Το ΚΚ Τουρκίας δεν καθορίζει τις κινήσεις του με βάση τον υπάρχοντα συσχετισμό δυνάμεων, αντίθετα καταβάλλουμε προσπάθειες να παρέμβουμε στον συσχετισμό δυνάμεων καθορίζοντας τους στόχους μας. (...)

Γιατί το ΚΚ Τουρκίας δεν καθορίζει τη δράση του με βάση τον συσχετισμό δυνάμεων; Η απάντηση είναι απλή. Επειδή το ιμπεριαλιστικό σύστημα βρίσκεται σε ένα πολύ βαθύ και ιστορικό αδιέξοδο, το οποίο είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί στο εγγύς μέλλον, και σε διεθνή κλίμακα και σε κάθε χώρα ξεχωριστά. Αυτό το αδιέξοδο είναι διττό: Από τη μία η κρίση ηγεμονίας στο εσωτερικό του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού αυξάνεται αδιάκοπα. Οι ΗΠΑ, που κατάφεραν να κρατήσουν την ηγεμονία στα χέρια τους μετά τη δυστυχία της διάλυσης της Σοβιετικής Ενωσης, δεν μπορούν να συνεχίσουν να διατηρούν αυτήν την κυριαρχία όπως πριν. Παρόλο που άλλες μεγάλες χώρες έχουν αρχίσει να αμφισβητούν και να ανταγωνίζονται την ηγεμονία των ΗΠΑ, δεν έχουν καταφέρει να αλλάξουν την ιεραρχία μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Η ηγεμονία του δολαρίου ως νομίσματος υποχώρησε. Τα εγκλήματα των αμερικανικών κυβερνήσεων εναντίον άλλων λαών συσσωρεύτηκαν, υπονομεύοντας σε μεγάλο βαθμό τη νομιμοποίησή τους. Επιπλέον, η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν μπορεί να εξασφαλίσει τη στήριξη των μαζών στο εσωτερικό της χώρας όπως πριν. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για όλες τις καπιταλιστικές χώρες.

Από την άλλη, μια περίοδος σχετικής σταθερότητας δεν έχει παρατηρηθεί εδώ και πολύ καιρό, με δεδομένες τις μεγάλες οικονομικές κρίσεις που διαδέχονται η μία την άλλη, ιδίως από το 2008 και μετά. Ενώ μια μερίδα καπιταλιστών επωφελήθηκε από αυτήν την κατάσταση προς την κατεύθυνση της μεγαλύτερης μονοπώλησης, εκατομμύρια άνθρωποι έπεσαν στη φτώχεια, δίπλα στις μάζες που ήδη ζούσαν κάτω από άθλιες συνθήκες. Μετά την πανδημία COVID-19 και την αντιλαϊκή διαχείριση της αστικής τάξης με σκοπό να εκμεταλλευτεί τις συνθήκες της πανδημίας, δημιουργήθηκε ακόμα μεγαλύτερο επίπεδο φτώχειας, ανεργίας και απόγνωσης. Τους τελευταίους μήνες παρατηρούνται τα υψηλότερα ποσοστά πληθωρισμού σε πολλές χώρες.

Αυτή η κατάσταση κρίσης, αυτό το αδιέξοδο συγκεκριμενοποιείται και στην απώλεια κάθε αξιοπιστίας της αστικής ιδεολογίας, καθώς και στο γενικευμένο αίσθημα φόβου για το μέλλον σε πλατιές μάζες της κοινωνίας. Σε πολλές χώρες, μεταξύ τους και σε εκείνες που συγκαταλέγονταν στα λεγόμενα πλούσια και ανεπτυγμένα κράτη, οι άνθρωποι είναι απελπισμένοι, φοβούνται μη χάσουν τη δουλειά τους, τα σπίτια τους, βιώνουν την επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης.

Οι κίνδυνοι του φασισμού, του αυταρχισμού και τάσεων όπως ο ρατσισμός δεν σηματοδοτούν μόνο ένα πρόβλημα διαχείρισης, αλλά αποτελούν στην πραγματικότητα προληπτικά μέτρα που παίρνει η αστική τάξη ενάντια στην αυξανόμενη οργή των φτωχών ανθρώπων. (...)

Η κοινωνική αδικία έχει φτάσει σε σημείο έκρηξης, σε σημείο κορύφωσης. Μια αμυντική στάση απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις δεν έχει καμία πιθανότητα να κερδίσει. Απέναντι στην αστική τάξη, η οποία φοβάται μια αναταραχή, μια έκρηξη στην κοινωνία, μπορεί κανείς να κινηθεί μόνο προς τα εμπρός, σε καμία περίπτωση προς τα πίσω.

Και ακριβώς σε αυτό το σημείο ο κομμουνισμός πρέπει να προχωρήσει σε μια αναδιοργάνωση, σύμφωνα με τις ανάγκες της περιόδου.

