχισαν να αναζωπυρώνονται και σε άλλες χώρες της περιοχής, όπως η Πολωνία, η Ουγγαρία και η Ρουμανία, γεγονός που θα μπορούσε να έχει πολύ σοβαρές συνέπειες, ανάλογα με την έκβαση του τρέχοντος πολέμου και τις συμφωνίες που θα επιτευχθούν.

Η άρνηση του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα της Ρωσίας σήμερα σημαίνει άρνηση της πραγματικότητας. Χρησιμοποιώντας τις πληροφορίες που παρέχει η ίδια η Rosstat (Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Κρατικών Στατιστικών της Ρωσίας), μεταξύ 1999 και 2019 μπορεί να διαπιστωθεί ότι συντελείται μια διαδικασία συγκέντρωσης του κεφαλαίου, συγχώνευσης του τραπεζικού και του βιομηχανικού κεφαλαίου και δημιουργίας μιας χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας. Το γεγονός ότι αυτό δεν είναι ακόμα τόσο ανεπτυγμένο όσο σε άλλες δυνάμεις, ή ότι ένα μέρος της ρωσικής οικονομίας βασίζεται στην εξαγωγή πρώτων υλών, δεν αναιρεί το γεγονός ότι υπάρχει μια διαδικασία επέκτασης των ρωσικών μονοπωλίων προς τα έξω.

Παρά τα γεγονότα, πολλά κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα διστάζουν να προσδιορίσουν τη Ρωσία ως ιμπεριαλιστική. Κάποιοι μάλιστα ισχυρίζονται ότι τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα παίζουν έναν «αντιιμπεριαλιστικό» ρόλο «αντιμετωπίζοντας» τις ΗΠΑ, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που υπερασπίζονται τη θεωρία του πολυπολικού κόσμου, και οι οποίοι ξεχνούν ότι αυτή η συζήτηση είναι μια συζήτηση με όρους ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης, καπιταλιστικών μοντέλων ανάπτυξης.

2. Οι κύριες συνέπειες του πολέμου στην Ουκρανία είναι δύο: Η κλιμάκωση των πολεμικών εξοπλισμών και των συγκρούσεων μεταξύ των δυνάμεων και η αναδιοργάνωση των συμμαχιών γύρω από τις δύο κύριες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τις ΗΠΑ και την Κίνα.

Η στρατιωτικοποίηση της οικονομίας και της κοινωνίας στο σύνολό τους επιταχύνεται, γεγονός που έχει προφανείς συνέπειες στον περιορισμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, με την εντατικοποίηση της αντικομμουνιστικής εκστρατείας και τον αυξανόμενο περιορισμό της ελευθερίας του Τύπου και της ελευθερίας της έκφρασης. Οι πόλεμοι και οι ιμπεριαλιστικές επιθέσεις έχουν οδηγήσει επίσης σε αύξηση των αναγκαστικών μετακινήσεων και των μεταναστευτικών ροών. Τις συνέπειες αυτού του δράματος και του παιχνιδιού που παίζουν οι ιμπεριαλιστές με τις ανθρώπινες ζωές τις είδαμε πρόσφατα στα σύνορα στη Μελίγια.

3. Η αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, η κούρσα των εξοπλισμών και η στενότερη πρόσδεση των χωρών στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ συντελούνται σε ένα πλαίσιο το οποίο στην Ισπανία ήταν ήδη εξαιρετικά ανησυχητικό πριν από το ξέσπασμα του πολέμου. Η ισπανική αστική τάξη, και μαζί της η κυβέρνησή της, δεν αγνοεί τα αποτελέσματα της λειτουργίας των καπιταλιστικών νόμων και ως εκ τούτου συμμετέχει με ενθουσιασμό στα μέτρα που αποσκοπούν στην επίτευξη υψηλότερης κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Η πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους είναι σε εξέλιξη και τα μέτρα που προσπαθούν να υιοθετήσουν οι καπιταλιστές είναι σαφή:

α. Αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργασίας.

β. Η μείωση της αγοραστικής δύναμης των μισθών είναι αναμφισβήτητη.

γ. Ο αυξανόμενος ρόλος του εξωτερικού εμπορίου. Τα ισπανικά μονοπώλια και η κυβέρνηση έχουν εμμονή με τη λεγόμενη «διεθνοποίηση», τη βελτίωση της θέσης τους στις διεθνείς αγορές και την αύξηση του μεγέθους των ισπανικών επιχειρήσεων.