Η έλλειψη στρατηγικής, η οποία είναι προϊόν της στασιμότητας κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και των περιόδων υποχώρησης, έχει καταστήσει πλέον τους κομμουνιστές μη σημαντικό παράγοντα. Η απόλυτη ρήξη με τις επιλογές και τις θέσεις που ακολουθήθηκαν μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, είναι επιτακτική. Πρέπει να αναγνωριστεί ότι κάθε στρατηγική που αναβάλλει τη σοσιαλιστική επανάσταση ισοδυναμεί με έλλειψη στρατηγικής. (...) Το Κομμουνιστικό Κίνημα πρέπει να έχει αρχές, αποφασιστικότητα, δημιουργικότητα, να βασίζεται στις παραδόσεις και ταυτόχρονα να είναι και καινοτόμο.

Ο συνεχιζόμενος πόλεμος στην Ουκρανία μάς υπενθυμίζει ότι δεν έχουμε πολύ χρόνο. Σύντροφοι, είναι επικίνδυνο να λέει κανείς ότι αυτός ο πόλεμος είναι ένας πόλεμος άμυνας ή εθνικής αντίστασης ενάντια στον ιμπεριαλισμό ή στον φασισμό, όχι μόνο γιατί αυτό σημαίνει ότι έχει αυταπάτες για τον χαρακτήρα της κυρίαρχης τάξης στη Ρωσία, αλλά και γιατί σημαίνει ότι δεν αντιλαμβάνεται τους κλυδωνισμούς που συντελούνται στην εσωτερική ισορροπία του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Αυτοί οι κλυδωνισμοί ενισχύουν τη δυνατότητα μιας ευρύτερης επίθεσης της αστικής τάξης ενάντια στις εργαζόμενες μάζες. Η αυθαίρετη χρήση της έννοιας του φασισμού αφοπλίζει το επαναστατικό κίνημα μπροστά στις διάφορες μορφές που μπορεί να πάρουν αυτές οι επιθέσεις στο μέλλον και οι οποίες μπορεί, πράγματι, να περιλαμβάνουν τον φασισμό. Επιπλέον, η ξεπερασμένη προσέγγιση ότι στην περίπτωση του φασισμού και παρόμοιων αντεπαναστατικών διαδικασιών πρέπει να μπαίνουν στην άκρη οι θεμελιώδεις νόμοι της ταξικής πάλης και η επαναστατική στρατηγική, δεν πρέπει να επιτραπεί να γίνει και πάλι η κυρίαρχη προσέγγιση.

Ο τρόπος για να γίνει αυτό είναι να αναγνωρίσουμε ότι οι κλυδωνισμοί μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα ανοίγουν επίσης τον δρόμο σε δυνατότητες για την επανάσταση. Οι κομμουνιστές πρέπει να επικεντρωθούν στη γεμάτη πλευρά του ποτηριού, φυσικά χωρίς να ονειροπολούν, και να σταματήσουν να παραπονιούνται ότι το άλλο μισό ποτήρι είναι άδειο. (...)

Σύντροφοι, πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειές μας.

Είμαστε Κόμματα που αγωνίζονται στους σχετικά ασθενέστερους κρίκους της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. Αλλά και η ιμπεριαλιστική αλυσίδα δεν έχει πλέον ισχυρούς κρίκους. Με αυτήν την έννοια, πρέπει να ξεδιπλώσουμε νέα κανάλια για να ακουστεί καλύτερα και πιο δυνατά η φωνή του κομμουνισμού στα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Ο δρόμος για την αλλαγή των ισορροπιών μέσα στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα περνάει μέσα από τη διατήρηση των διαύλων συζήτησης, εκτιμήσεων και αλληλεπίδρασης, χωρίς να απολυτοποιούνται οι διαχωρισμοί και τα σημεία διάκρισης.

Πρέπει να δράσουμε με αυτοπεποίθηση, χωρίς να παραβλέπουμε το γεγονός ότι ο ρεφορμισμός έχει χάσει πολλή ενέργεια και έχει περιέλθει σε μεγάλη ύφεση, παρά τον μεγάλο χώρο που καταλαμβάνει στο εσωτερικό της Αριστεράς.

Εχοντας κατά νου ότι υπάρχουν διαφορετικές συνθήκες σε κάθε χώρα, πρέπει να πραγματοποιήσουμε μια θεωρητική και πολιτική εργασία που θα καταστήσει τις αλήθειες των αρχών μας ανθεκτικές σε αυτές τις ιδιαιτερότητες. (...)

Τα καθήκοντά μας είναι δύσκολα, αλλά έχουμε εμπιστοσύνη σε εσάς, στους συντρόφους μας και στους εαυτούς μας.

Ο μαρξισμός - λενινισμός είναι ισχυρός και δημιουργικός.

Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι ο κομμουνισμός θα επικρατήσει!

Σύντροφοι, ζήτω ο κοινός μας αγώνας!