Αν η κατάσταση μέχρι τον Φλεβάρη ήταν ήδη εξαιρετικά ανησυχητική, ο πόλεμος την επιδείνωσε και εισήγαγε νέα στοιχεία στην ταξική πάλη στην Ισπανία. Το λεγόμενο «εθνικό σχέδιο αντιμετώπισης του πολέμου», στο οποίο η κυβέρνηση προσπαθεί να εντάξει τις διάφορες αστικές πολιτικές δυνάμεις, εκφράζει με μεγάλη σαφήνεια τι σημαίνει κρατικός μονοπωλιακός καπιταλισμός. Το κράτος παρεμβαίνει στην οικονομική σφαίρα για να διασφαλίσει τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση προωθεί το λεγόμενο «σύμφωνο για τα εισοδήματα» ως μέρος του σχεδίου αντιμετώπισης των συνεπειών του πολέμου, το οποίο αποσκοπεί στη συγκράτηση των μισθών, με το πρόσχημα της αποφυγής του πληθωριστικού σπιράλ. Στόχος είναι να δοθεί νέο πλήγμα στην εργαζόμενη πλειοψηφία, εκμεταλλευόμενοι τον πόλεμο, καθώς η γενικευμένη άνοδος των τιμών δεν είναι συνέπεια της σύγκρουσης στην Ουκρανία, αλλά άλλων παραγόντων, που επιδρούν ήδη από το δεύτερο τρίμηνο του 2021 και συνδέονται με την έξοδο από την κρίση που επιταχύνθηκε από την πανδημία.

4. Το ΚΚ Εργαζομένων Ισπανίας παρεμβαίνει σε αυτό το πλαίσιο επιδιώκοντας την κινητοποίηση και την οργάνωση των μαζών ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ενάντια στις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, τόσο στους χώρους εργασίας όσο και στις γειτονιές. Πρώτα απ' όλα, καταβάλλουμε μια σημαντική προσπάθεια να εξηγήσουμε τα αίτια του πολέμου, τα αίτια της καπιταλιστικής κρίσης και τα μέτρα που έλαβε η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση συνασπισμού, για να αποφύγουμε την περαιτέρω εξαπάτηση της εργατικής τάξης και του λαού.

5. Στην πολιτική μας δουλειά στην Ισπανία έχουμε να αντιμετωπίσουμε αρκετές δυσκολίες. Στη δουλειά ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, διαπιστώνουμε ότι τα λεγόμενα «αντιιμπεριαλιστικά κινήματα» είναι βαθιά αποπροσανατολισμένα ιδεολογικά και παίρνουν όλο και πιο ανοιχτά φιλορωσικές και φιλοκινεζικές θέσεις (...) Διαπιστώνουμε επίσης μια αξιοσημείωτη αύξηση των θέσεων υπέρ του ΝΑΤΟ στα τμήματα της νέας σοσιαλδημοκρατίας, τα οποία έχουν προσαρμοστεί πολύ καλά στον θεσμικό τους ρόλο από τη στιγμή που βρίσκονται στην κυβέρνηση.

Από την άλλη πλευρά, στην πολιτική και οργανωτική δουλειά ενάντια στις συνέπειες της κρίσης, βρίσκουμε το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα σε μια θέση παλινδρόμησης και αποδοχής των μέτρων που προωθεί η κυβέρνηση (...)

6. Ο πόλεμος στην Ουκρανία ανάγκασε όλα τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα να τοποθετηθούν ανοιχτά. Δεν αποτελεί έκπληξη να βλέπουμε ότι έχουν εισχωρήσει ξένες ιδεολογικές θέσεις, κάτι που καταγγέλλουμε εδώ και χρόνια, κυρίως αυτές που συνεπάγονται την υποταγή στα συμφέροντα των διαφόρων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Η υιοθέτηση της θεωρίας της πολυπολικότητας εκφράζεται πολιτικά με τη ρήξη με τον διεθνισμό, και οι λανθασμένες αναλύσεις για τον ιμπεριαλισμό και τον φασισμό οδηγούν στη δικαιολόγηση του ιμπεριαλιστικού πολέμου με τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι καπιταλιστές. Γινόμαστε μάρτυρες ντροπιαστικών παραδειγμάτων σοσιαλσοβινισμού (...)

Σύντροφοι, είμαστε πεπεισμένοι ότι η βαθύτερη συνεργασία μεταξύ των τεσσάρων Κομμάτων μας θα οδηγήσει σε σαφή πρόοδο των επαναστατικών θέσεων στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα.